ป่วนหัวใจกับนายจอมหยิ่ง

       "ที่นี้น่ะเหรอ โรงเรียนที่ยัยฟางพูดถึง"
 โรงเรียนที่ดูซอมซ่อจะพังแหล่ไม่พังแหล่อยู่นี้ ทำเอาหัวฉันแทบระเบิดจากความล้าสมัยของมัน เกิดมาเพิ่งมาเรียนที่แย่ๆแบบนี้ครั้งแรก พอคิดถึงสิ่งสกปรก ไอ้ของสกปรกมันก็ตามมา
 "แค่วันแรกฉี่จะราดแล้วเหรอเนี่ย" ห้องน้ำ...ห้องน้ำไปทางไหนกันนะ
   "อ่ะนี้นาย" พอดีเจอเด็กผู้ชายคนนึง ท่าทางจะเป็นนักเรียนของที่นี้แต่สีหน้าของมันดูจะไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่ก็ชั่งเถอะ ถ้าไม่รีบเดี๋ยวฉี่รดกางเกงกันพอดี
   "เรียกฉันเหรอ"
 อะไรกันฉันก็เพิ่งเรียกไปหยกๆ ทำเป็นตาแก่หูตึงไปได้
   "อืม" 
   "แล้ว...มีเรื่องอะไรล่ะ" นายนั่นบอกด้วยสีหน้าเซงๆ เหมือนกับคนเบื่อโลกยังไงยังงั้น
   "คือว่าห้องน้ำ..."
   "ตรงไปเลี้ยวซ้ายหน้าศาลพระภูมิ" 
   ฉันยังถามไม่จบหมอนั่นก็แทรกบอกทันที ทำเอาฉันอึ้งนิดหน่อยแต่ก็ได้แต่ทำตามที่หมอนั่นบอก เชอะคนอะไรหยิ่งชะมัด
   "ไงแก ที่นี้ดูโอเคป่ะ" เสียงหญิงสาวท่าทางคุ้นเคยดังจากทางซ้ายของโต๊ะที่ฉันนั่ง ฉันจึงรีบหันหน้าไปหาเสียงนั่นทันที และก็ได้เจอกับ ยัยฟาง เพื่อนสนิทคนเดียวของฉัน ยัยนี่ติดพี่ชายของฉันมาก แต่ว่า ตั้งแต่คบกับยัยนี่มา ยัยนี่ยังไม่เคยเจอหน้าพี่ชายฉันตัวเป็นๆเลยสักครั้ง จริงสิ ลืมบอกไปว่า ฉันมีพี่ชายฝาแฝดอยู่คนนึง เขาชื่อว่ากล้า ปกติฉันจะเรียกชื่อพี่ชายว่ากล้าเฉยๆเพราะห่างกันแค่หนึ่งนาที ตอนนี้รู้สึกเขาจะอยู่ที่อเมริกาเพราะต้องไปเรียนวาดรูปที่นั่น แต่ก็ดี จะได้ไม่มีใครรู้ว่าฉันมีฝาแฝด ไม่งั้นล่ะก็ เหล่าpeopleทั้งหลายต้องมองฉันเป็นตัวประหลาดแน่ๆ 
  "โอเคกับผีอะไร นี่มันโรงเรียนในเมืองหรือในชนบทกันแน่ย่ะ" 
  "เอาน่ายัยแก้ว ที่นี่มันเป็นโรงเรียนรัฐเธอก็อดทนเรียนๆไปเหอะ ว่าแต่ พี่กล้าไม่มาด้วยหรอ" 
  "เจ้านั่นอยู่อเมริกาโน่นนน" ฉันชี้ไปบนฟ้าอย่างซะใจ
  "โหอเมริกาเลยหรอ คิดถึงจัง"
  "ให้มันน้อยๆหน่อยยัยฟาง ถึงหมอนั่นจะไม่ค่อยพูดก็เถอะ แต่เอาเข้าจริงมันก็ด่าแรงเหมือนกันนะเฟ้ย"
  "เชอะ หวงล่ะสิไม่ว่า" ยัยฟางทำท่าง่อนใส่
  "จะหวงเรื่องอะไร เอ๊ะจริงสิ เมื่อเช้าเจอคนๆนึงท่าทางขรึมๆหน่อยอ่ะ เขาชื่อว่าอะไรหรอ" พอนึกถึงพี่ชายตัวป่วน ก็นึกถึงหน้าหมอนั่นขึ้นมาซะเฉยเลย เอ๊ะว่าแต่ฉันจะคิดถึงมันทำไมเนี่ย คนสวยงง
  "ท่าทางขรึมๆหรอ อ๋อหมอนั่นเอง" ยัยฟางเหมือนคิดอะไรออก
  "อืมหมอนั่นอ่ะ" 
  "ว่าแต่ แกคิดอะไรกับเจ้านั่นหรือป่าวเนี่ย" 
  "เฮ้ยป่าว ฉันแค่อยากถามชื่อมันเฉยๆก็เท่านั้นเอง" 
