All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“ว่าแล้วฉันว่าฉันกลับไปดูลูกค้าที่ร้านดีกว่า หนีงานมาหลายเดือนล่ะ” เฟย์พูดพรางเดินตามกลุ่มเพื่อนๆมา
“เออดีๆฉันฝากด้วยแล้วกันส่วนเรื่องยัยแก้วแกไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันอยู่ดูแลเอง” ฟางพูด
“เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมมานะยัยแก้ว” เฟย์พูดเสร็จก็เดินแยกตัวออกไปคนเดียวเนื่องจากเธอกำลังจะกลับกรุงเทพ
“แกแน่ใจนะว่าไม่มีธุระน่ะ...” แก้วหันไปถามฟางที่เข้ามาพยุงเธอแทนเฟย์
“อืม ฉันว่างงานน่ะแกอีกอย่างไม่มีอะไรสำคัญเท่าเพื่อนหรอก”
“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวสองสาวรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวป็อปไปเอารถก่อน” ป็อปปี้เดินแยกตัวออกไปเอารถพรางแล้วรีบกดโทรศัพท์หาใครสักคนทันที
(ว่าไงไอ้ป็อป)
“แกจะมาเยี่ยมแก้วมั้ย?”
(คงไม่...ทำไมว่ะแก้วเป็นอะไรรึเปล่า) โทโมะรีบถามป็อปปี้ทันที
“แกนี่มันใจดำจริงๆเมียคลอดลูกแท้ๆแต่ไม่ยักจะมาเยี่ยม เหอะ!” ป็อปปี้กระแทกลมหายใจใส่ปลายสาย
(ฮ่ะๆเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันมีแผนของฉันไว้แล้วเหลือก็แค่’รอเวลา’เท่านั้นแหละ) ป็อปปี้ขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อรู้ว่าเพื่อนตนเองกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง ถ้าเค้าถามเพื่อนตัวดีของเค้ามันคงจะบอกหรอก
“ฉันจะไม่ถามหรอกนะว่าแกมีแผนอะไรเพราะถึงถามคนอย่างแกก็คงไม่บอกหรอกแต่ก็ระวังหน่อยนะ...”
(ระวัง? เรื่องอะไร?)
“ระวังจะมีคนมาตัดหน้าแกไปก่อนแล้วกัน ถึงแม้ว่าแก้วจะมีลูกแล้วแต่ความน่ารักสดใสของเธอก็ไม่ได้ดูด้อยลงไปสักนิด ระวังจะอด” ป็อปปี้พูดจบก็กดวางสายแล้วรีบสตาร์ทรถออกไปรับสองสาวที่ยืนคอยอยู่หน้าโรงพยาบาลทันที
“ทำไมมาช้าจังคะป็อป” ทันทีที่ป็อปปี้จอดรถและลงไปรับของฟางก็เอ่ยถาม
“ป็อปหารถไม่เจอน่ะครับ” ป็อปปี้แก้ตัวนิดหน่อยก่อนจะเปิดประตูให้สองสาวเข้ามานั่งโดยฟางนั่งหน้าคู่กับตนเอง
+
+
+
“ว่างวะไอ้โมะไอ้ป็อปมันโทร.มาทำไม” เขื่อนเดินถือแก้วกาแฟมานั่งจิบตรงหน้าโทโมะ
“โทร.มากวนประสาทฉันเล่นมั้ง ไม่รู้ดิ” โทโมะพูดอย่างไม่สนใจสักเท่าไร
“อ้าวไอ้นี่เพื่อนฝูงอุตส่าห์โทร.มาหา เฮ้ย!ที่รักฉันจะมากรุงเทพแล้วว่ะขอตัวไปต้อนรับก่อนจะโว๊ย วู๊วๆๆ” เขื่อนบอกโทโมะหลังจากที่เห็นข้อความไลน์ที่เฟย์เพิ่งตอบเค้าเมื่อกี้
“แก้ว...เธอห้ามมีใครเด็ดขาด! เธอต้องรอฉัน” โทโมะบ่นกับตัวเองหลังจากที่เขื่อนออกไปหาเฟย์แล้ว
เวลาผ่านไปร่วมสองชั่วโมง โทโมะที่รีบเคลียงานให้เสร็จก่อนจะเดินออกมาหน้าห้องทำงานของตนเองแล้วสั่งเลขาส่วนตัวของตัวเองทัน ตอนนี้ได้เวลาที่เค้าจะเริ่มแผนการที่วางไว้เสียที อีกไม่นาน...แก้วก็จะต้องกลับมาหาเค้าแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม เค้าจะทำ!
