Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่15
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินลงมาจากดวงตาคู่อย่างต่อเนื่อง พิมประภาสะอื้นจนตัว
โยนไม่คิดว่ามารดาและบิดาต้องรับรู้เรื่องราวอัปยศแบบนี้ของเธอ
“ทำแบบนี้ได้ยังไง คุณฟางเป็นพี่สาวของลูกนะพิม!”เธอก้มหน้างุด ไม่อยากจะสบ
สายตาของมารดา ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น
“คุณ ใจเย็นๆ ค่อยๆพูดกับลูกสิ”
คุณกันต์เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น เมื่อเห็นบุตรสาวร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ คนเป็นพ่อก็อดใจ
หายไม่ได้ เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น จะโทษให้ถูกคน ก็คงต้องโทษตัวของเขาเอง ที่ดูไม่ออกว่า
พิมประภาและภาณุรักกันและยังทำให้ธนันต์ธรญ์ต้องมาเจ็บปวดกับการตัดสินใจที่ต้องการแค่ผล
ประโยชน์ทางการค้าของบริษัท
“ฉันเย็นไม่ไหวหรอกค่ะ ดูลูกสาวคุณทำเข้าสิคะ”
“บอกพ่อหน่อยได้ไหมว่าเรื่องมันนานแค่ไหนแล้ว”
พิมประภาเงยหน้าขึ้นมองบิดาก่อนจะโผเข้ากอดท่าน หัวใจดวงน้อยเริ่มมองเห็นแสง
สว่างและทางออกของชีวิตที่สับสนวุ่นวาย ต่อไปนี้เธอต้องเข้มแข็ง เธอจะทำตามคำสั่งของบิดาโดย
ไม่ขัดข้อง เพราะยิ่งเธอใจอ่อน คนที่เจ็บปวดที่สุดคงไม่ใช่ใคร...พี่สาวแท้ๆของเธอนั่นเอง
“พิมกับคุณภาณุเราคบกันมาห้าปีแล้วค่ะ”
“ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับฟาง”เธอพยักหน้ารับ ลำคอตีบตันไปหมด ไม่ว่าจะพยายาม
เข้มแข็งแค่ไหนก็ทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“พิมรักเขาหรือเปล่า...”
“คุณพ่อ!”เธอเอ่ยอย่างตกใจกับคำถามของบิดา จะให้เธอบอกรักสามีของพี่สาวต่อ
หน้าต่อตาบุพการีอย่างนั้นน่ะหรือ
“ตอบพ่อมา แล้วพ่อจะตัดสินเรื่องนี้เอง”
“...รักค่ะ”
น้ำเสียงหวานตอบอ้อมแอ้ม คนเป็นพ่อพยักหน้ารับรู้ ต่างจากคนเป็นแม่ที่มองบุตรสาว
ด้วยสายตาผิดหวัง หล่อนรู้ดีว่าความรักมันมีอิทธิพลขนาดไหน ถึงแม้ว่าหล่อนจะเคยทำแบบที่พิม
ประภากำลังทำอยู่ แต่นางก็ไม่อยากให้ลูกต้องมาซ้ำรอยของหล่อนอีก เวรกรรมที่ไปทำให้ผู้หญิง
หัวอกเดียวกันทุกข์ทรมานมันจะไม่มีวันสิ้นสุดลง สุดท้ายแล้วมันจะเป็นดั่งกงกำกงเกวียนต่อเนื่องไป
ไม่มีที่สิ้นสุด
“คุณฟางเป็นคนดีที่แกเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าสภาพแวดล้อมบีบให้แกเป็น เด็กที่ต้องทน
ทุกข์ทรมานไปกับแม่ที่ต้องนอนร้องไห้ทุกวันเพราะสามีไม่รัก พิมคิดว่าจะทรมานไหม แล้วตอนนี้ถึง
ต่อให้พิมรักคุณภาณุพิมก็ไม่มีสิทธิ์ ไม่สงสารคุณฟางบ้างหรือลูก หรือหนูกลายเป็นคนไม่มีหัวจิต
หัวใจไปแล้ว...แม่พูดเพราะอยากจะเตือนเรา สุดท้ายอยากจะตัดสินใจยังไงก็ตามแต่เราก็แล้วกัน”
คุณรตาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ทิ้งสองพ่อลูกไว้ คุณกันต์มองตาม
ร่างของภรรยาไป ก่อนจะหันมามองใบหน้าเศร้าหมองของลูกสาวคนเล็ก เขาเดินไปนั่งข้างกาย
พิมประภาก่อนจะดึงลูกน้อยเข้าสู่อ้อมกอด
“พี่ฟางจะเข้าใจลูก...ไม่ต้องคิดมากนะ ความรักที่มั่นคงจะทำให้ลูกและคุณภาณุผ่าน
พ้นปัญหาในครั้งนี้ไปได้”
“คุณพ่อจะทำอะไรคะ”
