Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่21
สายตาคมทอดมองร่างบางระหงที่ก้าวลงมาจากรถคันไม่คุ้นตา พร้อมๆกับร่างท้วมของ
นมทิพย์ที่ช่วยประคองลงมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างนึกสงสัยว่าใครกันพาเธอมาส่ง และก็ต้อง
เดือดเป็นไฟ เมื่อมีชายหนุ่มร่างสูงอีกคนก้าวลงมาจากรถเพื่อประคองภรรยาของเขา ทั้งสามยืนคุย
กันเพียงครู่ ก่อนเจ้าของรถคันหรูจะขับออกไป
เท้าแกร่งเดินไปนั่งโซฟาตัวยาวเพื่อรอคอยการกลับมาของภรรยาตีทะเบียน ภาณุมอง
ไปที่ร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาในบ้านช้าๆ และวูบหนึ่งเขาเห็นแววตาภายในดวงตากลมโตคู่นั้นสุกใส แต่
มันกลับหม่นลงช้าๆ พร้อมกับน้ำเสียงหวานที่เอ่ยทักทาย
“สวัสดีค่ะ”
“เป็นยังไงบ้าง”
ธนันต์ธรญ์มองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่มที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอจะเหมา
รวมได้หรือเปล่านะว่านั่นคือความห่วงใยฉันคนรัก
“สบายดีค่ะ”เธอหลุบดวงตาลงต่ำเพื่อซ่อนเร้นน้ำตาเม็ดโตที่คลอหน่วยอยู่ อดสะท้อน
ใจไม่ได้ว่าเขาไม่ห่วงเธอบ้างหรือไร เธอเจ็บหนักขนาดนี้เขากลับไม่มาเยี่ยมเลย มิหนำซ้ำยังมีหน้า
มาถามว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง หรือสภาพเธอตอนนี้มันยังบอกเขาได้ไม่ดีว่าเธอเป็นอย่างไร
“คุณหนูไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวนมจะทำอาหารกลางวันให้”
นมทิพย์พูดขึ้นเพื่อตัดบทสนทนาระหว่างสองสามี-ภรรยา หล่อนรู้สึกได้ว่าตอนนี้คุณ
หนูของหล่อนกำลังอ่อนแออย่างถึงที่สุด ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อ
ธนันต์ธรญ์ถึงขนาดนี้
“ผมจะอุ้มน้องขึ้นไปเอง นมไปทำอาหารเถอะครับ”
ภาณุไม่รอคำตอบรับจากคนแก่ ร่างสูงเดินไปช้อนร่างบบอบบางของภรรยาเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องนอนของเขาและธนันต์ธรญ์
ลำแขนเรียวเสลาโอบกอดรอบลำคอแกร่งของสามีหนุ่ม ใบหน้าแสนหวานซุกซบอยู่กับ
อกแกร่งแสนอบอุ่นในความรู้สึกของเธอ กลิ่นหอมคุ้นเคยทำให้ความเจ็บปวดหายไปเป็นปลิดทิ้ง นึก
อยากจะอยู่ในอ้อมกอดของเขานานๆ หรือหากจะดีกว่านี้ก็ขอให้เธอได้อยู่ในอ้อมกอดนี้จนวินาที
สุดท้ายของชีวิต
“ฟาง”เธอจำใจต้องปล่อยมือจากลำคอแกร่ง ก่อนจะนอนลงบนเตียงและพึมพำ
ขอบคุณภาณุ เธอมองแผ่นหลังกว้างที่หายเข้าไปในห้องน้ำพักหนึ่ง และเขาก็กลับมาพร้อมกับผ้า
ขนหนูผืนหนึ่ง
“เช็ดเหงื่อหน่อยนะ”เธอมองผ้าขนหนูในมือหนานิ่ง อยากจะร้องขอให้เขาเช็ดให้ แต่
ไม่รู้อะไรดลใจทำให้เธอรู้สึกกระดากอายที่จะทำเช่นนั้น เธอหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากมือหนาของ
ภาณุ ก่อนค่อยๆใช้มันซับเหงื่อตามใบหน้าและลำคอ...และเธอก็รู้ว่าอะไรทำให้เธอไม่อาจหาญ
เหมือนเดิม
เพราะทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว....
