All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
ติ๊ด~ ติ๊ด~~
“ว่าไง...”
(ฮัลโหล เฮ้ย! ไอ้โมะมึงช่วยพาไอ้ป็อปไปโรงพยบาลทีดิ) โทโมะนิ่วหน้าเล็กน้อยถึงปานกลาง...ทำไมต้องเป็นเค้า
“แล้วมึงทำไมไม่พามันไป...”
(กูไม่ว่างนี่กูติดประตูกับแผนกเรื่องงานที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นมึงก็รู้...) โทโมะแอบถอนหายใจ ตอนนี้เค้ายังเครียดไม่พออีกใช่มั้ย
“แล้วมันเป็นอะไร”
(ถ้ากูรู้ก็จะให้มึงพามันไปหาหมอมั้ย) เขื่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงติดตลกแต่คนฟังกลับไม่ตลกด้วยซะงั้น...
“งั้นมึงก็พามันไปก่อนแล้วเดี่ยวกูตามไปเยี่ยม...ยังไม่ไหวว่ะ” โทโมะตัดสินใจวางสายเพื่อนของตนก่อนจะนอนราบไปกับผืนเตียงกว้างพร้อมหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
+
+
+
“นี่ยัยแก้ววันนี้หมอนัดให้ไปตรวจครรภ์ไม่ใช่หรอ” เฟย์เอ่ยถามร่างบางที่นั่งอ่านหนังเตรียมตัวเป็นคุณแม่มือใหม่อยู่
“อืม...”
“แล้วทำไมยังไม่ไปแต่งตัวอีกล่ะ! เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
“เออๆ แกจะเร่งทำไมเนี่ย” แก้วบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“นี่ยัยเฟย์จะไปไหนกันหรอ” ฟางเดินเข้ามาพร้อมกับหอบถุงอาหารมาอย่างพยุงพยังตรงเข้ามาถามน้องสาวตนเอง
“อ๋อ พายัยแก้วไปหาหมอน่ะพี่ฟาง”
“ยัยแก้วเป็นอะไร!” ฟางรีบวิ่งไปวางของแล้ววิ่งกลับมานั่งลงถามเฟย์อีกครั้ง
“ก็...เปล่า หมอเค้านัดไปตรวจเฉยๆ”
“แล้วไป...งั้นฉันไปด้วยนะ ฉันอยากไปด้วยอ่ะ”
“เฮ้ย~ ตามสบายพี่เหอะ” เฟย์บอกปัดๆแล้วเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกคน
+
+
+
ติ๊ด~ติ๊ด~~
“ฮัลโหล...ว่าไงงเขื่อน”
(ฟาง! ไอ้ป็อปมันไม่สบายฟางช่วยมาดูมันหน่อยนะ) ปลายสายมีน้ำเสียงดูจะร้อนรนก่อนจะรีบพูดถึงประเด็น
“ป็อปเป็นอะไร!” ฟางรีบลุกพรวดออกจากโซฟาแล้วคว้ากระเป๋าพร้อมกุญแจรถของตนเองเป็นจังหวะเดียวกับที่แก้วกับเฟย์เดินลงมา
(ไม่รู้เหมือนกันแต่ฟางรีบมาเหอะนะมันเพ้อแต่ชื่อฟางอ่ะ) ฟางได้ยินดังจึงกดวางสายแล้ววิ่งไปที่รถตนเองทันที
“เฮ้ๆ! พี่ฟางไหนบอกจะไปด้วยกันไง!!” เฟย์วิ่งเข้ามาถามฟางที่กำลังเปิดประตูรถ
“ฉันมีธุระต้องรีบไป!” ฟางบอกพร้อมกับถอยรถออกจากประตูบ้านทันที
“อะไรของเค้าว่ะเนี่ย งั้นเราคงต้องไปกันสองคนแล้วล่ะแก้ว” เฟย์เกาหัวตัวเองนิดหน่อยกับอาการของพี่สาวก่อนจะหันมาพูดกับแก้ว
“งั้นเราก็ไปกันเหอะ”
ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงโรงพยาบาล วันนี้ดูผู่ป่วยจะน้อยเป็นพิเศษถ้าเทือบจากเดือนที่แล้ว เฟย์นั่งรอแก้วที่เข้าไปในห้องตรวจอยู่สักประมาณก็นึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่รถจึงเดินลงมาชั้นล่างเพื่อมาเอาของ
“เฮ้ย~ ไอ้ป็อปถึงโรงพยาบาลแล้วอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะโว๊ย” เสียงดังเอะอะโวยวายดังขึ้นทำให้เฟย์ที่กำลังจะปิดประตูต้องหันไปมองก่อนจะพบกับสองร่างหนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยและตามมาด้วยร่างของพี่สาวเธอที่เพิ่งวิ่งเข้ามาหาช่วยเขื่อนพยุงป็อปปี้
“ป็อป ป็อปอย่าเป็นอะไรนะป็อป ฟางอยู่นี่แล้วไงป็อปฮึกๆ” ฟางพูดพรางร้องไห้ไปด้วย เพราะกลัวว่าคนรักจะเป็นอะไรไป
“...”
