เมื่อความรักเข้ามาทักทาย

 
 
 
 
 
“วันนี้เธอหลับเป็นวันที่5แล้วนะฟาง”ป๊อปปี้กุมมือฟางแล้วพูดขึ้นมองฟางที่หลับอยู่บนเตียงไม่มี
ท่าทีจะฟื้นมาเลย
 
 
“เนี่ยรู้ตัวบ้างมั้ยว่านอนๆแบบนี้น่ะ เติมแต่น้ำเกลือเธอบวมขึ้นแล้วนะรู้รึเปล่า”ป๊อปปี้ที่มือข้างหนึ่งกุม
มือฟางไว้เอามืออีกข้างไปจิ้มแก้มเนียนของฟางเบาๆ
 
 
“เนี่ยถ้าเธอฟื้นมานะเธอน่ะต้องไปวิ่งด้วยนะ จะได้กลับมาผอมๆ แล้วจะได้มีหนุ่มๆมาจีบเธอไง
ล่ะ”ป๊อปปี้พูดติดตลกก่อนจะซึมอีกครั้ง
 
 
“มีหนุ่มมาจีบ ผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่าขั้น ใส่ใจเธอกว่าชั้น และรักเธอมากกว่าชั้น ชั้นเชื่อว่าเธอน่ะจะ
ต้องหาใหม่ที่ดีกว่าขั้นได้แน่นอน เพราะอะไรน่ะเธอรู้มั้ย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือที่จิ้มแก้มฟางไป
ลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
“ก็เพราะว่าเธอเป็นคนดี คนที่อ่อนโยนไงฟาง เธอเข้มแข็งและอ่อนหวานในเวลาเดียวกัน ใส่ใจราย
ละเอียดทุกอย่างของคุณที่รัก ชั้นเชื่อว่าถ้าเธอเจอคนใหม่ เค้าจะต้องชอบแน่ๆ แล้วก็รักเธอมาก
ด้วย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“ถ้าฟางดีแบบนี้แล้วทำไมไม่เก็บฟางไว้เองล่ะ จะปล่อยไปทำไม”แก้วเดินเข้ามาได้ยินป๊อปปี้พูด
แบบนั้นก็พูดบ้าง ป๊อปปี้หันไปมองแก้วที่ถือช่อดอกไม้เข้ามาเยี่ยมฟาง
 
 
“แกก็รู้ดีนี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆ
 
 
“เพราะเรื่องที่แกเลือกจะกลับไปรักกับแฟนเก่าแกน่ะหรอ”แก้วพูด
 
 
“กลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่ชั้นทำไงล่ะ ถ้าคืนนั้นชั้นไม่เผลอไปเรื่องคงไม่บานปลายแบบนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
“พูดสำนึกผิดแบบนี้แกจะบอกว่าแกผิดไปแล้วที่ทรยศต่อความรักของฟางที่มีให้แก งั้นอย่าบอกนะ
ว่าแกรักฟาง”แก้วพูด
 
 
“คำว่ารักของฟางมันมีค่าและบริสุทธิ์มากเกินว่าชั้นจะเอื้อมไปจับมัน”ป๊อปปี้พูด
 
 
“แกเคยได้มันมา แต่แกเองนั่นล่ะที่ไม่รักษามันเอง จะมาทำตัวสำนึกผิดแบบนี้มันไม่ได้หรอ
กนะป๊อป แกน่ทำตัวแกเอง”แก้วพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆป๊อปปี้
 
 
“เออ แล้วนี่โทโมะไปไหนแล้วล่ะ ปกติอยู่กับเธอตลอดนิ”ป๊อปปี้ถามถึงคนสนิทตัวเองทันที
 
“ไปทำธุระต่างประเทศนิดหน่อยน่ะ พอดีว่ามีงานด่วน”แก้วพูดอย่างมีเลศนัย
 
“งั้นแกก็เหงาแย่เลยอ่ะดิๆ”ป๊อปปี้แกล้งแซวแก้วหน้าแดง
 
“เหงาบ้าอะไรยะ เอาน่า เค้าไปทำงานเราก็ต้องเข้าใจเค้าสิ”แก้วพูดแล้วหน้าแดงทันที
 
“หึๆ เพื่อนมีความรักแล้วโว้ยย ดีใจจัง”ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
“ยังซักหน่อยเค้าไม่ใช่แฟนชั้นนะ”แก้วพูด
 
