Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่20
เท้าเรียวก้าวออกจากห้องน้ำในชุดเดรสสีเข้มตัดกับสีผิวอมชมพูขาวผ่อง แม้ผ้าพันแผล
จำนวนมากบนเรียวขาก็ไม่ได้ลดทอนความน่ามองของธนันต์ธรญ์ลงได้เลย
“นมจ๋า ถ้าฟางกลับไปอยู่ที่บ้านแล้ว นมต้องมาหาฟางบ่อยๆนะ”
“ได้สิคะคุณหนู”
นมทิพย์รีบเอาใจคนขี้อ้อน ก่อนจะช่วยพยุงร่างบอบบางของคุณหนูตัวน้อยในสายตา
ของหล่อนออกจากห้องพักผู้ป่วย เพื่อไปชำระค่ารักษาและรับยา ตลอดสามวันที่ผ่านมาหล่อนไม่
เคยเห็นแม้แต่เงาของบิดาบังเกิดเกล้าและสามีสุดที่รักของธนันต์ธรญ์เลย อดสงสารหญิงสาวไม่ได้
ที่ยังคอยเก้อมองบานประตูตลอดทั้งวัน ทำไมเด็กสาวถึงได้โชคร้ายอย่างนี้ก็ไม่รู้...
ธนันต์ธรญ์นั่งมองผู้ป่วยมองมายที่รอรับยาในขณะที่นมทิพย์ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล
เธอทอดสายตามองไปเรื่อยเปื่อย ก่อนสายตาจะปะทะกับร่างเล็กตุ้ยนุ้ยของเด็กชายหน้าตาน่ารัก
เด็กน้อยยิ้มแป้นอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นแม่ เธอเลื่อนสายตาจากเด็กน้อยไปที่มารดาของเจ้าตัว
น้อยก่อนจะรู้สึกคุ้นในความรู้สึก คลับคล้ายคลับคราว่าเคยเห็นที่ไหน แต่แล้วทุกอย่างก็ถึงบางอ้อ
เมื่อเห็นสามีของผู้หญิงคนนั้น...
และคนรู้จักของเธอก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมๆกับเจ้าตัวน้อยและภรรยาของ
เขา
“สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะฟาง”เธอยิ้มรับรอยยิ้มของวิศวะ รุ่นพี่หนุ่มที่เคย
ตามจีบเธอเมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษา แต่ชายหนุ่มก็ถอยทัพกลับแทบไม่ทัน เมื่อได้เจอเพื่อนร่วม
คณะของเธออย่างจริญญาที่ทั้งน่ารักและนิสัยดี ทั้งสองสานต่อความสัมพันธ์กันมานานจนจบจาก
มหาวิทยาลัยไป และด้วยความที่ไม่สนิทกันนักเธอจึงขาดการติดต่อจากทั้งคู่ไป มาเจออีกทีก็มีโซ่
ทองคล้องใจกันแล้ว...
“สวัสดีค่ะพี่โมะ แก้ว สบายดีนะคะ”
“สบายดีครับ แต่เจ้าตัวเล็กไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เอ้อ แล้วนี่น้องฟางเป็นอะไรครับ”
“ฟางตกบันไดน่ะค่ะ แต่งงานกันเมื่อไหร่คะนี่ ไม่เห็นเชิญฟางเลย หลานน่ารักจังเลย
ค่ะ”
“ก็ว่าจะเชิญนั่นแหละครับ แต่งานมันกะทันหันเหลือเกิน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางพูดเล่นเฉยๆ ว่าไงจ้ะคุณแม่ยังสาว”
จริญญายิ้มตอบ ก่อนจะทักทายสาวหน้าหวาน
“เหนื่อยน่ะสิ ดื้อกันทั้งพ่อทั้งลูก งานก็ไม่ต้องไปทำกันแล้ว มัวแต่ดูพ่อลูกคู่นี้แหละ
แล้วฟางล่ะเป็นยังไงบ้าง”เธอเอ่ยเล่าชีวิตหลังแต่งงาน ก่อนจะเอ่ยถามธนันต์ธรญ์ และวูบหนึ่งเธอ
สัมผัสได้ถึงแววตาที่วูบไหวของหญิงสาวร่างเล็ก
“เรื่อยๆน่ะ แล้วนี่ลูกชื่ออะไรจ้ะ”
“ตาพิชญ์จ้ะ ป๊าแกตั้งให้ ทะเลาะกันตั้งนาน”
ธนันต์ธรญ์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะสบดวงตากลมโตของเด็กน้อยที่เอาแต่จ้องเธอตาแป๋ว
“ฟางขออุ้มหน่อยได้ไหมจ้ะ”เธอเอ่ยไปตามที่ใจคิด อยากจะสัมผัสร่างน้อยๆของเด็ก
น้อย และยิ่งสุขใจหากคิดว่าสักวันเธอจะมีลูกน้อยสักคนกับชายคนที่เธอรักบ้าง
“ได้สิ ตาหนูน่ะเข้ากับคนง่ายไม่ร้องสักคำ”เธอยิ้มรับ ก่อนจะอ้าแขนรับร่างตุ้ยนุ้ยของ
เด็กน้อยเอาไว้แนบอก
