รักวุ่นวายของยัยตัวแสบ

                   

  ณ ใจกลางป่าทึบของหุบเขาลึกลับ หญิงสาวชาวป่านำปืนขึ้นเล็งหนุ่มทั้งสี่ ก่อนจะเอ่ยปากบอกพวกเขาให้เดินไปตามที่ตนต้องการ

 

 “รีบเดินเร็วสิ เจ้าพวกคนเมือง”

 

 “รู้อยู่แล้วล่ะน่า” เขื่อนบ่น

 

 “หวังว่าคงไม่เจอเรื่องร้ายๆหรอกนะ” เคนตะกระซิบบอกทั้งสามหนุ่ม

 

 “นายก็คิดไปเรื่อย” โทโมะบ่นใส่

 

  และแล้วพวกเขาก็มาถึงที่หมาย คฤหาสน์ทรงยุโรปหลังใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางป่าทึบ น่าแปลกที่ในป่ารกทึบที่ไม่น่าอยู่อย่างนี้ก็มีคฤหาสน์อันแสนหรูหราแบบนั้นด้วย หญิงสาวบอกให้ทั้งสี่หนุ่มเข้าไปที่นั่นโดยเร็ว

 

 “นี่ก็ถามอะไรหน่อยสิ”  ป๊อปปี้เปิดการสนทนา

 

 “ว่ามา” หญิงสาวพูดด้วยวาจาไม่เป็นมิตร

 

 “ที่นี่มันที่ไหนอ่ะ” ป๊อปปี้ถาม

 

 “ที่นี่คือหุบเขาไอจา หุบเขาที่ฉันกับพี่ เอ่อ หุบเขาที่ฉันเป็นเจ้าของอยู่ยังไงล่ะ” หญิงสาวบอกกับสี่หนุ่ม

 

 “หุบเขาไอจา เอ๊ะหรือว่าจะเป็น” เขื่อนเหมือนนึกอะไรออก

 

 “อะไรเหรอบีหนึ่ง”ป๊อปปี้ถาม

 

 “เคยได้ยินมาว่า ที่สวิตมีหุบเขาอยู่ลูกหนึ่ง มันเป็นที่อยู่ของสองพี่น้องวิปริตที่จะจับนักท่องเที่ยวที่หลงทางไปเป็นทาสน่ะสิบีสอง”  เขื่อนเล่าอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

 

 “หวังว่า คงจะไม่ใช่หุบเขานี้นะบีหนึ่ง”

 

 “ฉันก็หวังเหมือนกันนะบีสอง”

 

 “เลิกโม้กันได้แล้ว รีบไปเร็วเข้า” หญิงสาวเร่งให้เดินเร็วขึ้น

 

    ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่ ด้านในถูกประดับด้วยแจกันรูปทรงต่างๆ ภายในทาด้วยสีฟ้าตัดกับสีแดงสด ชวนผู้มาเยือนฉงนยิ่งนัก ถัดจากประตูทางเข้าเป็นรูปปั้นสิงโตตัวใหญ่ ภายในบ้านเงียบสงัด เหมือนไม่มีคนอยู่ จะมีก็แต่ เสียงสัตว์ป่าที่ร้องออกมาเป็นระยะ

 

 “ เอาล่ะ พวกนายรอตรงนี้” หญิงสาวลดปืนลง ก่อนที่จะเอาตะกร้าที่ใส่ผลไม้ไปเก็บ และในจังหวะนั่นเอง โทโมะรีบเข้าไปชาร์ตตัวของหญิงสาวโดยเร็ว แต่เหมือนเธอจะรู้ทัน โทโมะโดนถีบเข้าที่ท้อง ก่อนจะหันไปคว้าปืนไรเฟิลจ่อไปที่หัวของโทโมะ

 

 “นายคิดจะทำอะไรของนาย ฆ่าตัวตายหรือไง” หญิงสาวเอ่ยปากด้วยวาจาอันรุนแรง ทำเอาสามหนุ่มที่เหลือกลืนน้ำลายลงเอือก

 

 “ดะ เดี๋ยวก่อนสิ ค่อยๆพูดกันก็ได้นี่” เขื่อนพยายามปลอบอารมณ์ของหญิงสาวให้เย็นลง เพื่อช่วยชีวิตเพื่อนร่วมวงของเขา

 

 “ฉันไม่กลัวตายหรอก ว่าแต่เธอเถอะ ทำไมต้องจับพวกเรามาที่นี่ด้วย” โทโมะถามถึงเหตุผลที่หญิงสาวต้องทำแบบนี้

