สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง
 
ตอนที่26 เจ้าสาว
 
 
 
 
 
 
                          แสงแดดจัดของเช้าวันใหม่ลอดผ่านผ้าม่านสีครีมกระทบเปลือกตาของหญิงสาวที่ซุกตัว
 
 
นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ดวงตากลมโตหลับทั้งๆที่ยังขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาด
 
 
น้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้งไป มันบ่งบอกได้อย่างดีว่าเธอเพิ่งได้เข้าสู่ห้วงนิทราเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา....
 
 
เปลือกตาขยับน้อยๆ ก่อนร่างบอบบางจะพลิกตัวเข้าหาแผ่นหลังแกร่งของสามี เธอจ้องมองแผ่นหลังเปล่าเปลือยที่
 
 
เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อน้อยใจ หลังจากที่เธอได้นอนไปไม่ถึงสองชั่วโมง เขาก็ปลุก
 
 
เธอให้ตื่นขึ้นมาบำเรอความใคร่ให้เขา กว่าจะได้นอนก็รุ่งสาง แล้วมันก็เป็นอย่างนี้ทุกๆวัน เป็นเช่นนี้มานับเดือน
 
 
กว่าๆแล้วหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา งานวิวาห์แสนหวานที่เฝ้าฝันหาถูกชายหนุ่มข้างกายหักหน้าอย่างไม่ปราณี
 
 
ปราศรัย เขาบอกว่าทั้งหมดมันเกิดจากความผิดพลาดและการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความรัก
 
 
 
วันต่อมาเธอก็กลายเป็นเจ้าสาวที่น่าสมเพชที่สุดในโลกเมื่อทั้งหนังสือพิมพ์และหนังสือซุบซิบลงข่าวของเธอ
 
 
โครมๆ
 
 
บอกเล่ากันอย่างสนุกปากว่าเธอมันน่าสมเพชแค่ไหน....
 
 
“ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ”เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะชันร่างกายอันบอบช้ำลุกขึ้น ความเจ็บแล่นเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย
 
 
ผิวกายที่เคยขาวนวลไปทุกสัดส่วนตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยแดงๆที่เกิดจากโทสะของเขา เมื่อหลายวันผ่านไปก็
 
 
กลายเป็นรอยช้ำม่วงช้ำเขียวน่ากลัวไปทุกส่วน มันไม่ใช่รอยตีตราที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของเท่านั้น หากแต่รอย
 
 
ส่วนใหญ่เกิดจากความขุ่นเคืองใจของเขามากกว่า น้ำเสียงเข้มก็พร่ำบอกทุกวันว่าเธอมันน่าสมเพชเพียงใด
 
 
คำว่าเกลียดจากเขาเป็นสิ่งที่เธอได้รับอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...
 
 
 
 
                จากความเจ็บปวดก็กลับกลายเป็นความชินชา แม้เขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยเลิก
 
 
รักเขาและไม่คิดที่จะเลิก ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรเธอก็พร้อมจะแลกทั้งนั้น ขอแค่พี่ป๊อปคนเดิมของเธอกลับมา...
 
 
เธอก้มลงหยิบชุดนอนชุดที่สี่ที่ถูกเขากระชากจนขาดและใช้งานไม่ได้ขึ้นมา ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
 
 
“สงสัยวันนี้คงได้ชุดนอนใหม่อีกแล้ว”เธอปั้นยิ้มให้กับชุดนอนลายเจ้าหญิงอลิซสุดโปรด ก่อนจะสวมใส่พอให้ปิด
 
 
บังความอุจาดของร่างกาย เดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
 
 
                 บ้านใหม่ที่เขากับเธอย้ายมาอยู่ด้วยกันสองคน หรือจะเรียกให้ถูกต้องบอกว่าเรือนหอ เป็นบ้านขนาด
 
 
กลางอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับบ้านจิระคุณ เพราะบ้านหลังนี้ผู้ใหญ่ให้เป็นของขวัญวันแต่งงานของเขาและเธอ บ้าน
 
