HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
39)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
บทส่งท้าย
“ผมรักฟางนะคนดี”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยบอกข้างใบหูบอบบางของภรรยาสาว น้ำตาไหลรินลงจากหางตาของ
หญิงสาวอย่างห้ามไม่อยู่ มือเล็กบีบมือแกร่งของสามีแน่น เมื่อวินาทีสำคัญของชีวิตคู่ของเขาและ
เธอได้มาถึงแล้วความอบอุ่นที่แผ่จากหัวใจของกันและกันทำให้ความเจ็บปวดของคนที่กำลังจะเป็น
แม่คนอย่างเต็มตัวเลือนหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ...อาจเป็นเพราะหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยรัก
“อีกนิดนะคะคุณแม่”
เสียงสูตินรีแพทย์เอ่ยบอกคนเป็นแม่
ดวงตากลมโตปิดลง เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะปล่อยลมหายใจให้ผ่อนลงเมื่อได้ยิน
เสียงเด็กทารกร้องไห้วอแว น้ำตาแห่งความตื้นตันไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เก่งที่สุดเลยคนดี”
ริมฝีปากบางเฉียบจุมพิตลงบนหน้าผากมนที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างรักใคร่ น้ำตาคลอดวง
ตาคมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อได้ยินเสียงร้องวอแวของลูกน้อย สายใยระหว่งพ่อแม่ลูกถูกถักทอ
อย่างแน่นแฟ้น
“คุณพ่อคุณแม่ได้ลูกชายนะคะ คุณพ่อจะตัดสายสะดือแกเองไหมคะ”
“ครับ”
ป๊อปปี้เดินไปหานางพยาบาลที่กำลังอุ้มเด็กน้อยที่ส่งเสียงร้องวอแว ร่างน้อยแดงก่ำ
ใบหน้าที่มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเหมือนเขาอย่างกับแกะ
“นี่ค่ะ”เขาเอื้อมมือไปรับกรรไกร ก่อนจะทำหน้าที่ของพ่อเป็นครั้งแรก เขาได้ให้กำเนิด
ลูกน้อย ได้ทำให้ลูกลืมตาดูโลกนี้อย่างสมบูรณ์ เขาสัญญาว่าจะดูแลปกป้องลูกน้อยและภรรยาไป
จนกว่าชีวิตจะหาไม่
“เดี๋ยวขอพาน้องไปห้องพักสักครู่นะคะ คุณแม่ตื่นมาคงจะได้อุ้มน้องพร้อมกัน”
“ครับ”
สายตาคมทอดมองร่างน้อยที่หลับตาพริ้มในอ้อมกอด ใบหน้าเล็กนั้นละม้ายคล้ายกับ
เขา มีแต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกระมังที่แกได้มาจากแม่ แต่เพียงแค่ดวงตาก็ทำให้ใบหน้าน้อย
นั้นดูหวาน ไม่รู้ว่าหากโตขึ้นมาแกจะถูกล้อว่าเป็นกะเทยรึเปล่า
“หลานย่า น่าเกลียดน่าชังเหลือเกินลูก ดูซิ หน้าหวานอย่างกับผู้หญิง”เขายิ้ม ก่อนจะ
ส่งลูกน้อยให้กับมารดา เมื่อเห็นว่าภรรยาสาวเริ่มขยับตัว
“เป็นยังไงบ้างฟาง เจ็บอยู่รึเปล่า”
“ไม่ค่ะ ลูกล่ะคะ”เขายิ้ม ก่อนจะลูบศีรษะสวยของเธออย่างเบามือ เขามองมารดาที่ส่ง
ลูกน้อยให้กับภรรยาสาว แค่เห็นฟางร้องไห้เขาก็แทบจะทำอะไรไม่ถูก อยากจะร้องตามเธอเสียดื้อๆ
“ลูกปลอดภัยดี แข็งแรงเหมือนพ่อ แต่หน้าหวานเหมือนแม่”
“จริงด้วยค่ะ...หน้าหวาน”เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาออกจากหางตาให้ภรรยาสาว ก่อนจะ
รวบมือบางขึ้นมากุมไว้เมื่อคุณแม่มือใหม่วางลูกน้อยลงนอนข้างกาย
“ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลคุณกับลูกไปตลอดชีวิต จะไม่ทำให้คุณกับลูกต้องเสียใจเด็ดขาด”
“ฟางก็สัญญาว่าจะเป็นภรรยาและแม่ที่ดีค่ะ จะดูแลคุณกับลูกไปตลอดชีวิต”เขายิ้ม
ก่อนจะโน้มตัวลงแตะริมฝีปากเข้ากับเรียวปากอิ่มเบาๆและผละออก
“ว้าย! เด็กสมัยนี้ ทำอะไรไม่อายคนแก่บ้างเลย”
ป๊อปปี้และฟางหัวเราะออกมาเป็นเสียงเดียวกันเมื่อได้ยินเสียงคุณหญิงนวลลอออุทาน
ขึ้น เช่นเดียวกับเจ้าตัวน้อยที่คงจะรับรู้ไปด้วย ใบหน้าอ้วนป้อมแย้มริมฝีปากหัวเราะชอบใจไปด้วย...