“ผมไม่อยู่ประมาณอาทิตย์นึงนะครับฝากเคลียงานแทนด้วยแต่ถ้ามีอะไรสำคัญให้บอกคุณเขื่อนได้เลยนะครับ” เลขารับคำและพยักหน้าน้อยๆให้โทโมะก่อนที่เค้าจะเดินออกขึ้นรถกลับคอนโดและเก็บเสื้อผ้าประมาณนึงใส่กระเป๋าทันที
“แล้วเราจะได้เห้นดีกันจริญญา…”
ก๊อก! ก๊อก!
“มาแล้วค่ะ อ๊ะ! นาย!” หญิงสาวตกใจทันทีที่เห็นร่างสูงมาปรากฏตัวอยู่ตรงแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับกระตุกยิ้มตรงมุมริมฝีปากที่หยักได้รูปส่งมาให้เธอ
“สวัสดีครับ หึๆ” โทโมะเบียดตัวเองเข้ามาบ้านในบ้านแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างคุ้นเคยทันที อีกฝ่ายรีบวิ่งมานั่งตามแทบไม่ทัน
“นายมาทำอะไรที่นี่ ยัยแก้วไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ” ‘กิ่ง’รีบเอ่ยบอกโทโมะทันทีเพราะรู้ดีว่าเค้าคงจะมาด้วยเรื่องนี้เป็นแน่
“จุ๊ๆอย่าเพิ่งรีบร้อนตัวสิครับ’พี่เมีย’ผมยังไม่ได้บอกสักคำ...ว่ามาทำไม”
“อย่างนายคงจะมาเยี่ยมเยียนพวกฉันอยู่หรอกนะ หึ! อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่หมดแล้ว”
“...”
“ฉันขอย้ำอีกครั้งว่ายัยแก้วไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะฉะนั้นออกไปซะ! ออกไปสิ ฉันไล่นายอยู่นะ!!” กิ่งทุบตีว่าที่น้องเขย? ก่อนจะตะโกนจนผู้เป็นพ่อเป็นแม่ต้องรีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์พร้อมกับบุคคลที่เข้ามาเมื่อกี้
“เอะอะอะไรกันยัยกิ่ง โทโมะ!!” ผู้เป็นพ่อนิ่งอึ้งเมื่อเห็นร่างสูงนั่งอยู่
“คุณมาทำอะไรที่นี่” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามอย่างไปสบอารมณ์
“ฮ่ะเอ่ยทักกันด้วยอย่างนี้เลยหรอครับ ผมก็แค่แวะมาทักทายตามประสาคนรู้จักกัน”
“ฉันไม่เคยอยากรู้จักนาย!” กิ่งแหวใส่โทโมะแต่อีกฝ่ายเพียงหัวเราะในลำคอเบาๆ
“แต่น้องสาวคุณอยากรู้จักผมนะ...รู้จักดีเสียด้วย ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าตาบึ้งตึงกันอย่างนั้นสิครับ ผมเกร็งนะฮ่ะๆ”
“คุณต้องการอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า...” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามโทโมะ
“เข้าเรื่องดีนิครับ...ผมก็แค่ต้องการ’แก้ว’คืนมมา เท่านั้น...”
“ถ้าเป็นรื่องนั้นพวกเราคงช่วยอะไรคุณไม่ได้” ผู้เป็นแม่เอ่ยบอก
“ป๊าม๊าคะ กิ่งขอคุยกับเค้าสองคนก่อนนะคะ”
“นั่นเป็นความคิดที่ดี...” โทโมะพูดพรางเดาะลิ้นตัวเองเล่น
“จะดีหรอกิ่ง ม๊าไม่ไว้ใจ”
“ป๊าด้วย!”
“กิ่งดูแลตัวเองได้ค่ะ...อีกอย่างนี่ก็บ้านเราเค้าคงไม่กล้าทำอะไรหรอกค่ะ...” กิ่งพูดเพื่อให้ทั้งสองท่านเข้าใจและพยักหน้าน้อยๆก่อนจะพากันเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นทันทีเหลือไว้แต่โทโมะและเธอ
“แก้วอยู่ที่ไหนฉันไม่สนใจหรอกนะ...” โทโมะพูดขึ้น
“แล้วนายจะเอาไงห๊ะ!”
“งานง่ายๆเธอจะทำอะไรมันก็เรื่องของเธอแต่ให้แก้วกลับมาหาฉันก็พอ”
“ฉันไม่ทำ!”
