[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 4 Friendly Lover
:: Chapter 11 ::
 
            วันนี้ฉันไม่อยากกลับหอเลยเพราะช่วงนี้รู้สึกว่าพี่ๆ จะกินข้าวเย็นกับบีสท์บ่อยๆ ฉันไม่อยากไปเจอกับสายตาและท่าทางเย็นชาของดงอุน ฉันจึงตัดปัญหามากินข้าวข้างนอกแทนโดยมีเจ้ามือผู้ใจดีอย่างคือพี่ยองกวางที่ยินดีมากินมื้อเย็นด้วยกัน
            พี่ยองกวางพาฉันมาที่ร้านเดียวกับที่ดงอุนพามาฉลองวันเกิดเลย...ยิ่งเห็นบรรยากาศแบบนี้ยิ่งคิดถึงดงอุนขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิมอีก คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย T^T
            “มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าวิล วันนี้ดูไม่มีสมาธิเลยนะ”  พี่ยองกวางถามหลังจากที่เด็กเสิร์ฟมารับออร์เดอร์แล้ว
            “คือ...ยังตกใจเรื่องเมื่อเช้าอยู่เลยน่ะค่ะ” 
            ไอ้เรื่องที่ยัยชอนแอจะมาหักคอฉันมันก็ยังทำให้ฉันสยองอยู่นะ แต่เรื่องความเย็นชาของดงอุนเนี่ยมันรบกวนฉันมากกว่า T_T
            “อ๋อ เรื่องรถชนเมื่อเช้าน่ะหรอ?”  พี่ยองกวางพูดอย่างคิดได้
            “เอ๊ะ!...” 
            เรื่องรถชนหรอ -_-?
            “อ๋อ...ใช่ค่ะใช่! ดีนะคะที่เขาเบรกทัน ไม่งั้น...”  ฉันพูดไปตามน้ำ เพราะจริงๆ แล้วฉันลืมเรื่องที่เกือบโดนรถชนไปซะสนิทเลย =_=;
            “ถือว่าคราวนี้โชคช่วยแล้วกัน คราวหน้าต้องระวังตัวให้มากๆ รู้ไหม พี่เป็นห่วงนะ”  พี่ยองกวางยิ้มบางๆ ให้ฉันและสบตาฉันนิ่ง จนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบตาลงมามองแก้วน้ำแทนบนโต๊ะแทน -///-;
            “เอ่อ...ค่ะ”
            “เอ๊ะ! นั่นดงอุนรึเปล่า...”  อยู่ๆ พี่ยองกวางก็ชี้ไปที่ทางเข้าของร้าน
            เฮ้อ...ฉันไม่อยากได้ยินคำนี้ในเวลาแบบนี้เลยให้ตายสิ =_=!
            ฉันปลายตาไปมองนิดหน่อยก็เห็นดงอุนเดินเข้ามาพร้อมกับลีซาซา พวกเขากวาดตามองไปรอบๆ ร้าน แล้วมาหยุดสายตาอยู่ที่ฉันกับพี่ยองกวางเกือบจะพร้อมกัน ดงอุนมองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วมองไปทางอื่น ส่วนยัยลีซาซากระตุกยิ้มมุมปากมาให้ฉันแล้วเข้าไปควงแขนดงอุนไว้
            “เอ่อ...วิลขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”  ฉันหันกลับมาบอกพี่ยองกวางแล้วลุกจากโต๊ะไปเลยโดยไม่รอให้พี่เขาได้ตอบอะไร
            ฉันคิดว่าฉันเลือกที่จะเดินเลี่ยง 2 คนนั้นที่สุดแล้วนะ แต่ทำไมยังเจอกันอีกล่ะ T^T
            “อ้าว วิลล่าวันนี้มากับยองกวางหรอ”  ลีซาซากล่าวคำทักทายเมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ จะเลือกโต๊ะนานกันไปทำไมยะ! รีบๆ ไปหาที่นั่งเข้าสิมัวแต่คอยเห่าคนอื่นอยู่ได้ -_+!
            “อ๋อ ใช่...วันนี้มากับดงอุนหรอ?”  ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ลีซาซา แต่หมอนั่นกลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อนไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลย!
