Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
9.8
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 19.44 น.
43 ตอน
1179 วิจารณ์
136.61K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 21.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
13)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความInequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่13
แสงแดดสาดส่องสองร่างที่นอนกอดกันกลมภายในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ร่างเล็ก
กระถดกายข้าหาอ้อมกอดของสามีอย่างโหยหาความอบอุ่น
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาก่อนร่างเล็กของภรรยา ภาณุก้มลงมองสมรภูมิรักก่อนจะส่ายหน้า
น้อยๆ มือหนาปัดปรอยผมออกจากใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตยังคงบวมช้ำ คงเป็นผลมาจาก
การร้องไห้อย่างหนักตั้งแต่ตอนที่เธอเมามาย เขาแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้
ขึ้นได้อย่างไร เพราะยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ทุกอย่างวุ่นวายขึ้นไปอีก แต่ก็เถอะ เธอเป็นภรรยาของ
เขาไม่มีอะไรผิดในเรื่องของศีลธรรม แต่ในเรื่องของหัวใจ เขาผิดเต็มๆ เขาก็ได้เพียงแต่หวังว่า
ธนันต์ธรญ์จะมีเหตุผลมากพอที่จะไม่เอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินว่าเป็นความรัก
“พี่ป๊อป”
ภาณุก้มหน้ามองต้นเสียงหวาน ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกเพื่อให้เธอได้เปลี่ยนท่า
นอน แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะยิ่งเบียดกายเข้าหาเขามากยิ่งขึ้น
“ฟาง ผมจะไปทำงานแล้ว ถ้าคุณอยากนอนก็นอนต่อเถอะ”
“ไม่เอา”
คนตัวเล็กงอแง เธอทั้งปวด ทั้งเมื่อยไปทั้งตัว เพราะเมื่อคืนก็เห็นแล้วว่าชายหนุ่มนั้น
เอาเปรียบเธอมากขนาดไหน กว่าเธอจะได้นอนก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง
“นอนต่อเถอะนะคะ พี่ป๊อปก็เหนื่อย...ฟางรู้”
ธนันต์ธรญ์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พูดเรื่องเมื่อคืนราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่ความจริงแล้วเ
ธอทั้งอายทังกระดากที่จะพูดมันออกไป
“อยากนอนก็นอนไป”
ภาณุพูดก่อนจะลุกจากเตียงนอน หากแต่มือเล็กของภรรยาสาวกลับยื้อไว้
“พี่ป๊อปจะไปไหน ฟางไม่ให้ไป”
“ผมจะไปทำงาน”เธอมองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ
“เรียกแบบเดิมไม่ได้หรอ เรียกตัวเองว่าพี่ เรียกฟางว่าฟาง เรียกเหมือนก่อนหน้าที่ทุก
อย่างจะเปลี่ยนไป...”
“เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วไง ผมถึงต้องเรียกแบบนี้ ผู้หญิงที่น่ารักและสดใสคน
นั้นไม่ใช่คุณ คุณเป็นคนร้ายกาจและใจร้ายจนผมไม่อยากเชื่อว่าครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นเด็กผู้หญิงคน
นั้น”
“ฉันควรขอบคุณใช่ไหมคะที่คุณไม่ย่ำยีแล้วก็ทิ้งฉันไปเหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว”
“เลิกพูดถึงมันซะทีเถอะ”
“เห็นมันเป็นเรื่องน่ารำคาญใช่ไหม หึ”เธอเอ่ยอย่างผิดหวัง ที่แท้เขามันก็เป็นแค่ผู้ชาย
มักง่ายทั่วไป ต่อให้เธอเสียใจกับการกระทำของเขาสักแค่ไหน เขาก็คงไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสลัก
สำคัญ เพราะฉะนั้น เธอควรหยุดและจัดการกับตัวต้นเหตุของเรื่องนี้
“พิมประภาจะย้ายมาเป็นเลขาฯของฉันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาอาฆาตน่ากลัวของสามีหนุ่ม เธอปล่อยมือจาก
ข้อมือแกร่งของชายหนุ่ม ก่อนจะนอนตะแคงข้างให้เขาอย่างเดิม
“ให้ผมเข้าใจในความงี่เง่าของคุณน่ะหรือ...มันไม่ยากไปหน่อยหรือไง”
“ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันก็พยายามเข้าใจในความสำคัญของพิมประภาต่อคุณอยู่ ติดก็
แต่ที่ทำไม่ได้”
ร่างเล็กตลบผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาระหว่างภาณุ น้ำตางี่เง่าพล
ไหลรินลงมาอย่างไม่รู้จักกาลเทศะ ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ ตอนนี้เธอควรจะหัวเราะถึงจะถูก หัวเราะเยาะ
ให้กับชีวิตคู่น่าสมเพชของตัวเอง...ตื่นมาเขาก็พูดถึงผู้หญิงคนอื่นโดยไม่ระคายใจ ไม่นึกถึงผู้หญิง
ที่นอนอยู่ข้างๆเขาเลยว่าจะรู้สึกอย่างไร
“ฟาง”
เธอยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม ไม่สนใจสามีหนุ่ม จนกระทั่งผ้านวมที่คลุมโปงอยู่ถูก
กระชากออก เธอพลิกตัวหันกลับไปมองามีหนุ่ม ก่อนแววตาโศกจะถูกฉายขึ้นในดวงตากลมโต เมื่อ
เห็นแผงยาคุมกำเนิดที่อยู่ในมือของสามีหนุ่ม ดวงตาโศกค่อยๆพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา หัวใจบีบ
ตัวรัดแน่น เจ็บจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆไม่ได้...เขารังเกียจเธอถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“เอามาให้ฉันทำไม”
“เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน คุณควรจะทานมัน”
“แต่เราแต่งงานกันแล้ว จะมีลูกก็ไม่เห็นจะผิด”เธอเอ่ยเถียงเขาทั้งน้ำตา ริมฝีปากอิ่ม
เม้มเข้าหากันแน่น น้ำตาไหลรินลงมาโดยที่เจ้าของร่างสะอื้นจนตัวโยน
“คุณรู้ดีว่าเราต้องหย่ากันสักวัน อย่าทำเรื่องราวให้มันยุ่งยากวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย
อย่าเอาชีวิตบริสุทธิ์มาแปดเปื้อนรอยราคีของเรา”
“แต่ฉันอยากได้ลูก ลูกของเรา คุณไม่รู้หรอกว่าการอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มันโหดร้าย
ขนาดไหนหากฟ้าจะสงสาร ท่านคงจะส่งชีวิตน้อยๆที่เป็นทุกอย่างของฉันลงมาให้ฉัน”
“ผู้หญิงอย่างคุณ ไม่มีทางเลี้ยงเด็กคนไหนให้ดีได้ อย่าทำแบบนี้ ลูกคุณก็ลูกผม”
ภาณุเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าธนันต์ธรญ์เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ยิ่งมีลูก เธอก็จะเอาลูกมาเป็นข้อต่อรองไม่
ยอมเลิกกับเขาง่ายๆ และสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดคงไม่ใช่ใครนอกจากชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นมา
“ไม่กิน! ออกไป!”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยปากไล่ ผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นอย่างไรกัน ถึงจะเลี้ยงลูกออกมาไม่ได้ดี
สายตาโศกจ้องมองร่างสูงใหญ่ของสามีที่ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงพร้อมกับแก้วน้ำในมือและยาคุม
กำเนิดฉุกเฉินเม็ดหนึ่งในมือ
“จะกินเองหรือว่าให้ผมป้อน”
“ฉันไม่กิน!”
และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างเล็กของหญิงสาวถูกกระชากให้ขึ้นมานั่งบนตักของชาย
หนุ่มด้วยมือเพียงข้างเดียว มือแกร่งบีบปลายคางมนก่อนจะส่งยาเม็ดเล็กเข้าปาก เขาเอี้ยวตัวไป
หยิบแก้วน้ำมาจ่อที่เรียวปากอิ่มก่อนจะป้อนให้เธอ จนหญิงสาวสำลักน้ำจนหน้าดำหน้าแดง
“ฮึก ใจร้าย...ฮือๆๆ”
หญิงสาวลุกจากตักของชายหนุ่มก่อนจะนอนลงที่ตำแหน่งเดิม ความฝันแสนหวานสลายลงไปใน
พริบตา รอยยิ้มในความคิดถูกลบเลือนไปด้วยน้ำมือของชายที่เธอรักสุดหัวใจ เขารังเกียจเธอ ไม่
อยากได้ลูกที่เกิดจากผู้หญิงอย่างเธอ...
..................................................................................................................
ชอบคอมเม้นต์ของรีดเดอร์คนหนึ่งมาก เอาจริงๆเรื่องนี้เราก็อยากให้มันหักมุมบ้างนะ แต่คือตอนนี้
เราแต่งเรื่องนี้จบไปแล้ว เรามานั่งคิดๆดู ใช่เรื่องนี้มันเหมือนเรื่องก่อนๆที่เราแต่งจบมานี่หว่า
ไว้ยังไงเราจะเก็บไปพิจารณานะ อาจจะกลับไปรีไรท์ใหม่ เพราะตอนแรกเราก็อยากให้เรื่องนี้จบ
แบบที่ไม่เคยมีใครแต่งมาก่อน บางทีอาจจะได้อ่านแนวที่แตกต่างกันไป
บ้างก็ได้อย่างที่บอกมา ถ้ามันเศร้ามากเราจะตัดตอนให้สั้นลง
แล้วเดี๋ยวจะเอาเรื่องใหม่ที่แต่งไว้และเราคิดว่ากุ๊กกิ๊กพอตัวมาลง ยังไงคนอ่านอย่าเพิ่งเคืองกันน้า
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับเวลาของเราด้วย อิอิ
ตอนที่13
แสงแดดสาดส่องสองร่างที่นอนกอดกันกลมภายในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ร่างเล็ก
กระถดกายข้าหาอ้อมกอดของสามีอย่างโหยหาความอบอุ่น
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาก่อนร่างเล็กของภรรยา ภาณุก้มลงมองสมรภูมิรักก่อนจะส่ายหน้า
น้อยๆ มือหนาปัดปรอยผมออกจากใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโตยังคงบวมช้ำ คงเป็นผลมาจาก
การร้องไห้อย่างหนักตั้งแต่ตอนที่เธอเมามาย เขาแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้
ขึ้นได้อย่างไร เพราะยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ทุกอย่างวุ่นวายขึ้นไปอีก แต่ก็เถอะ เธอเป็นภรรยาของ
เขาไม่มีอะไรผิดในเรื่องของศีลธรรม แต่ในเรื่องของหัวใจ เขาผิดเต็มๆ เขาก็ได้เพียงแต่หวังว่า
ธนันต์ธรญ์จะมีเหตุผลมากพอที่จะไม่เอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินว่าเป็นความรัก
“พี่ป๊อป”
ภาณุก้มหน้ามองต้นเสียงหวาน ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกเพื่อให้เธอได้เปลี่ยนท่า
นอน แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะยิ่งเบียดกายเข้าหาเขามากยิ่งขึ้น
“ฟาง ผมจะไปทำงานแล้ว ถ้าคุณอยากนอนก็นอนต่อเถอะ”
“ไม่เอา”
คนตัวเล็กงอแง เธอทั้งปวด ทั้งเมื่อยไปทั้งตัว เพราะเมื่อคืนก็เห็นแล้วว่าชายหนุ่มนั้น
เอาเปรียบเธอมากขนาดไหน กว่าเธอจะได้นอนก็เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง
“นอนต่อเถอะนะคะ พี่ป๊อปก็เหนื่อย...ฟางรู้”
ธนันต์ธรญ์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พูดเรื่องเมื่อคืนราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่ความจริงแล้วเ
ธอทั้งอายทังกระดากที่จะพูดมันออกไป
“อยากนอนก็นอนไป”
ภาณุพูดก่อนจะลุกจากเตียงนอน หากแต่มือเล็กของภรรยาสาวกลับยื้อไว้
“พี่ป๊อปจะไปไหน ฟางไม่ให้ไป”
“ผมจะไปทำงาน”เธอมองใบหน้าหล่อคมของสามีหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ
“เรียกแบบเดิมไม่ได้หรอ เรียกตัวเองว่าพี่ เรียกฟางว่าฟาง เรียกเหมือนก่อนหน้าที่ทุก
อย่างจะเปลี่ยนไป...”
“เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วไง ผมถึงต้องเรียกแบบนี้ ผู้หญิงที่น่ารักและสดใสคน
นั้นไม่ใช่คุณ คุณเป็นคนร้ายกาจและใจร้ายจนผมไม่อยากเชื่อว่าครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นเด็กผู้หญิงคน
นั้น”
“ฉันควรขอบคุณใช่ไหมคะที่คุณไม่ย่ำยีแล้วก็ทิ้งฉันไปเหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว”
“เลิกพูดถึงมันซะทีเถอะ”
“เห็นมันเป็นเรื่องน่ารำคาญใช่ไหม หึ”เธอเอ่ยอย่างผิดหวัง ที่แท้เขามันก็เป็นแค่ผู้ชาย
มักง่ายทั่วไป ต่อให้เธอเสียใจกับการกระทำของเขาสักแค่ไหน เขาก็คงไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสลัก
สำคัญ เพราะฉะนั้น เธอควรหยุดและจัดการกับตัวต้นเหตุของเรื่องนี้
“พิมประภาจะย้ายมาเป็นเลขาฯของฉันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยอย่างไม่ยี่หระต่อสายตาอาฆาตน่ากลัวของสามีหนุ่ม เธอปล่อยมือจาก
ข้อมือแกร่งของชายหนุ่ม ก่อนจะนอนตะแคงข้างให้เขาอย่างเดิม
“ให้ผมเข้าใจในความงี่เง่าของคุณน่ะหรือ...มันไม่ยากไปหน่อยหรือไง”
“ไม่หรอกค่ะ เพราะฉันก็พยายามเข้าใจในความสำคัญของพิมประภาต่อคุณอยู่ ติดก็
แต่ที่ทำไม่ได้”
ร่างเล็กตลบผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาระหว่างภาณุ น้ำตางี่เง่าพล
ไหลรินลงมาอย่างไม่รู้จักกาลเทศะ ต้องไม่ใช่ตอนนี้สิ ตอนนี้เธอควรจะหัวเราะถึงจะถูก หัวเราะเยาะ
ให้กับชีวิตคู่น่าสมเพชของตัวเอง...ตื่นมาเขาก็พูดถึงผู้หญิงคนอื่นโดยไม่ระคายใจ ไม่นึกถึงผู้หญิง
ที่นอนอยู่ข้างๆเขาเลยว่าจะรู้สึกอย่างไร
“ฟาง”
เธอยังคงนอนอยู่ในท่าเดิม ไม่สนใจสามีหนุ่ม จนกระทั่งผ้านวมที่คลุมโปงอยู่ถูก
กระชากออก เธอพลิกตัวหันกลับไปมองามีหนุ่ม ก่อนแววตาโศกจะถูกฉายขึ้นในดวงตากลมโต เมื่อ
เห็นแผงยาคุมกำเนิดที่อยู่ในมือของสามีหนุ่ม ดวงตาโศกค่อยๆพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา หัวใจบีบ
ตัวรัดแน่น เจ็บจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดใดๆไม่ได้...เขารังเกียจเธอถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“เอามาให้ฉันทำไม”
“เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกัน คุณควรจะทานมัน”
“แต่เราแต่งงานกันแล้ว จะมีลูกก็ไม่เห็นจะผิด”เธอเอ่ยเถียงเขาทั้งน้ำตา ริมฝีปากอิ่ม
เม้มเข้าหากันแน่น น้ำตาไหลรินลงมาโดยที่เจ้าของร่างสะอื้นจนตัวโยน
“คุณรู้ดีว่าเราต้องหย่ากันสักวัน อย่าทำเรื่องราวให้มันยุ่งยากวุ่นวายไปมากกว่านี้เลย
อย่าเอาชีวิตบริสุทธิ์มาแปดเปื้อนรอยราคีของเรา”