“พี่...เอ่อ ทำไมคุณไม่ไปเยี่ยมฉันเลยล่ะคะ”เธอตัดสินใจถามในสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ
ตลอดสามวันที่ผ่านมา อย่างน้อยคำตอบของเขาอาจจะไม่ได้เลวร้ายเกินไปก็ได้
“ผมไม่ว่าง”
คำตอบสั้นๆของภาณุเรียกน้ำใสๆให้รื้นขอบดวงตากลมโตได้เป็นอย่างดี ทำไมชีวิตของ
เธอมันถึงได้น่าสมเพชแบบนี้นะ ในโลกใบนี้ นอกจากนมทิพย์แล้วยังจะเหลือใครอีกที่เป็นห่วงเธอ
แม้แต่คู่ชีวิตเขาก็ยังไม่มีเวลาสักเสี้ยววินาทีที่จะใช้มันเพื่อเป็นห่วงใยเธอ
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ร่างเล็กพลิกตัวตะแคงข้างเพื่อซ่อนความโง่เง่า ความอ่อนแอ ความน่าสมเพชไว้ให้
มิดชิดที่สุด หญิงสาวเลือกที่จะหลับตาลงเพื่อปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินช้าๆ ที่เคยสัญญาว่าจะไม่
ร้องไห้อีก เธอขอคืนคำทั้งหมด...หากเธอยังมีชีวิตอยู่ น้ำตาก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด
ภาณุนั่งลงบนโซฟาตัวยาวภายในห้องเพื่อเฝ้าร่างเล็กที่เขาคิดว่าหลับใหลไปแล้ว มือ
แกร่งเสหยิบนิตยสารใกล้ตัวมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อควานไปทางไหนก็เจอแต่
นิตยสารคุณแม่และเด็ก รูปเด็กน้อยหน้าตาน่ารักมากมายชัดเจนอยู่บนนิตยสาร เขาเงยหน้าขึ้นมอง
ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะส่ายๆหน้าอย่างเหนื่อยใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบ
นี้
ก๊อก ก๊อก
ร่างสูงเดินไปเปิดประตูก่อนจะรับชามข้าวต้มจากนมทิพย์และเดินนำท่านเข้ามาภายในห้อง
“หลับอยู่หรอคะ”
“ครับ หลับไปนานแล้ว ขี้เซาพอตัวเลย”
“ตั้งแต่เด็กแล้วล่ะค่ะ คุณหนูแกเลี้ยงง่าย ยกเว้นเรื่องปลุกให้ตื่นนะคะ ถ้านอนไม่อิ่ม
ร้องลั่นทั้งบ้าน”
ภาณุยิ้ม ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆร่างท้วมของนมทิพย์
“บ้านนี้บรรยากาศดีนะคะ เมื่อกี้นมไปนั่งตรงชิงช้ามา ลมเย็นสบาย ดอกกุหลาบกำลัง
ออกดอกสวยเชียวนะคะ”
“ชิงช้า? ตรงไหนครับ”
นมทิพย์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ชายหนุ่มผู้นี้คงไม่เคยคิดที่จะใส่ใจสิ่งที่คุณหนูของ
หล่อนทำให้เลยสินะ ไม่รู้หละ ยังไงวันนี้หล่อนก็ต้องพูดให้ภาณุรู้ตัวให้ได้ว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง
“ก่อนปลูกบ้านหลังนี้ คุณหนูเคยเปรยๆให้นมฟังว่าอยากมีชิงช้านั่งสบายๆสักตัว นมก็
สงสัยว่าเธออะไรกับชิงช้าหนักหนา แต่ก็เพิ่งรู้ไม่นานมานี้เองว่ามันเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับเธอและคุณ ถ้า
คุณไม่ลืมเสียก่อนนะคะ”
ภาณุขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ไม่ทันที่จะเอ่ยถาม นมทิพย์กลับบอกขอตัวกลับ เขาจึงได้แต่
รับคำและเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งท่านที่บ้าน และระหว่างที่เขาเดินกลับมาก็อดมองหาชิงช้าที่ว่าไม่ได้
“อยู่มาตั้งนาน ไม่ยักเห็น”เขาบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอนที่คนตัว
เล็กนอนอยู่
มือเล็กจุ่มผ้าขนหนูลงบนน้ำอุ่นและเช็ดลงบนผิวกายที่พ้นจากผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อ
ทำความสะอาด เนื่องจากแผลของเธอไม่สามารถโดนน้ำได้จึงต้องคอยเช็ดตัวแบบนี้ไปก่อน มือเล็ก
เช็ดผ้าขนหนูหมาดๆไปตามผิวเรียบลื่นเป็นชั้นตอนสุดท้าย ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อเดินไปเลือก
เสื้อผ้าเพื่อผลัดเปลี่ยน
“พี่ป๊อป!”
“รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะสิ ชอบโชว์รึไง”
“โชว์ให้สามีก็ไม่เห็นจะแปลกนิคะ คุณก็เคยเห็นแล้ว”
ธนันต์ธรญ์ข่มความอาย ก่อนจะเดินผ่านหน้าภาณุไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดออกมา
เปลี่ยน มือเรียวสั่นเทาจนเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ ขนอ่อนลุกชันไปทั้งตัวเมื่ออุปาทานไปเองว่ามี
ร่างอุ่นๆของสามียืนซ้อนแผ่นหลัง
ขอโทษจริงๆ เมื่อวานคือเราเหนื่อยมาก กลับบ้านก็หลับเลย น้ำเนิ้มไม่อาบฮ่าๆ น่าเกลียดมาก
ยังไงก็ขอโทษน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