 
สีขาวสะอาดตาตั้งอยู่ในพื้นที่กว่าหนึ่งไร่ รายล้อมไปด้วยดอกกุหลาบ และดอกไม้นานาพันธุ์ ต้นไม้สูงใหญ่ที่หา
 
 
ยากในเมืองใหญ่แห่งนี้ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นได้ทุกเมื่อ ถึงแม้ว่าจะต้องเจอกับสภาพอารมณ์ที่เปรียบดั่งพายุร้ายของ
 
 
ชายหนุ่ม
 
 
                       มือเรียวรูดซิปทางด้านหลังของเดรสสีฟ้าสดใสขึ้น ก่อนจะปั้นยิ้มให้ตัวเองในกระจก เบนสายตา
 
 
ทอดมองแหวนเพชรน้ำงามที่แม่ของเขาบอกว่าชายหนุ่มเลือกกับมือ ถึงแม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพเพราะคุณ
 
 
พิมลเป็นคนมาขอวัดนิ้วนางของเธอเอง แต่แค่คิดว่าเขาเลือกให้เธอจริงๆ เธอก็มีความสุขแล้ว
 
 
 
ปังๆ
 
 
 
“ทำอะไรอยู่ฮะ เร็วๆหน่อยสิ ฉันรีบนะ!”เธอสะดุ้งสุดตัวกับน้ำเสียงดุดันของชายหนุ่ม รีบเปิดประตูออกไปทันที
 
 
“ขอโทษค่ะ”เธอเอ่ยขอโทษเขาเบาๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา สายตาเดิมๆที่
 
 
เธอชินกับมันไปแล้ว เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบสูท เสื้อเชิ้ต กางเกง และเนคไทด์ที่เธอตั้งใจซื้อมาให้เขา
 
 
หลังจากเห็นว่าเขามักจะใส่เสื้อเชิ้ตและเนคไทด์โทนสีมืดไม่สดใสอยู่ตลอดเวลา เธอวางเสื้อผ้าทั้งชุดลงกับเตียง
 
 
ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้า....ฟังไม่ผิดหรอกเธอทำอาหารเช้า เธอเพิ่งแอบไปเรียนกับ
 
 
นมแจ่มมาแม้ฝีมือจะไม่ได้ดีเลิศแต่ก็อร่อยไม่ได้แพ้ฝีมือนมแจ่มเลย เธอไม่ได้หลงตัวเองนะ คุณพ่อ คุณแม่ และ
 
 
นมแจ่มยังชมเธอเลย
 
 
                 เธอวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะ ก่อนจะรินน้ำเปล่าและกาแฟลงแก้ว ชะเง้อมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างบน
 
 
“ทำไมยังไม่ลงมาซะทีนะ”เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับของชายหนุ่ม ไม่ใช่ว่า
 
 
เขาจะทานข้าวเช้ากับเธอหรอก ตั้งแต่แต่งงานกันมาก็ไม่มีเลยสักครั้ง...หากแต่เธอก็ยังหวังอยู่ลึกๆ หวังว่าเขาจะ
 
 
เปลี่ยนใจยอมร่วมโต๊ะอาหารกับผู้หญิงอย่างเธอ
 
 
“พี่ป๊อป...”เธอเผยยิ้มเมื่อเขาก้าวลงจากบันได ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตและเนคไทด์
 
 
ของเธอ เขาคงจะไม่ชอบละมั้ง...ไม่เป็นไร
 
 
“ทานข้าวด้วยกันก่อนสิคะ เดี๋ยวจะหิวนะ”เธอเอ่ยกับชายหนุ่มเมื่อเขากำลังจะเดินผ่านเธอไป ไม่ใช่ว่าเธอพูดแบบ
 
 
นี้แล้วเขาจะยอม ตรงกันข้าวกลับไม่เคยมีเลยสักครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อที่จะพูดมัน ยิ่งเขาเป็นทั้งกระเพาะทั้งไม
 
 
เกรนอย่างนี้ยิ่งน่าเป็นห่วง
 
 
“ฉันไม่กล้าหรอก”เขาเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองมาที่ชามข้าวต้มฝีมือเธอราวกับว่ามันเป็นสัตว์ประหลาด เธอ
 
