HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
98.00K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่6
“คุณกลับไปก่อนนะคะ”
เสียงหวานเอ่ยบอกขณะที่เดินมาส่งหน้าบ้าน
“คุณจะนอนที่บ้านหรือ”
“ไม่หรอกค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า”
หญิงสาวเอ่ยบอก ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านหากแต่ข้อเล็กถูกยึดไว้
“คุณรังเกียจผมหรือ”
ดวงตากลมโตจ้องมองแววตาวูบไหวของชายหนุ่มก่อนจะเสมองพื้น เธอตาฟาดไปหรือเปล่า...
เขาหรือจะให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดนั้น...ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรเขาก็ไม่เคยสนใจ
อยู่แล้ว...เขาต้องการอะไรจากเธอถึงได้ทำท่าทีแบบนี้
“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ...ฉันมันก็แค่ของเล่นแก้เหงา”
น้ำตาหยดเผาะลงจากดวงตากลมโตมือบางรีบเช็ดออกจากใบหน้าแสนหวาน
กลัวว่าชายหนุ่มจะทันได้เห็นมัน เธอจะร้องไห้ทำไม...
นั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถตอบตัวเองได้...
ไม่มีเหตุผล...
“อยากเป็นนักใช่ไหม! ถึงได้คอยย้ำเช้าย้ำเย็นแบบนี้น่ะฮะ!”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างติดจะโมโห ลำแขนแกร่งตวัดรอบเอวบางก่อนจะรั้งเข้าปะทะอกแกร่ง
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขาอยากเป็นหรอกค่ะ...แต่ที่ฉันพูดเพราะต้องการจะตอกย้ำตัวเอง...ไม่ให้เผลอใจ”
ว่าแล้วทำนบน้ำตาก็พังครืน เขาไม่น่าถามว่าเธออยากเป็นหรือเปล่า...
ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะเป็นของเล่นแก้เหงาของใคร...แต่เธอเลือกไม่ได้ และเธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้...
เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอเผลอใจรักป๊อปปี้ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ความเป็นจริงทำให้เธอต้องคอยห้ามใจตัวเอง...
เขาไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอ...
เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว...และกำลังจะแต่งานกันในไม่ช้านี้ ของเล่นอย่างเธอก็หมดความหมาย
ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี...ถ้าวันนี้เธอรักเขา
วันที่เขาทอดทิ้งเธอไป...เธอจะต้องเป็นคนที่เจ็บที่สุด
แม่บอกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงโง่...เพราะฉะนั้นสิ่งไหนที่มันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดให้เธอ...
เธอจะไม่ทำมันอย่างเด็ดขาด...
“เผลอใจ?”
ชายหนุ่มทวนคำอย่างไม่เชื่อหู หัวใจที่ด้านแข็งราวกับหินผาอ่อนยวบราวกับและล่องลอยราวกับปุยนุ่น
...และเขาไม่รู้ว่าทำไม...
“ฉันก็พูดไปเรื่อยของฉัน...ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”
“ไม่ ผมจะรอรับคุณ มันดึกมากแล้ว”
“ฉันกลับเองได้ แท็กซี่ก็มีนี่คะ”
“พรุ่งนี้สิคุณจะได้กลับคอนโดน่ะ”
“กลัวฉันไปบำเรอรักให้คุณไม่ได้หรือคะ เฮอะ ไม่ต้องห่วงหรอก รับรองว่าไปทันแน่นอนค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยประชดประชันทว่าทุกคำพูดกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
“ผมก็กลัวว่าเวลามันจะไม่พอน่ะสิ”
ร่างเล็กถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งก่อนจะถูกโยนเข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ หญิงสาวด่าทอชายหนุ่มสารพัดก่อน
จะพยายามเปิดประตูออกเมื่อเขาเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ
“ว้าย!”
ฟางร้องเสียงหลงเมื่อร่างของเธอปลิวไปนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม
“คุณนึกว่าคุณเป็นใครถึงมาบงการชีวิตของฉันแบบนี้ ฉันจะอยู่หรือฉันจะไปมันก็เรื่องของฉัน!”
เสียงหวานตวาดขึ้นอย่างเหลืออด
“ก็เป็นผัวนี่แหละ”
ริมฝีปากหยักลึกบดจูบลงบนเรียวปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ
และจาบจ้วง มือหนากดท้ายทอยของเธอขึ้นเพื่อรับจูบของเขา ริมฝีปากละจากริมฝีปากนุ่มหวานหอม ก่อนจะเลื่อน
ลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างกักขฬะ
“ปล่อยฉัน ฮือๆ ฮึก ปล่อยฉัน”
ดวงตาคู่สวยเหลือบลงมองการกระทำของชายหนุ่มที่กำลังจะย่ำยีเธอในสถานที่ที่ไม่เหมาะสม...
