My No Love เกลียดเธอยังไงแต่สุดท้ายก็ต้องยอม

โทโมะ:)
     ผมรู้สึกเหนื่อยมากๆและคิดถึงแก้วสุดๆ ฟางบอกว่าจะช่วยผมง้อแก้วดีเลยเพราะหลังจากไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อกัน 3ปี ชีวิตแต่ละวันของผมที่ไม่มีแก้วมันก็เหมือนคนไม่มีหัวใจเพราะตอนแก้วไปเธอเอาหัวใจของผมไปด้วย
 
ครืดๆๆ
 
โทรศัพท์ที่ผมวางไว้บนโต๊ะทำงานสั่นผมเลยหยิบมาดู
 
'Fang'
 
"ฮัลโหลฟาง"ผมรีบรับสายทันทีพอรู้ว่าเป็นฟาง
[โมะ รีบมาที่โรงแรมครอบครัวป๊อปเลยนะฟางล่อให้แก้วมาส่งเค้กที่นี่ด่วนๆ เดี๋ยวฟางถ่วงเวลาให้]ฟางบอกผมอย่างร้อนรน
"ครับ เดี๋ยวผมไป"ผมบอกฟางแล้ววางสาย ผมรีบออกมาจากโรงแรมแล้วขับรถไปด้วยความเร็ว
 
โรงแรม จิระคุุณ กรุ๊ป
 
พอมาถึงโรงแรมผมก็รีบโทรหาฟางถามว่าแก้วอยู่ที่ไหนพอรู้คำตอบผมก็รีบขึ้นลิฟท์ไปที่ดาดฟ้า
 
ดาดฟ้า
 
พอผมมาถึงผมก็เห็นร่างบางยืนกอดอกหันหลังอยู่
"แก้ว"ผมเรียกชื่อคนตรงหน้า ร่างบางหันมามองผมองผมใบหน้าเต็มใบด้วยน้ำตา ผมเดินไปหาแก้วช้าๆ แล้วมาหยุดตรงหน้าของเธอแก้วมองผมด้วยสายตาเฉยชาอยู่นาน เราไม่พูดอะไรกันมองตากันอย่างเดียว
 
เพียะ
 
อยู่ๆแก้วก็ตบหน้าผมอย่างแรงจนหน้าผมหันอย่างไม่ทันตั้งตัว
"แก้ว"ผมเรียกชื่อเธอออกไปมองด้วยสายตาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องตบผม
 
เพียะ
 
แล้วแก้วก็ตบหน้าผมอีกข้างจนตอนนี่้แก้มผมทั้งสองข้างมีรอยฝ่าแดงแจ๋
 
เพียะ
 
แล้วก็อีกรอบ
 
เพียะ
 
"แก้ว!"รอบที่สี่ผมรวบมือแก้วไว้อย่างเหลืออด
"ตบฉันทำไม!"ผมถาม
"หึ ก็ตบสั่งสอนคนโง่ไง!"แก้วตะคอกใส่หน้าผมแล้วสบัดมือออก
"นายมันโง่ที่เชื่อแม่ฉัน! นายลองคิดดูนะถ้าแม่จะให้ฉันไปเรียนต่อต่างประเทศจริงๆ ฉันก็ต้องอกนายเป็นคนแรก!"แก้วตะคอกด่า แสดงว่าฟางคงบอกแล้วสินะว่าทำไมผมถึงบอกเลิกแก้ว
"นายรู้มั้ย! ฉันโครตเจ็บ โครตเสียใจเลย! ที่นายทิ้งฉันไป! ฮึกๆ ฮือๆ"แก้วพูดแล้วปล่อยโฮออกมา ผมรวบตัวแก้วมากอดแต่เธอก็สบัดออก
"นายมันโง่!"แก้วตะคอกด่าผมทั้งน้ำตา
"ใช่ ฉันมันโง่ที่ไม่ถามเธอก่อนฉันมันโง่ที่เชื่อแม่เธอ"ผมพูดออกไป น้ำตาก็ค่อยๆไหล
"แต่เธอรู้มั้ยหลังจากที่เราเลิกกันแล้วกลับมาเจอกันอีก เพราะเธอไปช่วยฟางในบ้านไอป๊อปเลยทำให้ฉันเจอเธอ วินาทีที่ฉันเจอเธอฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบน่าอยู่ขึ้นหัวใจฉันมันเรียกหาแต่เธอ ฉันชักแม่น้ำทั้ง 5 เรื่องที่จะช่วยฟางไม่ให้โดนไอป๊อปรังแกมาเป็นข้ออ้างในการเจอเธอ ฉันอยากอยู่ใกล้เธอเหมือนเมื่อก่อน ฉันอยากจับมือเธอเหมือนเมื่อก่อน ฉันอยากกอดเธอเหมือนเมื่อก่อน ฉันอยากให้เธอคอยปลอบฉันเวลาที่ฉันไม่สบายใจเหมือนเมื่อก่อ..."เสียงผมขาดไปเพราะแก้วดึงผมไปจูบอย่างอ่อน ผมจูบตอบแล้วรวบตัวแก้วมากอดไว้อย่างโหยหา แก้วจะถอนริมฝีปากออกแต่ผมก็ดึงเธอกลับมาแล้วประกบริมฝีปากลงไปอย่างอ่อนโยนและดูดดื่ม ความรู้สึกที่ว่าโลกนี้เป็นสีชมพูกลับมาอีกครั้ง หลังจากที่มันหายไปนานถึง 3ปีกว่า
"อะแฮ่มๆ หวานกันจังนะค้าาาา"อยู่ๆก็มีเสียงเล็กดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้ผมกับแก้วผละออกจากกัน พอหันไปมองก็เห็น ฟาง ป๊อปปี้ เฟย์ และแต๊งกิ้วเดินออกมาจากหลังประตูบรรไดดาดฟ้า
"เข้าใจกันแล้วใช่มั้ยทั้งสองคน"ฟางถามยิ้มๆ
"อืม"ผมตอบพร้อมกับจับมือแก้วแน่น
"แก้วล่ะ"ฟางหันไปมองแก้วที่ก้มหน้างุด ใบหน้าแดง
"อะ...อืม"แก้วตอบเขินๆ
"ในที่สุดพวกพี่ก็เข้าใจกัน"แต๊งกิ้วพูดอย่างดีใจ
"ดีใจด้วยนะคะ"เฟย์
"รักกันนานๆนะ"ฟาง
"โชคดีนะเว้ย"และป๊อปปี้
"อืม ขอบใจนะทุกคน"ผมบอกกับทุกคนแล้วดึงแก้วมากอดไว้แน่น ต่อไปนี้ผมจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด
 
ในที่สุกดแก้วกับโทโมะก็รักกันเหมือนเดิม
 
จะเหลือแค่ฟางกับป๊อปปี้ล่ะน้าาาา
 
เม้น+โหวตกันด้วยนะค้าาา