 
คว้ากล่องแซนด์วิชที่ทำไว้ในมือ ก่อนจะเดินไปหาเขา
 
 
“วันนี้ฟางทำแซนด์วิช เพิ่งไปหัดเรียนกับคุณแม่มา รับรองอร่อยแน่ค่ะ”เธอยัดเยียดกล่องแซนด์วิชไว้ในมือของเขา
 
 
ก่อนจะยิ้มให้คนตัวโต เขารับไปถือไว้ในมือ
 
 
“อย่าลืมทานนะคะ ถ้ากระเพาะกำเริบฟางไม่รู้ด้วย”เขายิ้มตอบ ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันจะแปลกๆแต่
 
 
ก็ไม่ได้ติดใจอะไร สงสัยเธอจะไม่ได้สัมผัสกับมันมานานเกินไปแล้วล่ะมั้ง หญิงสาวหมุนตัวเดินกลับหลัง และต้อง
 
 
หันตัวกลับมาอีกครั้งเมื่อเสียงวัตถุกระทบกับพื้นเสียงดัง แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจ หากสิ่งที่เห็นคือแซนด์วิชที่ตั้งใจ
 
 
ทำสุดชีวิตนอนแอ่งแม่งอยู่กับพื้น กล่องและฝากล่องกระเด็นกระดอนไปทั่วพื้น
 
 
“ขอบใจละกัน แต่ฉันไม่ทานแซนด์วิชของผู้หญิงโสมมอย่างเธอ”
 
 
 
ผู้หญิงโสมม...คิดหามาได้อย่างไร การกระทำของเขามันยังไม่ชัดเจนพอหรือไรถึงต้องตอกย้ำด้วยคำพูดอีกหน
 
 
แค่ที่เธอเป็นอยู่มันยังทุเรศไม่พอหรือไร จะต้องให้ทำอย่างไรเขาถึงจะพอใจในตัวเธอ เธอลุกขึ้นมาทำสิ่งที่ไม่คิด
 
 
ว่าตัวเองจะทำได้ ทั้งการทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองให้ย่อยยับ ทนรับคำตราหน้าคำโตว่าเจ้าสาวที่น่าสมเพชที่สุดใน
 
 
โลก ยังไม่นับรวมกับความพยายามอันนับไม่ถ้วนที่จะทำให้เขาหันมอง น่าทุเรศสิ้นดี...แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าเขา
 
 
หากเขาจะกรุณาทำให้เธอมีค่ามากกว่านี้ เธอจะยินดีมาก แค่ไม่ต้องทำเหมือนเธอเป็นโสเภณีที่ต้องคอยรองรับ
 
 
ความใคร่อยู่ทุกเวลาก็พอแล้ว แต่เธออาจจะยิ่งกว่าผู้หญิงพวกนั้นเสียอีก
 
 
รอยราคีที่ติดอยู่ตามร่างกาย...ใครเห็นก็คงจะคิดเป็นอื่นไม่ได้
 
 
“ฟางจะเป็นทุกอย่างที่พี่ป๊อปอยากให้ฟางเป็นนั่นแหละ”เธอเอ่ยกับแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เพิ่งก้าวออกไปไม่ห่าง
 
 
มากนัก
 
 
“ฉันอยากให้เธอเป็นมากกว่านี้อีก...ทนให้ไหวก็แล้วกัน”เขาพูดขณะที่ยังหันหลังอยู่
 
 
“ไหวอยู่แล้ว....ฟางรักพี่และจะรักอย่างนี้ตลอดไป ต่อให้พี่ป๊อปฆ่าฟางให้ตายฟางก็ยังจะรัก”
 
 
“นั่นเป็นสิ่งที่เธอกำลังจะได้รับ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
....................................................................................................................................
เราเปลี่ยนใจแล้ว เรื่องนี้อมทุกข์ไปก่อน รับรองว่ามีภาคต่อแน่นอน ตั้งใจแต่งมาก เรื่องนี้แต่งจบแล้ว ตอนนี้คิดหา
 
ฉากหวานๆของภาคต่ออยู่