HURT รักหลอกลวง...
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่21
“หยุดบ้าซะทีเหอะ ฉันกับคุณเรามีภาระอยู่มากมายที่ต้องรับผิดชอบ คุณจะมาคิดสั้นแบบนี้ไม่ได้นะ”
ลมหายใจถูกผ่อนออกอย่างโล่งอกเมื่อชายหนุ่มหยุดเดิน
“คุณไม่ได้รักผม ชีวิตผมก็ไม่ได้มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้ว...”
“หยุดนะ!ปล่อยฉันลง ถ้าอยากตายก็ตายไปคนเดียวเลย...ปล่อย”
หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา ในใจก็นึกหวาดกลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง แต่ถ้าหากว่าเธอยังอยู่ในอ้อมแขนของ
เขาอยู่แบบนี้ ถ้าหากว่าเขาคิดสั้นเธอก็ไม่มีแม้แต่โอกาสจะช่วยเขา เธอเสียหัวใจไปไม่ได้...
เธอรอให้ถึงชาติหน้าไม่ได้...
“คุณบอกว่าจะเป็นแฟนผมก่อนสิ ถ้าคุณบอกแล้วผมจะปล่อยคุณลง...และผมก็จะ...”
“ฉันจะเป็นแฟนคุณ...และคุณก็ต้องอยู่กับฉัน ถ้าฉันเป็นแฟนคุณแล้วแฟนฉันตาย คุณไม่คิดบ้างหรอ
ว่าฉันจะเสียใจ”
“คุณจะเสียใจทำไม คุณไม่ได้รักผม”
“คุณต่างหากที่ไม่รักฉัน ถ้าคุณรักฉันแล้วทำไมทำร้ายตัวเอง ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีคุณ...ว้าย!”
จู่ๆระดับน้ำที่ท่วมอยู่ที่ต้นคอของเธอก็ลดลงจนถึงระดับเอว ชายหนุ่มปล่อยร่างของเธอลง
ก่อนน้ำเสียงเข้มจะบ่นเบาๆ
“เจ็บเข่าชะมัด หินกรวดเยอะจริงๆเลย”
“คุณภาณุ! คุณแกล้งฉันหรอ”
มือเล็กๆระดมทุบไปที่หน้าอกแกร่ง อย่างเจ็บใจที่ถูกชายหนุ่มหลอกเอาง่ายๆ ถึงว่าสิ ระยะทางห่างออก
มาจากชายหาดเพียงเล็กน้อย แต่ทำไมระดับน้ำถึงลึกนัก ที่แท้เขาก็ใช้เข่าเดินแทนเท้านี่เอง
“โอ้ย ผมเจ็บนะ” “นิสัยไม่ดี....ฉันเกลียดคุณ”
“เอ้า ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้ว เมื่อกี้ยังบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผมอยู่เลย เอ๊ะ แล้วเมื่อกี้คุณตกลงเป็น
แฟนผมหรือยังนะ”
“ยัง” ชายหนุ่มโคลงศีรษะให้กับคนตัวเล็กที่ตั้งเค้างอนเขาอีกรอบ
“ปากแข็งอย่างนี้ต้องขัดเกลาบ่อยๆซะแล้วละมั้ง”
มือหนาเชยคางมนขึ้น ก่อนจะเกลี่ยริมฝีปากอิ่มเบาๆ แล้วก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าแสนหวานขึ้นสีจัด
ทั้งๆที่เจ้าตัวยังคงตีหน้ายักษ์ข่มขู่เขาอยู่
“ผมเป็นนักธุรกิจ พูดคำไหนคำนั้น คุณตกลงเป็นแฟนของผมแล้ว ต่อไปนี้ก็สบายใจได้แล้วนะว่าคุณเป็น
ผู้หญิงคนเดียวของผม...ไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นเจ้าของหัวใจ”
“ฉันไม่อยากได้...”