เฟย์แอบเดินตามสามร่างนั้นไปอย่างเงียบๆเป็นจังหวะเดียวกับที่รถยนตร์ครูของโทโมะแล่นขเข้ามาจอดพอดี แต่โทโมะไม่เห็นทั้งสี่คนนั้น เค้าสวมแว่นกันแดดสีชาก่อนก้าวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่แสนจะนิ่ง เค้าโทร.หาเขื่อนเพื่อนสนิทของตนแต่ไม่มีใครนั่นทำให้โทโมะหงุดหงิดไม่น้อยและเดินมาเรื่อยๆจนมมาถึงห้องอบเด็กทารกแรกเกิด โทโมะหยุดและยืนมองเตียงเด็กเล็กๆที่เต็มไปด้วยเด็กตัวแดงๆที่เพิ่งจะเกิดได้ไม่นานก่อนระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เอ่อ...คนไหนลูกคุณหรอคะ” นางพยาบาลเดินเข้าถามโทโมะ เค้าหุบยิ้มก่อนจะหันไปตอบ
“อ๋อ...ผมยัง’ไม่มีลูก’น่ะครับแค่เดินผ่านมาเฉยๆ แล้วเห็นเด็กตัวน้อยๆนี่น่ารักดีนะครับ” พูดจบโทโมะก็เดินจากไปถ้าเค้าหาแก้วเจอเมื่อไรรับรองเค้ารีบมีตัวเล็กๆอย่างเมื่อกี้แน่นอน! โทโมะเดินกลับมาที่หน้าโรงพยาบาลอีกครั้งก่อนจะกดโทรศัพท์โทร.หาเขื่อนอีกทีแต่ก็ไม่มีคนรีบสักที โทโมะได้แต่โวยวายในใจก่อนจะเดินมานั่งพักที่หน้าแผนกจ่ายยา
+
+
+
“อ้าวเฟย์หายไปไหนนะ” แก้วเดินออกมาจากห้องตรวจก็บ่นหาเพื่อนสาวที่มากับตนแต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
แก้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินมารับที่แผนกจ่ายยาด้านหน้าโรงพยาบาล แต่เกิดอาการหน้ามืดนิดหน่อยเอจึงเซถลาไปยังผนังปูนก่อนจะรีบตั้งสติแล้วพยุงตัวเองไปนั่ง
“เอ๊ะ!” โทโมะที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผนังที่แก้วเดินถลาไปเมื่อกี้ก็เห็นร่างของแก้วเพียงแต่เค้าไม่รู้ว่านั่นเป็นแก้ว มีแค่เพียงความรู้สึกคุ้นเคยเท่านั้น
“คุณจริญญาเชิญรับยาค่ะ” เสียงพยาบาลประการเสียงตามสายเพื่อให้แก้วไปรับยาบำรุง ร่างบางรีบลุกทันทีแต่ในขณะเดียวกันโทโมะที่ได้ยินชื่อนั่นก็รีบลุกตามไปด้วยแต่เสียงโทรศัพท์ของเค้าดันขัดขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหล!” โทโมะกรอกเสียงลงไปพรางสอดส่องหาร่างบางเมื่อกี้ที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้! แค่เผลอก้มหน้ารับโทรศัพท์แปปเดียวเอง!!
