candy love รักรสหวานเคลือบน้ำตา

ป๊อปปี้ตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า เขามองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ป๊อปปี้ขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอน
เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเลือดอยู่บนผ้าปูที่นอน นี่เขาทำรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวเหรอ...
ความสงสารของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความสะใจทันที เมื่อนึกถึงในอดีตที่เขาเคยโดนกระทำต่างๆ
นานา สมควรแล้ว....ฟาง  เธอสมควรรับกรรมที่พวกเธอทำไว้กับฉัน
"ตื่นได้ล่ะ จะนอนหลับกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน"ป๊อปปี้กระชากแขนร่างบางเพื่อปลุกให้เธอตื่น
"ฟาง ตื่นแล้ว พี่ป๊อป ปล่อยฟางได้แล้ว ฟางเจ็บนะ"ฟางรู้สีกเจ็บไปทั้งกายและจิตใจ
"อย่ามาสำออย ไป...ลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว จะได้รีบไปทำอาหารเช้าให้ฉัน  ฉันจะรีบไปเรียน"
"ฟางอยากกลับบ้านฮึก...พี่ป๊อป  ปล่อยฟางไปเถอะนะ"ฟางเริ่มน้ำตาซึม
"เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน  ชดใช้ในสิ่งที่ครอบครัวเธอทำไว้กับฉัน "ป๊อปปี้บอก
"ฟางเกลียดพี่ป๊อป"ฟางใช้ผ้าห่มพันตัวก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ  ป๊อปปี้ลุกไปหยิบเสื้อผ้า
ให้เธอ เขาเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
"เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก  จะใส่ก็เปิดประตูเอาเองล่ะกัน ฉันจะไปรอข้างล่าง ฉันให้เวลาเธอแค่
20นาที ถ้าช้าล่ะก็เธอเจอดีแน่"ป๊อปปี้บอกก่อนจะออกไป  ฟางทรุดนั่งที่พื้นห้องน้ำปล่อยให้
สายน้ำรินไหลผ่านตัวเธอไป เขากลับมาทำไมกัน ...กลับมาเพื่อจะทำร้ายเธออีกครั้ง
เขายังเหลือจิตใจความเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่า ...  หลังจากอาบน้ำเสร็จ  ฟางเดินมาแต่งตัว
อย่างสภาพเกือบจะไร้วิญญาณ  ฟางเห็นกระเป๋าถือของเธอจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีมือถือ
จึงรีบควานหาก่อนจะกดโทรไปหาแก้วทันที
"พี่แก้วฮึก...."(ฟาง  ฟางอยู่ที่ไหน) เสียงปลายสายดีใจมากที่ฟางติดต่อมาหา
"ฟางไม่รู้  ฮือ....พี่แก้ว ช่วยฟางด้วย"ฟางร้องไห้ไปพูดไป
(ฟางเป็นอะไร  ใครทำอะไรฟาง บอกพี่มาสิ) เสียงแก้วร้อนรนมากเมื่อรู้ว่าน้องสาวร้องไห้
"พี่ป๊อปเขาโอ๊ยย..."ฟางยังพูดไม่ทันจบก็ถูกมือใหญ่กระชากแขนอย่างแรง  ป๊อปปี้
เขวี้ยงมือถือเธอลงพื้นจนมันแตกชิ้นส่วนกระเด็นกระจัดกระจาย 
"พี่ป๊อปใจร้าย พี่ทำแบบนี้ทำไม"ฟางมองเขาอย่างโกรธเคือง
"แล้วเธอคิดจะทำอะไรล่ะ ห๊ะ"ป๊อปปี้ตะคอกใส่เธอ  ฟางสะอื้นไห้หนักกว่าเดิมด้วยความกลัว
"ฟาง...ฟางก็แค่อยากกลับบ้าน"ฟางก้มหน้าตอบเธอไม่กล้าสบตาเขา
"นี่ คือบทลงโทษที่เธอคิดจะหนีฉัน ฟาง"ป๊อปปี้กดจูบอย่างหนักหน่วง ฟางดิ้นขลุกขลักอยู่
ในอ้อมกอดเขา ป๊อปปี้บีบปากเล็กของเธอก่อนจะสอดใส่ลิ้นเข้าไปเพื่อบังคับให้เธอลิ้มรส
จูบอันร้อนแรงที่เขากำลังมอบให้  ฟางสุดจะทนเธอผลักเขาออกอย่างแรงแล้วรีบวิ่งไป
ป๊อปปี้รีบตามร่างบางไปทันที 
 
