สัญญารักลวง...

นิยายเรื่อง สัญญารักลวง ตอนที่2 หัวใจกลับมา...(ไม่ได้อยู่ตรงที่เดิม)

 

 

“คุณพ่อ คุณแม่ คุณลุง คุณป้า เดินเร็วหน่อยสิคะ ฟางอยากเจอพี่ป๊อปแล้ว”หญิงสาวจับจูงมือหญิงวัยกลางคนทั้ง

 

 

สองคนเดินไปอย่างรวดเร็วจนคนเป็นป้านั้นถึงกับฉุดเธอเอาไว้ ก่อนที่นางจะเป็นลมไปเสียก่อนที่จะได้พบหน้า

 

ลูกชาย

 

 

 

“หนูฟางป้าไม่ไหวแล้วลูก เราไม่ต้องรีบก็ได้พี่เขาไม่หนีไปไหนหรอก”เธอชะลอ ก่อนจะหันมายิ้มแหยๆให้กับทุก

 

คน

 

 

“ขอโทษค่ะ ฟางอยากเห็นหน้าพี่ป๊อปนี่คะ คิดถึง”เมื่อพูดจบก็เธอมารดาตีเพี๊ยะเข้าที่ต้นแขนเสลา

 

 

“เรานี่เป็นสาวเป็นนาง พูดแบบนี้ได้ยังไงกัน”เธอย่นหน้าลงอย่างน้อยใจ เรียกเสียงหัวเราะเจือความเอ็นดูของทุก

 

คนได้เป็นอย่างดี

 

 

 

“น้องพริมอย่าไปดุแกเลยค่ะ ดูสิไม่สวยแล้วเนี่ย”คุณพิมลยกมือขึ้นโอบว่าที่ลูกสะใภ้อย่างเอาใจ นางบอกตามตรง

 

 

ว่านางถูกชะตากับสาวหน้าหวานคนนี้ไม่น้อย เห็นกันตั้งอ้อนแต่แกก็น่ารักขี้อ้อนไม่เคยเปลี่ยน ไม่เหมือนสาวๆสมัย

 

 

นี้ที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัว เที่ยวเตร่เสเพลทำตัวอย่างผู้ชายก็ไม่ปาน เห็นแล้วนางทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าเป็นลูกเป็นหลาน

 

 

นะจะจับล่ามโซ่ให้อยู่แต่บ้านแต่ให้เข็ด

 

 

“ฟางเห็นแล้ว...นั่นไงคะพี่ป๊อป”เสียงหวานเรียกนางให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนนางจะมองตามนิ้วเรียวที่ชี้ไปที่ชายหนุ่ม

 

 

ร่างสูงแกร่งคนหนึ่งที่กำลังยืนหันหลัง สาวหน้าหวานรีบสาวเท้านำไป

 

 

 

“พี่ป๊อป”คนที่ยืนหันหลังให้หันกลับมามองหน้าคนตัวเล็ก คิ้วเข้มขมวดมุ่นราวกับกำลังใช้ความคิดว่าสาวหน้าหวาน

 

 

 

ตรงหน้านี้คือใคร

 

 

 

“ฟางคิดถึงจังเลย”เสียงหวานๆเอ่ย ก่อนจะโผกอดเขาแน่น ...

 

 

 

ฟาง นี่เธอโตจนเป็นสาวสวยขนาดนี้เลยหรือ เด็กผู้หญิงตาน่ารักจิ้มลิ้มเติบโตขึ้นเป็นสาวน่ารักที่ใครมองก็ต้อง

 

 

ละลายอยู่แทบเท้าเธอ เขาผละร่างบอบบางออกจากตัวก่อนจะโยกศีรษะของเธอเบาๆ

 

 

 

“ขึ้นแล้วสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเรา”เขามองคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุด แก้มนวลนั้นแดงก่ำอย่างน่ารัก

 

 

 

“สวัสดีครับคุณแม่ คุณพ่อ อาพริม อาวิสุทธิ์”เขายกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่เรียงคน ก่อนคนเป็นแม่จะโผเข้ามากอด

 

 

ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเขาใจหายวาบ

 

 

“โถ ตาป๊อปลูก กลับบ้านเราเสียทีนะ แม่คิดถึงลูกจะแย่”เขาลูบหลังมารดาก่อนจะผละออกจากท่าน

 

 

 

“แม่ครับ อย่าร้องไห้สิเดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วยนะครับ”เขาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของมารดา ก่อนจะหันไปยิ้มให้

 

 

 