“แต่ผมอยากให้ และอยากได้หัวใจดวงนี้...ได้หรือเปล่า”
มือหนากุมมือเล็กไว้ ก่อนจะดึงเอวบางให้เข้ามาแนบชิดกาย
“ถ้าวันนี้คุณยังไม่อยากให้ผมก็ไม่เป็นไร...แต่ขอให้คุณรู้ไว้ ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ”
ริมฝีปากหยักลึกจรดลงบนหลังมือนุ่มนิ่ม ก่อนจะเลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าแสนหวาน มือหนารั้งท้ายทอยของ
คนตัวเล็กให้รับจูบของเขา ริมฝีปากอิ่มเผยอน้อยๆอย่างเชิญชวน และชายหนุ่มก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย เข้า
ครอบครองตักตวงความหวานจากหญิงสาวทันที
“ฟางผมเจ็บเข่าจังเลย ทำแผลให้หน่อยสิ”
ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ใช้เวลาคิดอยู่กับตัวเองนาน ส่งลูกอ้อนให้ทันที มือปลาหมึกยกขึ้นคล้อง
คอระหงส์ ก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บเพื่อให้สมจริง
“ตายจริง เป็นแผลถลอกหมดเลย”
น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างเป็นห่วง ก่อนมือเล็กจะวางลงบนมือหนาที่คล้องอยู่ตรงลำคอ ใบหน้าแสนหวาน
เจือความกังวลเมื่อบาดแผลใหญ่พอสมควร ต่างจากชายหนุ่มที่เฝ้ามองดวงหน้าหวานของคนตัวเล็กอย่างเป็นสุขใจ
ร่างแกร่งถูกประคองให้นั่งลงบนโซฟาตัวยาว ก่อนหญิงสาวจะเอ่ยถาม
“กล่องยาอยู่ไหนคะ”
“ตรงลิ้นชักตรงนั้นน่ะ”
ชายหนุ่มชี้ไปที่โต๊ะไม้ตัวหนึ่ง หญิงสาวเดินไป ก่อนจะหยิบกล่องยาและเดินมาหาชายหนุ่ม
“คุณนี่มันบ้าจริงๆเลย ชอบหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัว”
“เจ็บก็คุ้ม โอ้ย ฟาง”
ชายหนุ่มร้องโอดโอยเมื่อคนตัวเล็กจงใจกดสำลีลงบนแผลถลอกอย่างแรง
“สมน้ำหน้า”
นิ้วแกร่งดีดหน้าผากคนก๋ากั่นไปหนึ่งที ใบหน้าสวยหวานง้ำงอนก่อนจะก้มลงทำแผลต่ออย่างไม่เต็มใจ
ชายหนุ่มส่ายหน้าและยิ้มน้อยๆ เขามีความสุขที่ไม่ต้องเห็นหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวย เขามีความ
สุขที่ไม่ต้องฟังร้อยพันคำพูดที่มันแสดงให้เห็นว่าหญิงสาวนั้นเจ็บปวดมากเพียงใด และเขาก็หวังเพียงว่าต่อจากนี้
ไปเขาจะไม่ได้เห็นและฟังอะไรๆที่มันเกิดจากความเจ็บปวดของเธอ
“เสร็จแล้วค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อปิดผ้าก็อตลงบนแผลเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นสบตาชายหนุ่มก่อนจะ
ต้องหลุบตาลงทันทีเมื่อแววตาคู่นั้นมันกำลังทำให้เธอหวั่นไหว
“อยากกลับหรือยัง”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ฉายแววความตื่นตระหนก
ราวกับลูกกวางน้อย แขนแกร่งยันตัวไว้กับแขนโซฟากักกันร่างเล็กไว้ภายใต้อ้อมกอดของเขาเอง
“ไหนบอกว่าจะพาฉันกลับ ออกไปนะ” มือเล็กผลักอกแกร่งออก เมื่อเห็นท่าทีคุกคามของชายหนุ่ม
“ขอสามีหอมก่อนสิ” ว่าแล้วจมูกโด่งเรียวก็กดลงบนแก้มนวล ก่อนร่างแกร่งจะลุกขึ้นและยื่นมือไปให้คน
ตัวเล็ก
“ฉันลุกเองได้ ไม่ได้พิการ” ร่างเล็กก้าวฉับๆไปที่ประตู ก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาให้ชายหนุ่ม
“งั้นคืนนี้ก็ลุกให้ไหวละกันยัยกระต่ายน้อยของฉัน”
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