            “ใช่ ดินเนอร์ให้สนุกนะจ้ะ เราไปหาที่นั่งก่อน”  ลีซาซายิ้มหวานให้ฉันหลังจากที่ย้ำคำว่า ‘เรา’ ให้ฉันฟังชัดๆ แล้วเดินไปอีกทางพร้อมกับนายดงอุนผีดิบที่ไม่ยอมพูดอะไรเลย
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วเดินจ้ำๆ เข้าไปในห้องน้ำ นายจะเอาอย่างนี้จริงๆ ใช่ไหมดงอุน!!! แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน T^T!
            เพราะฉันมัวแต่โกรธจนไม่ลืมหูลืมตา ทำให้ฉันเดินเข้าไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่เพิ่งเดินสวนออกมาจากห้องน้ำชายที่มีทางเข้าใกล้ๆ กัน
            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ!”  ฉันรีบโค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษ เพราะว่าฉันผิดจริงๆ
            “ไม่เป็นไร...อ้าวหนู!”  อยู่ๆ น้ำเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจและเหมือนจะรู้จักฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง
            “อ้าว! คุณ...”  ฉันร้องทักทันที เพราะผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับเจ้าของรถที่เกือบชนฉันเมื่อเช้านี้เอง เอ่อ...ฉันควรจะเรียกว่า ‘ฉันเกือบวิ่งไปชน’ ถึงจะถูกสินะ -_-;
            “เป็นยังไงบ้างหนูวิล”  
            “เอ๊ะ! คุณรู้จักฉันหรอคะ?”  ฉันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงๆ ฉันเป็นนักร้องและควรมีคนรู้จักฉันก็จริง แต่ไม่นึกว่าคุณลุงวัยทำงานเกือบเกษียณแบบนี้จะรู้จักฉันด้วย
            “อ้าว ทำไมฉันจะไม่รู้จักล่ะก็หนูเป็นนักร้องนี่ อีกอย่างหนูวิลล่าเป็นไอดอลของลูกสาวฉันเลยนะ ^_^” 
            “จริงหรอคะ...^O^”
            “จริงสิ ^_^”
            “ดีใจจังเลย เรื่องเมื่อเช้าฉันต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคะที่เข้ามาพอดี ตอนนั้นฉันกำลังแย่เลย” 
            “เอ๊ะ! งั้นหรอ? แสดงว่ามีเรื่องจริงๆ สินะ”
            “แฮ่ๆ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ แทนคำตอบ
            “งั้นเอาเป็นว่า เลี้ยงฉันสักมื้อเป็นการตอบแทนสิ พอดีอยากให้ลูกสาวมาเจอตัวไอดอลของเขาสักหน่อย ^_^”  คุณลุงคนนั้นพูดแล้วยิ้มอบอุ่นมาให้ตามเคย สงสัยจะเป็นคนรักลูกสาวมากเลยนะคุณลุงคนนี้
            “โอเคเลยค่ะ เดี๋ยวจะดูแลแฟนคลับคนนี้เป็นพิเศษเลย ^O^”
            “เอ่อ...งั้น ฉันไปก่อนล่ะพอดีมีธุระต่อ ^^ “  คุณลุงคนนั้นก้มลงมานาฬิกาแล้วเงยหน้าขึ้นมาบอก
            “อ๋อ...เชิญค่ะ เอ๊ะ! ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอคะ”
            “ฉันชื่อ โอวังซอง เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปแล้วกัน เรื่องแบบนี้คงต้องผ่านผู้จัดการส่วนตัวใช่ไหม”
            “เอ่อ...ใช่ค่ะ ฉันลืมไปเลยนะเนี่ย ^^;”  ฉันเกาต้นคอแก้เขินเพราะฉันลืมไปเลยว่าไม่ใช่เด็กกะโปโลธรรมดาๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
            “งั้นฉันไปล่ะ ^_^”  คุณลุงคนนั้นบอกแล้วรีบเดินเข้าไปในร้าน
            หลังจากนั้นที่ล้างมือเล่นในห้องน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาฉันก็เจอดงอุนเดินมาเข้าห้องน้ำพอดี ฉันมองดงอุนแป๊บนึงก่อนจะเดินสวนเขามาอย่างไม่ใส่ใจ
            เอาสิ! ใครจะใจแข็งกว่ากันดงอุน >_<!!
