Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
 
ตอนที่3
 
 
 
 
 
                   สายตาคมทอดมองร่างเย้ายวนของภรรยาสาวในชุดนอนตัวบางที่แทบจะปิดอะไรไม่มิด ทรวงอก
 
ที่ดูจะใหญ่เกินตัวไปสักนิดสำหรับร่างบอบบางของเธอ แต่ก็สร้างความปั่นป่วนให้เขาได้ไม่น้อย ขาเรียวเล็กยกขึ้น
 
ตั้งฉากกับเก้าอี้ไม้ตัวสูงทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ มือเล็กลูบไล้ครีมบำรุงผิวพรรณไป-มาอย่างเย้ายวน
 
เท้าเรียวเยื้องย่างเข้ามาหาสามีหนุ่มพร้อมกับครีมบำรุงผิวในมือ เธอทรุดตัวนั่งลงบนเตียงก่อนจะยื่นครีมบำรุงในมือ
 
ให้กับชายหนุ่ม พร้อมกับหย่อนกายลงนั่งลงบนตักของภาณุพร้อมกับดึงหนังสือในมือของเขาวางไว้บนโต๊ะเตี้ย
 
ข้างๆเตียง
 
 
 
               “ทาให้ฉันหน่อยสิคะ มือฉันมันไม่ถึง”
 
                 หญิงสาวพูดเสียงหวานก่อนจะปลดสายเดี่ยวออกจากไหล่มน เนื้อผ้าเบาบางไหล่ลู่ไปตามร่างของ
 
เธอ เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน ไร้อาภรณ์ปิดกั้น...
 
 
 
                “ทาเองสิ ผมง่วงจะนอนแล้ว”
 
 
 
               “แหม อย่าใจร้ายนักสิคะ ไม่ต้องกลัวว่าเมียน้อยของคุณจะหึงหรอกค่ะ ยายนั่นไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยซะ
 
หน่อย คุณไม่ต้องทำตัวซื่ออย่างกับไม้บรรทัดแบบนี้ก็ได้”
 
                หญิงสาวกล้ำกลืนความน้อยใจก่อนจะเอ่ยกับสามีหนุ่มในความหมายสองแง่สองง่าม ตอนนี้เธอไม่ได้
 
กระดากอายเลยสักนิด เพราะความรู้สึกนั้นมันถูกแทนที่ด้วยความน้อยใจจนมิดเสียแล้ว เขาไม่กล้าแตะต้องเธอ
 
เพราะยังคงรักและซื่อสัตย์กับผู้หญิงคนนั้นทุกวินาที เธอกับเขาคงไม่มีวันเป็นสามี-ภรรยาทางพฤตินัย
 
หากคืนนั้นเขาไม่ได้เมามายจนขาดสติ...น่าตลกสิ้นดี หากเขามีสติหลงเหลืออยู่เขาก็ไม่น่าจะครอบครองร่างกาย
 
ของผู้หญิงที่เขาเกลียดจนสุดหัวใจ หากแต่เธอไม่เคยปฏิเสธ...เธอเต็มใจเสียยิ่งกว่าเต็มใจที่จะเป็นของเขา
 
แต่เขาคงไม่ยินดีนักที่เธอเป็นของเขา...
 
 
 
               “ใส่เสื้อผ้าเถอะ วิธีนี้ไม่ได้ผลหรอก ผมจะไม่ยอมทำผิดต่อพิมอีกแล้ว”
 
 
 
               “ฉันเป็นภรรยาของคุณ เราจะมีอะไรกันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ที่คุณไม่ยอมนอนกับฉัน
 
เพราะว่าคุณนอนกับมันมาแล้วใช่ไหม”
 
 
 
              “ฟาง!”
 
               หญิงสาวสะอื้นไห้ ไม่อยากยอมรับความจริงที่มันออกมาจากปากของตัวเอง เขาเป็นผู้ชาย การที่จะ
 
ไม่มีอะไรกับผู้หญิงคนไหนเลยมาเป็นปี ไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรืออาจจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ...แล้วคนรักกัน
 
เขาจะทำอะไรกันล่ะ...
 