“แล้วแกชอบเค้าเปล่าล่ะ”ป๊อปปี้ถาม
 
“เอ่อ ชอบมันก็ชอบ แต่ทำไงได้ล่แก เค้าไม่ได้ชอบชั้น”แก้วนกถึงเรื่องตัวเองก็เศร้าลงไปทันที ที่
เค้ากลับมาให้เธอมาช่วยรอบนี้ก็เพราะเรื่องป๊อปปี้กับฟางล้วนๆ ไม่มีอย่างอื่นเกี่ยวข้องเลย
 
 
“ชอบแล้วก็ต้องพยายามดิ พยายามเอาชนะใจเค้าให้ได้”ป๊อปปี้พูดให้กำลังใจแก้ว
 
 
“แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เค้าจะมองกลับมาน่ะหรอ”แก้วถามอย่างไม่มีหวัง เพราะโทโมะไม่ยอมเปิดใจให้
เธอเลย
 
“เอาน่า ลองซักครั้งจะเป็นอะไรไป ก็คนมันรักก็ต้องสู้ดิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“จ้าๆ แล้วแกล่ะ เหนื่อยมั้ยมาดูแลฟางทุกวันแบบนี้ ยัยป๊อปปี้หญิงไม่ว่าหรอห้ะ”แก้วถามเรื่องของ
ป๊อปปี้ทันที เพราะเห็นว่าป๊อปปี้มาเฝ้าฟางแต่เช้าและกลับไปตอนเย็นเกือบค่ำทุกวันๆแบบนี้มา5วัน
แล้ว
 
 
“ไม่อ่ะ อย่างน้อยถือว่าชั้นทำหน้าที่แฟนครั้งสุดท้ายให้ฟางไง”ป๊อปปี้พูดแล้วลูบผมฟางอย่างอ่อน
โยน
 
 
“ถามแกหน่อยสิ แกทำแบบนี้ แกรักฟางรึเปล่าป๊อป”แก้วถามทำเอาป๊อปปี้ชะงัก
 
 
“ทำไมแกพูดแบบนั้น”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“อย่าลืมสิว่าชั้นอยู่กับแกมาเกือบทั้งชีวิตนะเว่ย ตอนแกคบกับป๊อปปี้ตอนเรียนน่ะแววตาแกก็อ่อน
โยนแบบนี้ล่ะ”แก้วมองเพื่อนชายผ่านแววตาที่อ่อนโยนของป๊อปปี้แล้วพูด
 
 
“ชั้นจะรักฟางตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะ เพราะมันสายไปแล้ว ฟางคงไม่ให้อภัยชั้นอีกต่อไป
แล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
“แกเลยเลือกที่จะหนีแบบนี้น่ะหรอป๊อป แกหนีความรู้สึกตัวเองแบบนี้น่ะหรอ”แก้วพูดบ้าง
 
 
“ชั้นบอกแล้วไง ว่ามันไม่มีประโยชน์แล้ว เอาล่ะ นี่บ่ายแล้วหรอ งั้นชั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปเก็บ
ของเตรียมตัวย้ายออกไง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้มลงจุมพิตที่หน้าผากฟางเพื่อบอกลาก่อนจะ
เดินไป
 
 
 
ปี้บๆ
 
 
 
“ปะ ป๊อป กลับมาก่อน ฟางขยับตัวแล้ว”แก้วเห็นฟางขยับตัวก็รีบเรียกป๊อปปี้มา
 
 
“ฟางๆ ฟางฟื้นแล้วใช่มั้ย แก้วไปตามพยาบาลมาที”ป๊อปปี้เห็นมือฟางขยับก็รีบบอกแก้วให้ไปตามพ
ยาบาลเข้ามาทันที ซักพักฟางก็ค่อยๆลืมตามาแล้วปรับสายตาให้เป็นปกติเพราะหลับมานาน
 
 
“ฟาง เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวหมอก็มาแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม ฟางมองป๊อปปี้นิ่งๆ
 
 
 