“น่ารักจังเลย สวัสดีครับ คิกๆ”เธอเอ่ยกับเด็กน้อยที่หัวเราะคิกคักจนเธออดเอ็นดูไม่ได้
ใบหน้ากลมมนยิ้มแป้นจนแก้มยุ้ยๆกลมเป็นซาลาเปา
“เอ แล้วนี่สามีฟางไปไหนหรอ เราเคยเห็นแต่ภาพในหนังสือพิมพ์น่ะ ยังไม่เคยเห็นตัว
จริงเลย ตัวจริงคงจะหล่อมากแน่ๆละ...โอ้ย พี่โมะ คนบ้า”เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นวิศวะดึงจริญญา
เข้าไปโอบเพียงเพราะภรรยาของเขานั้นชมสามีของเธอ เธอได้แต่มองทั้งสองอย่างนึกอิจฉาใน
ความรักที่สมบูรณ์แบบ ในขณะที่เธอยังไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่ารักเลยด้วยซ้ำ
“เขาไม่ว่างน่ะ ฟางต้องไปแล้ว บ้ายบายนะเจ้าตัวเล็ก”เธออดก้มลงหอมแก้มยุ้ยๆไม่ได้
ก่อนจะส่งร่างเล็กตุ้ยนุ้ยคืนให้คนเป็นแม่
“แล้วนี่ฟางจะกลับยังไงล่ะ”
“ฟางจะขึ้นแท็กซี่กลับน่ะ มีนมทิพย์ไปเป็นเพื่อนด้วย”
“ให้เราไปส่งเถอะนะ ขาก็เจ็บแบบนี่ ลำบากแย่”
“ขับรถเป็นหรือเราน่ะฮึ”
จริญญาส่งค้อนขวับๆให้กับสามีหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“ถ้าพี่โมะไม่ให้แก้วอยู่แต่บ้านก็คงจะเป็นอยู่หรอกค่ะ”
“โอ๋ๆ ขอโทษครับ...เอ่อฟางครับ ให้พี่ไปส่งนะ ไม่งั้นคืนนี้พี่คงได้นอนนอกบ้านแน่”
ธนันต์ธรญ์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับคำ รอเพียงครู่นมทิพย์ก็กลับมาพร้อมกับ
ถุงยา เธอจึงแนะนำสองสามี-ภรรยา และเจ้าตัวเล็กให้นมทิพย์รู้จัก
“นี่พี่โมะ แก้ว แล้วก็ลูกค่ะ”
“สวัสดีค่ะ ตายแล้ว คุณหนูน่ารักน่าชังจังเลยนะคะ”
นมทิพย์โผเข้าหาเด็กชายตัวน้อยที่หัวเราะคิกคัก เธอยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยที่ช่างเข้ากับคน
ง่าย หากเธอมีลูก เจ้าตัวเล็กของเธอจะเป็นเหมือนเด็กน้อยน่ารักคนนี่หรือเปล่านะ หรือต่อให้ไม่น่า
รักเท่านี้ แต่เธอก็สาบานว่าจะรักแกให้ได้มากที่สุดเท่าที่คนเป็นแม่จะรักได้
ธนันต์ธรญ์สะบัดหัวไล่ความคิดเหลวไหลไร้สาระที่ไม่มีวันเป็นจริงของเธอ ก่อนจะมองคู่
สามี-ภรรยาที่เดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว เธอหันไปหานมทิพย์ก่อนจะยิ้มบางๆให้ท่านเพราะดูท่านจะ
เป็นห่วงเธอเหลือเกิน
“คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าจ้ะ ฟางแค่คิดดูเล่นๆน่ะว่าถ้าฟางมีลูก ลูกจะน่ารักแบบตาพิชญ์รึเปล่า”
“น่ารักอยู่แล้วค่ะ พ่อก็หล่อ แม่ก็สวย”
“พ่อ...”
รอยยิ้มเหยียดๆถูกแต้มลงบนริมฝีปากอิ่ม จะหาพ่อที่ไหนให้ลูกได้ คนที่เธอรักและ
อยากให้เขาเป็นพ่อของลูก กลับผลักไสไล่ส่งเธอราวกับสิ่งไม่มีชีวิตไม่มีหัวจิตหัวใจ ดูถูกเธอราวกับ
ผู้หญิงไร้ค่า แถมเขายังแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากมีลูกกับเธอขนาดนั้น...เธอก็คงไม่กล้าพอที่จะ
ทำตัวให้เขาสมเพชไปมากกว่านี้อีกแล้ว บางทีฟ้าอาจจะไม่กล้าส่งชีวิตน้อยๆมาให้เธอก็ได้...ผู้หญิง
อย่างเธอไม่ควรเป็นแม่ของเด็กคนไหน
มาแล้วววว เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยยยยยยยย
พักนี้เหนื่อยเวอร์ ปิดเทอมเหมือนไม่ได้ปิด ไปเรียนเหมือเดิม เฮ้อออออ
ถ้าได้กำลังใจดีๆเป็นคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์ โหวตสักโหวตเราจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
