[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 1 ::

            ฟุบ!

            ร่างของณัชถูกผลักไปชนเข้ากับกำแพงตามแรงอารมณ์ของฮยอนซึงที่กำลังคุกรุ่น! เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอต้องล้อว่าเขาเหมือนผู้หญิงอย่างนั้น เหมือนเกย์อย่างนี้ตลอดเวลาด้วย ทั้งที่จริงแล้วเขาเป็นชายเต็มร้อยทั้งตัวและหัวใจ!

            วันนี้เขาจะไม่ทนอีกต่อไปแล้วกับผู้หญิงคนนี้! เขาจะทำให้เธอได้รู้สักทีว่าเขาก็เป็นผู้ชาย!!

            “ปล่อยฉันนะ!! นายจะทำอะไร!!...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!”  หญิงสาวร้องลั่นทั้งผลัก ทั้งทุบหน้าอกของฮยอนซึง และดิ้นไปมาภายในวงแขนแข็งแรงที่ยันผนังขวางเธอไว้ทั้งสองข้าง

            “ฮึ! เธอจะกลัวฉันทำไมล่ะ ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนเธอไม่ใช่หรอ”  ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าเพราะตอนนี้หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขากำลังตัวสั่นเทิ้มไม่เป็นท่า ผิดกับปกติที่ชอบทำตัวห้าวๆ เหมือนผู้ชาย พูดจาโผงผางไม่น่ารัก ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลยสักนิด

            “ฉันไม่ได้กลัวนายสักหน่อย! ฉันแค่กลัวฟ้าผ่าหรอกย่ะ! ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลย!!”  ณัชร้องพร้อมกับผลักหน้าอกฮยอนซึงออกไปแรงๆ แต่แรงผู้หญิงอันน้อยนิดแค่นี้มีหรือจะสู้แรงผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาได้ (ถึงสามศอกอยู่หรอซึง =_=? : ไรเตอร์ถาม)

            “ยอมรับมาเถอะน่าว่ากลัวฉัน” 

            “ไม่ได้กลัว!”  หญิงสาวค้านเสียงแข็ง

            “ฮึ! ไม่ได้กลัวงั้นหรอ...”  ชายหนุ่มพูดแล้วไล่มองใบหน้าเนียนใสของหญิงสาวอย่างหลงใหล

            ทำไมถึงรู้สึกดีจังนะเวลาได้มองใบหน้าของเธออย่างนี้ชายหนุ่มคิด ถึงแม้ว่าเธอมักจะพูดจาโผงผางเหมือนผู้ชายไปหน่อย แต่เขากลับรู้สึกชอบที่เธอเป็นคนแบบนั้น

            “นี่! นายคิดจะทำอะไร ถอยออกไปนะ!!!”  ณัชร้องลั่นเมื่อฮยอนซึงเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับใช้มือผลักหน้าชายหนุ่มเอาไว้ สายตาของเขาจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอราวกับเสือจ้องตะคลุบเหยื่อ

            “ยอมรับมาซะสิว่าเธอกลัวฉัน...แล้วเธอก็จะเลิกล้อว่าฉันเหมือนผู้หญิง...พูดสิ”  ฮยอนซึงหยุดกระซิบที่ข้างหู ทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ไปทั้งตัวและรู้สึกร้อนผ่าวทั่วทั้งใบหน้า แต่ด้วยความหยิ่งของตัวเองทำให้หญิงสาวพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับความความรู้สึกออกมา

            “ถึงนายจะบังคับฉันยังไง ฉันก็ไม่ยอมพูดเพราะว่าฉันไม่ได้กลัว...อุ๊บ!!”  ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค ริมฝีปากของเธอก็ถูกปิดลงด้วยริมฝีปากบางของอีกคนหนึ่ง หญิงสาวตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธที่ถูกลุกล้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็ทำได้เพียงผลักที่หน้าอกของชายหนุ่มออกแต่ก็ยังแรงไม่พอที่จะทำให้ชายหนุ่มยอมแยกออกจากเธอได้...

            ฟึบ!

            “เฮ้ย!”  วิลล่าร้องเสียงหลงทันทีที่ถูกแย่งฟิคปึกหนาๆ ประมาณ 100 กว่าหน้าที่กำลังตั้งอกตั้งใจอ่าน

            “พี่ณัช กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย เอาคืนมานะ!”  วิลล่าลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงเข้ามาแย่งฟิคคืนจากฉันแต่มีหรือที่ฉันยอม ใครกันนะนึกเพี้ยนแต่งฟิคจับคู่ฉันกับนายฮยอนซึงนั่น คิดได้ยังไงกัน! บางคนนะแต่งให้ฉันเป็นผู้ชายแล้วให้นายฮยอนซึงเป็นผู้หญิงยังมีเลย =_=!