“แกมาทำอะไรที่นี่ไอ้คนเลว ออกไป”ฟางพูดทำเอาป๊อปปี้ชะงักก่อนที่ฟางจะชักมือตัวเองออกจาก
ป๊อปปี้ที่กุมมืออยู่ด้วยความรังเกียจ
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้อึ้ง
 
 
 
“ออกไป ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแก”ฟางตะโกนไล่ป๊อปปี้เป็นจังหวะเดียวกับที่แก้วตามพยาบาลเข้ามา
 
 
 
“ป๊อปนี่มันเกิดอะไรขึ้น”แก้วถามด้วยความตกใจ
 
 
“แก้ว เอาผู้ชายคนนี้ออกไปให้พ้นๆฟาง ฟางไม่อยากเห็นหน้าเค้า”ฟางพูดแล้วชี้ไปที่ป๊อปปี้แล้ว
มองชายหนุ่มอย่างรังเกียจป๊อปปี้ที่เห็นท่าทางของฟางก็เดินออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนป๊อป อย่าพึ่งไป”แก้ววิ่งตามป๊อปปี้มาแล้วรั้งชายหนุ่มไว้
 
 
“อย่ารั้งชั้นเลย ตอนนี้ฟางก็ฟื้นแล้วชั้นก็ต้องทำตามที่ชั้นบอกตอนแรกไง ไปจากชีวิตฟางซะ”ป๊อปปี้
พูดเศร้าๆ
 
 
“แล้วแกไม่รอฟังผลจากหมอที่กำลังตรวจฟางรึไง”แก้วถาม
 
“ไม่ต้องฟังหรอก ฟางสบายดีแถมยังเกลียดชั้นขนาดนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ไม่เอา แกน่ะต้องนั่งเป็นเพื่อนกับชั้นเลย เพราะโทโมะไม่อยู่แถมน้องๆก็ไปเรียนกันหมด ดังนั้น
แกนั่ล่ะอยู่เป็นเพื่อนชั้น”แก้วพูดก่อนะพาป๊อปปี้มานั่งรอหมอที่หน้าห้อง
 
 
“คุณหมอคะอาการเพื่อนดิชั้นเป็นยังไงบ้างคะ”แก้วถามหมอทันทีที่ออกมากห้องของฟาง
 
 
“เอ่อ หมอต้องบอกเลยนะครับว่าตอนนี้สภาพด้านภายนอกของคนไข้เป็นปกติหมดแล้วทุกอย่างจะ
เหลือก็แต่เรื่องความทรงจำ”หมอพูด
 
 
“ความทรงจำ นี่หมอหมายความว่ายังไงครับ”ป๊อปปี้ถามหมอทันที
 
 
“ตอนนี้เนื่องจากเลือดที่คั่ในสมองก่อนผ่าตัดทำให้อาการคนไข้มีสภาวะความจำเสื่อม
ชั่วคราว”หมอบอก
 
 
“เป็นไปได้ยังไงครับ เมื่อกี้เค้าออกไปไล่ผมออกจากห้องแลวยังเรียกชื่อแก้วอีกต่างหาก”ป๊อปปี้พูด
 
 
“นั่นเพราะก่อนที่คนไข้ได้รับอุบัติเหตุคนไข้มีสภาพจิตใจที่เสียใจหรือเจ็บใจ โกรธ แค้นอะไรมาก่อน
ทำให้ต้องการอยากจะลืม แต่พอเกิดอุบัติเหตุคนไข้เลยเลือกแต่จะจำคนที่สร้างความทรงจำดีๆให้
แก่ตัวเองน่ะครับ”หมอพูดก่อนจะเดินไป
 
 
 
“นั่นน่ะสิ ไม่แปลกหรอกที่ฟางจะเป็นแบบนี้”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆเมื่อได้ฟังอาการฟางจากหมอ แก้ว
เข้าไปปลอบเพื่อนทันที
 
 
 
 
เอาละค่า ต่อจากนี้ใครที่เกลียดป๊อปปี้แล้วสงสารฟางเตรียมดีใจได้เลย จะถึงช่วงที่ฟาง
จัดการกับป๊อปปี้แล้ว
 
บอกเลยถ้ารักกันง่ายๆก็ไม่ใช่ฟิคของไรเตอร์นะขอบอก