All on me หมดหัวใจผมให้คุณ

เรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
 
 
 
 
 
“ตื่นได้แล้วนะ เอาแต่นอนขี้เซาอยู่ได้” โทโมะที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาปลุกร่างบางที่ยังคงนอนหลับอยู่
 
 
“อื้อ~” แก้วค่อยปรับสายตาก่อนจะเห็ยว่าโทโมะยืนปลุกเธออยู่
 
 
“ตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำเร็วๆฉันหิว” แก้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของโทโมะ ส่วนโทโมะเองก็เดินไปนั่งดูทีวีเพื่อรเวลาที่ห้องนั่งเล่น
 
 
     ผ่านไปไม่นานแก้วก็เดนออกในชุดเสื้อติดกับกระโปรงยาวสีขาวสบายแต่เนื้อผ้าบางๆตั้งแต่หัวเข้าลงไปทำให้เห็นขาขาวเรียวยาวของแก้ว ทำเอาโทโมะแทบจะเลือดขึ้นหน้าแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการออกมา
 
 
“ไปยังคะ...” แก้วทักพร้อมกับโบกมือผ่านหน้าโทโมะราวกับกำลังเรียกสติอยู่
 
 
“ไปสิ...ชักช้าอยู่ได้” โทโมะแกล้งทำโมโหกลบเกลื่อนถึงแม้ว่าความจริงเค้าก็แอบโกรธแก้วเล็กน้อยเรื่องชุดแต่เค้าคิดว่าถ้าเค้าโวยวายเกินไปมันอาจจะกลายเป็นเรื่องที่งี่เง่าไปอีก
 
 
“ค่ะๆ...” แก้วรับคำแล้วเดินตามโทโมะออกมาก็เจอเฟย์ ฟาง เขื่อน และป็อปปี้ยืนรอกันอยู่ที่หน้าห้องของตน
 
 
“นี่ยัยแก้วฉันรู้เรื่องนั้น....อื้อ!” ฟางรีบพุ่งไปปิดปากน้องสาวของตัวเองทันที เธอคิดผิดจริงๆที่บอก’เรื่องสำคัญ’กับเฟย์ เกือบไม่ทันแล้วมั้ยล่ะ ยัยน้องบ้า!
 
 
“เรื่อง? เรื่องอะไรหรอ” โทโมะเอ่ยถามยัยเฟย์ทันที อย่าบอกนะว่าเค้าจับพิรุธได้แล้วยัยเฟย์นะยัยเฟย์!
 
 
“เอ่อ...อ๋อเรื่องที่ยัยแก้วเข้าโรงพยาบาลน่ะคู่^^;” ฟางรีบแก้ตัวแทนน้องสาวน้องตนเองทันที
 
 
“เอ่อ...ไอ้มะกูหิวแล้วว่ะไปอะไรอร่อยๆกินเหอะ” ป็อปปี้รีบตัดบทแล้วลากโทโมะกับเขื่อนออกไปจากกลุ่มสามสาวทันที
 
 
“ใช่ๆ กูก็หิวไอ้ป็อปมึงจะกินไรวะ” เขื่อน(ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย)รีบกอดคอป็อปปี้แล้วเอ่ยถามอย่างสบายใจเฉิบ
 
 
     สามสาวอย่างเฟย์ฟางแก้วรีบเดินลงมายังชั้นอาหารแต่กลับเรียกนั่งเว้นระหว่างโดยเลือกโต๊ะที่อยู่ริมที่สุดและไกลที่สุดจากโต๊ะสามหนุ่มนั่น ตอนแรกเขื่อนก็จะไม่ยอมแต่เฟย์ก็จัดการยื่นคำขาดไปทำให้เขื่อน(ต้อง)จำยอม ส่วนฟางกับป็อปปี้ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะว่าสองคนนนั้นรู้ดีว่ามาทำไมต้องแยกกกันนั่ง และคู่สุดท้ายที่ไม่มีใครโต้แย้งหรือออกความคิดเห็นใดๆเลย แทบจะไม่มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ!
 
 
“เอ่อ...แก้วยัยแก้วฉันว่าแกน่าจะบะ...อื้อ~” แก้วรีบหยิบขนมปังแล้วรีบยัดใส่ปากของยัยเพื่อนตัวดีอย่างเฟย์ทันที
 
 
“เงียบไปเลยนะถ้าแกจะบอกให้ฉันไปบอกโทโมะน่ะ!”
 
 
“น้ำนิเฟย์ กินน้ำก่อน...” ฟางรีบยื่นแก้วน้ำให้น้องสาวตนเองทันที ก่อนที่จะติดคอตาย!
 
