HURT รักหลอกลวง...
9.5
เขียนโดย 
สายลมแห่งตะวัน
วันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.36 น.
39 ตอน
215 วิจารณ์
97.99K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความHURT รักหลอกลวง...
ตอนที่18
“ไปเที่ยวกันไหม”
“เที่ยว? เที่ยวไหนคะ”
“ทะเล ใกล้ๆนี่เอง ไปนะ”
น้ำเสียงเข้มออดอ้อนคนในอ้อมกอดอย่างกลัวว่าจะมีคนพาเธอชิ่งหนีจากเขาไป
“คุณไม่ต้องทำงานหรือคะ”
“วันนี้ผมไม่มีประชุม ไม่มีนัดพบลูกค้า ไปได้”
“ฉันอยากอยู่กับแม่กับน้องมากกว่า”
หญิงสาวเอ่ยเบาๆ เมื่อความเป็นจริงทำให้เธอต้องหักห้ามใจ เพราะยิ่งเธออยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่
ก็จะเป็นเธอเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดในวันที่ต้องไปจากเขา...
“งั้นก็พาแม่กับเฟย์ไปด้วยสิ ไม่เห็นจะยากเลย...ไปอาบน้ำกันเถอะ”
“ไม่ฉันอาบคนเดียวได้”
ชายหนุ่มไม่ฟังช้อนอุ้มร่างเล็กเดินโทงๆเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียง ชายหนุ่มหัวเราะเพียงเบาๆเมื่อคนถูกเอาเปรียบส่งค้อนวงใหญ่มาให้
ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำ ร่างเล็กยังคงหอบหายใจกับบทรักที่ชายหนุ่มเพิ่งจะมอบให้ หากแต่ดวงตากลมโตกลับ
มองคาดโทษตัวต้นเหตุด้วยแรงอาฆาต ชายหนุ่มเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็หยิบผ้าขนหนูมา ก่อนจะเช็ดไปตามร่างเล็ก
ที่ผล็อยหลับไปอีกครา ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูพันร่างเล็กไว้ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมร่างของหญิงสาวเอาไว้ เมื่อหันไป
มองนาฬิกาข้างฝาแล้วยังบอกเวลาเพียงหกโมงครึ่ง
ให้เธอนอนพักอีกหน่อยก่อนจะไปรับคุณเพียงพรและเฟย์ที่บ้าน...
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดต่อสาย
“ฮัลโหลเฟย์”
“พี่ป๊อป มีอะไรรึเปล่าคะ”
“พี่จะพาไปเที่ยวทะเลน่ะ เตรียมตัวรอได้เลยนะ”
“ค่ะๆ เดี๋ยวเฟย์ไปบอกแม่ก่อนนะ บ้ายบาย”
เฟย์บอกน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนหญิงสาวจะกดตัดสายไป เขาโคลงศีรษะน้อยๆ ก็เพิ่งจะเห็นคู่พี่น้องที่
แตกต่างกันขนาดนี้ก็สองคนนี่แหละ คนพี่ก็แสนจะเงียบขรึม ชอบเก็บงำความรู้สึกไว้เพียงคนเดียว ผิดกับคนน้องที่
รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน สายตาคมเบนมองนาฬิกาข้างฝา ที่บอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เท้าแกร่งเดินไป
หยุดที่เตียงสีขาว ก่อนจะเอ่ยเรียกหญิงสาวเบาๆ
“ฟาง ตื่นเถอะ”
“อื้อ”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวไม่ยอมตื่นและยังมีท่าทีว่าไม่พอใจเขาอีกต่างหากเมื่อร่างเล็ก
พลิกตัวนอนตะแคงพร้อมกับตลบผ้าห่มขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะลงมา เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมร่างเล็ก
เอาไว้ออกและได้ผล เมื่อดวงตากลมโตเบิกโพลง ร่างเล็กงัวเงียก่อนจะยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี
“ไปแต่งตัว ผู้หญิงอะไรขี้เซาจริงๆ”
“คุณก็ออกไปข้างนอกก่อนสิคะ แล้วฉันจะแต่งตัวยังไง”
“ไม่ออก เห็นมาหมดแล้วจะอายอะไร เอ้า รีบแต่งสิ ไม่อย่างนั้นผมแต่งให้นะ”
คนถูกแกล้งหันมาส่งค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่ม หากแต่คนถูกค้อนไม่ได้สนใจ ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่าง
สบายใจรอดูการแต่งตัวของคนตัวเล็กราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าปลกหรือน่าอาย
คนตัวเล็กหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้ก่อนจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไปที่ห้องน้ำ ป๊อปปี้เด้งตัวขึ้นมาก่อนจะชี้
หน้าหญิงสาวอย่างคาดโทษ
“แบร่” มีเพียงใบหน้าสวยหวานที่แลบลิ้นปลิ้นตาให้เขาก่อนที่จะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเท่านั้น
ที่ชายหนุ่มได้เห็น ไม่เหมือนอย่างที่คาดหวังไว้สักนิด
หากบอกว่าฟางไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นก็คงจะไม่ผิด...
ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอ แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่แข็งกระด้าง...
เธอยังคงมีความเป็นผู้หญิงอยู่ในตัว หากแต่เธอเข้มแข็งเกินกว่าที่จะอ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เธอยังคงมีความกลัว แต่เธอไม่เคยกลัวในสิ่งที่ไม่ยุติธรรมต่อเธอ
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่แน่ใจว่าจะมีอยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า...คือ
หัวใจ...
เธอปฏิเสธรักเขาอย่างไร้เยื่อใย เธอทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาเห็นในนัยน์ตาหวานคู่นั้นไม่ใช่ความจริงหรือเป็นสิ่งที่
เขาเข้าใจผิดมาตลอด เขาเห็นอยู่ตำตาว่าเธอเสียใจเมื่อเขาพูดถึงผู้หญิงอื่น
เธอไม่พอใจเมื่อเขาบอกว่ามีใครอีกคน...เพียงแต่เธอไม่เคยพูดออกมา ทั้งๆที่ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเขา
แสดงออกชัดเจนว่าเขาทั้งรัก ทั้งหวง แต่เธอก็ไม่ได้มีทีที่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย...
เธอก็ยังเป็นฟางคนเดิมที่ไม่สนใจเขาไม่ว่าเขาจะพยายามดูแลเอาใจใส่เธอแค่ไหน...
แค่ไม่สนใจแต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา...เพราะฉะนั้นเขายังคงมีความหวังเสมอ...
“คุณภาณุ!”
“อะไร!”
ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเสียงหวานชัดก้องในโสตประสาทของเขา
“ฉันเรียกคุณตั้งนานแล้ว ไม่ได้ยินหรอคะ”
ชายหนุ่มทอดสายตามองร่างเล็กในชุดเดรสตัวยาวสีชมพูอ่อนสดใส ขับสีผิวของเธอให้ดูขาวอมชมพู
ใบหน้าที่แม้ไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มก็ดูสวยหวานจนเขาแทบจะละลายกองอยู่ตรงหน้าเธอ ผมยาวที่ติดจะยุ่ง
และฟูล้อมกรอบใบหน้าเรียวรูปไข่ทำให้เธอดูเป็นสาวน้อยน่ารัก ทั้งที่ตอนนี้เธอโตเกินกว่าสาวน้อยวัยแรกแย้มไป
เสียแล้ว
“เพราะคุณสวยเลยทำให้ผมไม่ได้ยินต่างหากล่ะ”
“แหวะ ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว”
คนตัวเล็กทำหน้าปูเลี่ยนๆก่อนจะเดินไปแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาล้มตัวลงนอนเพราะเชื่อว่าเวลา
ที่ผู้หญิงทุกคนจะจัดการกับใบหน้าของตัวเองนั้นนานจนผู้ชายอย่างเขานอนหลับจนอิ่มแน่
“นอนอีกทำไมล่ะคะ ไปกันเถอะ ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว”
ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะมองเห็นนางฟ้าเดินดินที่ยืนเท้าเอวมองเขาอย่างเอาเรื่อง
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นก่อนจะตวัดรอบเอวบางและเดินออกจากห้องนอน...
ฟางเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องแปลกใจอยู่ตลอดเวลา...
....................................................................................................................................