“คิกๆ ป๊า”
เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังมาจากห้องนั่งเล่นที่วันนี้คุณพ่อนักธุรกิจใหญ่นึกอยากจะสอน
ศิลปะให้กับเด็กชายปัจฐ์ จิระคุณ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ห้องนั่งเล่นที่ถูกเก็บกวาดจนสะอาดกลับ
กลายเป็นสมรภูมิรบของสองพ่อลูกไปเรียบร้อยแล้ว
ฟางถือถาดขนมเดินเข้ามาสมรภูมิรบของสองพ่อลูก ก่อนจะเรียกเด็กดื้อกับผู้ใหญ่ดื้อ
ให้ทานของว่าง ตั้งแต่ปัจฐ์เกิดจนตอนนี้สองปีผ่านมาแล้ว ป๊อปปี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนไป เขายังคอยดูแล
ลูกและเธออยู่เสมอ ว่างเมื่อไหร่เขาก็ให้ครอบครัว นั่นทำให้เธอรู้ว่าชีวิตครอบครัวที่จริงแล้วเป็น
อย่างไร ถึงแม้บ้างครั้งจะมีทะเลาะกันบ้าง แต่ลูกอ้อนและการง้องอนของสามีหนุ่มนั้นทำให้เธอโกรธ
เขาได้ไม่นาน และเขาก็มีเหตุผลเกินกว่าที่จะมานั่งทะเลาะกับเธอเหมือนครั้งวันวาน
“พาลูกไปล้างมือก่อนสิคะ มือเลอะอย่างนี้จะทานได้ยังไง”เธอเอ่ยกับผู้บริหารใหญ่ที่
ตอนนี้ถูกลูกชายแปลงร่างให้กลายเป็นแมวด้วยปลายนิ้วป้อมที่ปาดสีน้ำลงบนใบหน้าหล่อคม
“ไปช่วยผมล้างหน่อยสิครับ ลูกเรานี่นับวันชักจะดื้อใหญ่แล้วนะ”
“ลูกไม่ได้ดื้อหรอกค่ะ แกมีพ่อชวนเกเรต่างหาก”เธอเอ่ย ก่อนจะดึงจมูกโด่งของคน
เป็นพ่ออย่างหมั่นเขี้ยวก ก่อนจะลุกจากโต๊ะเตี้ยเดินจูงมือเด็กน้อยไปเพิ่งเดินเตาะแตะไปที่ห้องน้ำ
“แม่คับ ป๊าน่ารัก คิกๆ”นิ้วเล็กป้อมชี้ไปที่ร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อก่อนจะหัวเราะ
ชอบใจ เธออดยิ้มตามลูกไม่ได้ เมื่อมองใบหน้าหล่อคมที่ถูกแต่งแต้มให้กลายเป็นแมวน้อย
“ยิ้มหรอฮะแม่ลูก แกล้งป๊าอย่างนี้จะลงโทษให้เข็ดเลยคอยดู” ว่าแล้วคนเป็นพ่อก็พุ่ง
เข้าหาร่างตุ้ยนุ้ยของลูกชายก่อนจะอุ้มเข้าสู่อ้อมกอดและจักจี้จนคนเป็นแม่ใจหล่นไปถึงตาตุ่มเมื่อ
เห็นพ่อลูกเล่นกัน
“พอแล้วค่ะคุณ เดี๋ยวลูกก็ตกลงมาหรอก”
“พอแล้วก็ได้”
ป๊อปปี้เอ่ยก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มของภรรยาสาว แขนแกร่งอุ้มลูกน้อยไว้ อีก
มือก็โอบเอวบางของภรรยาสาวเดินไปล้างเนื้อล้างตัว
“แม่คับ ปัจฐ์ป้อน”
เสียงของลูกชายตัวแสบเอ่ยเจื้อยแจ้วขณะจ่อช้อนเค้กจ่อไปที่ริมฝีปากอิ่มของคนเป็น
แม่ ป๊อปปี้มองจานเค้กที่ถูกเจ้าลูกชายหม่ำก่อนจะส่ายหน้า ฟางทำอาหารอร่อย จนทำให้เจ้าตัวเล็ก
จะไม่เล็กอีกต่อไป ดูซินั่น...โตมาจะหล่อรึเปล่า แต่ก่อนจะหล่อคงจะได้อ้วนเป็นหมูแน่ๆ
“พอแล้วนะฟาง ต่อไปไม่ต้องทำแล้วเค้กเนี่ย ดูสินั่นจะกลายเป็นลูกหมูมากกว่าลูกคน
แล้ว”
“ฮ่าๆ ก็แกชอบนี่คะ เอาเถอะน่าลูกกำลังโตนะคะ”
“ก็ขยันขุนแบบนี้ไงจะกลายเป็นหมูทั้งพ่อทั้งลูกอยู่แล้ว”เขาเอ่ยก่อนจะขยับเข้าไปนั่ง
ใกล้ภรรยาสาวที่งับเค้กที่ลูกชายตัวแสบป้อนให้เข้าปาก เจ้าตัวเล็กยิ้มแป้น ก่อนจะย้ายจากตักแม่มา
นั่งที่ตักของเขา ปากก็คอยงับขนมเค้กที่คนเป็นแม่ป้อนให้ เขาลูบผมดำขลับของเจ้าเล็กก่อนจะยิ้ม
ให้ภรรยาสาว
ความสุขมันไม่ได้อยู่ไกลที่ไหนหรอก แต่มันอยู่ที่ใจ และตอนนี้เขาก็กำลังมีความสุข
เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ...มีคนที่เขารัก และรักเขา
“ผมรักฟางนะ”
“ฟางก็รักคุณค่ะ”เขาโน้มใบหน้าไปใกล้ภรรยาสาว หมายจะจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ แต่...
“หนูก็รักป๊ากับแม่ ค้าบ”
“ไอ้ตัวแสบ”
คนเป็นพ่อสบถ ก่อนจะยีผมดำขลับบนศีรษะเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว ช่างขัดได้เวลาจริงๆลูกพ่อ...
บ้ายบาย เจอกันเรื่องหน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