 
“แอะๆ!! นี่แกจะฆ่าฉันเลยรึไงยัยแก้ว”
 
 
“ก็อาจจะถ้าแกยังไม่เลิกพูดถึงเรื่องนี้ แกก็ด้วยอีกคนยัยฟางแกไปบอกยัยเฟย์ทำไม” แก้วบอกแล้วมองหน้าฟาง จนฟางต้องรีบหลบสายตาทันที
 
 
“เอาน่าแก...ไหนๆมันก็รู้แล้ว ฉันว่าดีซะอีกมันจะได้ช่วยดูแลแกอีกแรงไง”
 
 
“นั่นมันก็ดีแต่ฉันกลัวว่าโทโมะจะสงสัยนะ”
 
 
“แกไม่ต้องห่วงยัยแก้ว พวกฉันสัญญาว่าจะไม่บอก โอเคนะ...” เฟย์ทำหน้าจริงจังจนแก้วเองก็ต้องพยักหน้าเออออห่อหมกไปด้วย ก็จริงอย่างที่ฟางบอกในเมื่อเฟย์รู้แล้วมันก็คงจะทำอะไรไม่ได้
 
 
“เออๆก็ได้แต่อย่าให้ฉันรู้นะว่าพวกแกแอบเอาไปบอกใครอีกไม่งั้น...”
 
 
“โอเคๆนี่ขนาดสุดที่รักของฉันยังไม่รู้เลยนะเนี่ย~” เฟย์พูดมองหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่อีกมุมนึง
 
 
“แล้วนี่แกจะเอาอย่างไงอ่ะ เดี๋ยวท้องแกก็ต้องโตขึ้นไปเรื่อยๆนะ” เฟย์เอ่ยถามแก้วที่นั่งเขี่ยผักในจากเล่น
 
 
“ฉันก็ยังไม่รู้เลยอ่ะ...อยากจะหนีนะแต่ไม่รู้จะไปที่ไหน...”
 
 
“เอางี้มะ ฉันจะลองหาบ้านพักต่างอากาศให้แกสักหลังนึง เอาไว้เราค่อยหาโอกาศพาแกหนีไง” ฟางเสนอความคิด เฟย์รีบคว้าพี่สาวมากอดแล้วหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะเอ่ยชม
 
 
“พี่สาวใครว่ะฉลองจัง :) ”
 
 
“พอแล้วน่ะยัยเฟย์ดูสิเค้ามองกันใหญ่แล้ว!” ฟางดันหน้าน้องสาวตัวเองที่พยายามจะเข้ามาหอมแก้มอีกครั้ง
 
 
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยเนอะแก้วเนอะมาๆจุ๊ฟๆ”
 
 
“ทำอะไรกันอ่ะ...ฟาง!” ป็อปปี้รีบเข้ามาแยกเฟย์ฟางออกจากกันทันที นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องกันคงคิดว่าเป็นคู่เรดแล้วซะอีก
 
 
“อะไรอ่ะพี่ป็อปเฟย์ก็แค่จะหอมแก้มพี่ฟางเฉยๆน่ะ-3-” เฟย์ทำหน้าบู้ก่อนจะเชิดงอนไปอีกฝั่งร้อนถึงเขื่อนต้องรีบมาแก้ตัวแทนไอ้เพื่อนตัวดีของตนเอง
 
 
“โอ๋ๆเฟย์ครับเดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงไอศรีม ไปมั้ยครับ”
 
 
“พี่เห็นว่าเฟย์เห็นแก่กินหรอ! ไปสิคะ^^;” เฟย์รีบกระตุกมือเขื่อนแล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกไปกินไอศครีม
 
 
“แล้วนี่โทโมะไม่ไหนล่ะป็อป...” ฟางเอ่ยถามแฟนหนุ่มที่กำลังนั่งลงข้างตัวเองแทนที่เฟย์
 
 
“หรอเห็นมันบอกว่าอยากจะอ้วกน่ะ สงสัยจะเป็นอาการ...” ป็อปปี้มองมาทางแก้วแต่ไม่พูดต่อซึ่งทุกคนก็พอจะรู้แล้วว่าป็อปปี้ต้องจะสื่ออะไร
 
 
“เอ่อ...แก้วอิ่มแล้ว่ะขอตัวนะ” แก้วเอ่ยแล้วลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปอีกคน ทิ้งให้ป็อปปี้กับฟางนั่งงงสงสัยกันอยู่สองคนทำไมน่ะหรอ ก็แก้วกินไปได้แค่คำเดียวเองแล้วมันจะอิ่มได้ไง...
 
