รักนี้...นี้คือคำสั่ง!

ณ บ้านตระกูล โนริ

ปั้ก!!!

ฟางสะดุ้งน้อยๆ เพราะขนาดที่กำลังเล่นอยู่กับ เซอร์พอล 

แมวเปอร์เซียสีเทาที่เธอเลี้ยงเอาไว้ในบ้าน

อะไรบ้างอย่างกระทบกับที่หน้าผาของเธออย่างจัง ถึงแม๊เจ็บแต่ก็ไม่โวยวายออกมา เพราะนี้คือเหตุการณ์ที่เจอทุกวันเป็นประจำ

"นี้เธอ..."

""

"เธอมีสมองไว้กลั้นหูรึไง"

""

"หรือว่าเคยคิดจะทำอะไรดีๆ บ้างมั๊ยฮะ "

""

"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยเวลาหั่นพริกหวานให้ซอยให้ละเอียดๆ นะ

บอกเป็นพ้นเป็นหมื่นรอบแล้วทำไมไม่รู้จักจำหา!"

ไม่พูดเปล่า เคนตะใช้นิ้วจิ้ม กบาลน้องสาวนอกไส้ของตัวเองแรงๆ หลายทีจนหัวฉันแทบระเบิด

"แต่ว่า..ฉันก็ซอยตามพี่บอกทุกอย่างเลยนะ"

"กับผีเธอสิ ชิ้นใหญ่จะติดคอตายแบบนี้บ้านป้าเธอเรียกซอยเรอะ"

"ฉันไม่มีป้าสักหน่อย"

"ใครสนญาติหลอนกัน ฉันกำลังพูดถึงพริกหวานอยู่"

"กะ...ก็"

"อะไร"

"ฉันว่าพริกที่ฉันหั่นเล็กแล้วนะ"

เปรี้ง !!

กะละมังพลาสติกกระทบกับหัวของฟาง

"โอ๊ย"

"บอกว่าใหญ่ก็ใหญ่สิวะ"

"งั้นฉันหั่นให้ใหม่"

"ไม่จำเป็น คนไร้ประโยชน์และทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องสักอย่างอย่างเธอน่ะ รีบๆไปตายสะ"

"ชิ"

"หน้าตาของเธอนี่มันน่าหงุดหงิดเป็นบ้า แม่ของเธอก็ออกจะสวยเซ้งปานนางฟ้า ทำไมถึงมีลูกหน้าตาจืดชืดแบบเธอได้นะ...ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ รีบๆไปปลุกน้องฉันเลยไป แล้วอย่างรีบน้องป๊อบปี้ของฉันด้วย"

"แต่ฉันต้องไปปลุกพี่จองเบก่อน..."

"จะรีบไปปลุกใครก็รีบปลุก อย่าลืมป๊อบปี้น้องรักของฉันด้วย"

"โว้ย"

""

ฟฟางถึงกับชะงักเท้าไม่กล้าเดินเมื่อได้ยินเสียงสบถของคนที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว

"พะ...พี่จองเบ..."

"มาแล้วหรอยัยปอบ" ยัยปอบคือฉายาประจำวันนี้สินะ

"ให้ตายเถอะช้าชะมัด ฉันบอกให้เธอปลุกตอนเจ็ดโมงไม่ใช่รึไง 

"คือ.. ฉันเพิ่งให้อาหารเซอร์พอลมาก็เลย..."

"ก็เลยปลุกฉันช้านะสิ ไอ้แมวผีนั่นสำคัญกว่าฉันที่เป็นพี่ชายเธอหรอ"

"แต่...แต่ว่า...นี่เพิ่งเจ็ดโมงห้านาที"

"สายก็คือสาย"

"ค่ะ"

ก๊อกๆ

"ป๊อบปี้"

"..."หลับสนิด

"ป๊อบปี้"

"..."พลิกตัวกอดตุ๊กตาหมี

"จิ๊ ไอ้บ้าป๊อบปี้"

"..."

"ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   "ตะโกนกรอกหู

ผัวะ! โครม!

"กรี๊ดดดดดดด"

โปรดติดตามต่อไป คิคิ