เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 
 
 
 
 
 
“เห้อ”ฟางนั่งริมระเบียงแล้วทอดมองทะเลของหมู่บ้านชาวเลยามเย็นพลางถอนหายใจแล้วมอง
แหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายตัวเองแล้วพยายามหลับตานึกถึงเรื่องราวต่างๆ
 
 
 
“โอ๊ยยยย ทำไมมันจำไม่ได้ซักทีเนี่ย ทนไม่ไหวแล้ว”ฟางร้องออกมาก่อนจะหันหลังแล้วกระโดด
ลงสระน้ำในบ้านทันที
 
 
 
“เป็นอะไรไปฟาง”แบงค์ที่ทำกับข้าวอยู่ที่ครัวก็รีบวิ่งมาหาฟางที่โดน้ำลงไปแล้ว
 
 
“ฟางพยายามคิด คิดเท่าไหร่ทำไมมันนึกเรื่องราวของฟางกับแฟนฟางไม่ออกอ่ะ คิดแล้วปวดหัว
หงุดหงิด”ฟางพูดพลางเอามือทุบน้ำอย่างเจ็บใจตัวเอง
 
 
 
“ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณฟาง ขึ้นมาก่อน น้ำเย็นจะตาย”พิมแฟนของแบงค์พูดก่อนจะเอื้อมมือไปจับ
มือฟางขึ้นมาจากสระ
 
 
 
 
“เหวอๆ”ฟางร้องเมื่อลื่นล้มลงไปในสระอีกครั้งพร้อมกับพิม
 
 
 
“เห้ย ฟาง พิม นี่เครียดมากถึงกับเอาแฟนชั้นลงไปในน้ำอีกคนเลยหรอเนี่ย”แบงค์รีบวิ่งมาดูฟางและ
พิมที่ตกน้ำไป
 
 
 
“งั้นก็เอาแบงค์อีกคนลงมาเลยละกัน”ฟางพูดก่อนจะหันไปพยักหน้ากับพิมแล้วดึงแบงค์ลงมาในสระ
น้ำอีกคน
 
 
 
“อ่ะๆ เล่นเลย เล่นให้เต็มที่เลย เปียกแล้วนิ”แบงค์พูดก่อนจะเล่นน้ำในสระกับพิมและฟาง ก่อนจะ
ขอตัวขึ้นจากน้ำไปอาบน้ำพร้อมกับพิม
 
 
 
 
“นี่ฟางยังไม่ขึ้นอีกหรอพิม”แบงค์เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวเย็นถามพิมที่ยืนกอดอกมองฟางที่เปลี่ยน
ชุดว่ายน้ำแล้วก็เอาแต่ว่ายน้ำอย่างเดียว
 
 
“ยังเลยค่ะพี่แบงค์ ขึ้นมาเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้วก็ลงไปอีกรอบ เห็นชอบดำน้ำไปนานๆพิมเป็นห่วง
จัง”พิมพูด
 
 
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพิม สระน้ำบ้านพี่นะ ไม่ลึกหรอก ถ้าฟางเป็นอะไรไปยังไงพวกเราก็ไปช่วยทัน
อยู่ดี”แบงค์พูดเพราะรู้ดีว่าฟางว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมเมื่อฟางว่ายน้ำไม่แข็งแล้ว
ถึงกลับเอาแต่ดำน้ำอยู่อย่างนั้น
 
 
 
 
 
“ตามหาฟางเจอรึยังป๊อป”ป๊อปปี้หญิงเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในห้องกับโทโมะและแก้ว
 
“ยังเลย นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว ยังไม่มีมาตามป้ายประกาศเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วซึมลงไป
 
 
“สู้ๆนะป๊อป ป๊อปปี้เชื่อว่าป๊อปจะต้องหายัยจืด เอ้ย ฟางเจอแน่ๆ”ป๊อปปี้หญิงพูดแล้วยิ้มให้กับป๊อปปี้
 