 
“เอาไงดีอ่ะป็อป ฟางสงสารแก้ว” ฟางเขย่ามือแฟนหนุ่ม ไม่ใช่แค่ฟางหรอกนะที่สงสารแก้วตัวเค้าเองก็ด้วยแต่เค้าเองก็สงสารเพื่อนตัวเองอีกคน...
 
 
“ป็อปก็สงสารไอ้โมะเหมือนกันนะ”
 
 
“ฟางสงสารทั้งคู่แหละค่ะ ไม่รู้ว่าถ้าโทโมะรู้ความจริงเรื่องยัยแก้ว...จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ” ฟางพูดอย่างกังวลแน่สิใครๆก็รู้ว่าโทโมะน่ะโมโหร้ายขนาดไหนกัน
 
 
“นั่นสิ...แล้วพวกเราจะรอดมั้ยเนี่ย ไม่น่าเลย...”
 
 
“ไม่น่าเลยอะไรป็อปนี่ป็อปจะไม่ช่วยยัยแก้วแล้วใช่มั้ย ไม่เห็นใจเพื่อนฟางเลยหรอ ใจร้ายที่สุด ชิ!” ฟางบ่นแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง ทำเอาป็อปอึ้งไม่คิดว่าฟางจะรักเพื่อนขนาดนี้แต่เค้าก็เองก็ผิดที่พูดไม่คิด
 
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฟาง ป็อปหมายถึงเอ่อ...ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้กับแก้วเลย^^;”
 
 
“เฮ้ย~” ฟางได้แต่นั่งถอนหายแล้วคิดหนักแทนเพื่อนสาวของตนเอง
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“แหวะ! แหวะ!!” ฝ่ายโทโมะเองก็รีบเข้ามาอาเจียนในห้องน้ำ
 
 
“ไอ้น้องเป็นอะไรมากรึเปล่า” ผู้ชายอายุมากกว่าเค้าไม่กี่เดินเข้าถามถ่อาการเพราะเห็นว่าอาการน่าเป็นห่วงอยู่
 
 
“เปล่าครับ...” โทโมะรับคำสั้นๆก่อนจะรีบล้างปากแล้เดินออกมาจากห้องน้ำทันที
 
 
“น้องแน่ใจนะอาการอย่างนี้...นี่เรามีเมียรึเปล่าพี่ว่า...”
 
 
“ผมไม่เป็นอะไรจริงๆครับขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง” โทโมะตัดบทสั้น เป็นมิตฉาชีพชีพรึเปล่าก็ไม่รู้จู่ๆก็มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเค้าทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
 
 
     โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำแต่สายตาหันไปเห็นร่าบางที่คุ้นตากำลังเดินออกไปจากโรงแรม เค้าจึงเปลี่ยนทิศทางเดินตามร่างบางของแก้วไป เธอกำลังจะไหนน่ะ? โทโมะคิดก่อนจะแอบเดินตามแก้วมาอย่างเงียบๆ
 
 
     แก้วเดินมาที่ริมชายหาดทะเล สายตาของแก้วทอดมองไปยังผืนน้ำที่ยาวสุกลุกหูลุกตา เธออยากจะมีชีวิตที่เหมือนทะเลจัง...ชีวิตที่สงบสุข บอกตามตรงเธอเหนื่อยกับชีวิตตัวเองเหลือเกิน นอกจากจะกลัวว่าโทโมะจะรู้เรื่อง...ลูกแล้วเธอยังกลัวว่าครอบครัวของเธออาจจะรับไม่ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเท่ากับว่าเธอหมดหนทางในการก้าวต่อไปทันที ผู้หญิงตัวคนดียวอย่างเธอจะไปสู้อะไรกับใครได้ ไม่แน่เธออยากจะต้องบอกความจริงกับโทโมะ...แต่ในความคิดอีกด้านนึงมันก็บอกว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไร เอาไว้รอให้เธอจนตรอกเสียก่อนแล้วเธอถึงจะยอมบอก!!
 
