รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!

 

 “ป๊อปปี้ นายทำอะไรสักอย่างสิ นี่ก็มืดแล้วนะสองคนนั่นยังไม่กลับออกมาเลย” ฟางพูดพลางเขย่าแขนร่างสูงไปมา ตอนนี้ทั้งหมดมาอยู่รวมกันที่หน้ากองไฟซึ่งเป็นจุดนัดพบของทุกกลุ่ม แต่เรื่องที่โทโมะและแก้วหายตัวไปกลุ่มอื่นๆยังไม่รู้เนื่องจากป๊อปปี้ไม่ต้องการให้คนอื่นๆเกิดความกลัว
 
“ใจเย็นนาฟาง ฉันโทรแจ้งไปที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้แล้ว เดี๋ยวอีกสักพักพวกเขาก็คงมา” ป๊อปปี้พูดให้หญิงสาวสบายใจ ซึ่งก็ช่วยได้นิดหน่อย แต่หญิงสาวก็ยังคงมีความกังวล
 
“สวัสดีครับ พวกคุณรึเปล่าที่โทรบอกพวกผมว่ามีคนหลงป่า” เจ้าหน้าที่หนึ่งในสามที่มาเอ่ยถาม
 
“ใช่ครับ ผมเป็นคนโทรแจ้งไปเอง” ป๊อปปี้พูดพลางเดินออกมาข้างหน้า
 
“งั้นช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พวกเราฟังหน่อยได้รึเปล่าครับ”
 
“เดี๋ยวพวกฉันสองคนเล่าให้ฟังค่ะ” ฟางพูดขึ้น ก่อนที่เธอกับจินนี่ซึ่งเป็นคนเห็นโทโมะและแก้วเป็นคนสุดท้ายจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เห็นให้เจ้าหน้าที่ทั้งหมดฟัง
 
“ฟังจากที่คุณสองคนเล่าให้ฟัง ผมว่ามีโอกาสสูงมากที่เพื่อนคุณทั้งสองคนจะเดินเข้าไปในป่า เดี๋ยวผมจะรีบจัดกำลังออกค้นหาให้เร็วที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
 
“ผมขอเข้าไปค้นหาด้วยคนได้ไหมครับ” ป๊อปปี้พูดแทรกขึ้น “ผมเป็นหัวหน้าในการมาครั้งนี้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมก็ควรที่จะต้องรับผิดชอบด้วย ผมขอไปด้วยคนนะครับ” เจ้าหน้าที่ทั้งหมดหันมามองหน้ากัน ก่อนที่คนที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้าจะพูดขึ้น
 
“ตกลงครับ แต่คุณก็ต้องระวังตัวให้มากด้วยนะครับ เพราะการเดินป่าแบบนี้มันอันตราย แล้วยิ่งเป็นกลางคืนแบบนี้อีก อันตรายมากครับ” เขาเอ่ยบอกป๊อปปี้ ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ
 
“งั้นเดี๋ยวคุณรอพวกเราอยู่ที่นี่ ผมขอไปจัดกำลังคนก่อนแล้วเดี๋ยวเราจะเข้าไปพร้อมกัน” หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสามก็เดินกลับไปอย่างรวดเร็ว
 
“ไอ้ป๊อป แกแน่ใจแล้วเหรอว่าจะเข้าไปด้วยน่ะ” เขื่อนพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
 
“แน่ใจสิ ยังไงฉันฝากแก ไอ้เคน ไอ้เบ ดูแลทางนี้ด้วยก็แล้วกันนะ”
 
“เออ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พาสองคนนั่นกลับมาให้ได้นะ” จองเบพูดพลางตบบ่าเพื่อนเบาๆ
 
“ป๊อปปี้” ฟางส่งเสียงเรียกขึ้น
 
“มีอะไรเหรอ?”
 
