เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางนั่งริมระเบียงแล้วทอดมองทะเลของหมู่บ้านชาวเลยามเย็นพลางถอนหายใจแล้วมอง

แหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายตัวเองแล้วพยายามหลับตานึกถึงเรื่องราวต่างๆ

 

 

 

“โอ๊ยยยย ทำไมมันจำไม่ได้ซักทีเนี่ย ทนไม่ไหวแล้ว”ฟางร้องออกมาก่อนจะหันหลังแล้วกระโดด

ลงสระน้ำในบ้านทันที

 

 

 

“เป็นอะไรไปฟาง”แบงค์ที่ทำกับข้าวอยู่ที่ครัวก็รีบวิ่งมาหาฟางที่โดน้ำลงไปแล้ว

 

 

“ฟางพยายามคิด คิดเท่าไหร่ทำไมมันนึกเรื่องราวของฟางกับแฟนฟางไม่ออกอ่ะ คิดแล้วปวดหัว

หงุดหงิด”ฟางพูดพลางเอามือทุบน้ำอย่างเจ็บใจตัวเอง

 

 

 

“ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณฟาง ขึ้นมาก่อน น้ำเย็นจะตาย”พิมแฟนของแบงค์พูดก่อนจะเอื้อมมือไปจับ

มือฟางขึ้นมาจากสระ

 

 

 

 

“เหวอๆ”ฟางร้องเมื่อลื่นล้มลงไปในสระอีกครั้งพร้อมกับพิม

 

 

 

“เห้ย ฟาง พิม นี่เครียดมากถึงกับเอาแฟนชั้นลงไปในน้ำอีกคนเลยหรอเนี่ย”แบงค์รีบวิ่งมาดูฟางและ

พิมที่ตกน้ำไป

 

 

 

“งั้นก็เอาแบงค์อีกคนลงมาเลยละกัน”ฟางพูดก่อนจะหันไปพยักหน้ากับพิมแล้วดึงแบงค์ลงมาในสระ

น้ำอีกคน

 

 

 

“อ่ะๆ เล่นเลย เล่นให้เต็มที่เลย เปียกแล้วนิ”แบงค์พูดก่อนจะเล่นน้ำในสระกับพิมและฟาง ก่อนจะ

ขอตัวขึ้นจากน้ำไปอาบน้ำพร้อมกับพิม

 

 

 

 

“นี่ฟางยังไม่ขึ้นอีกหรอพิม”แบงค์เดินเข้ามาพร้อมกับข้าวเย็นถามพิมที่ยืนกอดอกมองฟางที่เปลี่ยน

ชุดว่ายน้ำแล้วก็เอาแต่ว่ายน้ำอย่างเดียว

 

 

“ยังเลยค่ะพี่แบงค์ ขึ้นมาเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำแล้วก็ลงไปอีกรอบ เห็นชอบดำน้ำไปนานๆพิมเป็นห่วง

จัง”พิมพูด

 

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพิม สระน้ำบ้านพี่นะ ไม่ลึกหรอก ถ้าฟางเป็นอะไรไปยังไงพวกเราก็ไปช่วยทัน

อยู่ดี”แบงค์พูดเพราะรู้ดีว่าฟางว่ายน้ำไม่ค่อยแข็ง แต่ก็แอบสงสัยว่าทำไมเมื่อฟางว่ายน้ำไม่แข็งแล้ว

ถึงกลับเอาแต่ดำน้ำอยู่อย่างนั้น

 

 

 

 

 

“ตามหาฟางเจอรึยังป๊อป”ป๊อปปี้หญิงเดินเข้ามาหาป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในห้องกับโทโมะและแก้ว

 

“ยังเลย นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว ยังไม่มีมาตามป้ายประกาศเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วซึมลงไป

 

 

“สู้ๆนะป๊อป ป๊อปปี้เชื่อว่าป๊อปจะต้องหายัยจืด เอ้ย ฟางเจอแน่ๆ”ป๊อปปี้หญิงพูดแล้วยิ้มให้กับป๊อปปี้

 

“ขอบใจมากนะป๊อปปี้ แล้วกวินล่ะ ไม่บินมาเมืองไทยด้วยหรอ”ป๊อปปี้ถามถึงกวิน

 

