All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
10)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“แต่นั่นเป็นเพราะเค้าไม่รู้ไม่ใช่หรอ” ฟางเองก็พยายามที่จะปลอบแก้วให้ได้มากที่สุดและบางทีแก้วอาจจะเปิดใจยอมรับอะไรบางอย่าง....
“ผมก็เห็นด้วยกับฟางนะครับแก้ว”
“ไม่! อย่างไงซะแก้วก็จะไม่มีวันบอกเค้า!” แก้วตะคอกเสียงดังแบบที่ไท่เคยเป็นมาก่อน
“เออๆโอเคๆไม่บอกก็ไม่บอกแต่ฉํนว่าแกพักต่ออีกสักหน่อยนะเดี๋ยวฉันกับป็อปกับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะแล้วเดี๋ยวจะมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องหรอก...ฉันอยู่คนเดียวได้” แก้วบอกสั้นๆก่อนจะหันหลังนอนตะแคงให้ฟางกับป็อปปี้ทันที
“แต่พวกเราเป็นห่วงคุณแก้วนะครับ”
“…”
“โอเคๆงั้นฉันกลับล่ะ” หลังจากนั้นฟางกับป็อปปี้ก็เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยทันที
“ฟางทำไมฟางไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณแก้วอ่ะ” ป็อปปี้เอ่ยถามแฟนสาวของตนเองทันที
“เพราะว่าฟางรู้นิสัยของยัยแก้วดีน่ะสิ” ฟางแสระยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินไปยังลิฟท์แล้วกลับไปยังโรงแรมทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้นายโทโมะจะเป็นอย่างไงบ้าง เหอะ! ยัยแก้วฉันรู้ว่าเดี๋ยวแกก็กลับไปแล้ว...
+
+
+
“ใครเปิดประตูห้องทิ้งไว้ว่ะ” โทโมะที่กำลังออกอาการเมาหน่อยๆเดินกับมายังห้องของตัวเองก็พบว่าเปิดตูห้องของตนเองถูกเปิดทิ้งไว้
“อ้าวไอ้โมะทำไมถึงเมากลับมาอย่างนี้ล่ะว่ะ” เขื่อนเดินมาห้องของโทโมะก็ถามทันที
“เรื่องของกูมึงอย่าเพิ่งยุ่งได้ป่ะว่ะอ่ะฮ่ะๆ” โทโมะพูดติดตลกหน่อยก่อนเดินไปเจอกับอะไรบางอย่าง
“เออๆแล้วนี่คุณแก้วเค้าหายไปไหนว่ะ”
“นี่มัน...เลือดนี่หว่า” โทโมะแทบจะสร่างหมดทันทีเมื่อแทบหยดเลือดเพียงแค่ไม่กี่ตรงถัดเข้าไปในห้องที่ใกล้ๆกับประตูนิดหน่อย ในใจพรางนึกถึงหญิงสาวที่เค้าทิ้งเธอไว้ในห้องก่อนหนีหายไปนั่งดื่มเหล้าอยู่แถวๆผับข้างๆโรงแรม
“เฮ้ย!!จริงๆด้วยว่ะแม่งเลือดใครว่ะ” เขื่อนเดินเข้ามมาดูหยดเลือดที่อยู่บนนิ้วของโทโมะ
“แก้ว!! เธออยู่ไหนอ่ะแก้ว! แก้ว! แก้ว!!!” โทโมะวิ่งวนไปรอบๆห้องเพื่อที่จะหาตัวของหญิงสาวที่เค้าอยากจะเจอเธอมากที่สุดในตอนนี้แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มี...
“เฮ้ยไอ้โมะกูหาดีแล้วนะโว๊ย...ไม่เจอว่ะ” เขื่อนพูดพรางหอบตัวโยนนี่ก็รอบที่สามแล้วนะที่เค้าวิ่งวนหาตัวหญิงสาวที่เป็นแฟนของเพื่อนตัวเอง
“หวังว่าเลือดนั่นคงจะไม่ใช่ของแก้วนะ...”
“...”
