All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
9.0
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.29 น.
23 ตอน
912 วิจารณ์
62.70K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 20.50 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง All on me หมดหัวใจผมให้คุณ
“คุณโทโมะคะ...เมื่อไรคุณจะปล่อยแก้วไปคะ”
“นี่เธอ!...ถามอะไรโง่ๆอยากให้ไร่องุ่นที่ครอบครัวของเธอรักนักรักหนาเจ๊งรึไงห๊ะ!” คุณโทโมะแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้น
“ไม่ค่ะ...แล้วเมื่อไรแก้วจะเป็นอิสระจากคุณสักทีล่ะคะ”
“เธอถามฉันแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อรึไงจะปีนึงแล้วนะ!...เลิกหวังอะไรลมๆแล้งๆสักทีฉันรำคาญ!”
“ก็คุณไม่มาเป็นแก้วแล้วคุณจะรู้อะไรล่ะคะ!...ฮึก!”
“ใครเค้าจะอยากเป็นแบบเธอ!ไม่ต้องมาบีบน้ำตาปัญญาอ่อน!...หึ!!” คุณโทโมะตรงเข้าบีบปากฉันก่อนจะหยิบยาที่ฉันแสนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดีกลอกเข้าปากฉันเต็มๆ!!
“มะ...ไม่นะ!!แก้วไม่กิน!...ฮึกๆ!”
“กินๆเข้าไปแล้วรีบทำงานชดใช้ฉันซะให้มันเสร็จๆ!!”
ฉันแอบเห็นคุณโทโมะแสระยิ้มนิดๆก่อนที่สติและสายตาของฉันมันเริ่มจะพล่ามัวและ...ต้องการเค้า!! ความจริงฉันก็โดนแบบนี้ทุกๆวันอยู่แล้วก็แน่สิ!เค้าเป็นเจ้าของชีวิตฉันนิจะทำอะไรก็ได้! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยยอมแต่เค้าก็สามารถบังคับให้ฉันยอมจนได้และสุดท้าย...เค้าก็เป็นผู้ชนะและ...ฉันก็คือผู้แพ้ที่น่าสมเพชเสมอ...
“ไง...ต้องการฉันล่ะสิ...หึ!”
“แก้วไม่ไหวแล้วคุณโทโมะ...ช่วยแก้วด้วยนะคะ...”
“ไม่ดีกว่าฉันหมดอารมณ์ละ”
“คุณโทโมะอย่าทรมานแก้วเลยนะคะ”
“ก็ได้ๆฉันสงสารเธอหรอกนะ...ฉันจะช่วยเธอเองจริญญาหึ!”
แสงแดดอ่อนๆเป็นนาฬิกาชั้นดีที่จะปลุกทั้งสองร่างที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองซึ่งแน่นอนว่าคอนโดแสนหรูนี่ไม่ใช่ของเธอแน่ๆแต่เป็นของผู้ชายคนที่นอนกอดร่างของเธอไว้ต่างหาก...เธอมีหน้าที่แค่ทำตามที่เค้าสั่งก็พอไม่จำเป็นที่จะต้องมีสอมงไว้คิดอะไรเอง! เรื่องทั้งหมดนี่ครอบครัวของเธอไม่เคยรู้และเธอก็ไม่คิดจะบอกด้วย! ความจริงครอบครัวของเธอก็ไม่ใช่ว่าจะยากจนหรืออะไรหรอกนะออกจะร่ำรวยเสียด้วยซ้ำแต่เพราะเธอ...เพราะเธอเองที่โง่ไปเผลอใจเผลอใจให้กับเค้า!จนจะต้องการมาเป็นอย่างที่ทุกวันนี้ไงล่ะ!
ครั้งหนึ่งเธอกับเค้าเคยรักกันดีแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปจิตใจคนเราก็ย่อมเปลี่ยนไปได้เธออยากจะย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่ทางภาคเหนือแต่แน่นอนว่าเค้าย่อมไม่ยอมและเลือกที่เอาเรื่องธุรกิจของครอบครัวเธอมาขู่และผูกเธอไว้ด้วยพันธนาการทางร่างกายและหลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยได้อยู่เป็นสุขอีกเลย... เธอถูกย้ายมาอาศัยในคอนโดของเค้าโดยปริยายและสาเหตุที่ว่าเธอไม่สามารถไปจากเค้าได้ก็เพราะ...
“ถ้าเธอคิดจะหนีล่ะก็...ครอบครัวของเธอได้ล้มละลายแน่นี้แน่!”
