รักฉันซะ นี่คือคำเตือน!!!
เขียนโดย 
keang_sujittra
วันที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 15.24 น.
แก้ไขเมื่อ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 13.49 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) First Kiss
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนพวกเรา” เฟย์ส่งเสียงเรียกเพื่อนของตนขณะเดินมาตามทาง โดยที่สาวๆถูกต้อนให้เดินตรงกลาง ป๊อปปี้เดินนำอยู่ข้างหน้ากับเขื่อน และมีจงเบกับเคนตะปิดท้ายขบวน
“มีไรเหรอยัยเฟย์” ฟางหันมาถามน้องสาว
“พี่ฟางว่า พวกเราลืมอะไรไปรึเปล่าอ่ะคะ”
“ลืมอะไร กระเป๋าก็เอามาหมดแล้วนะ ฉันว่าไม่น่าจะลืม” ขนมจีนพูดขึ้น
“ไม่รู้สิ แต่ฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้เนอะ ไปกันต่อเหอะ” เฟย์พูดพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆให้เพื่อน
*************************************************************************************
“ยัยขี้เซาเอ้ย” โทโมะบ่นขึ้นเมื่อขึ้นมาบนรถอีกครั้งและเจอร่างบางยังนอนหลับอยู่ที่เดิม เป็นอย่างที่เขาคาดจริงๆด้วย ว่าแล้วทำไมในกลุ่มถึงได้ขาดไปคนนึง แถมกระเป๋าก็ยังเหลืออีกต่างหาก ยังดีนะที่เขายังพอนึกขึ้นได้ว่าเธอหายตัวไป หรือจริงๆแล้วเธอยังไม่ตื่นต่างหาก หลับลึกจริงๆแม่คุณ
“นี่ถ้าฉันไม่นึกขึ้นมาได้นะ เธอได้นอนเป็นผีเฝ้ารถแน่ยัยแก้ว” โทโมะยังคงบ่นใส่ร่างที่หลับไม่ได้สติ ก่อนจะนั่งลงบนเบาะข้างๆ จ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง
ผมยาวประบ่าที่ถูกซอยสั้นจนคล้ายกับทรงผมของผู้ชาย หน้าขาวใสที่ไร้เครื่องสำอาง คิ้วเรียวสวย ดวงตาที่ปิดสนิท จมูกโด่งเชิดขึ้นบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวเป็นคนดื้อรั้น บวกกับริมฝีปากสีแดงอวบอิ่ม ‘น่าจูบชะมัด’ ร่างสูงคิดในใจ
“คิดบ้าอะไรของแกอยู่ว่ะไอ้โมะ ยัยนี่เป็นคู่กัดกับแกนะเว้ย” โทโมะพูดกับตัวเองพร้อมกับสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปจากสมอง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าหญิงสาวต่อ
“นี่ แก้ว ตื่นได้แล้ว แก้ว” โทโมะส่งเสียงปลุกเพราะเห็นว่าขืนรอให้อีกฝ่ายตื่นเองมีหวังได้รอกันทั้งชาติแน่ แต่ก็เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ท่านปลุก กรุณาปลุกใหม่อีกครั้งค่ะ -_-;
“แก้ว ตื่น ยัยทอม ฉันเรียกไม่ได้ยินเหรอไง” คราวนี้ไม่พูดเปล่า โทโมะยังเอามือไปเขย่าร่างที่กำลังหลับสนิทอยู่ด้วยเพื่อเป็นการกระตุ้นที่ดี ฮิฮิ
“แก้ว นี่เธอจะไม่ตื่นจริงๆเหรอ แก้ว” โทโมะส่งเสียงเรียกอีกครั้ง พร้อมกับก้มหน้าลงไปดูว่าอีกฝ่ายหลับจริงรึเปล่า หรือว่าแกล้งเขาอยู่กันแน่
“เฮ้ย!! นายจะทำอะไรฉันน่ะ” แก้วที่ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดีโวยวายขึ้น พร้อมกับชกไปยังใบหน้าที่เธอเห็นว่าลอยอยู่ใกล้ๆเต็มแรง
“โอ้ย! ทำบ้าอะไรของเธอน่ะยัยทอม ฉันเจ็บนะชกมาได้ มือหนักชะมัด” โทโมะบ่นพร้อมกับยกมือมาปิดเบ้าตาที่ถูกหญิงสาวชกไว้ ผู้หญิงอะไรหมัดหนักยิ่งกว่าผู้ชายอีก
“ก็แล้วนายจะทำอะไรฉันล่ะ คิดอะไรทุเรศๆอยู่ล่ะสิ”
“อะไร???” โทโมะถามอย่างงงๆ “แค่ฉันจะปลุกเธอแค่เนี้ย มันน่าทุเรศอะไรตรงไหนเหรอ”
“ปลุกฉันเหรอ???” คราวนี้เป็นฝ่ายแก้วที่ถามบ้าง
“ก็ใช่น่ะสิ เธอไม่เห็นเหรอไงว่าคนอื่นเขาลงจากรถไปกันหมดแล้วน่ะ ฉันอุตส่าห์มาปลุกเธอ แล้วเธอมาชกฉันแบบนี้เนี่ยนะ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ” โทโมะบ่นอย่างเซ็งๆ
“โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ ก็เห็นหน้านายลอยอยู่ใกล้ๆ ฉันก็เลยคิดว่า... เอ่อ”
“คิดว่าอะไร คิดว่าฉันจะปล้ำเธอรึไง นี่ยัยทอม ฉันไม่ได้สิ้นคิดถึงขนาดนั้นหรอกนะจะบอกให้”
“ไอ้ตุ๊ดปากเสีย ไม่มีมารยาท มาว่าผู้หญิงแบบนี้ได้ไง”
“ผู้หญิง???” โทโมะทวนคำอย่างเย้ยๆ “เออใช่ เธอเป็นผู้หญิงนี่เนอะ นี่ถ้าเธอไม่บอกฉันก็คงลืมไปเหมือนกันนะเนี่ย เห็นมันเหมือนๆกับฉันไปซะหมดน่ะ โทษทีนะ” โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ
“กรี๊ด!! ไอ้ตุ๊ด นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันแบบนี้น่ะหา อยากตายนักรึไง”