            “เรื่องบ้าบอพวกนี้ เธอจะอ่านทำไมนักหนา”  ฉันพูดพร้อมกับเปิดเข้าไปดู 2-3 หน้าก็แทบจะปิดไม่ทันเพราะว่ามันมีแต่ฉากเลิฟซีนเต็มไปหมด -_-;

            “ถึงจะบ้าบอแต่มันสนุกนี่คะ เอาคืนมาเลย”

            “ไม่!”

            “ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ แค่ฟิคเอง เขาแต่งมาเพื่อความบันเทิงเฉยๆ อีกอย่างพี่กับพี่ฮยอนซึงก็ไม่ได้เป็นแบบในฟิคสักหน่อยจะเดือดร้อนทำไมคะ...จำกัดจินตนาการคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ”  วิลล่าทำท่าจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วส่ายหน้าไปมาเพื่อแสดงความตำหนิ

            เอ้อ! ไม่โดนเอามาแต่งฟิคแนวแปลกๆ เหมือนฉันบ้างให้มันรู้ไป -_+!

            “ก็พี่กับฮยอนซึงไม่ได้เป็นแบบนั้นไงถึงต้องเดือดร้อน”

            “โธ่ ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ขนาดเรื่องของดงอุนกับวิลยังมีเลยนะ แฟนคลับเขาไม่รู้ว่าคบกันจริงๆ ยังจิ้นคู่เราเลย >////<” 

            “ย่ะ! ภูมิใจไปเถอะ ถ้าภูมิใจนักก็ไปอ่านฟิคของตัวเองสิ มาอ่านของคนอื่นทำไม”

            “โธ่! ก็วิลไม่อยากตกเทรนนี่คะ พี่รู้รึเปล่าว่าคู่ของพี่กับพี่ฮยอนซึงเนี่ย เป็นคู่จิ้นที่ถูกโหวตอยากให้คบกันมากที่สุดในบรรดาพวกเรา 6 คู่เลยนะ”  วิลล่าพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น

            ก็อย่างที่ยัยวิลล่าพูด ก่อนหน้านี้มีการโหวตกันในแฟนเพจพวกเราว่า ‘ถ้าจับคู่ Beast กับ Lusty จะให้ใครคู่กับใคร’ มันเกี่ยวเนื่องมาจากพวกเราร่วมงานกันบ่อยมากเลยมีโพลล์ทำนองนี้ออกมาเยอะ ถึงแม้ว่าคู่ของฉันกับนายฮยอนซึงจะได้คะแนนมากที่สุดก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับผลโหวตนั่นอยู่ดี =_=

            “แล้วไง ผลโหวตนั่นก็แค่โหวตกันสนุกๆ ไม่เห็นจะต้องจริงจังอะไรเลย”

            “ค่ะๆ โอเคๆ วิลไม่จริงจังก็ได้ แต่ขอฟิคคืนเถอะนะคะ วิลอุตส่าห์ปริ๊นมาหมดกระดาษตั้งครึ่งรีมแน่ะ T^T”

            “ไม่!”

            “ง่ะ ใจร้าย TOT”

            “นี่พวกเธอ มัวทำอะไรอยู่เนี่ย เย็นนี้มีแถลงข่าวนะยะ รีบๆ แต่งตัวเข้า พี่มะนาวโทรมาเร่งแล้วเนี่ย”  หยาเดินออกมาจากห้องนอนแล้วขมวดคิ้วมองฉันกับวิลล่าอย่างเคืองๆ ตั้งแต่มาถึงเมืองไทยเมื่อช่วงบ่าย รู้สึกว่าหยาจะอารมณ์เสียเป็นพิเศษเพราะว่าแฟนไม่มารอรับที่สนามบิน เฮ้อ...แบบนี้ล่ะนะผู้ชาย เหมือนกันหมดทุกคน ห่างกันนานๆ หน่อยไม่ได้

            อ้อ! มัวแต่ยุ่งกับฟิคของยัยวิลล่าจนลืมบอกไปเลย ตอนนี้พวกเราอยู่ที่เมืองไทยค่ะ เราได้รับเชิญมาร่วมงาน Pattaya Inter-Music fes. งานนี้เป็นงานเทศกาลดนตรีที่จัดขึ้นที่พัทยา มีทั้งเพลงไทยและเทศให้เลือกฟังได้อย่างจุใจเลยทีเดียว

            ส่วนพวกเราก็พากันตื่นเต้นกันอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะปกติจะเคยเป็นผู้ชมหน้าเวทีซะมากกว่า ไม่เคยนึกเคยฝันว่าจะได้มีโอกาสขึ้นไปแสดงบนนั้นเลย พวกเราเป็นวงเกิร์ลกรุ๊ปที่มีสมาชิกเป็นคนไทยทั้งวงของเกาหลีวงแรกที่ได้ขึ้นไปแสดงบนเวที K-Pop เชียวนะ! รู้สึกปลื้มแทนพวกเราใช่ไหมคะ ^^

            “เอ้า! มัวยิ้มอยู่นั่นแหละยัยณัช ยิ้มอะไรของแก ไปแต่งตัว!”  หยาตะโกนซ้ำ ทำเอาความปราบปลื้มของฉันกระเจิงหมด -_-!

