All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ 
 
 
 
 
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
 
     หลังจากที่โทโมะเก็บกระเป๋าแล้วออกไปสนามบินแล้ว แก้วก็รีบเก็บกระเป๋าของตัวเองเหมือนกันแต่ไม่ได้ไปกับโทโมะ เธอเลือกที่จะไปพักที่บ้านพ่อแม่ของตนเองก่อนซึ่งอยู่ตอนเหนือของประเทศ แล้วจึงค่อยหาทางไปของเธออีกที
 
 
     เมื่อมาถึงแล้วเธอก็รีบเข้าไปกราบพ่อแม่และนั่งคุยกับพี่สาวของเธอก่อนที่พี่สาวของเธอจะพาเดินเที่ยวไปรอบๆพื้นที่ เธอยอมรีบว่าที่นี่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากแน่สิเธอไม่ได้มาที่นี่เป็นปีแล้วนิ ทุกอย่างก็ต้องมีการเปลี่ยนไปตามกาลเวลาแต่ยกเว้นหัวใจของเธอ...
 
 
“พี่กิ่ง...แก้วมีอะไรจะบอก” แก้วหยุดเดินก่อนจะรั้งขอมือพี่สาวของตัวเองด้วย
 
 
“หืม? มีอะไรรึเปล่าทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย”
 
 
“แก้ว...” เธอลังเลไม่น้อยที่จะบอกเรื่องนั้นแต่ในเมื่อสักวันพี่สาวของเธอก็ต้องรู้อยู่ดี เธอเองก็ไม่ได้คิดจะปิดไปตลอดไม่เหมือนกับ...โทโมะ
 
 
“ทำไมรึว่าไอ้โทโมะบ้านั่นมันทำอะไรแก” ‘กิ่ง’หันหน้ามาถามน้องสาวตนเองที่เอาแต่ก้มหน้า
 
 
“ปะ...เปล่า พี่กิ่งแก้วทะ...ท้อง” เธอกลั้นใจพูดออกไปแล้วหลับตาแน่น กลัว...กลัวว่าจะโดนพี่สาวตนเองว่า
 
 
“แก้วนี่แก!...เฮ้ย~ฉันว่าแล้ว” กิ่งเดินเข้ามมากอดปลอบน้องสาวแท้ๆของตน เธอคิดไว้อยู่ว่าสักวันเรื่องอย่างนี้มันจะต้องเกิดขึ้น
 
 
“พี่ไม่โกรธแก้วใช่มั้ย ฮึกๆ”
 
 
“ไม่ล่ะ...แต่ฉันว่าแกรีบไปบอกป๊าม๊าดีกว่านะ...” กิ่งลูบหัวแก้วเบาๆก่อนจะเลื่อนมือลงมาเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มใสให้
 
 
“แก้วก็อยากบอกแต่...แก้วไม่กล้า ฮึกๆ ไม่มีพ่อแม่คนไหนจะรับได้หรอกที่ลูกสาวตัวเองท้องก่อนแต่ง”
 
 
“รับได้สิลูก ม๊ารับได้” เธอหันไปตามเสียงพูดข้างหลังก่อนจะเห็นว่าพ่อแม่ของตัวเองเดินเข้าล้ารุทกอเธอไว้
 
 
“ป๊าม๊าแก้วขอโทษ ฮึกๆ แก้วขอโทษ” แก้วพล่ำบอกขอโทษพ่อแม่ของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่อู้อี้และสั่นตามแรงสะอื้น
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกลูก...เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้นิ ลูกป๊าเข้มแข็งอยู่แล้ว”
 
 
“กิ่งว่าเราเข้าไปคุยกันในบ้านเหอะค่ะนี่ก็สายแล้วแดดก็แรงด้วย” ทุกพยักหน้าก่อนประคองกันเข้าบ้านไป
 
 
“หลานม๊ากี่เดือนแล้วล่ะลูก” แม่แก้วพูดพลางเอามือมาลูบที่บริเวณหน้าท้องนูๆของแก้ว
 
 
“ก็สี่เดือนกว่าแล้วค่ะ”
 
 
“แล้วนี่ไอ้โทโมะมันรู้รึยัง” พี่สาวตัวดีของเธอเอ่ยถามขึ้นทำให้แก้วหน้าชาไปไม่น้อย
 
 
“เอ่อ...โทโมะไปญี่ปุ่นค่ะ”
 
 
“ฉันไม่ได้ถามว่ามันไปไหน ฉันถามว่ามัน-รู้-รึ-ยัง?” กิ่งเน้นคำถามอีกรอบ
 
 
“ยังค่ะ...”
 