“ไม่ค่ะแก้วไม่ได้คิดหนีแก้วแค่คิดอะไรเพลินๆ...”
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้วไป” เธอทำตามที่เค้าบอกอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีกแค่นี่ก็จะช้ำในตายอยู่แล้ว!
“...”
“แต่เธอต้องอาบพร้อมฉันด้วย...ไปอาบน้ำกันดีกว่าคุณเมีย!” คุณโทโมะไม่พูดเปล่ายังอุ้มฉันไว้แนบอกของตัวเองแล้วเดินเข้าอาบน้ำไปทันที
นานเป็นชั่วโมงกว่าที่เธอจะได้อาบน้ำจริงๆจังและออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเลคงไม่ต้องบอกก็ร็ว่าเธอเจออะไรมาบ้าง...ก็เรื่องเดิมๆที่เค้า’ไม่รู้จักพอ’ ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า!เธอทรมานทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอดจะปีแล้ว! ซึ่งก็เค้าไม่เคยสงสารเธอแม้แต่ครั้งเดียวหนำซ้ำ!...ยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหากที่เห็นเธอในสภาพแบบนี้!!
“ฮึกๆ...” หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งร้องไห้อยู่หน้ากระจกเมื่อเห็นรอยต่างๆทั้งของเก่าและของใหม่ที่เค้าได้ทิ้งไว้ให้เธอดูต่างหน้า!
“เป็นอะไร...ร้องไห้อยู่ได้ไม่เบื่อรึไง” และทันทีที่เค้าก็แต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันเค้าก็เดินเข้ามามองเธอผ่านกระจกบานใหญ่
“เบื่อค่ะ...แต่ก็หยุดมันไม่ได้”
“หยุดไม่ได้แบบเมื่อคืน’นี้รึเปล่า...หึ!” เธอเริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อรู้ดีว่า’เมื่อคืน’ที่เค้าพูดถึงมันคืออะไร
“นี่คุณโทโมะหยุดพูดเรื่องนั้นสักทีเถอะค่ะ!”
“นี่!เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ...อยากลองดีนักรึไงห๊ะ!”
“แก้วกลัวแล้ว...อย่าทำอะไรแก้วเลยแก้วขอโทษค่ะฮึกๆ”
“หึ!”
“...”
“รีบไปข้าวเช้าให้ฉันได้ล่ะเดี๋ยวฉํนไปทำงานสาย...เร็วสิ!”
“ค่ะๆ” เธอรีบก้มหน้าแล้ววิ่งออกไปทำอาหารตามที่เค้าสั่งทันที
“หอม~” เธอสะดุ้งนิดๆเมื่อเค้าเดินเข้ามากอดจากข้างหลังของเธอพร้อมกับบดริมฝีปากของเค้าลงบนต้นคอของเธอ...
“เอ่อ...อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะคุณโทโมะรีบทานเถอะนะคะเดี่ยวไปทำงานสาย”
“หึ!ห่วงเนื้อหวงตัวจริงๆนะทำเป็นไม่เคยไม่ได้!”
“...” เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เลือกที่จะเดินผ่านตัวเค้าไปยังโต๊ะอาหาร
“มีอะไรกินบ้างล่ะ...”
“คุณเลือกเอาเองล่ะกันนะคะแก้วขอตัว...” เธอลุกขึ้นปล่อยให้เค้านั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่คนเดียว
“จะไปไหน”
“ไม่ได้จะหนีคุณหรอกค่ะ”
“ก็แน่สิ...เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกจริญญา”
“ค่ะ...”
หลังจากที่เค้าไปทำงานอย่างเช่นทุกๆวัน และยั่นเป็นโอกาสที่ดีและโอกาสเดียวที่เธอได้อยู่อย่างสงบสุขภายในห้องนอนเพียงคนเดียว...
ติ๊ด~ติ๊ด~~
(อยู่ไหน)
“ออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวค่ะ”
(ฉันไม่ได้ถามว่าเธอออกไปทำอะไร...ฉันถามว่าเธออยู่ไหน!)
“ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆคอนโดคุณค่ะ”
ติ๊ด!
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------และแล้วตอนแรกก็มาถึง ฮึย!!แค่เริ่มก็หมันไส้โทโมะแล้ว(ได้ข่าวว่าแกแต่งเอง-*-)อย่างไงเราก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองneedของคุณน้องรักเอ๊ะๆใครหว่าถ้ารู้ตัวก็แสดงตัวตนออกมาได้เลยเด้ออออ บ๊ายบายฝันดีล่วงหน้านะคะ...
