All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
23 ตอน
912 วิจารณ์
62.71K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“แค่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆทำไมถึงไปนานนักห๊ะ!”
“...” ร่างบางไม่ตอบโต้อะไรเพียงแต่เดินเลี่ยงเพื่อที่จะนำของที่ซื้อไปเก็บ
“นี่!จะเดินหนีฉันหรอ เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้าจำหองใส่ฉันห๊ะ!”
“ก็เป็นที่ระบายอารมณ์ของคุณอย่างไงล่ะ...” เธอหยุดเดินก่อนจะหันมาประจันหน้ากับโทโมะจังๆ
“ปากดี! แล้วไหนไปซื้ออะไรมา” โทโมะเดินไปกระชากถุงที่เธอเพิ่งจะออกไปซื้อมาแต่มีหรือที่เธอจะยอมให้ค้น...
“ก็บอกแล้วไงคะว่าของใช้ส่วนตัว” ร่างบางเองก็พยายามยื้อไว้เต็มที่
“อย่ามายั่วโมโหฉันนะจริญญา”
“แก้วเปล่านะคะ”
“ยังจะมาถียงอีก! ถ้าเธอไม่ยอมปล่อยคืนนี้...ไม่ได้นอนแน่!” สิ้นเสียงโทโมะเธอจำยอมต้องปล่อยถุงที่พยายามยื้อไว้แล้วแต่...ในเมื่อโทโมะขุ๋เธอซะขนาดนั้นแล้วเธอจะกล้าขัดหรอ...
“...”
“แค่นี้ก็จบ”
“...” เธอแอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่โทโมะไม่ได้ค้นอะไรมากมายจนเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้เห็น
“ไม่เห็นจะมีอะไรซะหน่อยทำเป็นหวงไปได้”
“ก็ฉันบออกแล้วไงว่าของส่วนตัว”
“เมื่อกี้เธอแทนตัวเองว่าอะไรนะ!”
“เอ่อ...แก้ว แก้วค่ะ” ร่างบางหลบสายตาที่จ้องมองหน้าเธออย่างเอาเรื่องก็แน่สิโทโมะเคยสั่งเธอหลายต่อหลายรอบแล้วเรื่องการแทนสรรพนามด้วยชื่อเธอเอง
“ดีมาก เป็นเด็กดีอย่างนี้ฉันคงต้องให้รางวัล” โทโมะพูดแล้วขยับเข้ามาหาเธอโดยรวดเร็วทำให้เธอไม่ทันที่จะได้หนีออกจากวงแขนที่ชอบใช้จองจำเธอเสมอ
“เอ่อ...แก้วจะต้องออกไปข้างนอกน่ะค่ะ ขอตัว”
“เธอจะออกไปไหนไม่ได้เด็ดขาด อยู่ทานข้าวกับ’ผัว’ก่อนสิ”
“คุณหยุดพูดจาหยาบคายเดี๋ยวนี้นะ!”
“ทำไม!หรือว่าฉันพูดไม่จริง” โทโมะพยายามบดริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของเธอแต่เธอพยายามหลบหลีกเต็มที่
“ปล่อยแก้วไปเถอะนะคะแก้วมีงานต้องทำ”
“งานอะไรมันจะไปสำคัญหน้าที่เมียห๊ะ”
“แต่เฟย์ฟางรอแก้วอยู่นะคะ” เธอพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อหวังว่าเค้าจะปล่อยเธอไป
“พวกเธอจะไปไหนกัน” ได้ผล...โทโมะผละออกจากร่างกายเธอไปเพียงนิดเดียวแต่มันก็ทำให้เธอโล่งมากเสียเหลืออย่างน้อยๆตอนนี้ก็คงต้องขออ้างชื่อยัยเฟย์กับยัยฟางไปก่อนแล้วกัน
“เปล่าค่ะแค่เค้กที่ร้านหมดแก้วก็เลยว่าจะไปช่วย...”
“หมดก็ชั่งสิ เธอเป็นเจ้าของร้านนะทำไมต้องลงไปทำเองด้วย”
“พูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะแก้วไม่ใช่เจ้าของร้านซะหน่อยแต่เป็นแค่หุ้นส่วนเท่านั้น”
“งั้นวันนี้ก็ลางานซะ โทร.ไปบอกพวกเพื่อนของเธอว่าคงไปไม่ได้แล้วติดธุระ” โทโมะก้มลงมากระซิบที่กกหูเธอนั่นทำให้เธอขนลุกได้ไม่น้อยทีเดียว
“นั่นก็ยิ่งไม่ได้เลยค่ะเมื่อวานแก้วก็หยุดไปแล้วถ้าวันนี้แก้วลาอีกเฟย์ฟางคงจะเหนื่อยแย่”
“ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ! ลืมไปแล้วรึไง”
“แต่แก้วขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆนะคะคุณโทโมะ...”
“ได้แต่เธอต้องมีอะรมาแลกเปลี่ยนกับฉัน”
“เอ่อ...” เธอลังเลใจไม่น้อยที่จะตอบตกลงแต่ถึงเธอไม่ตอบตกลงเค้าก็คงบังคับเธอได้อยู่ดีนั่นแหละ
“ค่ะแก้วตกลง” ในที่สุดเธอก็ตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจเสียเท่าไร
“งั้นฉันจะไปส่งเธอที่ร้าน ห้ามปฏิเสธ” ว่าจบเค้าก็ลากเธอออกไปจากห้องของเค้าทันทีโดยที่เธอเองก็ไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายใบน้อยที่เธอวางไว้ที่โซฟาใกล้ๆถุงใส่ของที่เธออุตส่าห์ไปซื้อมา
ในรถทั้งเธอและเค้าต่างก็ไม่มีใครที่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบแต่กลับตรงกันข้างเมื่อทั้งคู่กลับพยายามก่อเมฆให้บรรยากาศน่ากลัวไปกว่าเดิมซะอีก
กว่าจะเดินทางมาถึงร้านก็ทำเธอแทบจะเส้นเลือดในสมองแตกตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดยังจะดีกว่า เมื่อรถจอดยังสถานที่นัดหมายเธอก็รีบลงจากรถแทบจะเรียกว่ากระโดลงมาเลยก็ว่าได้ แน่สิถ้าจะให้เธอทนไปอีกสองนาทีเธอคงต้องตายก่อนแน่ๆ
“อ้าวๆใจเย็นๆสิแก้วเดี่ยวก็พิกลพิการไปซะก่อนหรอก” ยัยเฟย์รีบวิ่งมาเปิดประตูร้านให้ฉันพร้อมกับเอ่ยคำทักทายที่แสนจะไพเราะมาให้ฉัน-*-
“แกแช่งฉันหรอยัยเฟย์แต่เสียใจย่ะคนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอกฮ่าๆ”
“ก็ดีย่ะไม่อย่างงั้นนะร้านนี้คงต้องหลอนไปอีกนานแน่ๆ”
“นี่ๆมาถึงก็พูดจากันซะไม่เป้นมงคลเลยนะยะ มัวแต่อู้กันอยู่นั่นแหละเห็นมั้ยลูกค้าประจำเดินมานู่นแล้ว” ยัยฟางเดินออกมาจากหลังเคาว์เตอร์แล้วพยักเพยิดให้สองสาวหันไปตามที่เธอบอก
“เออใช่ๆไปประจำที่แกเลยยัยแก้วเดี๋ยวลูกค้าบังเกิดเกล้าของแกมาไม่เจอแล้วจะซวย”
“ใช่ๆเมื่อวานร้านแทบถล่มแหนะพอเค้าไม่เห็นแกก็เอาแต่ถามฉันกับยัยเฟย์ซะจนไม่เป็นงานเป็นการกันไปซะหมด”
“พวกแกก็เว่อร์ไปฉันก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้นแหละน่า”
“ฉันรู้แต่แกแน่ใจหรอว่าเค้าคิดกับแกแค่เพื่อน่ะ ชิ!ไม่มีทางซะหรอก”
“นั่นไงๆเดินนำหน้าเข้ามาก่อนแล้วแกเตรียมตัวตอบคำถามไว้ดีๆเถอะ ไปยกเค้กออกมากันเถอะพี่ฟาง”
“อ้าวเดี๋ยวสิ! ยัยเฟย์ยัยฟาง”
“สวัสดีครับคุณแก้ว^^”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ รับเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ^^;”
“ครับ...เมื่อวานคุณแก้วเป็นอะไรรึเปล่าครับถึงได้ไม่มาที่ร้าน”
“เอ่อ...พอดีว่าแก้ว...”
“แก้วเค้าอยู่กับฉัน นายมาห่วงอะไร’คนของฉัน’ทราบ”
“ไม่ทราบว่าใครคือ’คนของคุณ’ที่นี่มีแต่’คนของผม’เท่านั้น”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาแล้วสำหรับตอนที่2รอกันนานมั้ย5555ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เข้ามาอัพเลยพอดีติดกีฬาสีนานไปหน่อย555แตาเราไถ่โทษแล้ววว
“แค่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆทำไมถึงไปนานนักห๊ะ!”