“ฉัน... ขอเข้าไปในป่าด้วยคนนะ*O*” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
 
“ไม่ได้!!!” ป๊อปปี้ตอบกลับมาทันที
 
“แต่ฉันเป็นห่วงแก้วหนิ ฉันอยากไปช่วยตามหาด้วย” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย
 
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วง แต่เธอรออยู่ที่นี่จะดีกว่า ข้างในนั้นมันอันตราย”
 
“ก็แล้วทำไมนายถึงไปได้ล่ะ ถ้านายไปได้ฉันก็ไปได้” หญิงสาวยังคงไม่ยอมแพ้
 
“ก็ฉันเป็นผู้ชาย เธอเป็นผู้หญิง มันไม่เหมือนกัน แล้วอีกอย่างฉันก็เป็นหัวหน้าในการมาครั้งนี้ ฉันควรที่จะต้องดูแลทุกคนให้ดีที่สุด เชื่อฉันเถอะ เธอรออยู่ที่นี่กับทุกคนน่ะดีแล้ว”
 
“ชิ! คนบ้าอำนาจ อะไรก็สั่งๆๆ=^=” หญิงสาวเชิดใส่ก่อนจะหายลับเข้าไปในเต้นท์ของตัวเอง ทำเอาคนที่ถูกเชิดใส่ถึงกับถอนหายใจ
 
“พี่ฟางก็เป็นแบบนี้แหละ นายอย่าคิดมากเลยนา” เฟย์เอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางชายหนุ่ม
 
“พร้อมแล้วครับ ไปกันเลยมั้ย” เจ้าหน้าที่ชุดเดิมแต่มีจำนวนมากกว่าเดิมเดินมาถามป๊อปปี้
 
“พร้อมครับ” ป๊อปปี้พยักหน้ารับ ก่อนจะหันมาทางเพื่อนๆ “ฝากด้วยนะทุกคน เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” ร่างสูงปรายตามองเต้นท์ที่คนตัวเล็กเข้าไปอยู่แว๊บนึง ก่อนจะรีบเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าป่าไป
 
“แยกย้ายเหอะทุกคน เรามีภารกิจที่ต้องทำ” เขื่อนพูดก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันออกไป แต่แล้วทุกคนก็ต้องกลับมารวมกันอีกครั้งเพราะเสียงร้องของเฟย์
 
“แย่แล้วๆๆ!!!” เฟย์ตะโกนลั่นทันทีที่ออกมาจากเต้นท์
 
“อะไรเฟย์ เกิดอะไรขึ้น” เขื่อนถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว
 
“เจออะไรอยู่ในเต้นท์เหรอเฟย์ ร้องซะดังเชียว” ขนมจีนพูดขึ้นอีกคน
 
“ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น” เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงตระหนก “แต่ว่าพี่ฟาง พี่ฟางหายไปแล้ว”
 
“หา! หายไปแล้ว” คราวนี้ทุกคนพากันอุทานออกมาพร้อมกัน แล้วกลุ่มสาวๆก็พร้อมใจหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที
 
“ใช่! ทำยังไงดีล่ะ ฉันว่าพี่ฟางต้องตามพวกนั้นเข้าไปในป่าด้วยแน่ๆเลยTT_TT” เฟย์พูดพลางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
 
“ใจเย็นก่อนเฟย์ ฟางอาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้” เขื่อนเอ่ยปลอบหญิงสาว ทั้งที่ในใจก็มั่นใจได้ทันทีว่าจะต้องเป็นอย่างที่อีกฝ่ายสันนิษฐานแน่ๆ
 
“ใช่ อย่าคิดมากเลยเฟย์ ถึงมันจะเป็นอย่างนั้นจริงแต่ฉันก็เชื่อว่าไอ้ป๊อปสามารถดูแลฟางได้อยู่แล้ว มันไม่ปล่อยให้ฟางเป็นอะไรไปหรอก” เคนตะพูดขึ้นอีกคน
 