 
“นี่...คิดอะไรอยู่” โทโมะเดินเข้ามาสวมกอดฉันจากทางด้านหลัง
 
 
“อ๊ะ...แก้วแค่ออกมายืนรับลมน่ะค่ะ” ฉันขยับตัวนิดหน่อยออกเพราะความไม่ถนัดแต่โทโมะกลับรัดอ้อมกอดเข้าไปอีก
 
 
“ทำไมกอดนิดกอดหน่อยไม่ได้เลยรึไง” โทโมะออกเสียงดุฉันนิดหน่อย ฉันเลยได้แต่ยืนนิ่งๆ
 
 
     ฉันยอมรับนะว่าอ้อมกอดของเค้าอุ่นมากและมันเป็นอ้อมกอดที่ฉันอยากได้ตามหามาแสนนานแต่ฉันรู้...มันเป็นอ้อมกอดแค่ชั่วคราวที่เค้าให้ฉันยืมเท่าไรเมื่อหมดประโยชน์หรือเบื่อไรเค้าก็คงทิ้งฉันไปอยู่ดี แล้วมันจะประโยชน์อะไรที่เธอจะต้องพูดเรื่องนั้น ในเมื่อสุดท้ายแล้วตอน’จบ’...เธอก็’เจ็บ’อยู่ดี...
 
 
“เป็นอะไรร้องไห้ทำไม...” โทโมะพลิกตัวฉันให้หันหน้าไปหาเค้าแล้วเช็ดน้ำตาให้ฉัน
 
 
“ปะ...เปล่าค่ะ” ฉันบอกแล้วเมินหน้าไปทางอื่น
 
 
“แก้วฉันรู้นะว่าเธอมีอะไรปิดบังฉัน...ทำไม!! ทำไม…เธอไม่พูด” โทโมะออกแรงเขย่าตัวฉันแล้วตะคอกใส่ใบหน้าฉันแล้วโผเข้ากอดร่างของฉันนั่นทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก
 
 
“ฮึกๆมะ...มะนไม่เกี่ยวกับคุณค่ะ” ฉันเลือกที่จะโกหกเค้าออกไปอย่างไงซะฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าไม่มีวันบอกเด็ดขาด!!
 
 
“เกี่ยวสิ...ถ้าเธอร้องไห้ ฉันจะโทษตัวเองนะ...”
 
 
“ฮึกๆ คุณอย่าทำให้ฉันลำบากใจไปมากกว่านี้เลยค่ะ” ฉันผละออกจากอ้อมกอดของโทโมะพร้อมกับหันหลังแล้วเดินหนี
 
 
“เดี๋ยวสิ...รอฉันด้วย” ฉันว่าฉันคงละเมอไปเองแล้วล่ะ นี่มันคงจะเป็นฝันจริงๆไม่มีวัน...ไม่มีทางหรอกที่โทโมะจะวิ่งมาจับมือฉัน ไม่มีวันเป็นไปได้หรอก...เลิกฝันเถอะยัยแก้ว...
 
 
“คุณโทโมะค่ะ...แก้วอยากกลับบ้าน” จู่ๆฉันก็พูดขึ้นทำให้โทโมะสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหยุดเดิน
 
 
“ทำไม...”
 
 
“แก้วคิดถึงบ้านนี่ก็ไม่ได้กลับไปเป็นปีแล้ว...ขอแก้วกลับไปเยี่ยมบ้านหน่อยนะคะ”
 
 
“เธอคงอยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุขเลยสินะ...”
 
 
“มะ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ...เพียงแต่...”
 
 
“พอเถอะ...ฉันจะพาเธอกลับแต่มันจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” สายตาที่โทดมะส่งมาให้ฉันวันนี้และตอนนี้มันต่างจากหลายๆวันไม่สิ...ทุกๆวันต่างหาก มันเป็นสายตาที่ค่อนข้างอ่อ่นโยนโดยเฉพาะเมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะพูดเรื่อง...บ้าน
 
 
“อะไรหรอคะ...”
 
 
“เธอก็รับปากมาก่อนสิว่าจะทำได้”
 
 
“เอ่อ...ค่ะ” ฉันพยักหน้ารีบคำของโทโมะ
 
 
“ดี!!” ดูเหมือนว่า
 
 
“ว่าแต่มันคืออะไรหรอคะ...” ฉันเดาดูแล้วมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไรแน่ๆดูจากรอยยิ้มของโทโมะที่เปลี่ยนไปแล้ว ฉันชักอยากจะยกเลิกแล้วสิ
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------- อัพแล้วนะคะแต่ไม่รู้ว่าจะมีใครมาอ่านรึเปล่า เพราะช่วงนี้รู้สึกฟิคเราจะเงียบเหงาเสียเหลือเกิน ขอสัก280เมนต์นะคะ 
 
**ป.ล. ไรต์เตอร์กำลังจะเปิดเรื่องใหม่เพราะฉะนั้นติดตามกันให้ดีๆรับเรื่องนั้นจะไม่มี...คำว่า'คนดี'อย่างแน่นอน