 
 
              “ไม่ต้องมาขึ้นเสียง มันเป็นเรื่องจริง ทำไมฉันมีอะไรที่สู้ยายนั่นไม่ได้ มันบำเรอให้คุณถึงใจแค่ไหน
บอกฉันมาสิ ฉันจะทำให้ดีกว่าเป็นร้อยเท่าเลย!”
 
                ภาณุมองแผ่นหลังบอบบางที่สั่นสะท้านอย่างโกรธจัด ยิ่งนับรวมกับคำพูดของเธอแล้วยิ่งทำให้เขา
 
อยากจะจับร่างแน่งน้อยนี้มาทำโทษเสียให้เข็ด จะได้รู้เสียทีว่าอารมณ์ของผู้ชายที่อดอยากมานานมันรุนแรงเพียง
 
ใด ที่เขาไม่แตะต้องเธอเพราะว่าไม่อยากทำให้เรื่องราวมันยุ่งวุ่นวายไปมากกว่านี้ และที่เขาไม่ยอมแตะต้อง
 
พิมประภาเพราะเขารักและให้เกียรติเธอ
 
 
 
               “นอนเถอะ”
 
               ภาณุตัดบท ก่อนจะยกร่างบอบบางของคนตัวเล็กให้นอนลงบนเตียง ก่อนจะเดินไปปิดไฟ ล้มตัวลง
 
นอนข้างๆเธอ หันหลังให้ร่างเย้ายวนของภรรยาสาว
 
 
 
            “ทำไมคุณถึงยอมตกลงแต่งงานกับฉัน ทั้งๆที่คุณไม่ได้รักฉัน แล้วมันเป็นเพราะอะไร ทำไมคุณถึงต้อง
 
ทำตัวร้ายกาจ พี่ป๊อปคนนั้นของฟางหายไปไหนแล้วคะ”
 
 
 
           “คุณเองก็ทำตัวร้ายกาจ อย่านึกนะว่าผมไม่รู้ว่าคุณไปกวนใจอะไรพิม”
 
 
 
           “ห่วงมันมากล่ะสิ หึ แค่นี้ยังน้อยไป ฉันจะตามไปรังควาญมันทุกที่ทุกเวลา...จนกว่ามันจะยอมเลิกกับคุณ
 
นั่นแหละ”
 
 
 
            “ไม่มีวัน!”
 
 
 
           “ก็รอดูก็แล้วกัน”
 
 
 
 
 
 
 
 
                 เท้าเรียวเร่งรีบออกจากบ้านเมื่อใกล้เวลาเริ่มงานเต็มที เธอหันรีหันขวางมองถนนอย่างลวกๆก่อนจะ
 
เดินข้ามไปโดยไม่ทันเห็นรถสีขาวคันหรูที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้ร่างของเธอ รถคันหรูเบรกกะทันหันพร้อมกับร่างบางที่
 
ล้มลงไปกองอยู่กับพื้น
 
 
 
                 มือเล็กกระชากแว่นตากันแดดสีใบชาออกจากใบหน้าสวยหวานอย่างหงุดหงิด ธนันต์ธรญ์เปิดประตู
 
ก้าวลงจากรถไปที่ร่างของผู้หญิงอีกคน อย่างน้อยเธอก็ควรจะลงไปดูเขาเสียหน่อย ข้ามถนนไม่ดูหน้าม้าตาเรือ
 
แบบนี้ไม่ป่วยก็คงไม่มีสติแล้วล่ะ
 
 
 
                “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”
 
 
 
              “ไม่เป็นไรค่ะ ขอโทษนะคะ”
 
                น้ำเสียงหวานของร่างบางที่ล้มลงเอ่ยขึ้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารที่กระจายไปเต็มพื้น
 
ยังดีที่ถนนสายที่เป็นเพียงถนนสายแคบๆในซอยเท่านั้น รถจึงไม่พลุ่งพล่านนัก พิมประภาเงยหน้าขึ้นหมายจะเอ่ย
 
ขอโทษผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง หากแต่เมื่อสายตาของเธอได้ปะทะกับใบหน้าสวยหวานของเจ้าของรถหรูเธอกลับ
 
พูดไม่ออก
 
 
 
                 “คุณ...”
 