“...” ร่างบางไม่ตอบโต้อะไรเพียงแต่เดินเลี่ยงเพื่อที่จะนำของที่ซื้อไปเก็บ
“นี่!จะเดินหนีฉันหรอ เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้าจำหองใส่ฉันห๊ะ!”
“ก็เป็นที่ระบายอารมณ์ของคุณอย่างไงล่ะ...” เธอหยุดเดินก่อนจะหันมาประจันหน้ากับโทโมะจังๆ
“ปากดี! แล้วไหนไปซื้ออะไรมา” โทโมะเดินไปกระชากถุงที่เธอเพิ่งจะออกไปซื้อมาแต่มีหรือที่เธอจะยอมให้ค้น...
“ก็บอกแล้วไงคะว่าของใช้ส่วนตัว” ร่างบางเองก็พยายามยื้อไว้เต็มที่
“อย่ามายั่วโมโหฉันนะจริญญา”
“แก้วเปล่านะคะ”
“ยังจะมาถียงอีก! ถ้าเธอไม่ยอมปล่อยคืนนี้...ไม่ได้นอนแน่!” สิ้นเสียงโทโมะเธอจำยอมต้องปล่อยถุงที่พยายามยื้อไว้แล้วแต่...ในเมื่อโทโมะขุ๋เธอซะขนาดนั้นแล้วเธอจะกล้าขัดหรอ...
“...”
“แค่นี้ก็จบ”
“...” เธอแอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่โทโมะไม่ได้ค้นอะไรมากมายจนเห็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้เห็น
“ไม่เห็นจะมีอะไรซะหน่อยทำเป็นหวงไปได้”
“ก็ฉันบออกแล้วไงว่าของส่วนตัว”
“เมื่อกี้เธอแทนตัวเองว่าอะไรนะ!”
“เอ่อ...แก้ว แก้วค่ะ” ร่างบางหลบสายตาที่จ้องมองหน้าเธออย่างเอาเรื่องก็แน่สิโทโมะเคยสั่งเธอหลายต่อหลายรอบแล้วเรื่องการแทนสรรพนามด้วยชื่อเธอเอง
“ดีมาก เป็นเด็กดีอย่างนี้ฉันคงต้องให้รางวัล” โทโมะพูดแล้วขยับเข้ามาหาเธอโดยรวดเร็วทำให้เธอไม่ทันที่จะได้หนีออกจากวงแขนที่ชอบใช้จองจำเธอเสมอ
“เอ่อ...แก้วจะต้องออกไปข้างนอกน่ะค่ะ ขอตัว”
“เธอจะออกไปไหนไม่ได้เด็ดขาด อยู่ทานข้าวกับ’ผัว’ก่อนสิ”
“คุณหยุดพูดจาหยาบคายเดี๋ยวนี้นะ!”
“ทำไม!หรือว่าฉันพูดไม่จริง” โทโมะพยายามบดริมฝีปากลงมาบนริมฝีปากของเธอแต่เธอพยายามหลบหลีกเต็มที่
“ปล่อยแก้วไปเถอะนะคะแก้วมีงานต้องทำ”
“งานอะไรมันจะไปสำคัญหน้าที่เมียห๊ะ”
“แต่เฟย์ฟางรอแก้วอยู่นะคะ” เธอพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อหวังว่าเค้าจะปล่อยเธอไป
“พวกเธอจะไปไหนกัน” ได้ผล...โทโมะผละออกจากร่างกายเธอไปเพียงนิดเดียวแต่มันก็ทำให้เธอโล่งมากเสียเหลืออย่างน้อยๆตอนนี้ก็คงต้องขออ้างชื่อยัยเฟย์กับยัยฟางไปก่อนแล้วกัน
“เปล่าค่ะแค่เค้กที่ร้านหมดแก้วก็เลยว่าจะไปช่วย...”
“หมดก็ชั่งสิ เธอเป็นเจ้าของร้านนะทำไมต้องลงไปทำเองด้วย”
“พูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะแก้วไม่ใช่เจ้าของร้านซะหน่อยแต่เป็นแค่หุ้นส่วนเท่านั้น”
“งั้นวันนี้ก็ลางานซะ โทร.ไปบอกพวกเพื่อนของเธอว่าคงไปไม่ได้แล้วติดธุระ” โทโมะก้มลงมากระซิบที่กกหูเธอนั่นทำให้เธอขนลุกได้ไม่น้อยทีเดียว
“นั่นก็ยิ่งไม่ได้เลยค่ะเมื่อวานแก้วก็หยุดไปแล้วถ้าวันนี้แก้วลาอีกเฟย์ฟางคงจะเหนื่อยแย่”
“ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ! ลืมไปแล้วรึไง”
“แต่แก้วขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจริงๆนะคะคุณโทโมะ...”
“ได้แต่เธอต้องมีอะรมาแลกเปลี่ยนกับฉัน”
“เอ่อ...” เธอลังเลใจไม่น้อยที่จะตอบตกลงแต่ถึงเธอไม่ตอบตกลงเค้าก็คงบังคับเธอได้อยู่ดีนั่นแหละ
“ค่ะแก้วตกลง” ในที่สุดเธอก็ตอบตกลงไปอย่างไม่เต็มใจเสียเท่าไร
“งั้นฉันจะไปส่งเธอที่ร้าน ห้ามปฏิเสธ” ว่าจบเค้าก็ลากเธอออกไปจากห้องของเค้าทันทีโดยที่เธอเองก็ไม่ลืมหยิบกระเป๋าสะพายใบน้อยที่เธอวางไว้ที่โซฟาใกล้ๆถุงใส่ของที่เธออุตส่าห์ไปซื้อมา
ในรถทั้งเธอและเค้าต่างก็ไม่มีใครที่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบแต่กลับตรงกันข้างเมื่อทั้งคู่กลับพยายามก่อเมฆให้บรรยากาศน่ากลัวไปกว่าเดิมซะอีก
กว่าจะเดินทางมาถึงร้านก็ทำเธอแทบจะเส้นเลือดในสมองแตกตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอดยังจะดีกว่า เมื่อรถจอดยังสถานที่นัดหมายเธอก็รีบลงจากรถแทบจะเรียกว่ากระโดลงมาเลยก็ว่าได้ แน่สิถ้าจะให้เธอทนไปอีกสองนาทีเธอคงต้องตายก่อนแน่ๆ
“อ้าวๆใจเย็นๆสิแก้วเดี่ยวก็พิกลพิการไปซะก่อนหรอก” ยัยเฟย์รีบวิ่งมาเปิดประตูร้านให้ฉันพร้อมกับเอ่ยคำทักทายที่แสนจะไพเราะมาให้ฉัน-*-
“แกแช่งฉันหรอยัยเฟย์แต่เสียใจย่ะคนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอกฮ่าๆ”
“ก็ดีย่ะไม่อย่างงั้นนะร้านนี้คงต้องหลอนไปอีกนานแน่ๆ”
“นี่ๆมาถึงก็พูดจากันซะไม่เป้นมงคลเลยนะยะ มัวแต่อู้กันอยู่นั่นแหละเห็นมั้ยลูกค้าประจำเดินมานู่นแล้ว” ยัยฟางเดินออกมาจากหลังเคาว์เตอร์แล้วพยักเพยิดให้สองสาวหันไปตามที่เธอบอก
“เออใช่ๆไปประจำที่แกเลยยัยแก้วเดี๋ยวลูกค้าบังเกิดเกล้าของแกมาไม่เจอแล้วจะซวย”
“ใช่ๆเมื่อวานร้านแทบถล่มแหนะพอเค้าไม่เห็นแกก็เอาแต่ถามฉันกับยัยเฟย์ซะจนไม่เป็นงานเป็นการกันไปซะหมด”
“พวกแกก็เว่อร์ไปฉันก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้นแหละน่า”
“ฉันรู้แต่แกแน่ใจหรอว่าเค้าคิดกับแกแค่เพื่อน่ะ ชิ!ไม่มีทางซะหรอก”
“นั่นไงๆเดินนำหน้าเข้ามาก่อนแล้วแกเตรียมตัวตอบคำถามไว้ดีๆเถอะ ไปยกเค้กออกมากันเถอะพี่ฟาง”
“อ้าวเดี๋ยวสิ! ยัยเฟย์ยัยฟาง”
“สวัสดีครับคุณแก้ว^^”
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ รับเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ^^;”
“ครับ...เมื่อวานคุณแก้วเป็นอะไรรึเปล่าครับถึงได้ไม่มาที่ร้าน”
“เอ่อ...พอดีว่าแก้ว...”
“แก้วเค้าอยู่กับฉัน นายมาห่วงอะไร’คนของฉัน’ทราบ”
“ไม่ทราบว่าใครคือ’คนของคุณ’ที่นี่มีแต่’คนของผม’เท่านั้น”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาแล้วสำหรับตอนที่2รอกันนานมั้ย5555ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เข้ามาอัพเลยพอดีติดกีฬาสีนานไปหน่อย555แตาเราไถ่โทษแล้ววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