“คุณโทโมะคะ...เมื่อไรคุณจะปล่อยแก้วไปคะ”
“นี่เธอ!...ถามอะไรโง่ๆอยากให้ไร่องุ่นที่ครอบครัวของเธอรักนักรักหนาเจ๊งรึไงห๊ะ!” คุณโทโมะแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งที่ได้ยินฉันพูดแบบนั้น
“ไม่ค่ะ...แล้วเมื่อไรแก้วจะเป็นอิสระจากคุณสักทีล่ะคะ”
“เธอถามฉันแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อรึไงจะปีนึงแล้วนะ!...เลิกหวังอะไรลมๆแล้งๆสักทีฉันรำคาญ!”
“ก็คุณไม่มาเป็นแก้วแล้วคุณจะรู้อะไรล่ะคะ!...ฮึก!”
“ใครเค้าจะอยากเป็นแบบเธอ!ไม่ต้องมาบีบน้ำตาปัญญาอ่อน!...หึ!!” คุณโทโมะตรงเข้าบีบปากฉันก่อนจะหยิบยาที่ฉันแสนจะคุ้นเคยเป็นอย่างดีกลอกเข้าปากฉันเต็มๆ!!
“มะ...ไม่นะ!!แก้วไม่กิน!...ฮึกๆ!”
“กินๆเข้าไปแล้วรีบทำงานชดใช้ฉันซะให้มันเสร็จๆ!!”
ฉันแอบเห็นคุณโทโมะแสระยิ้มนิดๆก่อนที่สติและสายตาของฉันมันเริ่มจะพล่ามัวและ...ต้องการเค้า!! ความจริงฉันก็โดนแบบนี้ทุกๆวันอยู่แล้วก็แน่สิ!เค้าเป็นเจ้าของชีวิตฉันนิจะทำอะไรก็ได้! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยยอมแต่เค้าก็สามารถบังคับให้ฉันยอมจนได้และสุดท้าย...เค้าก็เป็นผู้ชนะและ...ฉันก็คือผู้แพ้ที่น่าสมเพชเสมอ...
“ไง...ต้องการฉันล่ะสิ...หึ!”
“แก้วไม่ไหวแล้วคุณโทโมะ...ช่วยแก้วด้วยนะคะ...”
“ไม่ดีกว่าฉันหมดอารมณ์ละ”
“คุณโทโมะอย่าทรมานแก้วเลยนะคะ”
“ก็ได้ๆฉันสงสารเธอหรอกนะ...ฉันจะช่วยเธอเองจริญญาหึ!”
แสงแดดอ่อนๆเป็นนาฬิกาชั้นดีที่จะปลุกทั้งสองร่างที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองซึ่งแน่นอนว่าคอนโดแสนหรูนี่ไม่ใช่ของเธอแน่ๆแต่เป็นของผู้ชายคนที่นอนกอดร่างของเธอไว้ต่างหาก...เธอมีหน้าที่แค่ทำตามที่เค้าสั่งก็พอไม่จำเป็นที่จะต้องมีสอมงไว้คิดอะไรเอง! เรื่องทั้งหมดนี่ครอบครัวของเธอไม่เคยรู้และเธอก็ไม่คิดจะบอกด้วย! ความจริงครอบครัวของเธอก็ไม่ใช่ว่าจะยากจนหรืออะไรหรอกนะออกจะร่ำรวยเสียด้วยซ้ำแต่เพราะเธอ...เพราะเธอเองที่โง่ไปเผลอใจเผลอใจให้กับเค้า!จนจะต้องการมาเป็นอย่างที่ทุกวันนี้ไงล่ะ!
ครั้งหนึ่งเธอกับเค้าเคยรักกันดีแต่เมื่อวันเวลาผ่านไปจิตใจคนเราก็ย่อมเปลี่ยนไปได้เธออยากจะย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่ทางภาคเหนือแต่แน่นอนว่าเค้าย่อมไม่ยอมและเลือกที่เอาเรื่องธุรกิจของครอบครัวเธอมาขู่และผูกเธอไว้ด้วยพันธนาการทางร่างกายและหลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยได้อยู่เป็นสุขอีกเลย... เธอถูกย้ายมาอาศัยในคอนโดของเค้าโดยปริยายและสาเหตุที่ว่าเธอไม่สามารถไปจากเค้าได้ก็เพราะ...
“ถ้าเธอคิดจะหนีล่ะก็...ครอบครัวของเธอได้ล้มละลายแน่นี้แน่!”
“ไม่ค่ะแก้วไม่ได้คิดหนีแก้วแค่คิดอะไรเพลินๆ...”