ที่นี่คือในรถ และที่สำคัญ...มันเป็นหน้าบ้านของเธอ มีแม่และน้องสาวที่ภูมิใจในตัวเธออยู่ในบ้าน...
แต่เธอกลับทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีเพียงกำแพงกั้นไว้เท่านั้น...
แม่และน้องสาวถึงไม่รับรู้เรื่องราวอัปยศที่เธอกำลังทำอยู่...เธอมันน่ารังเกียจ!
“อย่ามาปากดีกับผมอีก เพราะครั้งต่อไปมันจะไม่ใช่แค่นี้แน่”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างเย็นชา ร่างเล็กของหญิงสาวถูกเหวี่ยงไปที่เบาะข้างคนขับ มือเล็กยกขึ้นกุม
ท้องน้อยด้วยความจุกและเจ็บ น้ำตาของความน้อยเนื้อต่ำใจไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
ชาติที่แล้วเธอไปทำกรรมอะไรไว้...ชาตินี้เธอถึงต้องคอยทนแบกรับความเจ็บปวดและชอกช้ำใจมากมายถึงขนาดนี้
...ฟ้าช่างไม่มีความเมตตาต่อเธอเลย...ชะตาชีวิตที่คอยพลิกผันไป-มาทำให้เธอปรับตัวแทบจะไม่ทัน...
จากครอบครัวที่เคยมีพ่อ แม่ ลูก พร้อมหน้าพร้อมตา ชีวิตที่เคยสุขสบาย กลับกลายเป็นเป็นครอบครัวที่ขาดเสา
หลัก มารดาก็ต้องมาป่วยหนัก ตอนนั้นเธอและเฟย์เองก็ยังเรียนไม่จบ หนี้สินจากบริษัทที่กู้ไว้มากมายกลายเป็น
มรดกใหญ่ที่เธอได้รับ เธอทำงานหาเงิน ไม่ว่าจะงานอะไรเธอและน้องก็ไม่เคยเกี่ยง เธอไม่เคยลืมว่าความภูมิใจ
มันล้นปรี่แค่ไหนเมื่อเธอสามารถหาเงินก้อนแรกได้และเธอสามารถหาเงินผ่าตัดเนื้องอกในสมองของมารดาได้ก่อน
ที่มันจะลุกลามและคร่าชีวิตของคนที่เธอรักไปอีกคน ด้วยความอดทนและการรู้จักประหยัดอดออมทำให้เธอมีเงิน
มากพอที่จะส่งเสียตัวเองและน้องเรียน...แต่ก็ได้ไม่นาน เงินที่เก็บไว้ส่วนใหญ่หมดไปกับค่ารักษาของมารดา
หนี้สินกองโตสร้างภาระและความลำบากให้กับเธอ ทุกอย่างแย่เสียจนเธอไม่สามารถรับได้
ความรักที่คิดว่าใช่...ก็ทอดทิ้งเธอไม่อย่างไม่ใยดี
ค่ำคืนที่คิดว่าเสียใจที่สุดกลับต้องเสียใจเพิ่มเป็นสองเท่า
เมื่อเธอพลาดท่าเสียทีให้กับ...ชายหนุ่มข้างกาย
ต้องโทษความโง่เง่าเต่าตุ่นของเธอเองถึงได้ดื่มไปมากขนาดนั้น และเธอเองก็ใจง่าย...
ซาตานร้ายที่คิดว่าจะหนีพ้น...กลับไม่พ้น
เธอต้องกลายเป็นนางบำเรอให้กับเขาเมื่อไม่สามารถหาเงินมาใช้หนี้ได้...ร่วมสามปีที่ร่างกายของเธอถูกย่ำยีโดย
คนที่ไม่เห็นแม้แต่ความรักที่เธอมีให้...ใช่...เธอเคยรักเขา... แต่มันก็ไม่นาน...
เพราะเธอบอกกับตัวเองเสมอว่าเขาไม่ใช่คนดี ไม่คู่ควรกับความรักของเธอสักนิด
คนอย่างเขาไม่ควรได้รับความรักจากเธอ... และเธอก็ไม่โง่พอที่จะรัก...เมื่อรู้ตัวว่าต้องเจ็บ...
....................................................................................................