“ทำในสิ่งที่ควรจะเป็นมาตั้งนานแล้ว”
เสียงรถยนต์คุ้นหูดังเข้ามาในบ้าน หญิงสาวชะโงกหน้าออกไปดู ก่อนจะเดินไปต้อนรับ
สามีหนุ่มที่หน้าบ้าน
ภาณุเดินเข้ามาในบ้านด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทำไมวันนี้ใจเขามันถึงได้หวิวๆก็ไม่รู้
แต่ที่รู้คือเขาไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ที่ตัวเองรู้สึกแบบนี้
“ฉันช่วยถือค่ะ”เขาหันหน้าไปตามต้นเสียง ก่อนจะพบกับใบหน้าแสนหวานที่อิดโรย
รอยยิ้มโศกไม่ต่างจากแววตาของเธอถูกส่งมาให้เขา เขาส่งสูทนอกและกระเป๋าเอกสารให้ภรรยา
สาว ก่อนจะมองตามร่างเล็กที่เดินเอาของไปเก็บบนชั้นบนของบ้านเงียบๆ
วันนี้เธอดูแปลกไปมาก แปลกจนหน้าใจหาย เขายอมรับว่าเมื่อเช้านี้เขาใจร้ายกับเธอ
เกินไป แต่เป็นเพราะธนันต์ธรญ์พูดไม่รู้เรื่อง สิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้ว เมื่อเขาไม่ต้องการผูกมัดกับ
เธอก็ควรจะป้องกัน มันเป็นผลดีทั้งเขาและเธอ เผื่อว่าเธอได้ไปเจอใครที่ดีกว่าเขา เธอจะต้อง
ขอบคุณเขาที่ทำแบบนั้น
“วันนี้ฉันสั่งอาหารมาจากภัตตาคาร คิดว่ารสชาติของฉันคงไม่ถูกใจคุณ เลยสั่งมาจะดีกว่า ทานด้วยกันก่อนนะคะ”หญิงสาวพูดขณะง่วนกับการตักข้าวสวยร้อนๆใส่จาน เขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ มือเล็กจัดวางจานอาหารอย่างคล่องแคล้ว และสายตาของเขาก็ไปปะทะกับสิ่งหนึ่งบนผิวกายอ่อนละมุน
“เจ็บมากไหม”
“คะ?”
ธนันต์ธรญ์มองตามมือของสามีหนุ่มก็พบกับรอยเขียวช้ำรอยใหญ่บนแขนกลมกลึงของ
เธอ เธอเองก็ตกใจไม่น้อย แต่คงเป็นเพราะเรื่องวุ่นวายภายในจิตใจละมั้งถึงทำให้เธอลืมความเจ็บ
ปวดเหล่านี้ไป
“เจ็บตอนคุณทักนี่แหละค่ะ ทานข้าวกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นซะหมด”เธอเอ่ยติดตลก
ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา เธอตักอาหารใส่จานของตัวเองและทานอย่างเงียบๆ
ไม่กล้าเสนอหน้าตักอาหารให้เขาอีก
“ลองทานปลาสิ อร่อยนะ”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น หญิงสาวเงยหน้าจากจานอาหารก่อนจะมองหน้าสามีหนุ่ม หาก
ตอนนี้มีใครอีกคนนั่งอยู่ด้วยเธอก็คงคิดว่าเขาตักให้ผิดคนแล้ว แต่นี่ไม่มีนี่นา
ชายหนุ่มทอดสายตามองแก้มนวลที่แดงปลั่งทั้งสองข้างของธนันต์ธรญ์ด้วยแววตาวูบ
ไหว ยามเธอเขินอายมันน่ารักยิ่งกว่าตอนที่เธอตวาดแว้ดๆเสียอีก
“หายโกรธผมรึยัง”
“เรื่องอะไรคะ”
ธนันต์ธรญ์เงยหน้าจากจานอาหารเพื่อสบตาสามีหนุ่ม
“เรื่องเมื่อเช้า...”
“ฟางไม่เคยโกรธคุณ ถ้าคุณไม่ต้องการลูกของเรา ฟางก็จะไม่ดื้อด้าน...”เธอเอ่ยเสียง
เศร้า ก่อนจะลอบมองใบหน้าของสามีหนุ่มที่สลดวูบ เธอลอบยิ้มในใจ ก่อนจะปล่อยนิ้วที่แอบไขว้
กันไว้ตอนพูดออกจากกันและลงมือทานข้าวต่อ...อย่างเธอน่ะหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ
ไม่มีทาง!
อิอิ มีคนบอกให้ฟางถอย ความจริงเราคิดว่าคนเราปักใจรักแล้ว ไม่มีใครจะถอยห่างออกมาง่ายๆ
หรอก จริงป่ะ ต่อให้ต้องเจ็บขนาดไหน เขาก็คงทำแบบซ้ำ ทำแบบเดิมๆ เท่าที่เขาคิดว่าคนๆนั้นจะ
รัก มันเป็นอีกความรู้สึกหนึ่งของคนแอบรักนะเราว่า...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
