Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
 
ตอนที่2
 
 
 
 
                       ดวงตาคู่หวานมองตาไฟท้ายรถที่เริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะตัดใจเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร
 
ซึ่งสามีหนุ่มกำลังนั่งทานข้าวอยู่อย่างไม่ยี่หระต่อเธอ เขาช่างไม่ไว้หน้าเธอเลย ในเมื่อเธอเพิ่งจะโกหกบิดา
 
ไปหยกๆว่าเธอกับเขารักกันดี แต่ขณะที่เธอและบิดาทานอาหารจนอิ่มแล้วเขากลับยืดเวลาจนเธอต้องบอก
 
ให้ท่านกลับไปก่อนเพราะท่านต้องทานยาหลังอาหาร แล้วเขาก็หักหน้าเธออีกหนด้วยการลาบิดาของเธอตรงนั้น
 
ไม่แม้แต่จะออกมาส่งท่านกลับ
 
 
 
                “ฉันจะเก็บจานแล้วค่ะ กรุณาทานให้มันเร็วๆหน่อย”เธอเอ่ยออกมาอย่างไม่เกรงใจ ในเมื่อเขาไม่ให้
 
เกียรติเธอก่อนก็ไม่จำเป็นที่เธอต้องให้เกียรติเขาอีก
 
 
 
               “ยังไม่อิ่ม”
 
               ภาณุตอบอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างช้าๆ สายตาก็กวาดมองร่างเล็กของภรรยาตัวดี
 
อย่างไม่พอใจ ผู้หญิงอ่อนหวานในปีแรกที่แต่งงานกันกลับกลายเป็นหญิงสาวปากดี ไม่กลัวเกรงใคร และทั้งหมดนี้
 
เขาก็พอจะรู้ว่าเธอเปลี่ยนไปเพราะอะไร แต่ก็ช่วยไม่ได้...เธอตัดสินใจให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เอง และมันก็ใกล้
 
จะถึงเวลาแล้ว...ที่เขาจะทำให้เรื่องนี้จบลงเสียที... เพื่อความรักที่มั่นคงของเขาและพิมประภา...
 
 
 
                “อีกสิบห้านาทีฉันจะลงมาเก็บ”
 
           
 
                 “เมื่อไหร่จะเลิกกัน”
 
                   ชายหนุ่มไม่รอช้าเอ่ยถามออกไปอย่างที่ใจอยากรู้ และอีกอย่างที่เขาต้องการคือคำตอบที่ตรงใจ
 
เธอและเขาก็เหมือนเส้นขนาน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่มีทางบรรจบลงเอยกันได้ หากยังทนอยู่ด้วยกันไปยิ่งนานวันก็
 
ยิ่งจะทรมานกันทั้งสองฝ่าย สู้ตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่า
 
 
 
                 “ไม่เลิก...บอกเป็นรอบที่ร้อยที่พันแล้ว ฉันไม่มีวันยอมให้คุณไปมีความสุขกับยายนั่นแน่นอน
 
ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ”
 
 
 
                  เคร้ง!
 
                 ธนันต์ธรญ์หันกลับไปมองชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อร่างสูงใหญ่ของเขา
 
ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ดวงตาดุดันและคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิงทำให้เธอไม่มั่นใจในความปลอดภัยของ
 
ตัวเองเอาเสียเลย เท้าเล็กก้าวถอยหลังไปเพื่อหนีจากร่างสูงใหญ่ของสามีหนุ่ม
 
 
 
               “ว่ายังไงนะ!”
 
               ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกกับน้ำเสียงดุเข้มของสามีหนุ่ม เธอถอยกรูดแต่ก่อนที่จะทันได้วิ่งหนีขึ้นบันไดร่าง
 
ของเธอกลับถูกกระชากปะทะร่างสูงของภาณุและถูกเขากักไว้ในอ้อมกอดแข็งแรง
 
 
 
               “ไม่เลิก ชัดพอหรือยัง”
 
               หญิงสาวตอบอ้อมแอ้ม อดหวั่นไหวไม่ได้เมื่อได้อยู่ใกล้ๆชายหนุ่มที่ตนเองหลงรัก ไม่ว่าเวลาจะผ่าน
 
ไปนานเท่าไหร่เขาก็ยังทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำได้เสมอ ใบหน้าหล่อคม ประกอบไปด้วยดวงตาเรียว แต่กลับฉาย
 
แววดุคมน่าเกรงขามจนทำให้เธอตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากเต็มอิ่มที่คอยสาดวาจาเชือดเฉือน จมูกโด่งเรียวรับกับ
 
ปลายคางบึกบึน ทุกอย่างเป็นสิ่งที่ทำให้เธอหลงใหลในตัวเขาแต่ก็คงน้อยกว่ารูปลักษณ์ภายใน
 
แม้เขาจะดูเย็นชาเพียงใด แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีเขาอยู่ข้างกาย รู้สึกว่าเขาเป็นอีกคนที่จะปกป้องเธอ
 
จากอันตรายทั้งปวง...หรือบางทีนี่มันอาจจะเป็นแค่อุปาทาน เมื่อเป็นเขาต่างหากที่ทำให้เธอได้รับแต่อันตราย
 
 
 
                “นี่อย่าบอกว่าคุณเขินนะ คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้กอดคุณด้วยความรัก มันจะไม่มีทางมีวันนั้นแน่นอน”
 
ธนันต์ธรญ์ถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินวาจาร้ายของสามีหนุ่ม สติอันน้อยนิดหลุดเลื่อนลอยหายไป เธอกระแอมติดกัน
 
หลายๆครั้ง พยายามอย่างที่สุดเพื่อไม่ให้น้ำตาจอมงี่เง่าไหลรินลงมาให้เขาต้องสมเพชเวทนาเธออีก
 
         
 
             “แต่ฉันหวังว่ามันจะมีสักวัน ฉันจะทำให้คุณโอบกอดฉันไว้ด้วยความรัก...”
 