“ขอบใจมากนะป๊อปปี้ แล้วกวินล่ะ ไม่บินมาเมืองไทยด้วยหรอ”ป๊อปปี้ถามถึงกวิน
 
 
“กวินติดงานน่ะ เลยให้ป๊อปปี้มาคนเดียว ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นหรอก ป๊อปปี้ไม่เป็นไรจริงๆ”ป๊อปปี้
หญิงพูด
 
 
“ยังไงป๊อปก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วต่อจากนี้ โตเป็นผู้ใหญ่มากๆล่ะ”ป๊อปปี้พูดกับ
ป๊อปปี้หญิง
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่งกับเพื่อนชั้นไม่ทันข้ามคืนก็เกิดเรื่อง นายไปทำอะไรเพื่อนชั้นรึเปล่าห้ะ
ป๊อปปี้”พ้อยเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องแล้วบ่นทันที
 
 
“แม่คนที่2ยัยฟางมาแล้วไง”แก้วมองพ้อยที่เดินเข้ามาหาป๊อปปี้ก็พูดขึ้น
 
 
“คือเธอลองอ่านนี่ดูสิ”ป๊อปปี้ยื่นกระดาษจดหมายที่ฟางเขียนให้ตัวเองแก่พ้อย
 
 
“ให้ตายเถอะ ป๊อปปี้บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะทำไมฟางจะเรื่องของนายไม่ได้เรื่องอะไรที่ไหนยังไง เล่า
โดยละเอียด”พ้อยพูดขึ้นก่อนที่ทั้งแก้ว โทโมะและป๊อปปี้เล่าทุกอย่างให้ฟังอีกครั้งโดยมีป๊อปปี้
หญิงนั่งสารภาพผิดทุกอย่างให้กับพ้อย
 
 
 
 
“หนอยย เธอนี่มันน่าโดนตบซักทีดีมั้ย”พ้อยง้างมือจะตบป๊อปปี้หญิง แก้วและโทโมะรีบห้ามไว้ทันที
 
 
“พอแล้วๆ ยัยป๊อปปี้ก็สำนึกผิดแล้วไม่ต้องลงไม้ลงมือหรอกพ้อย ถือซะว่าเห็นแก่ลูกในท้องของ
ป๊อปปี้เค้า”แก้วพูด
 
 
“เถอะนะ นี่ชั้นเห็นแก่ลูกของเธอหรอกนะ ชั้นเลยไม่ทำอะไร”พ้อยพูด
 
 
“ชั้นขอโทษ ชั้นรู้เรื่องชั้นเลยบินมาที่นี่เพื่อช่วยป๊อปตามหาฟาง เพราะทุกอย่างมันเริ่มมาจากความ
เห็นแก่ตัวของชั้นเอง ทำลายทั้งความรักและความไว้ใจของป๊อปปี้กับฟางลง”ป๊อปปี้หญิงก้มหน้า
สำนึกผิด
 
 
 
“แต่เราจะว่าทางฝ่ายป๊อปปี้ฝ่ายเดียวไม่ได้นะครับ ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดคุณป๊อปก็ไม่รู้ใจตัวเองหรอกว่า
ทั้งใจคุณป๊อปน่ะได้มีฟางไปแล้ว”โทโมะพูดอีกแง่
 
 
 
“แล้วไหนว่าจะมาอาทิตย์หน้าแล้วนี่ทำไมถึงมาวันนี้ได้ล่ะ”แก้วถามพ้อย
 
 
“ก็เพราะว่าเพื่อนสมัยมัธยมชั้นกับฟางน่ะสิเค้าจะแต่งงานพรุ่งนี้ เนี่ยแต่งงานที่กระบี่ด้วยนะ เก๋ๆ”พ้อ
ยพูดแล้ววางการ์ดแต่งงานของแบงค์และพิมลงบนโต๊ะ
 
 
 
“เดี๋ยวนะครับคุณพ้อย ที่คุณบอกเมื่อกี้ว่าเพื่อนคนนี้คือเพื่อนสมัยมัธยมของคุณพ้อยและก็ฟาง
นิ”โทโมะพูด
 