แล้วทั้งหมดก็ตัดสินใจที่จะนั่งรวมกลุ่มกันอยู่หน้าเต้นท์ เพื่อคอยปลอบใจเฟย์ที่ยังคงเป็นห่วงพี่สาวไม่หาย
 
****************************************************************************************
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” แก้วกรี๊ดลั่นด้วยความตกใจเมื่อหันกลับมาแล้วชนกับใครคนหนึ่งเข้าไปเต็มๆ หญิงสาวหลับตาปี๋พร้อมกับฟาดไม้ในมือใส่คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ยั้ง
 
“โอ้ยๆๆ ฉันเจ็บนะ หยุดได้แล้ว แก้ว!!!” หญิงสาวชะงักทันทีเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อเธอ ก่อนจะค่อยๆลืมตาแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง แสงจันทร์ที่อยู่พ้นเมฆส่องให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดเจน
 
“โทโมะ!!!” แก้วอุทานด้วยความดีใจ นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอเห็นชายหนุ่มแล้วเกิดอาการดีใจแบบนี้
 
“ใช่ ฉันเอง นี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ ตีอยู่ได้ ฉัน...” ร่างสูงยังโวยไม่ทันจบประโยคก็ต้องชะงัก เพราะหญิงสาวโผกอดเขาไว้แน่น
 
“เธอ... ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ขณะลูบหลังคนที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดเบาๆ
 
“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่... กลัวน่ะT^T” หญิงสาวพูดเสียงอู้อี้ น้ำตาเม็ดโตๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยจนเสื้อบริเวณบ่าของชายหนุ่มเปียกชุ่ม
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปเด็ดขาด” ร่างสูงยืนยันเสียงหนักแน่น ซึ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมาก
 
“ขอบใจมากนะ แล้วนี่นายหาฉันเจอได้ยังไง” หญิงสาวผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่น แล้วถามด้วยความสงสัย
 
“ฉันก็ตามเธอมาตั้งแต่แรกแล้วนั่นแหละ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะเดินมาไกลขนาดนี้”
 
“ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันอ่ะ แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีล่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยความกังวลขณะหันไปมองต้นไม้ที่อยู่รอบๆตัว ที่ดูเหมือนมันจะเหมือนกันไปหมดทุกต้น
 
“เราคงต้องรอคนมาช่วยนั่นแหละ เพราะถ้าเดินไปมั่วๆแบบนี้เดี๋ยวจะหลงเข้าไปลึกกว่านี้แล้วจะยุ่ง” ร่างสูงพูดพลางนั่งลงพิงต้นไม้ “นั่งสิ เธอจะยืนอยู่แบบนั้นตลอดเวลาเลยเหรอไง”
 
ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง หญิงสาวหันมามองหน้าร่างสูงสักพัก ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
 
“นายคิดว่าจะมีใครออกตามหาเราบ้างมั้ย” หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบมานาน หญิงสาวก็เป็นพูดทำลายความเงียบขึ้น
 
“มีสิ ฉันมั่นใจว่าจะต้องมีแน่นอน” ชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจ ใช่ว่าเขาจะไม่กังวลที่ต้องมาหลงป่าอยู่แบบนี้ แต่เขาเชื่อว่าเพื่อนของเขาทุกคนต้องหาทางมาช่วยเขาได้แน่
 
“ยังไงก็ขอบใจนะที่อุตส่าห์ตามฉันมา ไม่งั้นล่ะก็แย่แน่เลย” หญิงสาวพูดขึ้นอีก
 
“ไม่เป็นไร เอาไว้ออกจากป่าเมื่อไหร่เราค่อยไปทะเลาะกันใหม่ ส่วนตอนนี้ขอสมานฉันท์ก่อน ตกลงมั้ย” ร่างสูงพูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมา
 
“ตกลง^_^” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะเอานิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับอีกฝ่ายไว้ ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างรู้สึกดีต่อกันมากขึ้น
.
.
.
.
.