  "ไม่คิดแน่นะ" ยังจะคาดครั้นกันอยู่อีก
  "นี่จะบอกอะไรให้นะ ฉันมีสองข้อที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตเลยก็คือ หนึ่งฉันไม่ชอบคนหยิ่ง และสอง ฉันไม่ชอบคนเก๊ก ที่พูดมาทั้งหมดหมอนั่นมีครบเลย แล้วฉันจะไปชอบมันได้ยังไงกันล่ะ" 
  "แต่ฉันเคยได้ยินมาว่า เกลียดอะไรแล้วจะได้อย่างนั้นนะ" 
  "ยัยบ้า เดี๋ยวก็จับไอ้กล้าขังลืมซะหรอก ไม่ให้มันออกมาเจอใครอีกเลย คอยดู" 
  "ใจร้ายอ่ะ" ยัยฟางทำหน้าเหมือนร้องไห้
  "เชอะ ก็อยากยุให้เค้าโกรธเองนี่" 
  ประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ค่ะ ขณะนี้เวลา 9.30 น. กรุณาให้นักเรียนทุกท่านรีบเข้าห้องเรียนได้
  "เสียงอะไรเนี่ยหนวกหูชะมัด"
  "ยัยแก้วรีบเข้าเรียนกันเถอะ" 
  "เออๆ ก็ได้ๆ" ว่าแล้วยัยฟางก็แจ้นหายไป
   แฮ่กๆ แฮ่กๆ นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว
  "นี่เธอ รีบไปนั่งเลยไป" 
  "คร้าาาา" ฉันเดินไปอายไป เพราะตอนนี้ทุกคนต่างจับจ้องที่หน้าของฉันคนเดียว แต่พอได้นั่งก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง เพราะระดับสายตาเดียวกัน แต่ก็ต้องตกใจอีกทีเมื่อเจอหน้าโจทย์เก่าเมื่อตอนเช้า
  "นาย อยู่ห้องนี่หรอ" ฉันถามไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆชื่ออะไรก็ไม่รู้ ยัยฟางก็ไม่ได้บอกไว้ซะด้วยสิ 
  "ทำไม" 
  "คือเมื่อเช้าน่ะขอบ..." 
  "ไม่จำเป็น" อีกแล้วชอบพูดแทรกอยู่เรื่อย
  "นี่นาย ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ" 
  "แล้วใครใช้ให้เธอพูดล่ะ" ไอ้บ้ากวนประสาทชะัมัดคิดว่าเท่ตายล่ะ
  "ไม่ีมีใครสั่งหรอก ก็ฉันอยากจะพูดมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันเซ่" 
  "ดูเหมือนเธอจะลืมอะไรบางอย่างไปนะ" หมอนั่นยิ้มให้อย่างมีเล่ห์นัย
  "ลืมอะไรฟะ" ฉันเอ่ยเสียงดังเพราะเครื่องมันชักจะร้อน
  "นี่นักเรียนใหม่ เวลาอาจารย์สอน เธอเงียบไม่เป็นหรือไง" ตายล่ะลืมไปซะสนิทเลยว่าอาจารย์กำลังสอนอยู่ ชิเพราะหมอนั่นคนเดียว
  "นี่ๆ" หมอนั่นชี้ไปที่กระดาษแผ่นเล็กๆที่วางบนโต๊ะของฉัน
  "เธอนี่บื้อชะมัด" ข้อความในกระดาษทำเอาฉันชักจะโมโห
  "ไอ้บ้า มาตัวๆกับฉันเลยมา" ฉันตะโกนใส่หน้าของมันอย่างคลุ้มคลั่ง
  "นี่นักเรียนใหม่ ถ้าเธอไม่เรียนเธอก็ออกจากห้องไปซะ" อีกแล้ว ลืมตัวอีกแล้ว เพราะหมอนั่นแท้ๆเลย ไอ้คนลอบกัด 
 
 เป็นนิยายเรื่องที่สองแล้วนะครับ ผิดพลาดยังไงรบกวนเช็คให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