รักนี้...นี้คือคำสั่ง!

ณ บ้านตระกูล โนริ
ปั้ก!!!
ฟางสะดุ้งน้อยๆ เพราะขนาดที่กำลังเล่นอยู่กับ เซอร์พอล 
แมวเปอร์เซียสีเทาที่เธอเลี้ยงเอาไว้ในบ้าน
 
อะไรบ้างอย่างกระทบกับที่หน้าผาของเธออย่างจัง ถึงแม๊เจ็บแต่ก็ไม่โวยวายออกมา เพราะนี้คือเหตุการณ์ที่เจอทุกวันเป็นประจำ
 
 
"นี้เธอ..."
""
"เธอมีสมองไว้กลั้นหูรึไง"
""
"หรือว่าเคยคิดจะทำอะไรดีๆ บ้างมั๊ยฮะ "
""
 
"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยเวลาหั่นพริกหวานให้ซอยให้ละเอียดๆ นะ
บอกเป็นพ้นเป็นหมื่นรอบแล้วทำไมไม่รู้จักจำหา!"
 
ไม่พูดเปล่า เคนตะใช้นิ้วจิ้ม กบาลน้องสาวนอกไส้ของตัวเองแรงๆ หลายทีจนหัวฉันแทบระเบิด
 
"แต่ว่า..ฉันก็ซอยตามพี่บอกทุกอย่างเลยนะ"
"กับผีเธอสิ ชิ้นใหญ่จะติดคอตายแบบนี้บ้านป้าเธอเรียกซอยเรอะ"
 
"ฉันไม่มีป้าสักหน่อย"
"ใครสนญาติหลอนกัน ฉันกำลังพูดถึงพริกหวานอยู่"
"กะ...ก็"
 
"อะไร"
"ฉันว่าพริกที่ฉันหั่นเล็กแล้วนะ"
เปรี้ง !!
 
กะละมังพลาสติกกระทบกับหัวของฟาง
"โอ๊ย"
"บอกว่าใหญ่ก็ใหญ่สิวะ"
"งั้นฉันหั่นให้ใหม่"
"ไม่จำเป็น คนไร้ประโยชน์และทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่างอย่างเธอน่ะ รีบๆไปตายสะ"
"ชิ"
"หน้าตาของเธอนี่มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า แม่ของเธอก็ออกจะสวยเซ้งปานนางฟ้า ทำไมถึงมีลูกหน้าตาจืดชืดแบบเธอได้นะ...ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ รีบๆไปปลุกน้องฉันเลยไป แล้วอย่างรีบน้องป๊อบปี้ของฉันด้วย"
"แต่ฉันต้องไปปลุกพี่จองเบก่อน..."
"จะรีบไปปลุกใครก็รีบปลุก อย่าลืมป๊อบปี้น้องรักของฉันด้วย"
 
"โว้ย"
""
ฟฟางถึงกับชะงักเท้าไม่กล้าเดินเมื่อได้ยินเสียงสบถของคนที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
"พะ...พี่จองเบ..."
"มาแล้วหรอยัยปอบ" ยัยปอบคือฉายาประจำวันนี้สินะ
 
 
"ให้ตายเถอะช้าชะมัด ฉันบอกให้เธอปลุกตอนเจ็ดโมงไม่ใช่รึไง 
"คือ.. ฉันเพิ่งให้อาหารเซอร์พอลมาก็เลย..."
"ก็เลยปลุกฉันช้านะสิ ไอ้แมวผีนั่นสำคัญกว่าฉันที่เป็นพี่ชายเธอหรอ"
"แต่...แต่ว่า...นี่เพิ่งเจ็ดโมงห้านาที"
"สายก็คือสาย"
"ค่ะ"
 
ก๊อกๆ
"ป๊อบปี้"
"..."หลับสนิด
"ป๊อบปี้"
"..."พลิกตัวกอดตุ๊กตาหมี
"จิ๊ ไอ้บ้าป๊อบปี้"
"..."
"ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   "ตะโกนกรอกหู
ผัวะ! โครม!
"กรี๊ดดดดดดด"

 
โปรดติดตามต่อไป คิคิ