 

“กวินติดงานน่ะ เลยให้ป๊อปปี้มาคนเดียว ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นหรอก ป๊อปปี้ไม่เป็นไรจริงๆ”ป๊อปปี้

หญิงพูด

 

 

“ยังไงป๊อปก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วต่อจากนี้ โตเป็นผู้ใหญ่มากๆล่ะ”ป๊อปปี้พูดกับ

ป๊อปปี้หญิง

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่งกับเพื่อนชั้นไม่ทันข้ามคืนก็เกิดเรื่อง นายไปทำอะไรเพื่อนชั้นรึเปล่าห้ะ

ป๊อปปี้”พ้อยเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องแล้วบ่นทันที

 

 

“แม่คนที่2ยัยฟางมาแล้วไง”แก้วมองพ้อยที่เดินเข้ามาหาป๊อปปี้ก็พูดขึ้น

 

 

“คือเธอลองอ่านนี่ดูสิ”ป๊อปปี้ยื่นกระดาษจดหมายที่ฟางเขียนให้ตัวเองแก่พ้อย

 

 

“ให้ตายเถอะ ป๊อปปี้บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะทำไมฟางจะเรื่องของนายไม่ได้เรื่องอะไรที่ไหนยังไง เล่า

โดยละเอียด”พ้อยพูดขึ้นก่อนที่ทั้งแก้ว โทโมะและป๊อปปี้เล่าทุกอย่างให้ฟังอีกครั้งโดยมีป๊อปปี้

หญิงนั่งสารภาพผิดทุกอย่างให้กับพ้อย

 

 

 

 

“หนอยย เธอนี่มันน่าโดนตบซักทีดีมั้ย”พ้อยง้างมือจะตบป๊อปปี้หญิง แก้วและโทโมะรีบห้ามไว้ทันที

 

 

“พอแล้วๆ ยัยป๊อปปี้ก็สำนึกผิดแล้วไม่ต้องลงไม้ลงมือหรอกพ้อย ถือซะว่าเห็นแก่ลูกในท้องของ

ป๊อปปี้เค้า”แก้วพูด

 

 

“เถอะนะ นี่ชั้นเห็นแก่ลูกของเธอหรอกนะ ชั้นเลยไม่ทำอะไร”พ้อยพูด

 

 

“ชั้นขอโทษ ชั้นรู้เรื่องชั้นเลยบินมาที่นี่เพื่อช่วยป๊อปตามหาฟาง เพราะทุกอย่างมันเริ่มมาจากความ

เห็นแก่ตัวของชั้นเอง ทำลายทั้งความรักและความไว้ใจของป๊อปปี้กับฟางลง”ป๊อปปี้หญิงก้มหน้า

สำนึกผิด

 

 

 

“แต่เราจะว่าทางฝ่ายป๊อปปี้ฝ่ายเดียวไม่ได้นะครับ ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดคุณป๊อปก็ไม่รู้ใจตัวเองหรอกว่า

ทั้งใจคุณป๊อปน่ะได้มีฟางไปแล้ว”โทโมะพูดอีกแง่

 

 

 

“แล้วไหนว่าจะมาอาทิตย์หน้าแล้วนี่ทำไมถึงมาวันนี้ได้ล่ะ”แก้วถามพ้อย

 

 

“ก็เพราะว่าเพื่อนสมัยมัธยมชั้นกับฟางน่ะสิเค้าจะแต่งงานพรุ่งนี้ เนี่ยแต่งงานที่กระบี่ด้วยนะ เก๋ๆ”พ้อ

ยพูดแล้ววางการ์ดแต่งงานของแบงค์และพิมลงบนโต๊ะ

 

 

 

“เดี๋ยวนะครับคุณพ้อย ที่คุณบอกเมื่อกี้ว่าเพื่อนคนนี้คือเพื่อนสมัยมัธยมของคุณพ้อยและก็ฟาง

นิ”โทโมะพูด

 

 

“ใช่เลย พวกเรา3คนนะ สนิทกันมากเลย แต่ตอนเรียนจบแบงค์เค้าต้องไปดูแลธุรกิจรีสอร์ทที่กระบี่