ตอนที่18
“ไปเที่ยวกันไหม”
“เที่ยว? เที่ยวไหนคะ”
“ทะเล ใกล้ๆนี่เอง ไปนะ”
น้ำเสียงเข้มออดอ้อนคนในอ้อมกอดอย่างกลัวว่าจะมีคนพาเธอชิ่งหนีจากเขาไป
“คุณไม่ต้องทำงานหรือคะ”
“วันนี้ผมไม่มีประชุม ไม่มีนัดพบลูกค้า ไปได้”
“ฉันอยากอยู่กับแม่กับน้องมากกว่า”
หญิงสาวเอ่ยเบาๆ เมื่อความเป็นจริงทำให้เธอต้องหักห้ามใจ เพราะยิ่งเธออยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่
ก็จะเป็นเธอเองนั่นแหละที่ต้องเจ็บปวดในวันที่ต้องไปจากเขา...
“งั้นก็พาแม่กับเฟย์ไปด้วยสิ ไม่เห็นจะยากเลย...ไปอาบน้ำกันเถอะ”
“ไม่ฉันอาบคนเดียวได้”
ชายหนุ่มไม่ฟังช้อนอุ้มร่างเล็กเดินโทงๆเข้าไปในห้องน้ำ
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียง ชายหนุ่มหัวเราะเพียงเบาๆเมื่อคนถูกเอาเปรียบส่งค้อนวงใหญ่มาให้
ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำ ร่างเล็กยังคงหอบหายใจกับบทรักที่ชายหนุ่มเพิ่งจะมอบให้ หากแต่ดวงตากลมโตกลับ
มองคาดโทษตัวต้นเหตุด้วยแรงอาฆาต ชายหนุ่มเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็หยิบผ้าขนหนูมา ก่อนจะเช็ดไปตามร่างเล็ก
ที่ผล็อยหลับไปอีกครา ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูพันร่างเล็กไว้ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมร่างของหญิงสาวเอาไว้ เมื่อหันไป
มองนาฬิกาข้างฝาแล้วยังบอกเวลาเพียงหกโมงครึ่ง
ให้เธอนอนพักอีกหน่อยก่อนจะไปรับคุณเพียงพรและเฟย์ที่บ้าน...
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะกดต่อสาย
“ฮัลโหลเฟย์”
“พี่ป๊อป มีอะไรรึเปล่าคะ”
“พี่จะพาไปเที่ยวทะเลน่ะ เตรียมตัวรอได้เลยนะ”
“ค่ะๆ เดี๋ยวเฟย์ไปบอกแม่ก่อนนะ บ้ายบาย”
เฟย์บอกน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนหญิงสาวจะกดตัดสายไป เขาโคลงศีรษะน้อยๆ ก็เพิ่งจะเห็นคู่พี่น้องที่
แตกต่างกันขนาดนี้ก็สองคนนี่แหละ คนพี่ก็แสนจะเงียบขรึม ชอบเก็บงำความรู้สึกไว้เพียงคนเดียว ผิดกับคนน้องที่
รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน สายตาคมเบนมองนาฬิกาข้างฝา ที่บอกเวลาเจ็ดโมงครึ่ง เท้าแกร่งเดินไป
หยุดที่เตียงสีขาว ก่อนจะเอ่ยเรียกหญิงสาวเบาๆ
“ฟาง ตื่นเถอะ”
“อื้อ”
ชายหนุ่มโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวไม่ยอมตื่นและยังมีท่าทีว่าไม่พอใจเขาอีกต่างหากเมื่อร่างเล็ก
พลิกตัวนอนตะแคงพร้อมกับตลบผ้าห่มขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะลงมา เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมร่างเล็ก
เอาไว้ออกและได้ผล เมื่อดวงตากลมโตเบิกโพลง ร่างเล็กงัวเงียก่อนจะยอมลุกขึ้นมาแต่โดยดี
“ไปแต่งตัว ผู้หญิงอะไรขี้เซาจริงๆ”
“คุณก็ออกไปข้างนอกก่อนสิคะ แล้วฉันจะแต่งตัวยังไง”
“ไม่ออก เห็นมาหมดแล้วจะอายอะไร เอ้า รีบแต่งสิ ไม่อย่างนั้นผมแต่งให้นะ”
คนถูกแกล้งหันมาส่งค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่ม หากแต่คนถูกค้อนไม่ได้สนใจ ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่าง
สบายใจรอดูการแต่งตัวของคนตัวเล็กราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องน่าปลกหรือน่าอาย
คนตัวเล็กหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้ก่อนจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มไปที่ห้องน้ำ ป๊อปปี้เด้งตัวขึ้นมาก่อนจะชี้
หน้าหญิงสาวอย่างคาดโทษ
“แบร่” มีเพียงใบหน้าสวยหวานที่แลบลิ้นปลิ้นตาให้เขาก่อนที่จะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเท่านั้น
ที่ชายหนุ่มได้เห็น ไม่เหมือนอย่างที่คาดหวังไว้สักนิด
หากบอกว่าฟางไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นก็คงจะไม่ผิด...
ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอ แต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่แข็งกระด้าง...
เธอยังคงมีความเป็นผู้หญิงอยู่ในตัว หากแต่เธอเข้มแข็งเกินกว่าที่จะอ่อนไหวกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เธอยังคงมีความกลัว แต่เธอไม่เคยกลัวในสิ่งที่ไม่ยุติธรรมต่อเธอ
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่แน่ใจว่าจะมีอยู่ในตัวผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า...คือ
หัวใจ...
เธอปฏิเสธรักเขาอย่างไร้เยื่อใย เธอทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เขาเห็นในนัยน์ตาหวานคู่นั้นไม่ใช่ความจริงหรือเป็นสิ่งที่
เขาเข้าใจผิดมาตลอด เขาเห็นอยู่ตำตาว่าเธอเสียใจเมื่อเขาพูดถึงผู้หญิงอื่น
เธอไม่พอใจเมื่อเขาบอกว่ามีใครอีกคน...เพียงแต่เธอไม่เคยพูดออกมา ทั้งๆที่ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเขา
แสดงออกชัดเจนว่าเขาทั้งรัก ทั้งหวง แต่เธอก็ไม่ได้มีทีที่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย...
เธอก็ยังเป็นฟางคนเดิมที่ไม่สนใจเขาไม่ว่าเขาจะพยายามดูแลเอาใจใส่เธอแค่ไหน...
แค่ไม่สนใจแต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา...เพราะฉะนั้นเขายังคงมีความหวังเสมอ...
“คุณภาณุ!”
“อะไร!”
ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเสียงหวานชัดก้องในโสตประสาทของเขา
“ฉันเรียกคุณตั้งนานแล้ว ไม่ได้ยินหรอคะ”
ชายหนุ่มทอดสายตามองร่างเล็กในชุดเดรสตัวยาวสีชมพูอ่อนสดใส ขับสีผิวของเธอให้ดูขาวอมชมพู
ใบหน้าที่แม้ไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มก็ดูสวยหวานจนเขาแทบจะละลายกองอยู่ตรงหน้าเธอ ผมยาวที่ติดจะยุ่ง
และฟูล้อมกรอบใบหน้าเรียวรูปไข่ทำให้เธอดูเป็นสาวน้อยน่ารัก ทั้งที่ตอนนี้เธอโตเกินกว่าสาวน้อยวัยแรกแย้มไป
เสียแล้ว
“เพราะคุณสวยเลยทำให้ผมไม่ได้ยินต่างหากล่ะ”
“แหวะ ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว”
คนตัวเล็กทำหน้าปูเลี่ยนๆก่อนจะเดินไปแต่งหน้าที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาล้มตัวลงนอนเพราะเชื่อว่าเวลา
ที่ผู้หญิงทุกคนจะจัดการกับใบหน้าของตัวเองนั้นนานจนผู้ชายอย่างเขานอนหลับจนอิ่มแน่
“นอนอีกทำไมล่ะคะ ไปกันเถอะ ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว”
ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น ก่อนจะมองเห็นนางฟ้าเดินดินที่ยืนเท้าเอวมองเขาอย่างเอาเรื่อง
ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นก่อนจะตวัดรอบเอวบางและเดินออกจากห้องนอน...
ฟางเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องแปลกใจอยู่ตลอดเวลา...
....................................................................................................................................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.6 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
