Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน

Inequality รักเรา...ไม่เท่ากัน
ตอนที่1
 
 
 
                น้ำตาที่รินไหลจากดวงตาคู่โศกหยดลงบนกรอบรูปสีขาวสะอาดตา ภายในบรรจุรูปของบ่าวสาวคู่หนึ่ง
 
เจ้าสาวในชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่องราวกับเจ้าหญิงยิ้มหวานให้กับกล้องอย่างเป็นสุขใจ ช่างต่างกับใบหน้าหล่อคมที่
 
บึ้งตึงของเจ้าบ่าว ดวงตาคมเรียวคู่นั้นไม่ได้แสดงออกถึงความสุขหรือยินดีในสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย....
 
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มันก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
 
ในเมื่อตอนนี้เธอและเขาคือสามี-ภรรยากัน เป็นสามีและภรรยาที่ชอบธรรมว่าด้วยพฤตินัยและนิตินัย...
 
เว้นก็แต่หัวใจ ที่ไม่ว่าจะอย่างไรภาณุก็ไม่มีวันจะมอบให้เธอ
 
ในเมื่อในสายตาของเขา เธอเป็นได้เพียงแค่เงา...ไม่มีชีวิต ไม่มีหัวจิตหัวใจ เป็นแค่ตัวอะไรสักอย่างที่เขาจะทิ้งจะ
 
ขว้างยังไงก็ได้ ไม่แม้แต่จะให้เกียรติในฐานะของภรรยา....แม้เธอจะพยายามแค่ไหน
 
แต่ดูเหมือนความพยายามก็จะสูญเปล่าอยู่ร่ำไป...
 
ในเมื่อหัวใจของเขาเป็นของผู้หญิงอีกคน...
 
ชีวิตคู่ที่ไม่ได้สุขอย่างในนิยายหรือละคร นำมาซึ่งความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินหัวใจของเธอจนเป็นแผลเหวอะหวะ
 
ไม่มีวันเยียวยารักษาให้หายขาด และสักวันเธอคงต้องตายลงไปช้าๆพร้อมกับความทุกข์ตรมภายในหัวใจ
 
                 เป็นเรื่องยากที่คนๆหนึ่งจะรักใครไป โดยไม่หวังความรักตอบแทน เพราะนี่คือชีวิตจริง
 
ไม่มีใครแสนดีอย่างนางเอกในนิยายที่ต้องเป็นผู้เสียสละอยู่ร่ำไป หรือถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เธอก็คงไม่ต่าง
 
อะไรกับนางมารร้ายที่กำลังพยายามทำให้ความรักของคนสองคนแตกหัก...
 
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นเรื่องผิด แต่เธอไม่มีทางเลือก เพียงแค่คิดว่าหากวันใดที่เธอได้ความรักของเขา
 
ตอบแทนมา หัวใจดวงน้อยกลับเต้นไม่เป็นจังหวะราวกับคนขาดสติ บ่อยครั้งที่เธอมักจะเผยรอยยิ้มออกมาโดย
 
ไม่รู้ตัว จินตนาการไปไกลในวันที่เธอยืนเคียงคู่เขาโดยปราศจากข้อกังขาใดๆ มีลูกน้อยสักคนสองคน คงจะเพิ่ม
 
สีสันให้ชีวิตอันน่าหดหู่ของเธอไม่น้อยเลย ครอบครัวเล็กๆ คือความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง ความฝันของคนที่ไม่ได้
 
มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างเธอ มีคนที่รักอยู่เคียงข้างกาย มีพยานรักตัวน้อยๆคอยส่งเสียงร้องวอแว คอยเรียก
 
รอยยิ้มจากเธอและ...สามี
 
 
 
 
 
 
 
              ใบหน้าหล่อเหลาภูมิฐานทว่ามีดวงตาที่โศกไปไม่ได้น้อยกว่าบุตรสาว ทอดมองร่างเล็กของลูกสาว
 
ตัวน้อยที่เขาคอยประคบประงมเอาใจ...มากที่สุดเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำให้ได้
 
            แววตาสุกใสและรอยยิ้มหวานหยดที่ละม้ายคล้ายคลึงกับมารดาเมื่อได้พบกับชายหนุ่มรูปงาม
 
ประธานบริษัทหุ้นส่วนและที่สำคัญเป็นคนที่เขาหมายมั่นหมายใจจะให้มาดูแลแก้วตาดวงใจของเขา เมื่อเห็นว่าเด็ก
 
น้อยชอบพอชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะยอมรับคำทาบทามจากผู้ใหญ่ฝ่ายชาย โดยที่ไม่ยอม
 
สังเกตอะไรต่อมิอะไร หวังแต่เพียงว่าการแต่งงานของเด็กทั้งสองคนจะช่วยใช่บริษัทของเขามีความมั่นคงมากขึ้น
 