“กลัวตายล่ะ น้ำหน้าอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ อ่อ แล้วอีกอย่าง เลิกเรียกฉันว่าตุ๊ดได้แล้ว เพราะฉันไม่ได้เป็นตุ๊ด เข้าใจมั้ยยัยทอม”
“ไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่เลิกเรียกด้วย ฉันจะเรียกนายแบบนี้อ่ะมีปัญหาไรมั้ย ไอ้ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่ หยุดนะแก้ว หยุด” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมหยุด โทโมะจึงย้ายจากเบาะที่นั่งหลังคนขับ มานั่งที่เบาะข้างๆหญิงสาวแทน
“นายมานั่งตรงนี้ทำไม ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ถอย จนกว่าเธอจะเลิกเรียกฉันว่าไอ้ตุ๊ด” โทโมะพูดพร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง
“ไม่หยุด ยังไงฉันก็ไม่หยุดเด็ดขาด ไอ้ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆ” พูดจบแก้วก็เรียกต่อไปอย่างสะใจ โทโมะเห็นดังนั้นจึงขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวอีก ใกล้อีก ใกล้อีก จนตอนนี้หลังของแก้วก็ชนเบาะรถที่นั่งอยู่ ไม่สามารถจะหนีไปไหนได้อีก โทโมะรีบยกมือขึ้นค้ำเบาะไว้ป้องกันแก้วหนี
“นายจะทำอะไรน่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงตระหนก เริ่มกลัวกับท่าทีของคนตรงหน้าขึ้นมาเหมือนกัน
“หึ แล้วคนอวดเก่งเมื่อกี้หายไปไหนแล้วล่ะ” โทโมะถามเสียงเยาะ “ว่าไง ทีนี้จะเลิกเรียกฉันว่าได้ตุ๊ดได้รึยัง”
“ไม่” แก้วพูดเสียงแข็ง
“ว่าไงนะ พูดใหม่อีกทีซิ” โทโมะพูดพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าไปหาหญิงสาว จนปลายจมูกโด่งแทบจะชนเข้ากับแก้มขาวเนียนของอีกฝ่าย
“บอกว่าไม่ไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” แก้วรีบเอามือยันอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้เธอมากกว่านี้อีก พร้อมกับหลับตาปี๋เมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดอยู่บริเวณแก้มของเธอ
“ถ้าเธอไม่หยุด ฉันก็ไม่หยุดเหมือนกันนั่นแหละ” โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มอย่างขำๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับตาปี๋ “นี่เธอกลัวฉันขนาดนี้เลยเหรอแก้ว”
“ใคร ใครกลัว ไม่มี้ ฉันไม่ได้กลัวซะหน่อย” แก้วเถียงทั้งๆที่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้น
“ถ้าไม่กลัว แน่จริงเธอก็ลืมตาขึ้นมาสิแก้ว” โทโมะส่งเสียงท้า “ไม่งั้นฉันจะคิดว่าเธอป๊อดนะ ยัยทอม”
“นายว่าใครป๊อดหะ ไอ้ตุ๊ด” ได้ผล เพราะหญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นทันทีที่ได้ยินคำท้า แล้วก็ต้องอึ้งเมื่อตาสบกับดวงตาคมตรงหน้า
“ว่าไง เธอจะเลิกเรียกฉันว่าไอ้ตุ๊ดไอ้รึยัง” โทโมะเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลืมตาขึ้น “แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะว่าเธอเกิดครั้งนี้เธอปฏิเสธอีกล่ะก็...” โทโมะเว้นวรรค พร้อมกับทำสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ฉันจูบเธอแน่”
“O_O”
“ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” แก้วโวยวายพร้อมกับออกแรงผลักคนตรงหน้าสุดแรง จนโทโมะล้มลงไปนอนอยู่บนเบาะฝั่งตรงข้ามทันที
“โอ้ย! ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ ฉันเจ็บนะ”
“สมน้ำหน้า เจ็บให้ตายไปเลย ว้าย!” แก้วที่ทำท่าจะเดินออกไปจากรถเกิดเท้าพลิกจนเซจะล้ม
“เฮ้ย! แก้วระวัง!!!” โทโมะร้องด้วยความตกใจ พร้อมๆกับที่ร่างบางล้มลงทับตัวเขาเต็มแรง แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับที่ตอนนี้หน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซน แถมปากยัง…
“OxO”
“อ๊ากกกก!!!!!! ไอ้ตุ๊ดบ้า ไอ้โรคจิต นายมาจูบฉันทำไมเนี่ย นั่นมันจูบแรกของฉันเลยนะ” แก้วโวยวายพร้อมกับเอามือลูบปากของตัวเองไปมา
“นี่!!! พูดให้มันดีๆนะยัยทอม ใครจูบใครกันแน่ เมื่อกี้เธอล้มลงมาทับฉันเองต่างหาก” โทโมะเถียง
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงนายก็เป็นคนผิด!!!”
“ฉันผิดตรงไหนไม่ทราบ” โทโมะถามน้ำเสียงยียวน
“ก็...ผิด ผิดทุกอย่าง ผิดที่นายเป็นนายนั่นแหละ ไอ้ตุ๊ด!!!” พูดจบหญิงสาวก็เดินหนีออกไปทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งงงอยู่คนเดียว
****************************************************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