(เฮ้ย! ทำไมทำเสียงงั้นว่ะแล้วนี่มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ย)
“อยู่โรงบาล ไอ้ป็อปอยู่ห้องไรว่ะ”
(อยู่ห้อง...) โทโมะถอนหายใจก่อนจะรีบถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเลิกเดินตามหาแก้วแล้วไปเยี่ยมป็อปปี้แทน
“เฟย์!!” โทโมะเรียกเฟย์ที่ยืนชะเง้ออยู่หน้าห้องของป็อปปี้
“อะ...อ้าวคุณโทโมะ” เฟย์สะดุ้งนิดหน่อยที่ได้ยินเสียงคนเรียกก่อนจะนึกได้ว่าแก้วคงตรวจเสร็จแล้ว
“ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ”
“เอ่อ...ไว้คราวหลังดีกว่าค่ะพอดีฉันติดธุระ” เฟย์พูดแล้วรีบจ้ำเท้าออกไปทันที
“ไงว่ะไอ้ป็อป” โทโมะเปิดประตูเข้าไปทักเพื่อนทันที
“ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ ว่าแต่แกมาถึงที่นี่ได้ไง” ป็อปปี้ลุกขึ้นมานั่งคุยกับทโมะโดยมีฟางพยุงอยู่ไม่ห่างแต่เขื่อนกับไปก่อนหน้านี้แล้ว
“ก็ไอ้เขื่อนน่ะสิ บอกให้ฉันมา แล้วนี่แกมาทำอะไรที่ทะเลว่ะ” ใช่ป็อปปี้อยู่ที่โรงพยาบาลแถวๆทะเลซึ่งมันก็อยู่บริเวณเดียวกับบ้านของทั้งสามสาว
“ฉันก็แค่จะมาผ่อนคลายนิดหน่อยว่ะแต่มันดันเครียดหนักไปหน่อย” ป็อปปี้พูดแล้วมองไปยัยสาวหนึ่งเดียวในห้องจนฟางต้องหลบสายตาด้วยความสำนึกผิด
“เออๆก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมากงั้นฝากฟางดูแลไอ้ป็อปมันหน่อยแล้วกัน ฉันไปก่อนนะโว๊ย เหนื่อย...” โทโมะพูดจบก็เดินออกไปจากห้องนั้นทันทีก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครสักคน...
(ว่าไง...นี่ยังไม่ครบอาทิตย์เลยนะโว๊ย) ปลายสายทักทายมาด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“ฉันว่าฉันเจอเฃแก้วแล้วว่ะ แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น เลยอยากให้แกสืบต่อ”
(ถ้างั้นทำไมแกไม่ตามไปล่ะว่ะ ไอ้โง่!)
“ฉันไม่ว่าง แกนั่นแหละที่ต้องสืบให้ฉัน”
(นี่มันเรื่องของใครกันแน่ว่ะ!)
“เออน่าช่วยฉันก่อนที่ฉันจะเป็นไปมากกว่านี้...” โทโมะบอกเสียงอ่อยใครๆรู้ว่าหลังจากที่แก้วหนีเค้าไปเค้ามีอาการซึมอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มเก็บตัวเงียบไปออกไปพบเจอใคร
(ฮ่ะๆน่าสงสารชะมัด~ ก็ได้ๆขอเวลาสามวันแล้วจะโทร.ไปหา) เคนตะบอกแล้ววางสายไป
โทโมะเดินทางมาหาโรงแรมเพื่อพักอยู่สองคืนสามคืน เค้าเรียกโรงแรมที่ใกล้กับโรงพยาบาลที่ป็อปปี้อยู่มากที่สุดมากที่สุด เมื่อได้คีร์การ์ดแล้วโทโมะก็รีบเข้าไปเก็บของงและอาบน้ำนอนทันที เก็บแรงไว้ตามหาแก้วในวันพรุ่งนี้ดีกว่า...