งานแต่งงานของทั้งคู่ถูกจัดในอีกหนึ่งปีถัดมา ทุกอย่างรวดเร็วจนเวลานี้ก็ล่วงเลยมาแล้วถึงสองปี...สองปีที่ผ่านมา
 
ทำให้เขาตระหนักได้ว่าเขาได้ทำลายแววตาสดใสและรอยยิ้มที่หยุดโลกไว้ทั้งใบของลูกสาวลง เด็กน้อยที่ซุกซน
 
ในสายตาของเขากลายเป็นเด็กที่นิ่งเงียบ ดวงตาคู่ที่เคยสดใส บัดนี้กลับหม่นหมอง ทิ้งไว้เพียงแต่แววตาโศกศัลย์
 
ทุกขณะจิต รอยยิ้มหวานหยดถูกปลดจากริมฝีปากอวบอิ่มและค่อยๆเลือนหายไป...
 
นานแรมปีที่เขาไม่เคยได้เห็นมันอีก จนกระทั้งตอนนี้...และไม่รู้ว่าธนันต์ธรญ์นั้นคิดอะไรอยู่
 
คงจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่น้อย ไม่เช่นนั้นรอยยิ้มคงจะไม่ปรากฏบนใบหน้าสวยหวานแน่นอน...
 
ใครต่อใครก็บอกว่าแต่งๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง เขาก็คิดเช่นนั้น หากแต่เวลาได้พิสูจน์แล้ว...เขาคิดผิด
 
ยิ่งนานวันความสงสารระคนเห็นใจบุตรสาวยิ่งมากขึ้นทุกขณะ แม้จะไม่ได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน แต่เขาก็แวะเวียนมา
 
เยี่ยมลูกสาวและลูกเขยอยู่เสมอ แม้จะไม่บ่อย แต่ก็พอจะสังเกตเห็นกำแพงสูงใหญ่ที่ภาณุสร้างไว้ระหว่างภาณุ
 
และธนันต์ธรญ์ ความห่างเหินของภาณุที่มีต่อบุตรสาวทำให้ความมั่นใจของเขาลดลงทุกวัน...
 
จนวันนี้มันแทบไม่มีเหลือ...ต่อไปนี้เขาคงขีดเส้นทางชีวิตของทั้งคู่ไปต่อไม่ได้อีก และหากต้องเลิกรากัน...
 
ก็คงจะไม่ใช่เรื่องผิดอะไร
 
 
 
             “คุณพ่อ...”
 
             ร่างเล็กของธนันต์ธรญ์เดินเข้ามาหาร่างสูงดูภูมิฐานของบิดาก่อนจะพนมมือกราบลงบนบ่าแข็งแกร่งของ
 
ท่านอย่างคิดถึงสุดหัวใจ อ้อมแขนแกร่งดังเกาะกำบังที่จะคอยปกป้องลูกน้อยให้พ้นจากอันตรายทั้งปวงโอบกอด
 
หญิงสาวไว้อย่างแนบแน่น น้ำตาลูกผู้ชายของคุณกันต์คลอดวงตาคู่คมเมื่อรู้สึกได้ถึงร่างบอบบางที่สะท้านเบาๆ ยิ่ง
 
ทำให้คนเป็นพ่ออดสะท้อนใจไม่ได้
 
 
 
            “หนูสบายดีหรือลูก”
 
            คุณกันต์เอ่ยถามบุตรสาวในอ้อมทั้งที่กอดอย่างห่วงใย หญิงสาวตอบอู้อี้กับบ่าแกร่งของบิดา
 
ไม่ยอมปล่อยตัวออกจากอ้อมกอดของบิดาง่ายๆ ความน้อยใจและสิ้นหวังประเดประดังเข้ามาไม่เคยหมดสิ้นสักที
 
 
 
           “คุณพ่อมาหาฟางบ่อยๆนะคะ...ฟางเหงา”
 
           หญิงสาวออดอ้อนทันที เพราะตั้งแต่มารดาเสียไป ครอบครัวของเธอเปลี่ยนไป...
 