 
“ใช่เลย พวกเรา3คนนะ สนิทกันมากเลย แต่ตอนเรียนจบแบงค์เค้าต้องไปดูแลธุรกิจรีสอร์ทที่กระบี่
น่ะเลยไม่ได้เจอกัน”พ้อยพูด
 
 
“งั้นจะเป็นไปได้มั้ยว่าฟางจะไปหาเพื่อนคนนี้น่ะ”แก้วถามต่อ
 
 
“น่าจะเป็นไปได้นะ อุ๊ปส์ แบงค์โทรมาพอดี”พ้อยพูดจบก็ออกไปรับโทรศัพท์ทันที
 
 
“ชัวร์นะว่าฟางจะอยู่กับเพื่อนคนนี้จริงๆ”ป๊อปปี้หญิงถามอีกครั้ง
 
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องลองเสี่ยงดูเพราะเราหาทั่วกรุงเทพแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“บิงโก เอาล่ะทุกคนชั้นให้เวลา30นาทีในการเก็บกระเป๋า เดี๋ยวเราจะขึ้นเครื่องไปที่กระบี่ ไปตาม
ฟางกลับมากัน”พ้อยวางสายเสร็จก็เดินมาบอกทุกคน ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจ
 
 
 
 
 
“ยินดีด้วยนะแบงค์ เป็นฝั่งเป็นฝาซะที”ฟางพูดขึ้น วันนี้คืองานแต่งงานของของแบงค์และพิม
 
“แต่ช้ากว่าเธอละกันน่าฟาง”แบงค์แซวฟางกลับ ฟางยิ้มไม่พูดอะไร
 
“เอ้าๆ มัวแต่เม้าท์กันลืมชั้นแล้วรึไง”พ้อยพูดขึ้นทำให้แบงค์และฟางหันไปมองอย่างดีใจ
 
“พ้อยท์ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”แบงค์พูด
 
 
“แหม งานแต่งเพื่อนทั้งที พลาดของยัยฟางไปแล้วก็ขอรีบมางานของเพื่อนแบงค์หน่อยสิ”พ้อยท์
พูด
 
 
“แล้วนี่จะอยู่นานเท่าไหร่ล่ะพ้อย”แบงค์ถาม
 
 
“ก็อยู่จนกว่าคนข้างๆแถวนี้จะกลับบ้านไปพร้อมคุณสามีไง”พ้อยพูดแล้วมองฟางทันที
 
“อะไรน่ะ”ฟางไม่เข้าใจ
 
 
“ฟาง กลับบ้านกันเถอะนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางจากด้านหลังแล้วพูดขึ้น
 
 
“นี่แกพาป๊อปปี้มาหรอ”ฟางหันไปมองหน้าพ้อยที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
 
 
 
“ฟางอย่าพูดถึงคนอื่นเลย ป๊อปมารับฟางกลับบ้านนะ กลับไปกับป๊อปเถอะนะฟาง”ป๊อปปี้ขอร้อง
 
“แต่ว่าเรื่องความจำของ ชั้น เอ่อ ฟางล่ะ”ฟางพูด
 
“อดีตผ่านมาจำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขอแค่ปัจจุบันฟางอยู่กับป๊อปอย่าหนีป๊อปไปไหนจะได้มั้ย”ป๊อปปี้
พูด
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้ก่อนจะร้องไห้ออกมา
 
 
“ขอโทษนะที่จำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะคะ”ฟางร้องไห้
 
 
“ไม่เอาสิ อย่าร้องสิครับเดี๋ยวไม่สวยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดฟางแล้วเช็ดน้ำตา
ให้
 
 
“แหม มาไม่ทันงานแต่งแต่ทันฮันนีมูนก็โอนะ”พ้อยแซวป๊อปปี้และฟาง
 
 
 
เอ่อออ สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนนะ
 
เราขอโทษนะที่ไม่มาอัพเลย พอดีว่าเราทำไฟล์ฟิคทุกเรื่องหายไปหมดเลยอ่ะ เลยต้องพิม
ใหม่หมดเลยย
 
เรากลับมาแล้วน้าาา อย่าพึ่งหายไปไหนกันนะๆ