            ฉันแยกกลับเข้าห้องไปพร้อมกับฟิคปึกหนาที่ยึดมาจากยัยวิลล่า ฉันรู้ว่าถึงฉันจะแย่งฟิคมาได้แต่ยัยนั่นก็คงเสาะหามาอ่านจนได้อีกหลายเรื่องอยู่ดี

            ยัยวิลล่านี่ยังไง! ไม่รู้รึไงว่าคนมัน...รู้สึกแปลกๆ =///=

            หลังจากการแถลงข่าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็มีโอกาสได้มีทติ้งกับแฟนคลับประมาณ 10 นาที (ช่างเป็นเวลาที่น้อยนิด =_=) เพิ่งจะรู้ว่าแฟนคลับของพวกเราที่ประเทศไทยก็เยอะมากเหมือนกัน แต่ทำไมส่วนใหญ่เขาคิดว่าฉันเป็นทอมกันล่ะ ฉันออกจะเป็นผู้หญิง...(หรอ???) เอ๊ะ! เสียงใครลอยมา -?-

            ฉันก็แค่ตัดผมซอยสั้นระต้นคอลุคนี้ออกจะเปรี้ยว เสียงห้าวนิดหน่อยเพราะร้องตำแหน่งแรปเปอร์ของวง ท่าเดินอาจจะไม่ได้ไขว้ไปมาเป็นเลข 8 เหมือนนางแบบแต่ก็ถือว่าโอเค แค่เภตราชอบทักบ่อยๆ ว่าจะเดินไปกระทืบใครน่ะ? เท่านั้นเอง

            ถามหน่อยเหมือนทอมตรงไหน =_=? 

            และเพราะฉันเหมือนทอมนี่แหละ ฉันเลยได้ของขวัญจากแฟนคลับ (ผู้หญิง) เยอะเป็นพิเศษ และได้หอบของเยอะกว่าใครเพื่อนอีกต่างหาก มีจดหมายด้วยอ่ะอ่านแล้วสยิวกิ้วชะมัด...ฉันไม่ใช่ทอมนะยะ >_<!!

            “ว่าไงพี่ณัชสุดหล่อ ได้ของขวัญเยอะเลยนี่ ^_^”  ฮยอนซึงที่เดินผ่านมาพอดี ทักด้วยรอยยิ้มฉันล่ะอยากจะกระโดดไปกัดหูหมอนี่จริงๆ คนยิ่งหนักๆ อยู่ -_-!

            “หลีกไปน่า ทางยิ่งแคบๆ อยู่”  ฉันพูดแล้วพยายามเดินเลี่ยงไปด้านขวาของทางเดินหลังเวทีที่สุดแสนจะคับแคบ แต่ฮยอนซึงก็เดินมาขวางไว้

            “อ้าว! โทษๆ”  ฮยอนซึงพูดแล้วทำทีเป็นเดินไปชิดด้านซ้าย เมื่อกี๊เห็นชัดๆ อยู่ว่าตั้งใจเดินมาขวางฉัน =_=

            “นี่! วันนี้ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ อย่ากวนได้ป่ะ”

            “ฉันกวนเธอที่ไหนกัน เธอคิดไปเองรึเปล่า”

            “ก็กวนอยู่นี่ไง -*-”

            “มา ฉันถือช่วย”  ฮยอนซึงพูดเปลี่ยนเรื่องแล้วยื่นมือออกมา ฉันเลยถอยหลังไป 1 ก้าวเพื่อให้พ้นวิถีมือ

            “ไม่ต้อง ฉันถือเองได้”

            “อ๋อ! จริงสิ ฉันลืมไปว่าเธอแรงเยอะ บึกบึนขนาดนี้ ของแค่นี้ถือได้สบายอยู่แล้ว ^_^” 

            “นี่!!...”  ฉันพูดแล้วหยุดสูดหายใจเข้ายาวๆ ระหว่างคิดคำด่าอยู่

            อ๋อ...เล่นไม้นี้ใช่ไหม ได้...