 

 “เหตุผลง่ายๆ ก็จับมาทรมานไง”  หญิงสาวตอบกลับอย่างเย้ยหยัน

 

 “ว่าไงนะ” ทั้งสี่หนุ่มอุทานพร้อมกัน

 

 “ที่ว่า จะจับเราไปทรมานเนี่ย เธอพูดจริงๆเหรอ” เคนตะยังคงไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 “ก็อย่างที่บอก เพราะงั้นวันนี้ ฉันจะให้พวกนายพักก่อน แล้วพรุ่งนี้พวกนายจะต้องตื่นตีห้าแล้วมารวมตัวกันที่นี้เข้าใจไหม” หญิงสาวลั่นวาจาอย่างหนักแน่น

 

 “ไม่มีทาง” โทโมะปฏิเสธหน้าตาย

 

 “นั่นน่ะสิ จู่ๆ ก็มาบอกให้ทำโน่นทำนี่” เขื่อนโวยวาย

 

 “ฉันไม่มีวันทำตามเธอแน่” เคนตะไม่เห็นด้วย

 

 “โอกาสที่ฉันจะทำตาม มี 0%” ป๊อปปี้ก็ด้วย

 

 “ รู้ไหม คนที่คิดจะขัดขืนน่ะ จะต้องโดนยังไง” หญิงสาวว่าพลางยกปืนขึ้นเล็งที่สี่หนุ่ม ทำเอาพวกเขาถึงกับผวา

 

 “คร้าบๆ” ทั้งสี่ตอบตกลงอย่างว่าง่าย

 

 “งั้นก็ดี เอาล่ะพวกนายตามฉันมา” หญิงสาวว่าก่อนจะเดินนำทั้งสี่หนุ่มไปที่ห้องพัก

 

     ท่ามกลางคฤหาสน์หลังใหญ่ หญิงสาวเดินนำทั้งสี่หนุ่มไปพบกับโซนที่พัก ที่มีลักษณะเหมือนเป็นทางเดินยาว ทั้งสองฝั่งมีห้องเรียงรายเต็มไปหมด ดูยังไงมันก็เหมือนอพาร์ทเม้นท์ไม่มีผิด

 

 “โห มีห้องเต็มไปหมดเลย จะมีห้องว่างสักห้องไม่น้า” เขื่อนพูดพร้อมทำหน้าลุ้น

 

 “ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว เอาล่ะพวกนายเลือกห้องกันตามสบายเลย” หญิงสาวชี้โน่นชี้นี่เพื่อให้พวกเขาคุ้นเคย

 

 “ว่าไงนะ เธออยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ แล้วพ่อแม่ของเธอล่ะ แล้วเธออยู่ได้หรอห่ะ” เคนตะรัวเป็นชุด

 

 “ตายไปแล้วล่ะ แล้วก็ ถ้ายังถามถึงครอบครัวฉันอีก สมองนายได้กระจุยแน่” หญิงสาวบอกพร้อมขู่ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

 “เอ่อ ก็ได้” เคนตะหง๋อยลงทันที

 

 “ฉันเอาห้องนี้ก็แล้วกัน” โทโมะชี้ไปที่ห้องๆหนึ่ง ที่ดูต่างออกไป ประตูถูกทาด้วยสีฟ้าซึ่งต่างจากห้องอื่นที่ทาด้วยสีแดง หน้าประตูถูกสลักชื่อตัว J สีดำตัวใหญ่ ทำเอาทั้งสี่ต่างคิดถึงความหมายของตัวอักษรนั่นไปต่างๆนาๆ

 

 “นายคิดว่าตัวJ นี้หมายถึงอะไรล่ะบีหนึ่ง” ป๊อปปี้กระซิบบอก

 

 “ขอคิดดูก่อนนะบีสอง” เขื่อนตอบกลับ

 

 “ได้หรือยังล่ะบีหนึ่ง”

 

 “ คงจะเป็นเจโชว์มั้งบีสอง”

 

 “เจโชว์มันอยู่ใต้หวันไม่ใช่เหรอบีหนึ่ง”

 

 “มันอาจหนีแม่มาเที่ยวมั้งบีสอง”

 

 “ห้องนั้นห้ามเข้าเด็ดขาด” เสียงอันหนักแน่นดังขึ้น เมื่อโทโมะบิดลูกบิดประตูดังกล่าว

 

