รักวุ่นป่วนใจนายวายร้ายกับยัยน่ารัก

หลังจากที่แก้วได้บอกชอบโทโมะไปแล้ว เธอก็ไม่ยอมพูดคุยกับเขาแถมยังหลบหน้าอีกต่าง

หาก การกระทำของแก้วทำให้ชายหนุ่มทนไม่ได้ มาดักรอแก้วที่หน้าหอสมุดที่เธอชอบมา

"เฮ้ย...แก้ว นั่น พี่โทโมะนี่น่า"พิมร้องขึ้น แก้วชะงักไปนิดนึงทำท่าจะเดินหนี แต่ฟาง

รั้งแขนไว้ซะก่อน

"แกจะหนีพี่เขาทำไม เขาทำอะไรให้แก"ฟางถาม

"เปล่า..."แก้วตอบแต่ไม่ยอมสบสายตาเพื่อนรักแม้แต่น้อย

"เปล่าก็มาสิ"ฟางดึงแก้วออกไป พิมมองแก้วอย่างเห็นใจเพราะแก้วเล่าให้ฟังแล้ว

"แก้ว"โทโมะยิ้มออกมาอย่างดีใจ  แก้วหน้าแดงทันทีที่เห็นหน้าเขา

"พี่โทโมะมารอแก้วเหรอคะ"ฟางถามเพราะดูจากปฏิกริยาของคนทั้งคู่

"อืม มารอ"โทโมะยิ้มเก้อๆ เฮ้ย...ทำไมต้องเขินด้วยฟะเนี่ย เรื่องแค่นี้เอง

"นายมารอฉันทำไม"แก้วถาม พิมกับฟางจึงเดินออกไปเพื่อให้ทั้งสองคุยกัน

"ก็มารอยัยบ้าคนนั้นไง จู่ๆก้อมาบอกชอบ แล้วก้อมาบอกให้ลืม ใครมันจะไปลืมลง"

"นายจะมาใส่ใจทำไม"แก้วว่า โทโมะดึงเธอเข้ามากอด แก้วตกใจมาก

"พี่ไม่เข้าใจ ทำไมแก้วต้องหลบหน้าพี่ด้วย"โทโมะถาม

"ปล่อยฉันนะ"แก้วโวยวาย

"ไม่ปล่อย พี่จะทำโทษที่แก้วทำให้พี่เปนบ้า ปั่นป่วน เธอไม่รู้เหรอไง ว่าพี่จะคลั่งตาย

อยู่แล้ว"โทโมะพูดยาว แต่ชัดเจนจนคนฟังรู้สึกได้

"คลั่งทำไม นายไม่ได้รักฉันสักหน่อย"แก้วว่า แอบเจ็บอยู่ลึกๆ

"ตอนนี้อาจจะยัง แต่อนาคตรักแน่"โทโมะมองแก้วอย่างมีความหมาย แก้วเขินมาก

"อย่ามาพูดบ้าๆน่า ปล่อยได้แล้ว จะไปอ่านหนังสือ"แก้วว่า

"ไปทำไม หนังสือน่ะไม่น่าดูเท่ากับคนตรงหน้าเธอหรอก จริงไหม"

"นายทำแบบนี้เพราะหวังจะใช้ฉันไปหายัยฟางใช่ไหม"แก้วน้ำตารื้น

"เฮ้ย...ไม่ใช่เลยนะ "โทโมะตกใจไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะคิดมากขนาดนี้

"ปล่อยฉัน ฉันจะตัดใจจากนาย ปล่อยสิ"แก้วพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงไม่ไหว

"ไม่ปล่อย เธออย่าทำตัวเป็นเด็กสิ แก้ว"โทโมะว่า

"ฉันไม่ได้เป็นเด็กนะ"แก้วโวย

"ถ้าเธอเชื่อใจพี่ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ"โทโมะว่า

"แน่นะ"แก้วมองหน้าเขา เขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

"อืม "โทโมะกอดแก้วแน่นขึ้นกว่าเดิม แก้วยิ้มสุขใจ ในที่สุดเธอก็ได้มีความรักกับเขาสักที

โทโมะกะแก้วน่ารักอ่า  ติดตามกันอยู่ไหมเอ่ยฮ่าๆๆ อย่าเพิ่งเลิกอ่านนร้า