            “จริง...ก็ฉันมันแรงเยอะ ไม่เหมือนนายหรอก แรงก็น้อย ท่าทางอ้อนแอ้นแบบนี้ฉันไม่กล้าใช้ให้ถือของให้หรอก ^_^”

            “เธอ!”  ฮยอนซึงชี้หน้าฉันพร้อมกับขบกรามแน่น

            ฮึ! ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นกับใคร มาหาว่าฉันเป็นทอม นายมันก็ตุ๊ดแหละว๊า...หน้าก็สวยยังกะผู้หญิง ท่าทางอ้อนแอ้นอรชรจนจะปลิวไปตามลมอยู่แล้ว!

            “อะไร!”  ฉันลอยหน้าลอยตาถามแบบกวนๆ ฮยอนซึงก็ได้แต่ขบกรามแล้วพยายามคิดคำพูด แต่...

            พลัก!

            “โอ้ย!”  ฉันถูกชนจากข้างหลังจนเซไปชนกับฮยอนซึงที่อยู่ข้างหน้าพอดี ของขวัญมากมายที่แฟนคลับให้ฉันมากระจายเกลื่อนพื้นไปหมด

            ใครกันฟะ! มาวิ่งเล่นหลังเวทีแบบนี้ได้ยังไง!

            “เอ่อ...ขอโทษครับ”  ผู้ชายคนนั้นพูด พร้อมกับก้มเก็บของให้ฉันอย่างรวดเร็ว

            “เป็นไรไหม?”  ฮยอนซึงที่ช่วยรับฉันไว้ถามขึ้น ฉันที่เพิ่งจะรู้ตัวว่านายฮยอนซึงกอดอยู่รีบผละออกจากหมอนั่นอย่างรวดเร็ว

            พลาดละฉัน ให้นายนั่นแต๊ะอั๋งได้ไงเนี่ย....-_-//

            “ไม่เป็นไร”  ฉันตอบ แล้วก้มลงไปเก็บของช่วยผู้ชายนิรนามที่มาชนฉันเมื่อกี๊

            เขาไม่ใช่ทีมงานแน่ๆ เพราะฉันรู้สึกไม่คุ้นหน้าเลย และไม่ใช่นักข่าวด้วยเพราะเขาแต่งตัวภูมิฐาน ดูดีเกินกว่าจะเป็นนักข่าว แล้วเขาเป็นใคร? เข้ามาหลังเวทีแบบนี้ได้ไง?

            “ขอโทษจริงๆ นะครับ พอดีผมรีบไปหน่อย”  เขาส่งของคืนมาให้ฉันพร้อมกับยิ้มแหยๆ แบบสำนึกผิดสุดๆ มาให้ แต่อยู่ๆ เขาก็นิ่งไปแล้วพูด

            “อ้าว! นักร้องเกาหลีรึเปล่าวะ...ขอโทษนะครับ พอดีผมรีบเกินไปหน่อย”  เขาสบถออกมาเป็นภาษาไทย แล้วพูดภาษาเกาหลีกับฉันในประโยคสุดท้าย

            นี่เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าฉันเป็นคนไทย สงสัยเขาได้ยินที่ฉันกับฮยอนซึงคุยกันเมื่อกี๊รึเปล่า เขาเลยคิดว่าฉันก็เป็นคนเกาหลี =_=;

            “ไม่เป็นไรค่ะ”  ฉันตอบกลับเป็นภาษาเกาหลีเพราะกลัวว่าเขาจะหน้าแตก ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน

            “เฮ้ย!! เข้ามาในนี้ได้ไง ออกไปเลยครับ ออกไปเลย!!”  บอดี้การ์ดและทีมงานเกือบ 10 เดินเข้ามาแยกผู้ชายคนนั้นออกห่างจากฉันและฮยอนซึง ก่อนจะถูกพาตัวออกไป

            เขาเป็นใครกัน พูดภาษาเกาหลีได้ด้วย แถมสำเนียงนี่เป๊ะเลยนะ

            “เอ้าๆ มัวแต่มองอยู่นั่นแหละ แมนๆ แบบเธอนี่สนใจผู้ชายเป็นด้วยหรอ จะกลายพันธุ์รึไง”  

            นั่นไง จิกฉันอีกแล้ว =_=; แบบนี้จะไม่ให้ฉันคิดว่าเป็นผู้หญิงได้ยังไงล่ะคะ

            หลังจากที่เคลียร์อะไรนิดหน่อยและมีสัมภาษณ์รายการบันเทิงอีก 4 ช่องก็ได้เวลาพักผ่อนสำหรับวันนี้ แต่แทนที่ถึงโรงแรมแล้วจะได้พักก็ดันมีงานเข้าซะงั้นเพราะผู้ชายคนที่ชนฉันอยู่หลังเวทีตามมาถึงโรงแรมที่พวกเราพักเลยทีเดียว

            ตามใครมารู้ไหม...ตามฉันมานี่แหละ =_=//

*********************************

ครบ 100% แล้วค่ะ ^_^

ฝากติดตามด้วยนะคะ

*********************************