            “เดี๋ยว!”  ดงอุนพูดพร้อมกับคว้าข้อมือฉันไว้ขณะที่ฉันกำลังเดินสวนเขา
            “...”  ฉันไม่ตอบและไม่หันไปมองหน้าเขาเลย เพราะฉันเริ่มจะเกลียดขี้หน้าเย็นชาของเขาเต็มทีแล้ว
            “มากับพี่ยองกวางได้ไง?” 
            “...”
            “วิลล่า...”
            “...”
            “ไม่ยอมพูดหรอ?”
            “...”
            พลั่ก!
            อยู่ๆ เขาก็ผลักฉันเข้าไปด้านหลังเสาขนาดใหญ่ที่กั้นระหว่างประตูทางเข้าห้องน้ำหญิงและห้องน้ำชาย
            “นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!!”  ฉันพยายามผลักดงอุนออกไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ดงอุนก็จับมือฉันประสานไว้เหนือศีรษะทั้ง 2 ข้างและรวบมันไว้ด้วยมือๆ เดียว ลมหายใจถี่ๆ ของทั้งฉันและเขาปะทะกันอย่างบ้าคลั่ง
            “ฮึ! พูดได้แล้วนี่”  ดงอุนยิ้มอย่างมีชัยแล้วใช้มือที่ว่างอีกข้างหนึ่งจับที่เอวฉันไว้
            “นายจะทำอะไร นี่มันร้านอาหารนะ!”  ฉันขบกรามพูด ทั้งที่อยากจะตวาดออกไปใจจะขาดแต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะถ้าเกิดตวาดออกไปก็ยิ่งเป็นที่สนใจได้ง่ายขึ้น
            “ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันทำอะไรก็ตอบมาก่อนว่ามากับมันได้ยังไง? ทำไมไม่กลับหอ?”  ดงอุนเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกพี่ยองกวางตามอารมณ์ที่ดูเหมือนกำลังเริ่มคุกรุ่น
            ฉันก็เริ่มคุกรุ่นขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน! เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ทำแบบนี้เหมือนไม่ให้เกียรติฉันเลย!!!
            “เพราะอะไรมันก็เรื่องของฉัน ถ้านายอยากรู้มากก็ปล่อยฉันก่อนฉันถึงจะบอก”  ฉันต่อรองออกไป ถึงแม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันต่อรองอะไรไม่ได้เลยก็ตาม U_U;
            “วิล...เธอคิดว่าจะต่อรองกับฉันได้อีกหรอ ฉันเป็นต่อเห็นๆ”  ดงอุนยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ปกติฉันจะเห็นรอยยิ้มแบบนี้เฉพาะเวลาที่เราเล่นเกมด้วยกันแล้วเขากำลังจะชนะ แต่นี่มันไม่ใช่เกมนะ...มันเป็นความรู้สึกของฉัน!!!
            “โอเค๊”  ฉันรับคำเสียงสูง แล้วเตรียมตอบทุกๆ คำถามที่เขาต้องการคำตอบ
            “หลังเลิกงาน ฉันไม่อยากกลับหอเพราะที่นั่นมันไม่น่ากลับฉันเลยชวนพี่ยองกวางมากินข้าวเย็นด้วยกันที่นี่...”  ฉันโกหก ดงอุนยิ้มมุมปากนิดหน่อยกับคำโกหกนั้นของฉัน
            “เธอชอบทำร้ายจิตใจฉันเรื่อยเลย...”
            “ว่าไงนะ...ฉันเนี่ยนะ! ฉันว่านายมากกว่าที่ชอบทำร้ายจิตใจฉัน”
            “งั้นหรอ...จริงสินะ ฉันมีผู้หญิงหลายคนมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตมากเกินไป แบบนี้ใช่ไหมเธอถึงรังเกียจฉัน”
            “รู้ตัวนี่”  ฉันยิ้มเยาะใส่ดงอุนโดยไม่สนใจเลยว่าสายตาที่เขามองมาที่ฉันจะแสดงออกว่าเจ็บปวดมากขนาดไหน
            “แล้วเธอล่ะ ขนาดมากับพี่ยองกวางเธอยังมีเวลามาหว่านเสน่ห์ให้ไอ้ลุงคนนั้นอีก แบบนี้ไงที่ฉันบอกว่าเธอชอบทำร้ายจิตใจฉัน...”