บิดา และอาวิสุทธิ์ สองหนุ่มใหญ่ตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะพากันเดินไปที่รถเพื่อเดินทางไปที่บ้าน

 

 

 

 

 

                      ทั้งเจ้าบ้านและแขกต่างนั่งพร้อมหน้าพร้อมตากัน ทุกคนต่างซักถามคนห่างบ้านไปนานอย่าง

 

 

สนุกปาก ทั้งเรื่องเล่าจากชายหนุ่มก็เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี เมื่อหมดเรื่องเล่าจากต่างแดนจบลง

 

 

ไป ทุกคนก็จงใจย้อนอดีตไปถึงวัยเด็กของเขา ก่อนจะวกมาถึงเรื่องที่แทบไม่ได้อยู่ในความทรงจำของชายหนุ่ม

 

 

คิ้วเข้มขมวดมุ่น ก่อนจะฟังเรื่องเล่าจากปากของมารดา

 

 

 

“เอ้า เรานี่ความจำสั้นจริงๆเลยตาป๊อป ก็เราสัญญาว่าจะแต่งงานกับน้องไง จำไม่ได้หรอ”เมื่อน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป

 

 

ของมารดา ทำให้เขามีลางสังหรณ์แปลกๆ

 

 

 

“คุณแม่พูดเล่นใช่มั้ยครับนี่ น้องยังไม่เห็นจะพูดอะไรสักคำเลย ฟางก็ลืมเหมือนพี่ใช่มั้ยครับ”ชายหนุ่มหันหน้าไป

 

 

หาแนวร่วม แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อสบเข้ากับดวงตากลมโตที่นัยน์ตามองมาอย่างผิดหวัง น้ำตาที่รื้นอยู่ในดวงตาของ

 

 

เธอกำลังบอกเขาว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องตลก

 

 

“คือ ทุกคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ครับ ผมไม่ตลกด้วยนะ”เขาเอ่ยอย่างจริงจังเช่นกัน ก่อนจะกวาดสายตามองทุกคน

 

 

อย่างต้องการคำตอบ แต่ไม่มีใครสักคนที่จะยอมบอกเขา

 

 

 

“พี่ป๊อปลืมมันแล้วใช่มั้ยคะ”น้ำเสียงสั่นๆของสาวหน้าหวานเอ่ย ดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงรื้นน้ำตา

 

 

 

“ฟาง พี่ไม่คิดว่าเราควรจะยึดติดกับสัญญาลมปากนั่นหรอกนะ แล้วเรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง9ปีแล้ว พี่คิดว่า...”

 

 

 

“ฟางไม่คิดที่จะลืมมันอย่างที่พี่ป๊อปลืมหรอกค่ะ”เธอเอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะมองเสไปที่อื่น เขาคิดว่าสถานการณ์

 

 

ตอนนี้กำลังย่ำแย่ และเรื่องแบบนี้เขาควรพูดกับหญิงสาวตามลำพังมากกว่าที่จะให้ผู้ใหญ่อยู่รับรู้ด้วย

 

 

 

“พี่ขอคุยกับฟางตามลำพังได้มั้ย”

 

 

 

“ฟางไม่มีอะไรจะคุย...ลืมก็คือลืม ไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกแล้ว”หญิงสาวลุกจากห้องรับแขกที่บรรยากาศ

 

 

เต็มไปด้วยความอึดอัด ผู้ใหญ่หันมามองเขา ก่อนคุณพริมาจะเอ่ยขึ้น

 

 

 

“อย่าไปถือสาแกเลยนะตาป๊อป”คุณพริมาและคุณวิสุทธิ์ทำท่าจะตามบุตรสาวไป หากแต่บิดาของเขาเอ่ยห้ามไว้

 

 

ก่อน

 

 

 

“ไม่ต้องตามไปหรอกครับ...ให้ไอ้ตัวปัญหาไปตามคุยให้รู้เรื่องดีกว่า”บิดาหันมาทางเขา เขาพยักหน้าก่อนจะลุก

 

 

ขึ้นวิ่งตามหาคนตัวเล็ก หันซ้ายหันขวาก็เห็นแผ่นหลังบอบบางที่สั่นระริกยืนกอดอกอยู่ที่ศาลาริมน้ำ

 

 

 

“ฟาง...”เขาเรียกชื่อของคนขี้น้อยใจ หากแต่เธอไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเขา

 

 

 

“พี่ไม่ได้ลืมนะ แต่พี่แค่...”เขายังเอ่ยไม่ทันจบ คนตัวเล็กก็เอ่ยแทรกขึ้นมา

 

 

 