“หวังว่ามันจะไม่ใช่แบบที่ฉันกลัวอยู่นะ...” โทโมะค่อยปล่อยน้ำตาของลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่อายเมื่อเค้ากำลังรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของตัวเองกำลังจะหายไป
“ใจเย็นๆน่ะ” เขื่อนก็ทำได้แค่ปลอบเพื่อนของตนเองไม่เพียงชั่วคราว
“แกออกไปก่อนเหอะไอ้เขื่อนฉันอยากอยู่คนเดียว”
“เอางั้นหรอ...ฉันไปก่อนนะ” เขื่อนมองไปยังแผ่นหลังของโทโมะก่อนจะค่อยก้าวถอยหลังออกมา ให้มันอยู่คนเดียวก็น่าจะดีเหมือนกัน
“ไม่อย่างงั้น...ฉันไม่ให้อภัยตัวเอง” โทโมะร้องไห้อย่างหนักก่อนจะค่อยๆคลุ่งคลั่งจนทำลายข้าวของรอบๆห้อง
“โอ๊ย!!” โทโมะหันไปเสียงร้องที่เค้าแสนจะคุ้นเคยและกำลังตามหาอยู่พอดี
“แก้ว!!!” โทโมะรีบวิ่งเข้าประคองแก้วที่ถูกเศษแจกันที่โทโมะปัดแตกกระจายไปเมื่อกี้ที่ข้อมือ
“...”
“ดะ...เดี๋ยวฉันทำแผลให้” โทโมะลนลานทำอะไรไม่ถูกแต่ก็รีบหากล่องปฐมพยาบาลมาให้แผลให้แก้วทันที
“...” แก้วได้แต่นิ่งเงียบพรางหันหน้าหนีเพื่อปราดน้ำตาออก นี่เค้าจะมาทำดีกับเธอทำไม เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลย...
“เป็นอะไรเจ็บหรอ” โทโมะถามร่างบางที่นั่งหันหน้าหนีแล้วสะอื้น
“ปะ...เปล่าค่ะ” แก้วปราดน้ำตาทิ้งก่อนจะหันหน้ากลับเข้ามาจ้องตาของโทโมะ
“แล้วเธอเป็นอะไร” บอกตามตรงโทโมะเองก็งงกับความรู้สึกทั้งหมดปกติเค้าไม่เคยเป็นห่วงเธอขนาดนี้มาก่อนเลย
“...”
“แล้วเธอไปไหนมา” ถึงแม้ว่าในใจเค้าอยากจะกระชากเธอเข้ามาจูบแล้วถามแต่เค้าก็ยั้งความคิดเหล่านั้นไว้
“เอ่อ...”
“แล้วไอ้หยดลือดนั่นใช่ของเธอรึเปล่า”
“...”
“แล้วนี่เธอไปโรงพยาบาลทำไมไม่บอกฉันสักคำ” โทโมะคว้าถุงยาของแก้วดูแต่แก้วแย่งกับคืนไปก่อน
“มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ” แก้วรีบลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปยังห้องนอนพร้อมกับถุงยาทันที
“หยุดนะแก้ว! บอกฉันมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น!!” โทโมะเดินอ้อมมาข้างหน้าของแก้วแล้วถามและสั่ง
“แก้วบอกว่ามันไม่อะไรไงคะ...” เธอพยายามปรับน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
“บอกมา...” โทโมะเองก็ปรับอารมณ์ให้เย็นลงเช่นกัน
“ก็ได้ค่ะ...หยดเลือดนั่นเป็นของแก้วจริงๆค่ะ”
“เธอเป็นอะไร!” โทโมะพุ่งเข้ามาจับตัวแก้วหมุนซ้ายทีขวามทีเพื่อหาบาดแผล
“เปล่าหรอกค่ะพอดีว่านั่นเป็นของ...เอ่อ...”
“...”