ตอนที่6
“คุณกลับไปก่อนนะคะ”
เสียงหวานเอ่ยบอกขณะที่เดินมาส่งหน้าบ้าน
“คุณจะนอนที่บ้านหรือ”
“ไม่หรอกค่ะ พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า”
หญิงสาวเอ่ยบอก ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านหากแต่ข้อเล็กถูกยึดไว้
“คุณรังเกียจผมหรือ”
ดวงตากลมโตจ้องมองแววตาวูบไหวของชายหนุ่มก่อนจะเสมองพื้น เธอตาฟาดไปหรือเปล่า...
เขาหรือจะให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดนั้น...ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรเขาก็ไม่เคยสนใจ
อยู่แล้ว...เขาต้องการอะไรจากเธอถึงได้ทำท่าทีแบบนี้
“ฉันไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ...ฉันมันก็แค่ของเล่นแก้เหงา”
น้ำตาหยดเผาะลงจากดวงตากลมโตมือบางรีบเช็ดออกจากใบหน้าแสนหวาน
กลัวว่าชายหนุ่มจะทันได้เห็นมัน เธอจะร้องไห้ทำไม...
นั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถตอบตัวเองได้...
ไม่มีเหตุผล...
“อยากเป็นนักใช่ไหม! ถึงได้คอยย้ำเช้าย้ำเย็นแบบนี้น่ะฮะ!”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างติดจะโมโห ลำแขนแกร่งตวัดรอบเอวบางก่อนจะรั้งเข้าปะทะอกแกร่ง
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนเขาอยากเป็นหรอกค่ะ...แต่ที่ฉันพูดเพราะต้องการจะตอกย้ำตัวเอง...ไม่ให้เผลอใจ”
ว่าแล้วทำนบน้ำตาก็พังครืน เขาไม่น่าถามว่าเธออยากเป็นหรือเปล่า...
ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากจะเป็นของเล่นแก้เหงาของใคร...แต่เธอเลือกไม่ได้ และเธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้...
เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอเผลอใจรักป๊อปปี้ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ความเป็นจริงทำให้เธอต้องคอยห้ามใจตัวเอง...
เขาไม่มีวันรักผู้หญิงอย่างเธอ...
เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว...และกำลังจะแต่งานกันในไม่ช้านี้ ของเล่นอย่างเธอก็หมดความหมาย
ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี...ถ้าวันนี้เธอรักเขา
วันที่เขาทอดทิ้งเธอไป...เธอจะต้องเป็นคนที่เจ็บที่สุด
แม่บอกว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงโง่...เพราะฉะนั้นสิ่งไหนที่มันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดให้เธอ...
เธอจะไม่ทำมันอย่างเด็ดขาด...
“เผลอใจ?”
ชายหนุ่มทวนคำอย่างไม่เชื่อหู หัวใจที่ด้านแข็งราวกับหินผาอ่อนยวบราวกับและล่องลอยราวกับปุยนุ่น
...และเขาไม่รู้ว่าทำไม...
“ฉันก็พูดไปเรื่อยของฉัน...ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันจะเข้าบ้าน”
“ไม่ ผมจะรอรับคุณ มันดึกมากแล้ว”
“ฉันกลับเองได้ แท็กซี่ก็มีนี่คะ”
“พรุ่งนี้สิคุณจะได้กลับคอนโดน่ะ”
“กลัวฉันไปบำเรอรักให้คุณไม่ได้หรือคะ เฮอะ ไม่ต้องห่วงหรอก รับรองว่าไปทันแน่นอนค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยประชดประชันทว่าทุกคำพูดกลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวดของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง
“ผมก็กลัวว่าเวลามันจะไม่พอน่ะสิ”
ร่างเล็กถูกอุ้มพาดบ่าแกร่งก่อนจะถูกโยนเข้าไปนั่งบนเบาะข้างคนขับ หญิงสาวด่าทอชายหนุ่มสารพัดก่อน
จะพยายามเปิดประตูออกเมื่อเขาเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ
“ว้าย!”
ฟางร้องเสียงหลงเมื่อร่างของเธอปลิวไปนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม
“คุณนึกว่าคุณเป็นใครถึงมาบงการชีวิตของฉันแบบนี้ ฉันจะอยู่หรือฉันจะไปมันก็เรื่องของฉัน!”