“แค่ไม่คิดว่าฟางจะยึดติดกับสัญญางี่เง่าขนาดนี้ใช่มั้ย...หึ ฟางไม่คิดเลยว่าพี่ป๊อปจะลืมสัญญาระหว่างเราง่ายๆ

 

 

เสียแรงที่ฟางรัก ฟางเชื่อใจ นี่มีคนรักอยู่แล้วใช่มั้ยคะ”เธอหันมายิ้มหยันๆก่อนจะจ้องหน้าเขาเพื่อรอคำตอบ

 

 

“ครับ...แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้นะครับ”เขาเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของเธอไว้

 

 

 

“ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ฟางจะคิดกับพี่ป๊อปแค่พี่ชาย...”เธอสะบัดมือเขาออก ก่อนจะโผเข้ากอดเขาแน่น

 

 

 

“ทำไมต้องทำให้มีความหวัง ถ้ารักษาสัญญาไม่ได้จะเกี่ยวก้อยเค้าทำไม”เขาถอนหายใจ ก่อนจะลูบผมนุ่มสลวย

 

 

ของเธอเบาๆ

 

 

 

“แต่เราไม่เหมาะสมกันหรอกนะ ฟางอายุยังน้อย แต่พี่ปีนี้ก็32แล้ว เราเข้ากันไม่ได้หรอก”

 

 

 

“พี่ป๊อปเอาอะไรมาตัดสินว่าเราเข้ากันไม่ได้ แค่อายุอย่างงั้นหรอ”เธอพูดอู้อี้กับอกของเขา

 

 

 

“ฟางมีเหตุผลหน่อยสิครับ”

 

 

 

“ถ้าพี่ไม่มัวแต่ทำงาน แล้วกลับมาเร็วๆตามสัญญาของเรา ป่านนี้เราคงแต่งงานกันไปแล้ว อย่าคิดว่าจะหลอกฟาง

 

 

ได้นะ ที่บอกว่าขอทำงานอีก1ปีแล้วจะกลับ ที่จริงพี่โกหกพี่ทำงานที่นั่นตั้ง5ปีแล้ว ทำไมถึงไม่รีบกลับมา ไม่รู้หรือ

 

 

ไงว่าฟางคิดถึง”เธอกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จนเขาเองก็เริ่มจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ เมื่อสาวน้อยในอ้อมกอดนี้ไม่ใช่

 

 

เด็กหญิงตัวเล็กๆเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่เป็นสาวน้อยหน้าหวานที่มีสัดส่วนของสตรีเพศ แล้วบุรุษเพศอย่างเขา

 

 

ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองว่าเธอเป็นแค่น้องสาว

 

 

“ฟางคงแต่งงานตอนอายุแค่18ไม่ได้หรอก อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลย”

 

 

 

“เป็นไปได้สิ ขอแค่เป็นพี่ป๊อป ต่อให้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่าย...ฟางก็ยอม”เธอผละออกก่อนจะจ้องหน้าเขา

 

 

อย่างต้องการคำตอบที่แท้จริงเหนือการบ่ายเบี่ยงของเขา

 

 

 

“พี่ไม่อยากให้เราต้องเป็นผู้หญิงแบบนั้น...”

 

 

 

“แล้วต้องเป็นผู้หญิงแบบไหน พี่ป๊อปถึงจะรักฟาง ฮือ”

 

 

 

“ฟาง พี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว พี่ไปส่งบ้านนะ”

 

 

 

“ไม่ไป...อันที่จริงแล้วพี่ป๊อปไม่ได้รักฟางใช่มั้ย”เธอส่งสายตาตัดพ้อย่างเปิดเผย

 

 

 

“ฟาง...กลับบ้านเถอะ”เขาพยายามปลอบคนตัวเล็กที่เริ่มงอแงและพูดไม่รู้เรื่อง

 

 

 

“ไม่ได้รักก็บอกตรงๆสิ!...แต่ถึงพี่ไม่ได้รักฟาง พี่ก็ต้องแต่งงานกับฟางเพราะฟางรักพี่”

 

 

 

“ฟางนี่เราชักจะทำเกินไปแล้วนะ”เขาเอ่ยน้ำเสียงติดจะโมโหที่เธอเริ่มจะเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป

 

 

 

“ไม่เกินไปหรอก ฟางรักพี่ ฟางต้องได้แต่งงานกับพี่!”

 

 

 

........................................................................................................................

น้องฟางงอแงแล้ว พี่ป๊อปจะทำไงเนี่ย อิอิ ขอบอกว่าเรื่องนี้นางเอกของเราร้ายลึก