“ประจำเดือนแก้วน่ะค่ะไม่มีอะไร”
“ถ้างั้นเธอจะไปโรงพยาบาลทำไม” โทโมะกอดอกถาม
“ก็แก้วเกิดปวดท้องประจำเดือนน่ะค่ะก็เลยให้ฟางพาไปหาหมอ”
“...”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วแก้วขอตัวนะคะ” แก้วบอกแล้วเดินผ่านโทโมะเดินเข้าไปยังห้องนอน
ทันทีที่แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำเธอก็พบกับโทโมะที่นอนแผ่หราอยู่บนเตียงทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แก้วจึงรีบแต่งตัวแล้วเดินไปปลุกโทดมะบนเตียงแต่ปลุกอย่างไงก็ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ตื่นหรือว่าไม่ยอมตื่นกันแน่...
“นี่คุณโทโมะคะ ลุกไปอาบน้ำก่อนค่ะ”
“...”
“คุณโทโมะคะ คุณโทโมะ!” โทโมะยังคงนอนนิ่งไม่ขยับอะไรเลยจนแก้วต้องถอดใจแล้วเดินล็อคประตูห้องข้างนอกก่อนจะเดินมมาปิดไฟแล้วเดินกลับมาล้มตัวลงนอน
“บังอาจมากนะที่ทำให้ฉันเป็นห่วง” โทโมะพูดกับคนที่นอนหลับสนิทไปแล้วก่อนจะเดินไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนต่อ
+
+
+
“นี่ฟาง ป็อปเป็นห่วงแก้วอ่ะเรากลับไปนอนเป็นเพื่อนแก้วเหอะนะ” ป็อปปี้เขย่าแขนฟางพรางทำสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าบตอนนี้ฟางว่ายัยแก้วคงจะกลับมาโรงแรมแล้วล่ะ” ฟางนั่งรอยยิ้มน้อยก่อนจะเดินหนีป็อปปี้ไปยังนอกระเบียง
“ทำไมฟางถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”ป็อปปี้เองก็เดินตามแฟนสาวมาติดๆ
“เพราะว่า...โทโมะเลิกอาระวาดแล้วน่ะสิ” หันพูดเป็นนัยๆก่อนจะหันหน้าไปมองห้องของโทโมะที่ปิดไฟเงียบ
“เอ๋? จริงด้วยสิ” ป็อปปี้มองตามฟางก่อนจะเออออคล้อยตาม
“เดี๋ยวฟางมานะ จะไปหายัยเฟย์น่ะ” ฟางพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ครับๆ”
ฟางยืนอยู่หน้าห้องของแก้วและโทโมะที่กิดประตูล็อคไปแล้วก่อนจะระบายยิ้มออกมาหน่อยๆ เธอโล่งอกที่เห็นว่าเค้าไม่ได้ทำร้ายเพื่อนของเธออีก ไม่งั้นหลานของเธอคง... จากนั้นเธอถึงเดินกลับไปยังห้องของน้องสาวตนเองกลับเขื่อน แต่เคาะประตูอยู่นานก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตูก่อนเธอจะดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือของเธอมันบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบๆจะเที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ย...
“อ้าวฟางทำไมกลับมาเร็วจัง” เมื่อเห็นประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมกับร่างที่คุ้นตาป็อปปี้ก็เอ่ยทักทันที
“ยัยเฟย์คงหลับไปแล้วมั้ง ฟางเรียกตั้งนานก็ไม่มีใครเปิดก็เลยกลับมา”
“นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้วนิ ว่าแต่ฟางเหอะไม่ง่วงบ้างรึไง”
“ง่วงสิ งั้นฟางไปอาบน้ำนอนก่อนนะ” ฟางเดินไปจุ๊บแก้มของแฟนหนุ่มเบาๆก่อนจะเดินไปอาบน้ำนอน
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ตามที่สัญญากันไว้นะคะ สำหรับเรื่องนี้ไรต์เตอร์ขอฉีกบทจากที่เคยคิดไว้นิดๆนะคะ เพราะว่าเราต้องการจะ...ไม่บอกดีกว่านี่แหละความลับสุดยอด หึๆ #ยิ้มชั่ว 
**ป.ล.ตอนนี้ขอเมนต์สัก250เลยนะคะ เมนต์อีกเมนต์อีก~~~~~ :)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
