Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่23
 
 
 
 
               ใบหน้าแสนหวานเบ้อย่างเจ็บปวด  เท้าเรียวย่างก้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างเชื่องช้า แผล
จากการแตกที่เพิ่งจะเย็บมาเมื่อสามวันก่อนทำท่าว่าจะอักเสบ ความเจ็บใจกลางกายความเป็นหญิง
ก็แล่นขึ้นมาเป็นริ้ว นึกโมโหตัวเองที่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ยังเจ็บอยู่ทุกครั้ง และหากเธอไม่รีบหา
เสื้อผ้าใส่เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกายตอนนี้คงจะได้กลับไปนอนอุดอู้อยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
อีกครั้งแน่
 
               ธนันต์ธรญ์จัดการสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินมาที่เตียงที่เคยเป็น
สมรภูมิความใคร่เมื่อคืนนี้ เธอดึงผ้าปูเตียงสีขาวที่ไม่สะอาดอีกต่อไปออก ใบหน้าแสนหวานแดง
ซ่านเมื่อเห็นคราบสีขาวขุ่นที่แห้งเกาะกรังผ้าผืนใหญ่อยู่ นึกโมตัวเองที่นึกคิดอะไรก๋ากั่นไม่สมกับ
เป็นผู้หญิงยิงเรือ จึงรีบดึงผ้าปูที่นอนออก ก่อนจะโยนมันลงในตะกร้าและเดินไปหยิบผ้าปูที่นอนผืน
ใหม่ปูลงบนเตียงอีกครั้ง
 
               “กินยาคุมรึยัง”
 
               ธนันต์ธรญ์เบนความสนใจจากผ้าปูที่นอนไปยังสามีหนุ่ม ความไม่พอใจแล่นมาเป็นริ้ว
อะไรของเขากันแน่ หรือว่าสิ่งที่เขาทำเมื่อคืนเขาทำแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคน ความอ่อนโยนและ
ห่วงใยที่เธอสัมผัสได้เมื่อคืนมันเป็นเพียงแค่ความฝันหรือ เขาหลอกเธอ หลอกให้เธอเป็นเพียงแค่
เครื่องบำบัดความใคร่เท่านั้นหรือ
 
            “ยัง และก็จะไม่กินด้วย และที่สำคัญฉันจะไม่ยอมให้คุณเอามันมากรอกปากฉันอีกแน่ๆ”
 
               “ฟาง!ทำไมคุณพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้”
 
               “ฉันเวียนหัวถ้าทานมันบ่อยๆ เห็นใจฉันเถอะค่ะ ฉันไม่ท้องง่ายขนาดนั้นหรอก”
 
               แผงยาคุมฉุกเฉินถูกปาลงบนเตียง ก่อนเสียงฝีเท้าหนักๆของภาณุจะเดินออกจากห้อง
ไป ธนันต์ธรญ์มองแผงยาขนาดเล็กนิ่ง น้ำตาใสๆคลอที่เบ้าตาอย่างอดไม่ได้  แค่นี้ก็ชัดเจนเกิน
พอแล้วว่าเขาไม่ได้ต้องการเธอ ไม่ต้องการลูกที่เกิดเธอ แต่เธอต้องการลูก ไม่ได้ต้องการเพราะ
อยากรั้งเขาไว้ เธอขอแค่อีกชีวิตหนึ่งที่จะทำให้ชีวิตของเธอไม่ดูไร้ค่าสำหรับใคร อย่างน้อยเธอก็ยัง
เป็นแม่ของเด็กน้อยหนึ่งคน เธอจะได้รับความรักจากลูก อ้อมกอดจากวงแขนเล็กๆยามโอบกอดเธอ
ไว้คงจะอบอุ่นหัวใจจนบรรยายไม่ถูก ผิดกับอ้อมกอดของบิดาและสามีที่หนาวเหน็บไปถึงหัวใจ
เลือดเนื้อเชื้อไขของเธอและคนที่รัก...หน้าตาของแกจะเป็นแบบไหนนะ จะน่ารักน่าชังแค่ไหน
 
 
               “ลูกจ๋า มาอยู่กับแม่เถอะนะคนดี”
 
               มือบางกุมหน้าท้องแบนราบอย่างมีความหวัง เพราะจากปฏิทินทำให้เธอมั่นใจว่า
โอกาสที่เธอจะตั้งท้องสูงมาก เพราะเพิ่งผ่านจากการมีประจำเดือนไปเมื่อหนึ่งอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนี้
ก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ฟ้าจะบันดาลชีวิตน้อยๆให้กับเธอเสียที
 
              
 
 
 
                “เรียบร้อย”
 
 
               มือเล็กดึงผ้าปูที่นอนให้ตึง ก่อนจะคลุมผ้าห่มลงอย่างเดิม เธอเดินออกจากห้องนอนลง
ไปที่ชั้นล่างบรรยากาศเริ่มสดใสขึ้น ดั่งฟ้าหลังฝน เธอไม่รีรอที่จะก้าวออกไปที่สวนข้างๆบ้าน เพราะ
หลายวันแล้วที่เธอไม่ได้มีเวลาใส่ใจดอกกุหลาบที่เธอเฝ้าฟูมฟักมาตั้งแต่ปลูกบ้านหลังนี้
 
