เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ กว่าจะหมดเรื่องยัยป๊อปปี้ เล่นเอาซะพวกเราเหนื่อยเลย”แก้วพูดขณะเดินออกมาจากโรง

พยาบาลกับโทโมะ ป๊อปปี้ และฟาง ส่วนแม่ของป๊อปปี้รออยู่ที่อพาร์ทเม้นท์นั่นเอง

 

 

“แล้วนี่กวินจะนอนเฝ้าป๊อปปี้ที่นี่คืนนี้หรอ”ฟางถามเมื่อเห็นว่าหมอขอตรวจดูอาการป๊อปปี้หญิงกับลูก

ก่อนคืนนึง

 

 

 

“อ่าฮะ บทจะร้ายก็แสนร้าย พอบทจะเลิกแล้วกลับมาดีก็ดีเกิน”แก้วส่ายหน้าเมื่อพูดถึงป๊อปปี้หญิง

 

 

“ดีแล้วนิ ต่อไปนี้คุณป๊อปจะได้มีเวลาให้คนแถวนี้เต็มๆ แล้วคนแถวนี้ก็จะไม่ต้องเข้าใจผิดอีก”โท

โมะพูดแล้วเหล่ไปทางฟางที่เดินข้างแก้วส่วนป๊อปปี้เดินข้างตัวเอง

 

 

“เข้าใจผิดอะไร เค้าเรียกว่าเห็นอะไรก็เชื่อแบบนั้นต่างหาก”ฟางรีบพูดก่อนจะนั่งรถโดยที่พูดคุยกับ

แก้วและโทโมะส่วนป๊อปปี้ก็นั่งเงียบตลอดทาง

 

 

“ขอบคุณมากนะที่มาส่ง ขับรถดีๆนะแก้ว”ฟางโบกมือใหแก้วก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

 

 

 

“หนูฟาง มาทานข้าวกับแม่นะลูกเย็นนี้”แม่ป๊อปปี้เดินเข้ามาโอบเอวฟางแล้วพูด

 

“เอ่อ คือว่า”ฟางอึกอักแล้วหันไปมองป๊อปปี้ที่เดินมากับโทโมะ

 

 

“แหม ไหนๆเรื่องราวทุกอย่างก็เคลียร์หมดแล้วนี่จ้ะจะกลัวอะไรเจ้าป๊อปอีก”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

อย่างรู้ทันความคิดของฟาง

 

 

“ถ้าเค้าไม่อยากกินก็อย่าไปเซ้าซี้เค้าเลยครับแม่”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

“อะไรนะ ตาลูกคนนี้ เมื่อกี้ล่ะ ทั้งหึง ทั้งโวยวายหนูฟางอยู่เลย”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วส่ายหน้ากับ

ท่าทางป๊อปปี้

 

 

“เอ่อ ถ้าเค้าไม่อยากให้ฟางทานข้าว งั้นคุณน้าก็มาทานข้าวห้องฟางสิคะ เดี๋ยวฟางทำสปาเก็ตตี้

ทะเลให้นะคะ”ฟางพูดก่อนจะพาแม่ป๊อปปี้ไปที่ห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณป๊อป เห็นซึมตั้งแต่บนรถละ”โทโมะพูดเมื่อตามป๊อปปี้เข้ามาในห้อง

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า”ป๊อปปี้พูดแล้วนั่งลงที่โซฟา

 

“แน่นะครับ ผมไม่เชื่อหรอก คุณแอบน้อยใจอะไรฟางรึเปล่า”โทโมะเดินมานั่งข้างป๊อปปี้แล้วถาม

 

“นายนี่รู้ทันชั้นตลอดเลยนะโทโมะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าที่ถูกโทโมะมองอย่างรู้ทัน

 

“ผมอยู่กับคุณมากี่ปีล่ะครับ ผมก็ต้องรู้สิครับว่าคุณเป็นคนยังไง”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

“เห้อ ชั้นเห็นคู่ของป๊อปปี้กับกวินแล้วนึกถึงตัวเองกับฟางจัง”ป๊อปปี้พูด

 

“ทำไมหรอครับ”โทโมะถาม

 

 

“ก็ กวินเคยทำร้ายป๊อปปี้จนป๊อปปี้เสียใจมากจนเกือบจะไม่ให้อภัย แต่สุดท้ายกวินสำนึกผิดแล้วขอ