 
“ทำไมเราไม่บอกล่ะลูกหรือว่าเลิกกันแล้ว” คราวนี้เป็นพ่อของเธอเอ่ยถามบ้าง
 
 
“แก้วก็อยากจะให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ...แต่เค้าคงไม่ปล่อยแก้วไปแน่ๆยิ่งเรามีทะเบียนสมรสแล้วด้วย” แก้วหลุดปากเรื่องใบทะเบียนสมรสที่เธอถูกโทโมะบังคับให้จด
 
 
“ตายจริง!! จดทะเบียนด้วยหรอเนี่ย แล้วเราจะทำอย่างไงต่อไป” แม่แก้วเอ่ยถามพรางลูบหัวลูกสาวคนเล็กด้วยความเอ็นดู
 
 
“แก้วกะว่าจะหาบ้านหลังเล็กๆสักหลังริมทะเลน่ะค่ะ แก้วอยากไปอยู่กับลูกที่โน่น”
 
 
“แล้วทำไมไม่อยู่บ้านนี้กับป๊าม๊าแล้วก็พี่กิ่งล่ะลูก จะไปทนลำบากทำไม” พ่อแก้วเอ่ยถาม
 
 
“แก้วกลัวว่าวันไหนที่โทโมะกลับมาเค้าจะต้องรู้ความจริงแน่ๆแล้วถ้าแก้วอยู่ที่นี่ทุกคนก็คงจะเป็นอันตรายไปด้วย ทุกคนก็รู้นิว่าโทโมะโมโหร้ายแค่ไหน อีกอย่างแก้วกลัวว่าไร่ของเรา...”
 
 
“โถ่แก้วลูกแม่...” แม่แก้วดึงลูกสาวมากอดก่อนที่แก้วจะเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
 
 
“งั้นเดี๋ยวกิ่งไปตลาดดีกว่าจะได้ไปซื้อของมาต้อนรับยัยแก้วด้วยดีมั้ยป๊าม๊า”
 
 
“ดีๆงั้นป๊าม๊าไปด้วย แก้วอยู๋คนเดียวได้มั้ยลูก”
 
 
“ได้ค่ะ เดี๋ยวแก้วว่าแก้วจะขึ้นไปพักสักหน่อยเดินทางมาเหนื่อยน่ะค่ะ” แก้วบอกก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง ส่วนพ่อแม่และพี่สาวของเธอก็เดินออกไปขึ้นแล้วไปตลาด
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“พี่ฟางยังติดต่อยัยแก้วไปไม่ได้อีกหรอ” เฟย์เอ่ยถามพี่สาวตนเองที่เดินวนไปวนมาภายในห้องของตนเอง
 
 
     หลังจากที่กลับมาจากทะเลเมื่อเช้ามืดนี่แล้ว ป็อปปี้กับเขื่อนก็เก็บเสื้อผ้าไปญี่ปุ่นตามเพื่อนหนุ่มอย่างโทโมะทันที ทิ้งให้สองสองนั่งเหงาอยู๋ไทย เฟย์น่ะไม่เท่าไรเพราะเขื่อนบอกไว้ล่วงหน้าแต่กับฟางเนี่ยสิ นอกจากป็อปปี้จะไม่ได้บอกแล้วทั้งคู่ยังแอบงอนกันอีกด้วย ดูท่าต้นเหตุคงจะมาจากโทโมะแก้วชัวๆ
 
 
“ยังเลยอ่ะ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ! ยัยแก้วนะไหนยัยแก้วหายไปไหนก็ไม่บอกแถมยังปิดโทรศัพท์นี่กะจะไม่ให้พวกฉันหาแกเจอเลยใช่มั้ย” ฟางเดินบ่นกับโทรศัพท์ที่กำลังรอปลายสายเปิดเครื่องสักที
 
 
“ใจเย็นก่อนสิพี่ฟางยัยแก้วมันอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้”
 
 
“แต่ฉันเป็นห่วง ฮึย! ไอ้โทโมะบ้าถ้าเพื่อนฉํนเป็นอะไรนะนายตายแน่!”
 