“แต่ฉันอยากได้ลูก ลูกของเรา คุณไม่รู้หรอกว่าการอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มันโหดร้าย
ขนาดไหนหากฟ้าจะสงสาร ท่านคงจะส่งชีวิตน้อยๆที่เป็นทุกอย่างของฉันลงมาให้ฉัน”
“ผู้หญิงอย่างคุณ ไม่มีทางเลี้ยงเด็กคนไหนให้ดีได้ อย่าทำแบบนี้ ลูกคุณก็ลูกผม”
ภาณุเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าธนันต์ธรญ์เริ่มพูดไม่รู้เรื่อง ยิ่งมีลูก เธอก็จะเอาลูกมาเป็นข้อต่อรองไม่
ยอมเลิกกับเขาง่ายๆ และสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดคงไม่ใช่ใครนอกจากชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นมา
“ไม่กิน! ออกไป!”
ธนันต์ธรญ์เอ่ยปากไล่ ผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นอย่างไรกัน ถึงจะเลี้ยงลูกออกมาไม่ได้ดี
สายตาโศกจ้องมองร่างสูงใหญ่ของสามีที่ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงพร้อมกับแก้วน้ำในมือและยาคุม
กำเนิดฉุกเฉินเม็ดหนึ่งในมือ
“จะกินเองหรือว่าให้ผมป้อน”
“ฉันไม่กิน!”
และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ร่างเล็กของหญิงสาวถูกกระชากให้ขึ้นมานั่งบนตักของชาย
หนุ่มด้วยมือเพียงข้างเดียว มือแกร่งบีบปลายคางมนก่อนจะส่งยาเม็ดเล็กเข้าปาก เขาเอี้ยวตัวไป
หยิบแก้วน้ำมาจ่อที่เรียวปากอิ่มก่อนจะป้อนให้เธอ จนหญิงสาวสำลักน้ำจนหน้าดำหน้าแดง
“ฮึก ใจร้าย...ฮือๆๆ”
หญิงสาวลุกจากตักของชายหนุ่มก่อนจะนอนลงที่ตำแหน่งเดิม ความฝันแสนหวานสลายลงไปใน
พริบตา รอยยิ้มในความคิดถูกลบเลือนไปด้วยน้ำมือของชายที่เธอรักสุดหัวใจ เขารังเกียจเธอ ไม่
อยากได้ลูกที่เกิดจากผู้หญิงอย่างเธอ...
..................................................................................................................
ชอบคอมเม้นต์ของรีดเดอร์คนหนึ่งมาก เอาจริงๆเรื่องนี้เราก็อยากให้มันหักมุมบ้างนะ แต่คือตอนนี้
เราแต่งเรื่องนี้จบไปแล้ว เรามานั่งคิดๆดู ใช่เรื่องนี้มันเหมือนเรื่องก่อนๆที่เราแต่งจบมานี่หว่า
ไว้ยังไงเราจะเก็บไปพิจารณานะ อาจจะกลับไปรีไรท์ใหม่ เพราะตอนแรกเราก็อยากให้เรื่องนี้จบ
แบบที่ไม่เคยมีใครแต่งมาก่อน บางทีอาจจะได้อ่านแนวที่แตกต่างกันไป
บ้างก็ได้อย่างที่บอกมา ถ้ามันเศร้ามากเราจะตัดตอนให้สั้นลง
แล้วเดี๋ยวจะเอาเรื่องใหม่ที่แต่งไว้และเราคิดว่ากุ๊กกิ๊กพอตัวมาลง ยังไงคนอ่านอย่าเพิ่งเคืองกันน้า
ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขึ้นอยู่กับเวลาของเราด้วย อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