            “หว่านเสน่ห์งั้นหรอ?”  ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ กับความคิดบ้าๆ ของเขา นี่เขามองฉันเป็นผู้หญิงยังไงเนี่ย! สรุปแล้วที่ร่วมงานกันมา อยู่หอเดียวกัน สนิทกันมานานขนาดนั้นมันไม่ได้ช่วยให้เขารู้จักฉันเลยหรือไง!!!
            “แล้วเธอไม่ได้ทำแบบนั้นรึไง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนั้น!” 
            “ก็ใช่น่ะสิ ฉันไม่ได้ทำแบบที่นายพูดสักหน่อย!!”  ฉันตะโกนกลับบ้าง ไม่สนใจแล้วถ้าจะเป็นข่าวก็เป็นด้วยกันนี่แหละ!!
            ~ La La La Hu La…La La La Hu La…~
            เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นมาขณะที่ฉันกับดงอุนจ้องหน้ากันเขม็ง ฉันเพิ่งรู้สึกว่าไม่ชอบเพลงของตัวเองก็ตอนนี้แหละ มันไม่เข้ากับอารมณ์เอาซะเลย =_=!
            “กิ๊กเธอโทรมาแน่เลย เป็นห่วงกันจังเลยนะ!!”
            “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเกิดฉันไม่รับสายรับรองว่าพี่เขาต้องเดินมาดูแน่ๆ ว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า แล้วถ้าพี่เขาเดินมาเห็นสภาพแบบนี้ล่ะก็...”
            “ก็ดีน่ะสิ จะรู้ไปเลยว่าฉันกับเธอ...”
            “จะได้รู้ว่าฉันกำลังจะโดนนายทำมิดีมิร้าย แล้วคนที่จะเจ็บตัวและจะเสียชื่อเสียงยิ่งกว่าเหยื่อผู้น่าสงสารอย่างฉันก็คือนาย!!”  ฉันรีบพูดแทรกก่อนที่ดงอุนจะพูดจบ
            “ฮึๆๆๆ”  ดงอุนหัวเราะในลำคอแล้วยอมปล่อยมือฉันเป็นอิสระ ฉันจึงรีบเดินออกมาจากมุมเสานั้นทันที แต่ก็โดนดงอุนจับยัดเข้าไปเหมือนเดิม
            “ฉันให้เธอรับโทรศัพท์ แต่ไม่ได้ให้เดินไปไหนนะ”  ดงอุนพูดเสียงเรียบ ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะก้มลงไปค้นหามือถือขึ้นมารับ
            “ฮัล...”  ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดกับปลายสายมากกว่านี้ ดงอุนก็ก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉันทันทีมือถือที่ฉันถืออยู่จึงหล่นลงพื้นด้วยความตกใจ
            ฉันรีบผลักหน้าอกของดงอุนออกอย่างแรงแต่ฉันไม่เคยสู้แรงของเขาได้เลยโดยเฉพาะในเวลาแบบนี้ เขาดุดันและน่ากลัวจนตัวฉันสั่นเทิ้มไปหมด หัวใจก็เต้นรัวจนแทบจะทะลักออกมาข้างนอกกับสัมผัสร้อนแรงที่ริมฝีปาก
            ดงอุนพยายามบดเบียดริมฝีปากลุกล้ำเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และมือทั้ง 2 ข้างก็จับล็อคข้อมือของฉันไว้ จนฉันไม่สามารถดิ้นรนเอาตัวรอดได้ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ตอนนี้คือปล่อยน้ำตาแห่งความอับอายออกมากับตัวเอง ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าดงอุนจะทำร้ายฉันแบบนี้ เสียแรงที่ฉันเชื่อใจและเป็นเพื่อนที่ดีของเขามาตลอด แต่ดูสิ่งที่เขาทำกับฉันสิ!!!