โอกาสแก้ตัวอีกครั้งกับป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้ก็ให้อภัยอีกด้วย ชั้นล่ะแอบอิจฉากวินจริงๆ”ป๊อปปี้พูดแล้ว

แอบน้อยใจฟางเหมือน

 

 

“โธ่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้มันทำให้คุณป๊อปถึงกับจะถอดใจง้อฟางหรอครับ”โทโมะพูดยิ้มๆ

 

“ชั้นไม่มีวันยอมหรอก แต่เอ่อ ชั้นยอมรับ ว่าชั้นอิจฉา แล้วมีบ้างล่ะที่น้อยใจ ชั้นเป็นคนนะโทโมะ

ชั้นแค่อยากให้ฟางรักชั้นบ้าง จำชั้นได้บ้าง มันจะได้ทำให้ชั้นมีกำลังใจที่จะง้อฟางบ้าง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ไม่เอาสิครับ อย่าพึ่งหมดหวัง เท่าที่ผมดู ฟางเองก็เริ่มยอมพูดดีๆกับคุณป๊อปแล้วนิ”โทโมะพูด

 

 

“ดีเฉพาะอยู่ต่อหน้าแม่ชั้นรึเปล่าก็ไม่รู้”ป๊อปปี้ยังไม่เลิกคิดน้อยใจ

 

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เอาล่ะ เย็นละผมไปดีกว่า”โทโมะพูดจบก็เดินไปหยิบเป้ตัวเองแล้วจะออก

จากห้องไป

 

“นายจะไปไหนน่ะโทโมะ”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นโทโมะจะออกไป

 

 

“คุณแก้วเค้าอยาทำอาหารให้เป็นผมเลยว่าวันนี้ผมจะไปสอนเค้าทำอาหารน่ะครับ ผมไปละนะครับ

บาย”โทโมะพูดจบก็โบกมือลาป๊อปปี้แล้วออกจากห้องไป

 

 

“อะไรวะไอ้นี่นิ อยากมาก็มาอยากไปก็ไป ตกลงคบกันรึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้มองก่อนจะส่ายหน้าแล้ว

เดินจะไปที่ห้องฟาง แล้วจะเคาะประตู แต่คิดอะไรบางอย่างไม่เคาะแล้วเดินกลับมาแกะมาม่ากิน

 

 

 

 

“ดูสิคะ ฟางบอกแล้วไงคะคุณน้า ว่าเค้าคงไม่อยากจะกินกับข้าวฝีมือฟางหรอก ดูสิ กินมาม่าแทน

แล้วเนี่ย”เสียงฟางพูดขึ้นที่ประตูทำให้ป๊อปปี้หันกลับไปแล้วเห็นฟางและแม่ของเขายืนมองป๊อปปี้

อยู่

 

 

 

“ข้าวดีๆมีทำไมไม่กินห้ะป๊อป มากินแต่มาม่าแบบนี้เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารหรอก”แม่ป๊อปปี้ดุ

 

“ก็ป๊อปทำกับข้าวไม่เป็นแม่ก็รู้นิ”ป๊อปปี้รีบเอาห่อมาม่าซ่อนทันที

 

“แล้วทำไมไม่ไปกินข้าวกับแม่กับหนูฟางล่ะ”แม่ป๊อปปี้ถาม

 

“เอ่อ ฟางเค้าคงไม่อยากให้ป๊อปไปหรอกครับ”ป๊อปปี้พูดอย่างจ๋อยๆ

 

 

“คิดเองเออเอง แล้วถามเค้ารึยังล่ะห้ะ”ฟางรีบดุป๊อปปี้ ชายหนุ่มเงยหน้ามามองฟาง ฟางไม่พูดอะไร

เดินเอาจานสปาเก็ตตี้ที่ตัวเองทำมาให้ป๊อปปี้

 

 

“จะจ้องให้ปลาหมึกกับกุ้งมันแต่งงานเลยมั้ยห้ะ กินสิ เดี๋ยวก็เย็นหรอก”ฟางรีบดุป๊อปปี้ ชายหนุ่มยิ้ม

ก่อนจะนั่งลงทานสปาเก็ตตี้โดยมีฟางและแม่ป๊อปปี้ยิ้ม

 

 