เสียงหวานตวาดขึ้นอย่างเหลืออด
“ก็เป็นผัวนี่แหละ”
ริมฝีปากหยักลึกบดจูบลงบนเรียวปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ
และจาบจ้วง มือหนากดท้ายทอยของเธอขึ้นเพื่อรับจูบของเขา ริมฝีปากละจากริมฝีปากนุ่มหวานหอม ก่อนจะเลื่อน
ลงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างกักขฬะ
“ปล่อยฉัน ฮือๆ ฮึก ปล่อยฉัน”
ดวงตาคู่สวยเหลือบลงมองการกระทำของชายหนุ่มที่กำลังจะย่ำยีเธอในสถานที่ที่ไม่เหมาะสม...
ที่นี่คือในรถ และที่สำคัญ...มันเป็นหน้าบ้านของเธอ มีแม่และน้องสาวที่ภูมิใจในตัวเธออยู่ในบ้าน...
แต่เธอกลับทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีเพียงกำแพงกั้นไว้เท่านั้น...
แม่และน้องสาวถึงไม่รับรู้เรื่องราวอัปยศที่เธอกำลังทำอยู่...เธอมันน่ารังเกียจ!
“อย่ามาปากดีกับผมอีก เพราะครั้งต่อไปมันจะไม่ใช่แค่นี้แน่”
น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างเย็นชา ร่างเล็กของหญิงสาวถูกเหวี่ยงไปที่เบาะข้างคนขับ มือเล็กยกขึ้นกุม
ท้องน้อยด้วยความจุกและเจ็บ น้ำตาของความน้อยเนื้อต่ำใจไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
ชาติที่แล้วเธอไปทำกรรมอะไรไว้...ชาตินี้เธอถึงต้องคอยทนแบกรับความเจ็บปวดและชอกช้ำใจมากมายถึงขนาดนี้
...ฟ้าช่างไม่มีความเมตตาต่อเธอเลย...ชะตาชีวิตที่คอยพลิกผันไป-มาทำให้เธอปรับตัวแทบจะไม่ทัน...
จากครอบครัวที่เคยมีพ่อ แม่ ลูก พร้อมหน้าพร้อมตา ชีวิตที่เคยสุขสบาย กลับกลายเป็นเป็นครอบครัวที่ขาดเสา
หลัก มารดาก็ต้องมาป่วยหนัก ตอนนั้นเธอและเฟย์เองก็ยังเรียนไม่จบ หนี้สินจากบริษัทที่กู้ไว้มากมายกลายเป็น
มรดกใหญ่ที่เธอได้รับ เธอทำงานหาเงิน ไม่ว่าจะงานอะไรเธอและน้องก็ไม่เคยเกี่ยง เธอไม่เคยลืมว่าความภูมิใจ
มันล้นปรี่แค่ไหนเมื่อเธอสามารถหาเงินก้อนแรกได้และเธอสามารถหาเงินผ่าตัดเนื้องอกในสมองของมารดาได้ก่อน
ที่มันจะลุกลามและคร่าชีวิตของคนที่เธอรักไปอีกคน ด้วยความอดทนและการรู้จักประหยัดอดออมทำให้เธอมีเงิน
มากพอที่จะส่งเสียตัวเองและน้องเรียน...แต่ก็ได้ไม่นาน เงินที่เก็บไว้ส่วนใหญ่หมดไปกับค่ารักษาของมารดา
หนี้สินกองโตสร้างภาระและความลำบากให้กับเธอ ทุกอย่างแย่เสียจนเธอไม่สามารถรับได้
ความรักที่คิดว่าใช่...ก็ทอดทิ้งเธอไม่อย่างไม่ใยดี
ค่ำคืนที่คิดว่าเสียใจที่สุดกลับต้องเสียใจเพิ่มเป็นสองเท่า
เมื่อเธอพลาดท่าเสียทีให้กับ...ชายหนุ่มข้างกาย
ต้องโทษความโง่เง่าเต่าตุ่นของเธอเองถึงได้ดื่มไปมากขนาดนั้น และเธอเองก็ใจง่าย...
ซาตานร้ายที่คิดว่าจะหนีพ้น...กลับไม่พ้น
เธอต้องกลายเป็นนางบำเรอให้กับเขาเมื่อไม่สามารถหาเงินมาใช้หนี้ได้...ร่วมสามปีที่ร่างกายของเธอถูกย่ำยีโดย
คนที่ไม่เห็นแม้แต่ความรักที่เธอมีให้...ใช่...เธอเคยรักเขา... แต่มันก็ไม่นาน...
เพราะเธอบอกกับตัวเองเสมอว่าเขาไม่ใช่คนดี ไม่คู่ควรกับความรักของเธอสักนิด
คนอย่างเขาไม่ควรได้รับความรักจากเธอ... และเธอก็ไม่โง่พอที่จะรัก...เมื่อรู้ตัวว่าต้องเจ็บ...
....................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