 
 
              “ผู้หญิงจิตใจสกปรกอย่างคุณ ผมไม่มีวันรักได้ลงหรอก”
 
 
 
              “ฉันแค่รักษาสิทธิ์ของฉัน ผู้หญิงจิตใจสกปรกที่คุณพูดถึงคงจะไม่ใช่ฉัน น่าจะเป็นเมียน้อยของคุณ
 
มากกว่า” น้ำเสียงปร่าถูกบังคับให้เรียบเฉยเมื่อหญิงสาวตอกกลับชายหนุ่ม แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เธอตั้งใจเลย
 
มันกลับสั่นเอาเสียดื้อๆ น้ำตาโง่เง่าก็ไหลรินลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ช่างหน้าสมเพช ต้องมาร้องไห้แสดงความ
 
อ่อนแอต่อหน้าเขา ทั้งๆที่เพิ่งจะด่ากราดเขาไปแท้ๆ
 
 
 
            “คุณต้องเห็นใจผมกับพิมบ้างนะฟาง เรารักกัน คบกันมาก่อน แต่ที่ผมต้องแต่งงานกับคุณ
 
เพราะความจำเป็น...ผมไม่ได้รักคุณ สิ่งที่คุณทำอยู่ไม่ได้เรียกว่ารัก คุณแค่ต้องการเอาชนะ”
 
 
 
           ธนันต์ธรญ์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ทั้งน้อยใจทั้งโกรธที่เขาตีค่าความรักของเธอแบบผิดๆ
 
 
 
          “ฉันไม่ใช่นางเอกนิยายที่รักคุณแล้วต้องปล่อยคุณไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น คุณต้องอยู่กับฟาง
 
พี่ป๊อปเป็นของฟางคนเดียว!”
 
          หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา ปลายเท้าเรียวเขย่งขึ้นประกบจูบริมฝีปากหยักลึกของสามีหนุ่ม จูบอ่อนหวานและ
 
อ่อนโยนในแบบที่เธอไม่เคยได้รับจากเขา แม้เธอจะไม่เคยได้รับจากเขาแต่เธอก็เต็มใจที่จะมอบให้เขา
 
ผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ... ริมฝีปากอิ่มถอนจูบจากสามีหนุ่มก่อนจะจูบเรื่อยมาจากปลายคางเขียวครึ้มไปด้วย
 
ไรหนวดเครามาตามลำคอแกร่ง ริมฝีปากอิ่มขบเม้มดูดดึงผิวเนื้อตึงแน่นจนเกิดเป็นรอยแดงระเรื่อสีกุหลาบ...
 
แสดงความเป็นเจ้าของ
 
 
 
          “ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รักฉัน แต่ฉันก็ยินดีจะอยู่อย่างทรมานแบบนี้ไปอีกนานเท่านาน ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว
 
ฉันไม่สนทั้งนั้นแหละว่าใครจะเดือดร้อนเพราะฉัน “
 
           เท้าเรียวก้าวขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน อย่างไม่นึกเสียใจกับการตัดสินใจของเธอ ดีเสียอีก
 
เขาจะได้รู้สักทีว่ายังไงยังไงเธอก็จะไม่ยอมปล่อยเขาไปเด็ดขาด และถ้าหากโชคดี บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจกลับ
 
หันมามองที่เธอเสียบ้าง หัวใจที่แห้งแล้งแตกระแหงจะได้สายฝนหลั่งรินลงมาชโลมใจให้ชุ่มชื่นเสียบ้าง...
 
จะได้ไม่อยู่อย่างทรมานไปวันๆแบบนี้
 
 
 
               ภาณุมองตามร่างเล็กของภรรยาสาวที่เขายอมปล่อยออกจากอ้อมกอดง่ายดาย หากทุกอย่างเป็น
 
เหมือนแต่ก่อน เขาคงล้มเลิกความคิดที่จะหย่ากับเธอ หากเธอยังเป็นเพียงผู้หญิงที่น่ารัก
 
คอยเอาใจใส่เขาทุกอย่าง ก่อนหน้าที่เธอจะทำเรื่องเลวร้ายมากมาย... หากเขายังไม่ตัดสินใจเด็ดขาดและปล่อย
 
ทุกอย่างให้เป็นแบบนี้ต่อไป...พรุ่งนี้เขาอาจจะไม่มีพิมประภาอยู่เคียงข้างเหมือนอย่างเคย...
 
ใครจะรู้ว่าผู้หญิงอย่างธนันต์ธรญ์คิดจะทำเรื่องเลวร้ายอะไรอีกมากมายแค่ไหน...
 
ทางที่ดี เขาควรจะหย่ากับเธอให้เร็วที่สุด!!