 
“แล้วนี่พี่เคลียกับพี่ป็อปปี้รึยังอ่ะ”
 
 
“ยัง...ป็อปไปญี่ป่นกับสองหนุ่มตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว นี่ก็อีกคนจะไปก็ไม่คิดจะโทร.บอกกันบ้างเลย ฮึย!”
 
 
“อ้าว! แล้วพี่รู้ได้ไงอ่ะ” เฟย์ที่ยังสงสัยเอ่ยถามต่อ
 
 
“โอ๊ย! นี่แกอย่าถามมากได้ป่ะ สมองฉันจะระเบิดอยู่แล้ว!” ฟางบ่นใสเฟย์ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เฟย์นั่งงงอยู่คนเดียว
 
 
“อะไรของเค้านะ...”
 
 
“นี่เฟย์!!” เฟย์ที่นั่งบ่นพี่สาวตัวเองสะดุ้งทันทีเมื่อจู่ๆพี่สาวเธอก็เดินกลับเข้ามาใหม่
“ห๊ะ!”
 
 
“ถ้าไอ้เขื่อนแตกของแกโทร.มาแกห้ามรับนะ ไม่งั้นฉันโกรธ!” ฟางพูดจบก็เดินออกไปอีกครั้ง
 
 
“นี่มันอะไรกันเนี่ย...เฮ้ย~เขื่อนจ๋าอย่าโกรธเฟย์นะ” เฟย์บอกก่อนจะกดปิดเครื่องแล้วนอนฟุบลงไปกับเตียง
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“กลับมาแล้ววว” เสียงกิ่งที่ตะโกนก่อนที่ตัวจะเดินมาถึงเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปรอบๆบ้านที่ไม่เห็นร่างของน้องสาว
 
 
“สงสัยน้องยังไม่ตื่นน่ะลูก” แม่แก้วเอ่ยบอกลูกสาวคนโตที่ดูจะก๋ากั๋นกว่าคนเล็ก แถมยังดื้อด้านเป็นที่สุด!
 
 
“งั้นขอตัวไปดูน้องก่อนนะคะ” กอ่งพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นบันไดไปดูน้องสาวของตนเองทันที
 
 
“อ้าวพี่กิ่งแก้วว่ากำลังจะลงไปอยู่พอดีเลย” แก้วหันมาเอ่ยทักพี่สาวตนเองก่อนจะหันไปหวีผมต่อ
 
 
“ฉันก็นึกว่าแกนอนอยู่ซะทีแล้วนี่ปิดโทรศัพท์ทำไมเนี่ย” กิ่งพูดแล้วกดเปิดโทรศัพท์แก้วทันที
“แก้วลืมเปิดเครื่องเลยอ่ะพี่กิ่ง มีใครโทร.มาบ้างรึเปล่า...”
 
 
“โห...เป็นร้อยสายเลยแหละแก!”
 
 
“ใครบ้างอ่ะพี่กิ่ง...” แก้ววางหวีแล้วหนัหลังเดินเข้ามาดูโทรศัพท์ตนเองที่อยู่ในมือพี่สาวบนเตียง
“ก็มีฉัน มีฟาง แล้วก็มี...โทโมะ”
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“เฮ้ย!!ไอ้โมะเป็นอะไรว่ะมองแต่โทรศัพท์อยู่ได้” เขื่อนเดินเข้ามาถามเพื่อนตัวเองที่เอาแต่นั่งจ้องจอโทรศัพท์มาจะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว
 
 
“ก็แก้วปิดเครื่องนี่หว่า...เฮ้ย~ชอบทำตัวให้ฉันโมโหอยู่เรื่อย”
 
 
“เอาน่าแกก็ใจเย็นๆหน่อยสิเดี๋ยวก็เป็นแบบคู๋ไอ้ป็อปนี่ยังไม่หายงอนกันอีกนะเนี่ฮ่ะๆ โอ๊ย!” เขื่อนหยุดหัวเราะทันทีเนี่องจากโดนป็อปปี้ปาหมอนมาสองสามใบใส่ใบหน้าตนเอง
 
 
“สมน้ำหน้าอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน” ป็อปปี้บ่นพูดก่อนจะแยกตัวขึ้นไปยังห้องพักตนเองทันที
 
 
“คราวนี้ท่าทางจะหนัก” เขื่อนบ่นเบาๆไล่หลังป็อปปี้ไปก่อนจะหันหน้ามามองเพื่อนอีกคนที่ยังคงมองโทรศัพท์อยู่ อย่าว่าแต่แก้วปิดเครื่องเลย เฟย์เย่สุดที่รักเค้าก็ปิดเครื่องเหมือนกัน...
 