 
 
 
 
               “ว้าว ออกดอกแล้วหรอเนี่ย งั้นแม่ขออนุญาตตัดนะคะคนสวย จะเอาไปไว้บนโต๊ะ
ทำงานของพ่อ”เธอไม่รีรอรีบเอื้อมมือหยิบกรรไกรมาจากชั้นวางอุปกรณ์ทำสวน และตัดดอกกุหลาบ
สามสี่ดอกและเดินเข้าไปในบ้าน จมูกโด่งเรียวสูดดมความหอมจากดอกกุหลาบสีขาวเป็นระยะ ก่อน
จะวางดอกไม้ลงบนเคาท์เตอร์ตัวหนึ่งภายในห้องครัว  เธอเดินไปที่ห้องทำงานของชายหนุ่มเพื่อไป
หยิบแจกันใบเก่ามาเปลี่ยนดอกไม้ช่อใหม่
 
               “จะทำอะไรน่ะ”
 
               “จะเปลี่ยนดอกไม้ค่ะ”
 
               “เอาเวลาไปทำงานของคุณดีกว่านะ ขาดงานไปหลายวัน อย่าถือว่าถือหุ้นเยอะแล้วจะ
ทำตัวไม่เอาไหนแบบนี้ได้”
 
               “ฉันจะทำตัวยังไงมันก็เรื่องของฉัน อย่ามาอารมณ์เสียใส่ฉันแบบนี้ กรุณาให้เกียรติฉัน
ด้วย อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยแบมือขอเงินคุณสักบาท!”
 
               มือเล็กถือแจกับสีขาวใบเล็กติดมือมาด้วย ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานโดยไม่มอง
แม้แต่หน้าของคนขึ้นชื่อว่าเป็นสามี เธอจะไม่ทนอีกแล้ว ต่อให้เธอรักเขามากแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้
หมายความว่าเธอต้องยอมให้เขาโขกสับแบบนี้ อย่างน้อยเธอก็ควรที่จะได้รับเกียรติจากเขา อย่าง
น้อยก็ในฐานะของภรรยาคนหนึ่ง
 
               ดอกกุหลาบสีขาวถูกตัดแต่งและเสียบลงในแจกัน หากแต่ความตั้งใจของคนจัดก็
เปลี่ยนไป ความโกรธและโมโหทำให้เธอยังไม่อยากจะเห็นหน้าของเขาตอนนี้ เธอปล่อยดอกไม้ไว้
อย่างนั้น ก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงานของเธอซึ่งเป็นส่วนที่แบ่งจากห้องทำงานของภาณุโดยการก่อ
กำแพงกั้นไว้แฟ้มเอกสารมากมายกองอยู่บนโต๊ะจนคนดูอดใจหายไม่ได้ หากเธอไม่โง่เง่าซุ่มซ่าม
ตกบันไดก็คงไม่ต้องมานั่งทำงานมากมายขนาดนี้
 
               ธนันต์ธรญ์นั่งอยู่ตรงที่เดิม บนเก้าอี้ตัวเดิม บนโต๊ะตัวเดิม ร่างบางไม่คิดจะขยับไปไหน
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานนับสามชั่วโมง แฟ้มเอกสารที่ลดจำนวนลงไปเรื่อยๆเพิ่มความอ่อนล้าให้ร่าง
บาง มือเล็กคลึงขมับบาง ก่อนจะทอดถอนหายใจ ไมเกรนกำลังเล่นงานเธอ ความเจ็บปวดแล่นขึ้น
มาเป็นริ้วไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่หายเสียที เธอจึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้องทำงานเพื่อผ่อน
คลายความเครียดที่สะสมทั้งเรื่องงานและปัญหาชีวิต
 
               “พี่ป๊อปเป็นยังไงบ้างคะ พิมเป็นห่วงแทบแย่”
 
               “พี่ไม่เป็นไรครับ แล้วนี่มายังไง”
 
               “พิมนั่งแท็กซี่มาค่ะ”
 
               “งั้นขากลับให้พี่ไปส่งนะครับ”
 
 
               บทสนทนาระหว่างสามีหนุ่มและน้องสาวต่างมารดาดังกระทบโสตประสาทของคนเป็น
ทุกข์เข้าอย่างจัง นี่ถึงขนาดนัดกันมาหาถึงที่บ้าน เขายังเห็นหัวเธออยู่รึเปล่า ทำไมถึงไม่ให้เกียรติ
กันเสียเลย พิมประภาคงจะสนุกมากสินะที่ได้ตามมาฉีกหน้าเธอถึงที่นี่
 
 
....แต่คนที่อยู่ในฐานะอย่างเธอไม่สามารถทักท้วงอะไรได้ คนเขารักกัน มือที่สามอย่างเธอก็คง
ต้องถอยไปถึงจะถูก
 
 
 
 

 
 
 
ขอโทษที่ทำให้รอนะช่วงนี้เราวุ่นๆกับงานกลุ่ม ต้องทำสารคดี ตอนนี้ยังไม่ได้จัดหน้าให้มันเรียบร้อย อ่านง่าย เดี๋ยววันหลังจะมาจัดให้นะ