“ค่อยๆก็ได้ นี่น้ำ”ฟางพูดแล้วยื่นน้ำให้ ป๊อปปี้รับน้ำมาแล้วมือไปโดนฟางรีบปล่อยแล้วทำทีเป็นกอด

อกทันที

 

 

 

“เห้อ เห็นเรา2คนเลิกทะเลาะกันแล้วแม่ก็เบาใจ อาทิตย์นี้แม่จะได้ให้เรา2คนไปลองชุด

แต่งงาน”แม่ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

 

“คุณน้าแน่ใจนะคะว่าจะให้พวกเราแต่งงานกันอาทิตย์หน้าจริงๆ”ฟางพูด

 

 

“แน่ใจสิจ้ะ เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของฟางและเป็นหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบของตาป๊อปด้วย ฟาง แม่

ฝากตาป๊อปด้วยนะลูก แม่ไว้ใจหนูนะ แม่เชื่อว่าหนูจะดูแลป๊อปปี้ได้ ว้าย ตายล่ะแม่นัดคุณหญิงไว้

แม่ไปหาคุณหญิงก่อนนะเด็กๆ”แม่ป๊อปปี้พูดฝากฝังป๊อปปี้กับฟางก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออก

ไปทันที

 

 

 

 

“เอ่อ แม่ไปแล้ว จะกลับห้องเลยก็ได้นะฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วยกจานไปล้างฟางมองซักพักก่อนจะเดิน

ไปหยิบน้ำในตู้เย็นมากินแล้วนั่งที่โซฟา

 

 

“ชั้นจะไปทำไมล่ะ แม่นายฝากนายไว้กับชั้นแล้ว ชั้นต้องดูแลนายสิ”ฟางพูด

 

 

“แต่ห้องเราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง ป๊อปอยู่ได้ฟาง เอ่อ ป๊อปกลัวฟางอึดอัดน่ะที่ต้องอยู่กับ

ป๊อป2ต่อ2แบบนี้”ป๊อปปี้พูดแล้วพยายามนั่งห่างๆฟาง

 

 

 

“ทีเมื่อกี้ล่ะหึงชั้น พอตอนนี้ละอยากห่างชั้น เห็นชั้นเป็นตัวอะไรกันแน่ห้ะ”ฟางกอดอกแล้วดุป๊อปปี้

 

 

 

“ก็ฟางเกลียดป๊อป ฟางไม่อยากจำอดีตของเรา เพราะในอดีตมันมีแต่เรื่องที่ป๊อปทำร้ายฟาง เอ่อ

ป๊อปเลยคิดว่าเรื่องยุ่งๆมันหมดไปแล้ว แล้วป๊อปเองก็สัญญากับฟางแล้วว่าแต่งงานกันไปจะไปทำ

อะไรฟาง เอ่อ ป๊อปเลยคิดว่า ขอห่างฟางไว้ก่อนดีกว่า”ป๊อปปี้พูดอย่างตะกุกตะกักเพราะลึกลงไป

แล้วเขาไม่อยากห่างอย่างที่พูดกับฟางเลย

 

 

 

“ชั้นจำไม่ได้นายก็ไม่อยากจะให้ชั้นจำได้แล้วรึไง”ฟางพูดเล่นเอาป๊อปปี้อึ้ง

 

 

“อะไรนะฟาง”ป๊อปปี้ถามอีกครั้ง

 

 

 

 

“นายเคยบอกว่าเมื่อก่อนนายชอบจูบชั้น เวลาคนเราจูบกันมันจะต้องรู้สึกดีต่อกันไม่ใช่หรอ เอ่อ ชั้น

เลยคิดว่า ชั้นอยากให้นายจูบชั้นได้มั้ย”ฟางพูดก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าป๊อปปี้ที่นั่งตรงเก้าอี้แล้ว

เอามือโอบรอบคอป๊อปปี้ไว้

 

 

 

 

 

“เพราะชั้นอนุญาต”ฟางพูดก่อนจะชิดหน้าหาป๊อปปี้แล้วป๊อปปี้ก็โน้มจูบฟางอย่างอ่อนโยนโดยที่ฟาง

ก็จูบตอบเช่นกัน

 

 

 

 

เรื่องป๊อปปี้หญิงผ่านไปแล้ว ฟางก้จัดเลยนะ55555   อย่าลืมเม้นกับโหวตน้า ใกล้จบละ

เรื่องนี้อ่ะ