แก้วเครียดเรื่องฟางมาก ไม่ยอมกินอะไรเลย เฟย์เห็นดังนั้นก็ไม่สบายใจเลยให้โทโมะ
มาช่วยปลอบเพราะเฟย์ลองแล้วแต่แก้วก็ยังไม่ดีขึ้น
"น้องสาวเธอไม่เป็นอะไรหรอก อย่าคิดมากเลย แก้ว"โทโมะนั่งลงข้างๆแก้ว
"ฟางเป็นเด็กอ่อนแอตั้งแต่เด็ก ฟางอยู่กับมัน..."แก้วบอกเสียงสั่น
"มันไหน....."โทโมะสงสัย
"ไอ้ป๊อปปี้มันพาฟางไป มันทำร้ายฟาง"แก้วโกรธแค้นป๊อปปี้มาก
"ไม่เอาน่า  อย่าเครียด  ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันจะช่วยเธอตามหาน้องสาว ดีไหม"
"ขอบใจนายมากนะ โทโมะ"แก้วยิ้มบางๆอย่างซึ้งใจกับความมีน้ำใจของเขา
"ไม่เป็นไร  ไปกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวไม่มีแรง"โทโมะยิ้ม แก้วยอมให้โทโมะพาไปกินข้าว
แต่โดยดี  เฟย์แอบฟังได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็โกรธเกลียดป๊อปปี้มากขึ้น  เธอรีบขับรถออกไป
บ้าน จิระคุณ ทันที
"ฉันมาหาไอ้ป๊อปปี้"เฟย์บอกกับแม่บ้าน  ทันทีที่เข้ามาในบ้านได้
"เธอมีสิทธิอะไรมาเรียกพี่ชายฉันแบบนี้"ร่างสูงเดินลงมาจากบันได หลังจากที่ได้ยินเสียง
เอะอะของหญิงสาว
"นายเป็นใคร"เฟย์มองเขาอย่างหวาดระแวง
"ฉัน เขื่อน  ภัทรดนัย  เสตสุวรรณ  น้องชายคนละพ่อของพี่ป๊อปปี้"เขื่อนบอก
"ที่แท้ก็น้องชายไอ้ขยะ"เฟย์ว่า
"เธอเป็นใครถึงมาว่าพี่ป๊อปแบบนี้"เขื่อนโมโหแทน
"พี่ชายนายกักขังหน่วงเหนี่ยวพี่สาวฉัน   นายต้องรับผิดชอบ" เฟย์บอก
"มีหลักฐานเหรอ ห๊ะ สาวน้อย"เขื่อนยิ้มกวนใส่ เฟย์โกรธมาก
"ฉันจะไปแจ้งตำรวจ คอยดู"เฟย์เดินออกไปทันที เพราะรู้ว่าอยู่ต่อไปก็ทำอะไรไม่ได้
"แย่ล่ะสิ พี่ป๊อป"เขื่อนรีบโทรบอกป๊อปปี้ทันที เพื่อให้เขาได้ทราบว่าเฟย์มาอาละวาด
ที่บ้าน
(ก็ดี...ให้มันคลั่งกันทั้งบ้านนั่นแหละ  ขอบใจมาก เขื่อน) ปลายสายตอบกลับมาหลังจากได้
ฟังเรื่องราวทั้งหมด
"ไม่เป็นไร ดูแลตัวเองด้วยนะไอ้พี่ชาย"เขื่อนกดวางสายก่อนจะถอนหายใจ
ยัยเด็กนั่นต้องมาอีกแน่....พี่ป๊อปนะ พี่ป๊อป ไม่น่าหาเรื่องใส่หัวน้องเล้ยยยย
 
 
เม้นๆๆๆกันหน่อยนร้า  เริ่มท้อ ฮ่าๆๆๆ  ติชมได้เช่นเคย หวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องนี้
ฝากติดตามด้วยนะคะ
 
 
 
.