 
“เฮ้ย~” โทโมะถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินหนีเขื่อนไปอีกคน อะไรกันอ่ะใจคอจะไม่มีใครคุยเป็นเพื่อนเค้าเลยรึไงกันนะ...
 
 
“ไอ้เพื่อนใจร้าย” เขื่อนว่าไล่หลังโทโมะก่อนจะแอบเบะปากตามภาษาเขื่อนขี้งอนแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้โทโมะสนใจแม้แต่น้อย
 
 
“...”
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
ติ๊ด~ติ๊ด~
 
 
“ว่าไงฟาง...” ร่างบางกรอกเสียงลงไปในสายหลังจากเธอทานข้าวเย็น อาบน้ำเรียบร้อยแล้วและกำลังจะเข้านอน
 
 
(ยัยแก้ว! แกหายไปไหนเนี่ย ฉันติดต่อแกไม่ได้เลย แล้วนี่แกเป็นอย่างไงบ้าง แกจะปิดเครื่องทำไมห๊ะ แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน! แล้วนี่แก...) แก้วต้องรีบยกโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันทีเมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อรัก
 
 
“ใจเย็นๆนะฟาง ฉันฟังไม่ทัน เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันอยู่กับป๊าม๊าแล้วก็พี่กิ่งถ้ามีอะเปลี่ยนแปลงแล้วฉันบอกนะ...” แก้วตัดสายไปซะดื้อๆอีกฝ่ายก็ดิ้นเล่าๆด้วยความไม่พอใจที่ถูดขัดใจจากเพื่อนรักของตนเอง
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
สามเดือนผ่านไป
 
 
“แกแน่ใจแล้วหรอยัยแก้วว่าจะไปอยู่ที่โนนจริงๆอ่ะ” กิ่งเอ่ยถามน้องสาวตนเองที่กำลังจัดกระเป๋าจะย้ายไปอยู่บ้านที่ริมทะเล
 
 
“แน่ใจสิ แก้วคิดไว้นานแล้วนะ”
 
 
“แล้วนี่แกก็ท้องตั้งเจ็ดเดือนกว่าแล้วไม่ใช่หรอ แล้วใครจะดูแลแกล่ะ”
 
 
“เดี๋ยวเฟย์ฟางจะมาอยู่เป็นเพื่อนแก้ว พี่กิ่งไม่ต้องห่วงหรอก”
 
 
“เฮ้ย~แกนี่นะมาๆเดี๋ญวฉํนถือกระเป๋าให้” กิ่งบ่นให้น้องสาวตนเองก่อนจะรีบกระเป๋ามาถือไว้สองใบแล้วเดินตามหลังน้องสาวลงมา
 
 
“ค่อยๆเดินนะแก้ว เฟย์ฟางมารอแล้วลูก” แม่แก้วเดินเข้ามาช่วยพยุงร่างบางที่ท้องโตขึ้นมากแล้ว
 
 
“ยัยแก้ว” เฟย์ฟางพุ่งเข้าจะกอดเพื่อนแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นท้องที่ใหญ่ของแก้ว แงๆแล้วเธอจะกอดอย่างไง-*-
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้ ไรเตอร์อาจจะไม่ได้มาอัพบ่อยๆแล้วนะคะเพราะว่าติดเรียน แต่สัญญาค่ะว่าแต่ละตอนออกมาตากให้แน่นอน จุ๊พๆ>3< ขอสัก360เมนต์นะคะแล้วก็อย่าลืมโหวตกันเยอะๆด้วยนะคะ
 
 
**ป.ล. ตอนนี้อาจจะไปเร็วนิดนึงเพราะว่าไรเตอร์ง่วงT^T