 “ทำไม ก็เธอบอกให้เลือกได้ตามสบายไง” โทโมะทวนคำพูดของเธอ

 

 “ นั่นเป็นข้อยกเว้น ห้องนั่นไม่ว่ายังไง พวกนายก็ห้ามเข้าไปเด็ดขาด” หญิงสาวบอกกล่าวอย่างโมโห และเครื่องชักจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ

 

 “มีผีหรือยังไงห่ะ” เคนตะพูดเป็นเชิงท้าทาย

 

 “หรือจะลองคุยกับไอ้นี้ห่ะ” หญิงสาวว่าพลางยกปืนขึ้นเล็ง

 

 “ใจร้าย” เคนตะกล่าวสั้นๆเหมือนจะร้องไห้

 

 “ว่าแต่ ฉันยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย ตกลงเธอชื่ออะไรล่ะ”  โทโมะได้ที่ก็ถามขึ้นมาทันใด

 

 “ฉันไม่บอกหรอก” หญิงสาวปฏิเสธหน้าตาเฉย

 

 “เอาน่า ถือซะว่าเป็นพันธะสัญญาระหว่างเจ้านายกับทาสก็แล้วกัน” ป๊อปปี้ยื่นข้อเสนอ

 

 “ก็ได้ ฉันชื่อแก้ว แล้วพวกนายล่ะ” หญิงสาวที่ชื่อแก้วแนะนำ

 

 “ฉันป๊อปปี้ส่วนเจ้าลิงนั่นชื่อเคนตะไอ้นี่ก็เขื่อนและไอ้บ้าหน้าปลาไหลนั่นก็โทโมะ”

 ป๊อปปี้แนะนำทุกคนอย่างตั้งใจ

 

 “ถ้างั้น พวกนายก็รีบไปนอนได้แล้ว แล้วก็ตีห้าให้ไปรวมตัวกันที่ห้องโถงนะ” แก้วบอกสี่หนุ่มก่อนที่เธอจะขอตัวไปที่ห้องพัก

 

    เมื่อทางสะดวก ทั้งสี่ก็เริ่มปรึกษากันทันที

 

 “เอาไงดีฟะ” เคนตะบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

 

 “ฉันว่าเรามาวางแผนหนีกันดีไหม” เขื่อนเสนอแผนการ

 

 “ยัยนั่นโหดจะตายไป เดี๋ยวได้ถูกยิงเป็นศพกันพอดี” ป๊อปปี้ไม่เห็นด้วยกับเขื่อน

 

 “แต่ถึงยังไง ยัยนั่นก็เป็นผู้หญิงนะ” โทโมะบอก

 

 “นั่นสิ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่มีทางสู้พวกเราได้หรอก” เคนตะว่า

 

 “แล้วนายไม่เห็นตอนที่ยัยนั่นเตะโทโมะเหรอฟะ” ป๊อปปี้ชี้แจ้งถึงเหตุการณ์ที่เหมือนสามหนุ่มที่เหลือจะมองข้ามไป

 

 “จริงด้วย ไอ้โทโมะโดนเตะซะหน้าหงายเลยนี่นา” เขื่อนเริ่มนึกออก

 

 “จะบ้าเรอะ ฉันไม่ได้ทุเรศแบบนั้นซักหน่อย” โทโมะแก้ตัว

 

 “เอาน่าเพื่อน โดนก็ยอมรับมาเถอะ”  ป๊อปปี้เร่งให้โทโมะยอมรับในสิ่งที่ตนถูกกระทำ

 

     ปัง จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับเสียงอันหนักแน่นของหญิงสาวเจ้าของบ้าน

 

 “คิดจะคุยกันจนสว่างเลยหรือไงห่ะเจ้าพวกปัญญานิ่ม”

 

 “ซวยแล้วไหมล่ะ” เคนตะกล่าวเตือน

 

 “ รีบไปนอนกันเถอะ” เขื่อนว่าแล้วก็รีบเข้าห้องของตนไป

 

     จากนั้นทั้งสี่หนุ่มก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองตามระเบียบ แก้วที่สังเกตุการณ์อยู่ใกล้ๆก็บ่นขึ้นอย่างไม่พอใจ

 

  “ไอ้พวกคนเมือง พวกนายไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่”

 

  อ้าวเข้าแล้วไง ทั้งสี่หนุ่มกลายเป็นทาสของแก้วซะงั้น แล้วแบบนี้เรื่องราวมันจะดำเนินไปยังไงกันล่ะเนี่ย ติดตามต่อไปครับ