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้วไป” เธอทำตามที่เค้าบอกอย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากเจ็บตัวอีกแค่นี่ก็จะช้ำในตายอยู่แล้ว!
“...”
“แต่เธอต้องอาบพร้อมฉันด้วย...ไปอาบน้ำกันดีกว่าคุณเมีย!” คุณโทโมะไม่พูดเปล่ายังอุ้มฉันไว้แนบอกของตัวเองแล้วเดินเข้าอาบน้ำไปทันที
นานเป็นชั่วโมงกว่าที่เธอจะได้อาบน้ำจริงๆจังและออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเลคงไม่ต้องบอกก็ร็ว่าเธอเจออะไรมาบ้าง...ก็เรื่องเดิมๆที่เค้า’ไม่รู้จักพอ’ ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า!เธอทรมานทั้งร่างกายและจิตใจมาตลอดจะปีแล้ว! ซึ่งก็เค้าไม่เคยสงสารเธอแม้แต่ครั้งเดียวหนำซ้ำ!...ยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหากที่เห็นเธอในสภาพแบบนี้!!
“ฮึกๆ...” หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งร้องไห้อยู่หน้ากระจกเมื่อเห็นรอยต่างๆทั้งของเก่าและของใหม่ที่เค้าได้ทิ้งไว้ให้เธอดูต่างหน้า!
“เป็นอะไร...ร้องไห้อยู่ได้ไม่เบื่อรึไง” และทันทีที่เค้าก็แต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันเค้าก็เดินเข้ามามองเธอผ่านกระจกบานใหญ่
“เบื่อค่ะ...แต่ก็หยุดมันไม่ได้”
“หยุดไม่ได้แบบเมื่อคืน’นี้รึเปล่า...หึ!” เธอเริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อรู้ดีว่า’เมื่อคืน’ที่เค้าพูดถึงมันคืออะไร
“นี่คุณโทโมะหยุดพูดเรื่องนั้นสักทีเถอะค่ะ!”
“นี่!เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอ...อยากลองดีนักรึไงห๊ะ!”
“แก้วกลัวแล้ว...อย่าทำอะไรแก้วเลยแก้วขอโทษค่ะฮึกๆ”
“หึ!”
“...”
“รีบไปข้าวเช้าให้ฉันได้ล่ะเดี๋ยวฉํนไปทำงานสาย...เร็วสิ!”
“ค่ะๆ” เธอรีบก้มหน้าแล้ววิ่งออกไปทำอาหารตามที่เค้าสั่งทันที
“หอม~” เธอสะดุ้งนิดๆเมื่อเค้าเดินเข้ามากอดจากข้างหลังของเธอพร้อมกับบดริมฝีปากของเค้าลงบนต้นคอของเธอ...
“เอ่อ...อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะคุณโทโมะรีบทานเถอะนะคะเดี่ยวไปทำงานสาย”
“หึ!ห่วงเนื้อหวงตัวจริงๆนะทำเป็นไม่เคยไม่ได้!”
“...” เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เลือกที่จะเดินผ่านตัวเค้าไปยังโต๊ะอาหาร
“มีอะไรกินบ้างล่ะ...”
“คุณเลือกเอาเองล่ะกันนะคะแก้วขอตัว...” เธอลุกขึ้นปล่อยให้เค้านั่งทำหน้าไม่พอใจอยู่คนเดียว
“จะไปไหน”
“ไม่ได้จะหนีคุณหรอกค่ะ”
“ก็แน่สิ...เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกจริญญา”
“ค่ะ...”
หลังจากที่เค้าไปทำงานอย่างเช่นทุกๆวัน และยั่นเป็นโอกาสที่ดีและโอกาสเดียวที่เธอได้อยู่อย่างสงบสุขภายในห้องนอนเพียงคนเดียว...
ติ๊ด~ติ๊ด~~
(อยู่ไหน)
“ออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวค่ะ”
(ฉันไม่ได้ถามว่าเธอออกไปทำอะไร...ฉันถามว่าเธออยู่ไหน!)
“ซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆคอนโดคุณค่ะ”
ติ๊ด!
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------และแล้วตอนแรกก็มาถึง ฮึย!!แค่เริ่มก็หมันไส้โทโมะแล้ว(ได้ข่าวว่าแกแต่งเอง-*-)อย่างไงเราก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองneedของคุณน้องรักเอ๊ะๆใครหว่าถ้ารู้ตัวก็แสดงตัวตนออกมาได้เลยเด้ออออ บ๊ายบายฝันดีล่วงหน้านะคะ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
