ช้าไปไหมสำหรับคำว่า.... " รัก "

 
SF
 
ช้าไปไหมสำหรับคำว่า...“ รัก ”
 
Kaew…Tomo
  
 
 
          ...หากว่าความรักของฉัน มันไม่มีค่าพอสำหรับเธอ ฉันก็พร้อมจะเดินจากไป แต่ขอขอคำเดียว คำคำนี้ คำว่าฉันรักเธอ ถึงมันจะไม่มีค่าอะไรสำหรับเธออีกแล้ว แต่ฉันอยากให้เธอรู้ และที่สำคัญฉันยังจะอยู่ที่เดิม ตรงนี้ตรงที่ที่ฉันรักเธอ...
 
 
 
          นี่คือคำพูดของเขา ตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันทำร้ายเขา ทำร้ายหัวใจตัวเอง มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย ไหนหละคนที่บอกฉันว่าเขายังอยู่ที่เดิม ไหนกันคนคนนั้น แต่ทำไมวันนี้ฉันไม่เหลือใคร ฉันรู้ว่าหัวใจแล้วว่าฉันรักใคร แต่ทำไมเขาไม่อยู่ให้ฉันบอกรักเขา แก้วรู้ตัวช้าไปใช่ไหมโทโมะ...
 
  
 
 
30 ก.ค. 25**
 
 
  
 
          วันนี้ฉันมีคิวเขาบริษัทเพื่อนคุยเรื่องคิวงาน  ซ้อมร้องซ้อมเต้น   แปลกจังทำไมวันนี้แฟนคลับเยอะผิดปกติ  มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่านะ  แต่ก็ช่างเถอะเขาบริษัทก่อนแล้วกัน   เข้ามาในบริษัททุกคนก็แปลกๆ  ไปอีก  เฮ้อแต่ก็ช่างมันไม่มีอะไรจะแปลกไปสำหรับหัวใจของฉันอีกแล้ว...
          พอมาถึงห้องซ้อมก็เจอเฟย์  ฟาง  ที่ตอนนี้รอฉันคนเดียว  2  พี่น้องนี่ก็แปลกไปอีกคน  มีอะไรกันทำไมวันนี้ทุกคนดูแปลกไป
 
  
 
“  เฟย์ ฟาง วันนี้มีอะไรกันทำไมทุกคนดูแปลกไป รวมถึงแก 2 คนด้วย เป็นอะไรกัน วันนี้แฟนคลับก็มาเยอะผิดปกติ  ”
  
“  ไม่มีอะไรหรอกแก้ว  ฟางว่าเราไปซ้อมกันเถอะ  เดียวต้องไปคุยคิวงานอีกนะ  ”
 
  
 
          อะไรกันทุกคนมีอะไรปิดแก้วรึเปล่า  มีอะไรปิดบังกัน  แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่าน  ไปซ้อมดีกว่าจะได้เลิกคิดเรื่องต่างๆนาๆสักที  แต่การซ้อมก็ไม่ช่วยอะไรผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่  แต่มันก็ทำให้หายสงสัยอะไรได้  เฮ้อวันนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นจัง  มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาตลอด  หลังจาก  2 ปีที่เขาหายไป  อะไรกัน  อะไรกัน  ที่ไม่ถึงรู้สึกว่าเขามาอยู่ใกล้  แต่คงไม่มีทางเขาคงไม่กลับมาหรอก...
 
  
 
อีกห้องหนึ่ง
 
  
 
          ...เขาคนนั้นกลับมา  กลับมาพร้อม  คำนี้คำว่า “  เคโอติก  ” หลังจากที่จองเบกลับมา  พวกเขาจะมีงานต่อ  จะมีเพลงให้แฟนๆฟัง  และที่สำคัญเขากลับมาหาเจ้าของหัวใจ  ที่เคยให้ไป  แต่ไม่เคยได้รับกลับมา  ผมโทโมะเองครับ…
 
  
 