            “ฮือ...”  เสียงสะอื้นของฉันเล็ดลอดออกหลังจากที่ดงอุนถอนริมฝีปากออก
            “เธอรังเกียจฉันมากขนาดนี้เลยหรอ”  ดงอุนมองฉันด้วยสีหน้าสลดลง
            “นายมันใจร้าย! อึ่ก! ฮือๆๆๆ ฉันเกลียดนาย ฮือ...”  ฉันก้มหน้าลงบนฝ่ามือแล้วปล่อยโฮออกมาเต็มที่โดยไม่สนใจว่าใครมาเห็นหรือว่าจะเป็นข่าวหรือเปล่า
            “ฉันเกลียดนาย อึ่ก! ฮือ...”  ฉันพูดแต่ประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเพราะมันเป็นคำเดียวที่มันอยู่ในหัวฉันตอนนี้ แต่ดงอุนก็ยังไม่ยอมไปไหน เขายังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉันตามเดิมก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือมาโอบกอดฉันไว้ ฉันขืนตัวอยู่สักพักก็หมดแรงและรู้สึกว่าปลายมือปลายเท้ามันเย็นชืดไปหมด...
            “เฮ้ย!! ดงอุน แกทำอะไรวิลน่ะ!”  เสียงของพี่ยองกวางดังเข้ามาในโสตการรับรู้ก่อนที่ภาพความวุ่นวายต่างๆ เริ่มมืดมัวลงทุกทีๆ...
 
            กลิ่นยาหอมอ่อนๆ โชยเข้ามาในจมูกพร้อมกับความรู้สึกเย็นวูบแล้ววูบเล่าที่พับผ่านใบหน้า ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองสิ่งรอบตัวก็พบใบหน้าของพี่ๆ ทุกคนในวงกำลังส่งยิ้มมาให้ฉันอยู่ ดูเหมือนว่าฉันจะกลับมาที่หอแล้ว...
            “ว่าไงน้องสาว ได้ข่าวว่าเป็นลม”  พี่หยาถามทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นเต็มที่
            “เป็นไงบ้างวิล เวียนหัวหรือว่าคลื่นไส้ไหม”  พี่เฝ้าฝันรีบถามอาการของฉันหลังจากหันไปตีต้นแขนที่หยาเบาๆ ทีหนึ่ง
            “ก็...คลื่นไส้นิดหน่อยน่ะค่ะ”  ฉันบอกแล้วค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีที่ณัชช่วยจัดหมอนให้พิง
            “พี่ตกใจแทบแย่ที่เห็นดงอุนอุ้มวิลเข้ามาในสภาพแบบนั้น”  พี่เภตราเข้ามาจับมือฉันไว้แน่น
            “ได้ยินว่าไปกินข้าวกับยองกวาง ทำไมกลับมากับดงอุนล่ะ”  พี่ณัชถามด้วยความสงสัย นั่นไง! เริ่มเข้าประเด็น U_U;
            “เออนั่นสิ! มีเรื่องอะไรรึเปล่า สภาพดงอุนตอนพาวิลเข้ามานี่ดูไม่ได้เลยนะหน้านี่เขียวเป็นจ้ำๆ เลย”  พี่ดอกหลิวตั้งคำถามขึ้นมาอีกคน จนฉันเริ่มจะเวียนหัวจนอยากจะอ้วกออกมาตรงนี้จริงๆ =_=
            “เอ่อ วิลคลื่นไส้จังเลยค่ะ”  ฉันบอกแล้วทำท่าพะอืดพะอมเหมือนกำลังจะอ้วกออกมาให้ได้
            “งั้นก็พักผ่อนแล้วกันน่ะ พี่ไม่กวนแล้ว”  พี่เฝ้าฝันพูดแล้วลากพี่คนอื่นๆ ออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว เฮ้อ...โดนยิงคำถามแบบนี้ก็ตอบยากเหมือนกันนะ ยิ่งคิดภาพเหตุการณ์ต่างๆ มันยิ่งชัดเจนมากขึ้นจนฉันต้องเอาผ้าขึ้นมาคลุมโปงเพราะหวังว่าภาพต่างๆ มันจะเข้ามาในหัวฉันไม่ได้...ฉันรู้ว่ามันเป็นความคิดที่งี่เง่ามาก แต่ฉันไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนแล้วนี่ T^T
            แอ๊ด~
            อยู่ๆ ก็มีเสียงเปิดประตูและปิดลงเบาๆ ลอยเข้ามา ฉันเดาว่าต้องเป็นพี่ณัชไม่งั้นก็พี่ดอกหลิวแน่ๆ ฉันเลยตัดปัญหาโดยการแอ๊บหลับ มุขนี้ใช้ได้ผลเสมอเลยนะ ^^
            “หลับหรอ...”  แต่เสียงของดงอุนกลับดังขึ้นมาแทน บ้าน่า! พี่ๆ ปล่อยดงอุนเข้ามาได้ยังไง!!