น่ะเลยไม่ได้เจอกัน”พ้อยพูด

 

 

“งั้นจะเป็นไปได้มั้ยว่าฟางจะไปหาเพื่อนคนนี้น่ะ”แก้วถามต่อ

 

 

“น่าจะเป็นไปได้นะ อุ๊ปส์ แบงค์โทรมาพอดี”พ้อยพูดจบก็ออกไปรับโทรศัพท์ทันที

 

 

“ชัวร์นะว่าฟางจะอยู่กับเพื่อนคนนี้จริงๆ”ป๊อปปี้หญิงถามอีกครั้ง

 

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต้องลองเสี่ยงดูเพราะเราหาทั่วกรุงเทพแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“บิงโก เอาล่ะทุกคนชั้นให้เวลา30นาทีในการเก็บกระเป๋า เดี๋ยวเราจะขึ้นเครื่องไปที่กระบี่ ไปตาม

ฟางกลับมากัน”พ้อยวางสายเสร็จก็เดินมาบอกทุกคน ป๊อปปี้ยิ้มอย่างดีใจ

 

 

 

 

 

“ยินดีด้วยนะแบงค์ เป็นฝั่งเป็นฝาซะที”ฟางพูดขึ้น วันนี้คืองานแต่งงานของของแบงค์และพิม

 

“แต่ช้ากว่าเธอละกันน่าฟาง”แบงค์แซวฟางกลับ ฟางยิ้มไม่พูดอะไร

 

“เอ้าๆ มัวแต่เม้าท์กันลืมชั้นแล้วรึไง”พ้อยพูดขึ้นทำให้แบงค์และฟางหันไปมองอย่างดีใจ

 

“พ้อยท์ นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”แบงค์พูด

 

 

“แหม งานแต่งเพื่อนทั้งที พลาดของยัยฟางไปแล้วก็ขอรีบมางานของเพื่อนแบงค์หน่อยสิ”พ้อยท์

พูด

 

 

“แล้วนี่จะอยู่นานเท่าไหร่ล่ะพ้อย”แบงค์ถาม

 

 

“ก็อยู่จนกว่าคนข้างๆแถวนี้จะกลับบ้านไปพร้อมคุณสามีไง”พ้อยพูดแล้วมองฟางทันที

 

“อะไรน่ะ”ฟางไม่เข้าใจ

 

 

“ฟาง กลับบ้านกันเถอะนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟางจากด้านหลังแล้วพูดขึ้น

 

 

“นี่แกพาป๊อปปี้มาหรอ”ฟางหันไปมองหน้าพ้อยที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

 

 

 

“ฟางอย่าพูดถึงคนอื่นเลย ป๊อปมารับฟางกลับบ้านนะ กลับไปกับป๊อปเถอะนะฟาง”ป๊อปปี้ขอร้อง

 

“แต่ว่าเรื่องความจำของ ชั้น เอ่อ ฟางล่ะ”ฟางพูด

 

“อดีตผ่านมาจำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขอแค่ปัจจุบันฟางอยู่กับป๊อปอย่าหนีป๊อปไปไหนจะได้มั้ย”ป๊อปปี้

พูด

 

 

“ป๊อปปี้”ฟางยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดป๊อปปี้ก่อนจะร้องไห้ออกมา

 

 

“ขอโทษนะที่จำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะคะ”ฟางร้องไห้

 

 

“ไม่เอาสิ อย่าร้องสิครับเดี๋ยวไม่สวยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดฟางแล้วเช็ดน้ำตา

ให้

 

 

“แหม มาไม่ทันงานแต่งแต่ทันฮันนีมูนก็โอนะ”พ้อยแซวป๊อปปี้และฟาง

 

 

 

เอ่อออ สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนนะ

 

เราขอโทษนะที่ไม่มาอัพเลย พอดีว่าเราทำไฟล์ฟิคทุกเรื่องหายไปหมดเลยอ่ะ เลยต้องพิม

ใหม่หมดเลยย

 

เรากลับมาแล้วน้าาา อย่าพึ่งหายไปไหนกันนะๆ