+
+
+
“ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอยัยแก้ว” เฟย์เดินเอานมอุ่นมาให้แก้วก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเก้าอี้ที่แก้วนั่งอยู่
“ยัง...ดาวที่นี่สวยเนอะ” แก้วบอกพรางเงยหน้ามองดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้าระยิบระยับ ตอนนี้แก้วและเฟย์อยู่ที่ริมระเบียงในห้องนอนแก้ว
“อืม...ใช่ อยู่ที่กรุงเทพเห็นแต่ตึกเต็มไปหมดแถมมีแต่มลพิษ”
“ฉันชอบที่นี่จัง”
“แต่แกคงไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่ไปตลอดหรอกนะ” คำพูดของเฟย์เอาแก้วหยุดชะงักความคิด
“แล้วถ้าฉันตอบว่า’คิด’ล่ะ” ฉันสบสายตาของเฟย์ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตนคิด แก้วพูดโดยไม่มีลังเลสักนิดนั่นทำให้เฟย์ชะงักไปนิดนึง
“นี่แกะ...กะว่าจะไม่ให้พ่อลูกเค้าได้เจอกันเลยหรอแก้ว”
“ไม่รู้สิ...” แก้วบอกพรางจิบนมอุ่นที่เฟย์เอามาให้
“แกคงจะไม่ร้ายใจขนาดนั้นฉันรู้...แก้วอย่างไงซะเค้าก็เป็นพ่อเป็นลูกกันแกทำอย่างมันเป็นบาปนะแกก็รู้...ฉันไม่ได้จะพูดให้แกเปลี่ยนใจแต่ฉันอยากให้แกลองคิดทบทวนอีกสักทีก่อนได้มั้ยแก้วอย่าเพิ่งด่วนสรุป เพราะสุดท้ายแล้วสายเลือดมันก็ตัดกันไม่ขาดหรอก...”
“...”
“อย่างไงซะคุณโทโมะเค้าก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น’สามี’ของแกไม่ว่าแกจะเต็ใฝจรึมั้ยก็ตาม ละเท่าที่ฉันเห็นเค้าก็รักแกดีมันอาจจะเป็นบางอารมณ์ของคนเรานะที่มันก็ต้องมีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา...มันยากนะแก้วกับการที่จะเจอคนที่เค้ารักเราจริงๆแล้วแกก็เจอ...แต่แกก็ดันหนีเค้าไปซะงั้น...”
“...”
“ไม่สงสารคุณโทโมะก็สงสารลูกแกเหอะ เอาล่ะฉันหวังว่าแกจะเก็บไปคิดบ้างนะ...เข้านอนได้แล้ว” เฟย์บอกแล้วเดินออกไปทิ้งให้แก้วนั่งคิดอยู่คนเดียว
แก้วนั่งคิดตามที่เฟย์มันก็จริงอย่างไงซะสักวันเธอก็ต้องกลับไปหาโทโมะอยู่แล้วไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม... แต่เธอขอ...ขอแค่ให้เธอคลอดลูกก่อนไม่ได้รึไงขอเวลาอีกแค่สามสี่เดือนแล้วเธอจะยอมกลับไปก้มหน้ารับความจริง เธอสัญญา...
“นั่นสินะ...ลูกอย่างไงก็ยังคงเป็นสายเลือดที่ตัดไม่ขาด...”
“...”
“แต่...เฮ้ย~” แก้วถอนหายใจน้อยๆก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอน
+
+
+
ติ๊ด~ติ๊ด~~
“ฮัลโหล...” โทโมะกรอกเสียงหน่ายๆลงไปตามสาย
(นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอว่ะ)
“อืม...แกมีอะไรไอ้เคน”
(จะเอามั้ยเรื่อง’เมีย’มึงอ่ะ)
“มึงว่าอะไรนะ!!” โทโมะรีบเด้งตัวออกจากเตียงเมื่อได้ยินเรื่องของแก้ว
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------มาก่อนกำหนดอีกล่ะ ฮ่าๆๆก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกๆท่านที่เมนต์โหวตฟิคของไรเตอร์นะคะถึงหลุดที่หนึ่งก็ไม่เป็นไรนะคะเพราะไรเตอร์ก็จะยังคงอัพต่อไปเรื่อยๆอย่างนี้จนกว่าจะจบ... แต่ก็ต้องเห็นใจกันหน่อยนะคะเพราะว่าไรเตอร์ก็ยังต้องเรียนอยู๋คงไม่มีเวลามาอัพให้บ่อยๆหรอกนะแต่สัปดาห์นึงก็อาจจะอัพสัก2-3ตอน นะคะ ตอนนี้ก็ขอเมนต์สัก450เมต์นะคะ กราบขอบพระคุณค่ะ 
**ป.ล.ก็ต้องฝากเรื่องใหม่ของไรเตอร์ด้วยนะคะ...บ๊ายบ่าย~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