            เสียงของดงอุนเงียบไป แต่กลับมีความรู้สึกว่าเตียงนอนมันยวบลงตัวของฉันจึงเด้งลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเพราะฉันยังผวากับการกระทำของเขาในร้านอาหารอยู่เลย
            “ฉัน...ทำให้เธอตื่นหรอ?”  ดงอุนขมวดคิ้วถาม แต่ความรู้สึกโกรธที่มีเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นตกใจแทนเมื่อมองหน้าของดงอุนชัดๆ แล้วพบรอยเขียวๆ ที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงอยู่ที่มุมปาก แก้มและคิ้วของดงอุน หัวใจฉันก็ถึงกับกระตุกวูบเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุดก่อนที่ฉันจะเป็นลม...ตอนนั้นพี่ยองกวางเข้ามาดึงตัวฉันออกจากดงอุนแล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...พวกเขามีเรื่องกันหรอ?
            “นาย?...”  ฉันส่งเสียงออกไปเป็นเชิงถาม แต่ดงอุนกลับยิ้มมาให้ฉันเบาๆ
            “กิ๊กเธอให้ไว้น่ะ”  ดงอุนบอก แต่น้ำเสียงของเขากลับสดใสและไร้ซึ่งการประชดประชันอย่างที่เขามักจะชอบพูด ความรู้สึกแบบนี้มันเหมือนกับตอนที่เราเพิ่งรู้จักกันแรกๆ...เขาดูสดใสและจริงใจอย่างที่เคยเป็น
            “นายกับพี่ยองกวาง...มีเรื่องกันหรอ?”  ฉันถามออกไปด้วยใจระทึก ถ้าเกิดเขามีเรื่องกันจริงๆ ต้องเป็นข่าวดังแน่!
            “ใช่”  ดงอุนตอบสั้นๆ โดยไม่ได้มองหน้าฉัน
            “บ้าเอ้ย! เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าต้องมีเรื่องเจ็บตัวแน่!”  ฉันดุ แต่ดงอุนกลับยิ้มออกมาแล้วหันมาสบตาฉัน
            “มีเรื่องแต่ก็คุ้มนะ”
            “คุ้มบ้าอะไร เจ็บตัวขนาดนี้”
            “เธอบ่นเหมือนแม่ฉันเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ...โอ้ย!”  ดงอุนหัวเราะลั่นก่อนจะร้องซี๊ดออกมาแล้วยกมือขึ้นคลำมุมปากของตัวเอง
            “สมน้ำหน้า ว่าฉันดีนัก”  ฉันเบ้ริมฝีปากใส่ดงอุนนิดหน่อย ก่อนจะถามต่อ
            “แล้วที่คุ้มน่ะ คุ้มยังไง?”
            “ก็ได้กำจัดกิ๊กเธอไปคนหนึ่งไง ^^”
            “ห๊ะ! อย่าบอกนะว่านายกระทืบพี่ยองกวางจนแขนขาหักน่ะ”  ฉันเผลอยกมือขึ้นปิดปากเมื่อลองนึกภาพตาม
            “บ้าหรอ? ฉันไม่สู้เลยนะ”  ดงอุนตอบ  “ที่ฉันบอกว่ากำจัดก็แค่บอกว่า เธอกับฉันเป็นแฟนกันเท่านั้นเอง ^_^”
            “นาย...วะ ว่าไงนะ O_O///”  ฉันตาเบิกโพลงทันทีที่ดงอุนพูดจบ จะบ้าไปกันใหญ่แล้วไปบอกพี่เขาอย่างนั้นได้ยังไง มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย >////<
            “ต่อไปก็เหลือไอ้ออสตินนั่นอีกคน”  ดงอุนลูบคางตัวเองพลางทำสีหน้าครุ่นคิดโดยไม่สนใจอาการตกใจจนตาแทบถลนของฉันเลย!