“เธอแน่ใจนะ เฮ้ย~ ความจริงฉันก็ไม่ได้ขู่นะแต่เธอก็รู้ว่าถ้าเธอไม่ทำอะไรมันจะเกิดขึ้น...” โทโมะกดเสียงต่ำพรางจ้องลึกลงไปในดวงของกิ่ง
“นี่นาย! เหอะ! ตกลง...ฉันจะช่วยนายแต่นายต้องสัญญาก่อนนะว่านยจะไม่ทำให้น้องสาวฉันเสียใจอีก”
“แน่นอน ฉันให้เวลาเธอเดือนนึงเท่านั้นทำทุกวิถีทางให้แก้วกลับไปหาฉันที่ให้ได้ จำไว้” พูดจบโทโมะก็เดินนอกไปทิ้งให้กิ่งนั่งกังวลใจอยู่คนเดียวแล้วที่นี่เธอจะทำอย่างไงล่ะ
+
+
+
“ตัวเล็กหลับแล้วหรอแก้ว” ฟางเอ่ยถามแก้วที่เดินลงมา
“อืม เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” แก้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพรางหลับตาลง
“แกพักก่อนเหอะเดี๋ยวฉันดูตัวเล็กเอง” แก้วพยักหน้าให้ฟางก่อนจะหลับตาลง
“...”
“พี่ฟางงงง!!” เฟย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาพี่สาวตัวเอง
“อ้าวยัยเฟย์แกกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดีๆเย็นนี้เราจัดปาร์ตี้เล็กๆกันแกช่วยฉันคิดหน่อยสิว่าเราจะทำอไรกินกันดี” ฟางพูดพรางดูของในตู้เย็น
“พี่ฟางฟังเฟย์ก่อน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!” ฟางหันมามองเฟย์ด้วยความสงสัยก่อนจะกระจ่างเมื่อ...
“นายโทโมะ!!” เฟย์ปิดปากพี่สาวตนเองแทบไม่ทันเนื่องจากฟางเอ่ยทัก? แขกดังเกินไป
“หึๆออกมาคุยกับฉันข้างนอก” โทโมะสั่ง
“มาด้วยกันสิยัยเฟย์” ฟางกระชากแขนเฟย์ให้เดินตามมาด้วย
“พี่ฟางเฟย์ว่าเราปลุกยัยแก้วมาด้วยมั้ย” เฟย์กระซิบเอ่ยถามพี่สาว
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันเคลียเองแกนั่งนิ่งๆก็พอ”
“พี่แน่ใจนะ...” ฟางไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าก่อนจะหันมามองโทโมะที่ยืนอยู่หน้าพวกเธอ
“นายมีอะไรกับพวกเรา...”
“กับเพื่อนเธอต่างหาก ฉันไม่อ้อมค้อมล่ะนะ”
“...”
“ฉันต้องการตัวแก้วคืน พวกเธอเข้าใจใช่มั้ย?”
“ไม่เข้าใจแล้วก็ไม่มีวันเข้าใจด้วย ไหนๆวันนี้นายก็มาแล้วงั้นฉันขอพูดอะไรหน่อยเถอ”
“...”
“ทำไมนายถึงไม่ยิมปล่อยเพื่อนฉันสักที ที่ผ่านมายัยแก้วทนทรมานกับนายมามากเกินไปแล้วนะ”
“’ก็เพราะ’รัก’คำเดียวอย่างไงล่ะ”
“นายอย่าเอาคำที่มีค่าคำนั้นมาพูดเลยนะ จะพูดให้ถูกต้องบอกว่านายมันเห็นแก่ตัว! นายมีความสุขในขณะที่เพื่อนฉันมีความทุกข์! นายทำได้อย่างไงโทโมะ! นายทำได้อย่างไง!”
“…”
“ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันแม้แต่น้อยแต่ฉันไม่สามารถทนเห็นเพื่อนตัวเองต้องนั่งร้องไห้แทบทุกวันเพราะคนอย่างนายหรอกนะโทโมะ...”
“...”
“มันจะไม่ผิดใช่มั้ยถ้าฉันจะหา’คนดีๆ’สักคนที่สามารถดูแลเพื่อนฉันได้!”
“เธอว่าอะไรนะ!!”
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เอาจริงๆป่ะล่ะคือมันเพิ่งเข้าพล็อตที่ไรท์เตอร์วางไว้เองฮ่าๆๆๆๆแต่ตอนที่วางไว้มันมีแค่ไม่กี่ตอนเองนะคะอย่างไงก็ฝากติดตามกันหน่อยนะคะขอสัก570เมนต์เลยนะคะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