นานแค่ไหนแล้วก่อน ก่อนเธอเกิด หรือตั้งแต่เธอเกิด นั่นเป็นสิ่งที่เธอตอบตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่าตั้งแต่เล็กจนโต
 
ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะได้อยู่ฉลองวันเกิดร่วมกับพ่อและแม่ ไม่มีพ่อและแม่ไปรับ-ส่งที่โรงเรียน คงมีแต่แม่เท่านั้น
 
ที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของเธอ เธอไม่มีแม้แต่พ่อให้ขี่คอเล่นเหมือนอย่างที่ใครเขามี อ้อมกอดของคนเป็นพ่อ
 
เธอก็เพิ่งจะรู้ว่ามันอบอุ่นเพียงใด เมื่อไม่ได้กอดท่านตั้งแต่ไหนแต่ไร ภาพที่แม่นอนร้องไห้ทุกคืนยังคงติดตรึงอยู่
 
ในความทรงจำไม่เคยจางหาย และตอนนี้เธอก็กำลังรู้สึกแบบที่ท่านรู้สึก
 
 
 
             “ได้ ได้สิลูก”
 
              คุณกันต์พยักหน้าเบาๆก่อนจะโอบกอดร่างเล็กของลูกน้อยไว้อย่างปกป้อง จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่ลูก
 
ไม่มีทางรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของธนันต์ธรญ์ แต่สายใยของพ่อ-ลูกทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอคงจะทุกข์ตรมไม่น้อย
 
และเพื่อทดแทนในสิ่งที่ลูกสาวคนนี้ขาดมาตลอดเขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้
 
 
 
             เสียงรถที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของทั้งสองทำให้คุณกันต์รั้งร่างเล็กของลูกสาวออกจากอ้อมกอด
 
ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้านวลและเอ่ยบอก
 
 
 
             “พี่เขากลับมาแล้ว ออกไปต้อนรับสิลูก เขากลับมาเหนื่อยๆ”
 
             หญิงสาวมองหน้าบิดาตาปรอย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ออกไปก็เท่านั้น ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่เคยเห็น
 
เธออยู่ในสายตาอยู่แล้ว จะออกไปให้เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำไม
 
 
 
          “เขาเห็นหน้าฟาง แล้วเขาจะได้เหนื่อยกว่าเดิมสิคะ”
 
           เสียงหัวเราะขื่นๆถูกเค้นออกมาจากลำคอของธนันต์ธรญ์ หญิงสาวยิ้มให้บิดาก่อนจะเดินออกมาจากสวน
 
หย่อมหลังบ้านที่เธอมักจะมาซ่องสุมอยู่บ่อยๆยามเหงา แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ร่างเล็กของเธอชนเข้ากับร่างสูงใหญ่
 
ของสามี และความที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เธอทรุดฮวบแต่ก่อนที่จะได้ไปนั่งเล่นอยู่บนพื้น ลำแขนแกร่งกลับรับร่าง
 
ของเธอไว้ก่อน
 
 
 
           “เดินให้มันดีๆหน่อย ตัวก็ผอมบางขนาดนี้ เดี๋ยวก็ได้แข้งขาหักกันพอดี ผมไม่ได้ว่างจนมีเวลาไปนั่งเฝ้า
 
นอนเฝ้าคุณหรอกนะ”
 
 
 
           “ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ เวลาของคุณคงมีไว้ให้เมียน้อยคนเดียวเท่านั้นแหละ!”
 
            ธนันต์ธรญ์ตอบสียงเย็นชา ไม่ใส่ใจกับสายตาดุดันที่กำลังจ้องมองเธออย่างเดือดดาล เดินลิ่วผ่านหน้า
 
ชายหนุ่มไป...พร้อมกับน้ำตาหยดหนึ่ง น้ำตางี่เง่า...
 
 
 
 
 
              ภาณุมองตามร่างเล็กของภรรยาสาวไป มือหนากำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
 
เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาจัดการไม่ได้ เป็นคนเดียวที่สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายในชีวิตของเขาไม่จบไม่สิ้น
 
เด็กสาวหน้าตาใสซื่อที่เคยได้พบเมื่อสามปีที่แล้ว ทำให้เขาไม่เคยได้ระคายใจว่าเธอจะเป็นเสี้ยนหนามตำใจมา
 
จนทุกวันนี้....และความรักของเขากำลังจะแตกหักไปพร้อมกับความรักที่เห็นแก่ตัวของเธอ ซึ่งเขายอมไม่ได้
 
และยิ่งกำจัดเธอออกไปจากชีวิตได้เร็วเท่าไร...ชีวิตของเขาก็จะกลับมามีความสุขเร็วเท่านั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
..................................................................................................................................
สวัสดีกับเรื่องใหม่ เนื่องจากตันเรื่องเก่า เลยมาเปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่าเอาไว้ก่อน อัพต่อเมื่อแต่งจบในคอม อิอิ
ภาษาเรื่องนี้อาจจะแปลกๆ เเต่เราคิดว่าอยากจะแต่งเหมือนนิยายที่แต่งจริงๆ ยังไงก็ลองอ่านกันดูนะ ชอบไม่ชอบก็
บอก
 เรื่องนี้ตั้งใจมาก จะเอาทุกคนร้องไห้ตามเลย อิอิ
ขอเม้นเป็นกำลังใจ ขอโหวตเป็นพลังหน่อยน้าาาาาาาา