 
          หลังจากที่ผมหันหลังให้เธอ  ผมก็ไม่เจอเธออีกเลย  เพราะอะไรเหรอผมอยากพัก  ผมเลยเลือกที่จะไปญี่ปุ่น  ผมกลับไปที่นั้น  2  ปี  ผมเลือกที่จะไปรับรู้สิ่งต่างๆ  และไม่เคยกลับมาไทยอีกเลย  แม้แต่ข่าวสารต่างๆนาๆผลก็ไม่รับรู้  รวมถึงเรื่องของเธอ  มีบ้างที่คุยไลน์กับเขื่อน  กับพี่หนึ่งผู้จัดการของพวกผม  จนวันนั้นวันที่ผมคุยกับเขื่อน  เขื่อนบอกว่าให้รีบกลับมาไทย  กลับมาคุยงาน  หลักจากที่จองเบกลับมา  จะมีงานเพลงออกมา  นี่หละคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้ผมต้องกลับมาที่  ถ้าไม่มีเหตุผลนี้  ผมก็คงเลือกที่จะอยู่ญี่ปุ่นต่ออีกสักพัก  หรือไม่ก็ตลอดชีวิตไปเลย…
 
  
 
“  ตกลงพวกเธอจะมีงานต่อนะโทโมะ  เมื่อจองเบกลับมาเราจะไปอัดเพลงกัน  อีก  2  เดือนรอกันได้ใช่ไหม  ช่วงนี้ก็ไปพักผ่อนเถอะ  อีก  1  เดือนพี่จะเรียกให้เรามาซ้อมเต้นนะ  โอเคกันนะ  ”
 
“  โอเคครับพี่เอ  ขอบคุณนะครับพี่หนึ่ง  งั้นผมกลับก่อนนะครับ  บาย  ”
 
“  เดี๋ยวโทโมะ  ฉันจะบอกอะไรแกหน่อย  วันนี้แก้วมันอยู่บริษัท   แกจะไม่ไปหามันหน่อยเหรอ  ”
 
“  ไม่หละ  ฉันไม่อยากไปทำลายคำว่าเพื่อน  แกก็รู้นิว่าแก้วมันรักใคร  ฉันไปหละ  ขอบคุณนะป๊อป  ”
 
“  เอ่อตามใจ  ระวังแกจะเสียใจไปตลอดชีวิต  ”
  
 
 
 
          อะไรกันป๊อปมันพูดอะไร ยังกับว่าแก้วไม่มีใครอีกแล้ว แต่ก็ช่างเถอะ ผมบอกคำคำนั้นกับเธอไปแล้ว เธอจะรับมันไว้หรือไหมนั้นมันก็เรื่องของเธอ  แค่ตอนนี้ผมรู้ว่าเธอยังมีความสุข  แค่นี้ผมก็สุขใจแล้ว…
 
 
  
 
ดาดฟ้าของบริษัท
  
 
 
          คิดอะไรไปต่างๆนาๆ  ผมก็เดินมาอยู่บนดาดฟ้าซะแล้ว  เฮ้อขอบคุณจองเบนะที่ทำให้พวกเรากลับมารวมตัวกันอีกครั้ง  และก็ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าผมไม่สามารถลืมเธอได้จริง  ที่นี่ยังเหมือนเดิม  ตั้งแต่วันที่ผมหันหลังให้เธอ  ผมก็ไม่เคยลืมเรื่องราวต่างๆที่เกินขึ้น  และรวมถึงผมที่ยังเหมือนเดิม  ยังรักเธอเหมือนเดิม...
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------
อัพก่อน 1 ตอน แต่งจบจะมาอัพให้ต่อนะ
เรื่องก่อนที่แต่ง แต่งต่อไม่ถูกแล้ว ขอเรื่องใหม่เลยหละกัน
 
 
...ระหว่างคำว่ารัก กับคำว่าเพื่อน หากเลือกอะไรสักอย่าง ยังไงมันก็ต้องเสียอีกอย่างไป....
 
 
~ นุ่นแต่งมันออกมาจากความรู้สึก นุ่นก็อยากให้ทุกคนอ่านด้วยความรู้สึกที่แท้จริงเหมือนกัน ~