 
 
                ธนันต์ธรญ์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่เรียกเธอรวมกับเคยรู้จักกันมาก่อน และคนที่เธอไม่
 
เคยอยากพบเจอก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่แย่งทุกอย่างไปจากเธอ!
 
 
 
              “แหม นึกว่าใครที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง ถ้ารู้ก็คงจะไม่เบรก”
 
               สาวหน้าหวานสาดวาจาเชือดเฉือนทันที สายตาอ่อนโยนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นชิงชังและเจ็บปวด
 
มือบางโยนแฟ้มเอกสารใส่ร่างบางของพิมประภา ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นและเดินไปขึ้นรถ มือบางกดแตรเสียงดัง
 
เพื่อขับไล่มารหัวใจที่กำลังนั่งก้มก้มเงยเงยอยู่หน้ารถ เธอเหยียบคันเร่งทันทีความเร็วของรถทำให้พิมประภาเกือบ
 
จะหลบไม่ทัน...ในใจเธอก็นึกอยากจะชนพิมประภาไปให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่หากผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรขึ้นมา
 
จะแน่ใจได้แค่ไหนว่าเธอจะยังปลอดภัย สายตาหวานเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าใกล้ถึง
 
เวลาเข้างานเต็มทีแล้ว หึ เดือนนี้เธอคงได้หักเงินเดือนของแม่นั่นเล่นแน่ๆ เอ...จะหักให้เหลือสักกี่ร้อยดีนะ
 
 
 
 
 
                สายตาคมจ้องมองตัวหนังสือในเอกสารสำคัญอย่างไม่วางตา หากแต่ไม่ได้จดจ่อสมาธิอยู่กับมัน
 
หัวใจของเขามันล่องลอยไปหาหญิงสาวอีกคน ป่านนี้แล้วทำไมเธอยังไม่มาทำงานอีกนะ หรือว่าเธอจะไม่สบาย
 
ยิ่งคิดได้ดังนั้น หัวใจของเขายิ่งไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากจะออกไปหาพิมประภาเสียตอนนี้เลย
 
 
 
              ก๊อก ก๊อก
 
 
 
             ภาณุใจชื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู เขาไม่รอช้ารีบเอ่ยอนุญาต
 
 
 
             “เข้ามา...”
 
              รอยยิ้มหวานหยดถูกมอบให้คนที่กำลังเปิดประตูเข้ามา ก่อนจะค่อยๆเลือนหายเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่
 
คนที่ชายหนุ่มต้องการ ภาณุหุบยิ้มอย่างรวดเร็วก่อนจะปั้นสีหน้าเคร่งขรึมอย่างเดิม หญิงสาวตาพร่าเมื่อเห็นรอยยิ้ม
 
ของสามีหนุ่ม หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ มือที่ถือเอกสารแทบอ่อนแรง แต่ความน้อยใจกลับค่อยๆเข้าแทนที่
 
แค่เขาเห็นว่าเป็นเธอ...รอยยิ้มนั้นกลับเลือนหายไปในพริบตา
 
เธอมีอิทธิพลต่อรอยยิ้มของเขามากถึงขนาดนั้นเลยหรือ...เป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย
 
 
 
             “มีธุระอะไร...”
 
 
 
              “รอแม่นั่นอยู่ล่ะสิ ป่านนี้คงมีคนส่งมันไปโรงพยาบาลแล้วมั้งคะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก”
 
 
 
              “พูดอะไรของคุณ....”
 
 
 
              “ก็เมื่อเช้านี้ฉันโชคดี...ได้ขับรถชนมันน่ะสิ...”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
'""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาแล้ววววววววววววว อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ฟางไม่ได้อ่อนแอนะจ้ะ เราแค่อยากจะลองถ่ายทอดบางมุมของคนที่
ไม่เคยถูกรัก หรือคนที่แอบรักเขาข้างเดียวว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจอะไรหลายๆอย่าง เห็นตัว
ร้ายในละครแล้วคิดไปคิดมาว่า เอ ที่คอยทำตัวเป็นมารขวางทางรักนั้นมันมีเหตุผลอะไรบ้าง
เรื่องนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องที่หวาน กระตุกต่อมจิ้น แต่รับรองว่าเรียกน้ำตาได้แน่นอนจ้า ยังไงฝากติดตามด้วยน้า