            “ดงอุน มาพูดกันให้มันรู้เรื่องก่อน นายไปบอกพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง เราไม่ได้เป็น!...”
            “งั้นก็เป็นเลยสิ!”  ดงอุนพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค
            “ฉันรู้ว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกันกับฉัน แต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมากั้นเราสองคนไว้...มันเป็นเพราะเราไม่เคยเปิดอกคุยกันและเป็นเพราะว่าเรา...เป็นเพื่อนกัน”  ดงอุนพูดพร้อมกับสบตาฉันนิ่ง
            “แต่...”
            “ทำไมหรอ...หรือว่าฉันคิดไปเองหรอว่าเรารักกัน”  ดงอุนพูดสวนขึ้นมาทันควัน จนฉันพูดอะไรไม่ออก เขารู้มาตลอดว่าฉันรักเขาแล้วเขายังจะไปยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นทำไม!
            “ถ้านายบอกว่านายรักฉัน แล้วลีซาซากับโอฮานึลล่ะ” 
            “สองคนนั้นก็แค่คนเคยรู้จักเท่านั้นเองนะวิลล่า มันเป็นเรื่องของอดีตเท่านั้นเอง”
            “คน เคย รู้จักงั้นหรอ แล้ววันนี้ทำไมฉันยังเห็นไปดินเนอร์กับลีซาซาอยู่เลยล่ะ แล้วที่ผ่านมาอีก ยัยนั่นทำกับว่ากำลังคบกับนายอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องของอดีตตรงไหน!”
            “ที่จริงฉันก็ไม่อยากยุ่งหรอก แต่วันนี้ลีซาซาอยากไปเคลียร์กับ...เอ่อ เคลียร์กับใครบางคนเลยอยากมีเพื่อนไปด้วย เรื่องนี้คุณมินนาก็รู้เรื่อง เธอไปถามคุณมินนาได้”
            “อย่าลากคุณมินนามาพูดหน่อยเลย ฉันไม่เชื่อ!”
            “เฮ้อ...ถ้าเกิดฉันไปกับลีซาซาสองคน เธอคิดหรอว่าเขาจะยอมปล่อยฉันเดินไปไหนมาไหนนานๆ ในร้านที่มีเธออยู่ด้วยแบบนั้น...ถ้าเธอไม่เชื่อก็ตามใจนะ แต่ฉันพูดความจริง”  ดงอุนมองหน้าฉันขณะเล่าแล้วก้มลงมองเท้าตัวเองในประโยคสุดท้าย ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันกลับเชื่อในสิ่งที่เขาพูดทุกคำ
            “ถ้านายบริสุทธิ์ใจจริง นายทำไมไม่บอกว่ายัยลีซาซาไปเคลียร์อะไรกับใคร”
            “ฉัน...สัญญากับลีซาซาไว้ว่าจะ..ไม่บอกใคร”
            “แม้กระทั่งฉัน”  ฉันชี้เข้าหาตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ เรื่องสำคัญอะไรนักหนาถึงบอกฉันไม่ได้ สงสัยต้องแอบถามคุณมินนาซะแล้วล่ะ +_-!
            “ส่วนเรื่องโอฮานึล...”  ดงอุนพูดเกริ่นเรื่องโอฮานึล ทำให้ใจฉันเต้นยิ่งเต้นรัวระทึกขึ้นมาอีกครั้ง!
 
 
 
 
 
 
*******************************
กลับมาแล้วค่าาาา >O<
ขอโทษนะคะที่หายไปนานมาก พอดีช่วงนี้ออกฝึกปฏิบัติงานปีสุดท้ายอยู่เลยหนักนิดหน่อย ^^;
ก่อนหน้านี้ไปออกฝึกที่ชุมชน อินเตอร์เน็ตไม่ค่อยถึงเท่าไหร่เลยไม่ได้อัพ -_-;
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ จะพยายามแว็บมาอัพให้อ่านกันบ่อยๆ เลยค่ะ ^O^
(เดี๋ยวพรุ่งนี้ : 30 พ.ย. 56 จะมาอัพอีกนะคะ)
*******************************