NC - FIC KAILUFINLAND

ต่อคะ
 
 
 
“ก็แค่ทางการค้าเท่านั้นแหละ”ชายหนุ่มที่คลอเคลียกับร่างบางบนเตียงไม่ได้สนใจจะหันมาตอบเลยสักนิด มันก็เป็นแบบนี้ ชานยอลเจ้านายหนุ่มของเขาไม่แม้จะคิดจริงจังกับใครที่ออกตามหาเด็กคนนี้ก็แค่อยากแก้แค้นและเอาชนะเท่านั้น อีกส่วนก็คงจะจริงเรื่องการค้าอย่างที่เจ้านายว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ออกไปได้แล้ว ฉันต้องการสำเร็จโทษกับเด็กคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้นและไม่ได้เรียกก็อย่าเสนอหน้ามาละ”ชานยอลออกปากไล่ลูกน้องคนสนิทออกไป ปาร์คซังฮยอนพยักหน้ารับแล้วก็เดินออกไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ!! ทีนี้ก็เหลือแค่นายกับฉัน”ชานยอลก้มหน้าลงไปหวังจะฉกริมฝีปากหนากับริมฝีปากอิ่มแต่ก็ถูกผลักออกอย่างรวดเร็วและก็มาพร้อมกับฝีเท้าหนักๆกระแทกเข้าที่หน้าอกจนร่างสูงยาวของชานยอลกระเด็นไปนอนแอ้งแม้งที่พื้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สัส!!มึงเป็นใคร?!!”จงอินโวยลั่นสำรวจตัวเองอย่างตื่นตระหนกแต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นอยู่บนร่างกายหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เสื้อผ้ากู มึง!!”จงอินโมโหแทบระเบิดลุกเดินจ้ำอ้าวไปที่อีกคนกระชากคอเสื้อคุมเข้ามาหาตัวเอง ดวงตาสวยเบิกโพลงเมื่อประจักษ์แล้วว่าคนตรงหน้าเป็นใครมือที่กำหมัดค้างกลางอากาศ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มึง!! ปาร์คชานยอล!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“รู้จักฉันด้วยหรอเด็กน้อยนึกว่าจะลืมกันไปแล้วสะอีกยังดีที่รู้จักชื่อว่าที่สามีได้อยู่น่ารักจริงๆ”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น่ารักกับพ่อมึงน่ะสิ ที่นี่ที่ไหนแล้วกูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงแล้วมึง..?”จงอินเกิดคำถามมากมาย สมองปวดตุบๆเมื่อประมวนเรื่องราวต่างๆก่อนหน้าที่คิดยังไงก็คิดไม่ออกนั่งจุมปุ๊กกลางเตียงสับสนไม่รู้เลยว่าตัวเองไม่มีเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกายสักชิ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โถ่ๆเด็กน้อยอย่าคิดมากเลยเดี๋ยวว่าที่ผัวคนนี้จะดูแลเอง”ชานยอลเข้ามากอดปลอบทำเป็นเล่น จงอินชะงักผลักร่างสูงออกอีกครั้งอย่างรังเกลียด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มึงปล่อย!!กูจะไปจากที่นี่!!!”จงอินลุกพรวดออกจากอ้อมอกแกร่งตรงไปที่ประตูแต่ผลที่ได้กลับมาประตูกลับล็อกจากข้างนอก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮ่าฮ่า..คิดหรอว่าจะหนีออกจากที่นี่ได้ ในเมื่อฉันตามหาตัวนายเจอแล้วจะปล่อยไปง่ายๆก็บ้าแล้วละคิมจงอินสัญญาต้องเป็นสัญญา”จงอินหันมาเผชิญหน้ากับคนร่างสูงที่เข้ามาโอบจากด้านหลังมือยันหน้าอกใบหน้าหล่อกำลังจะโน้มลงมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผลั่ว!!ปล่อยกูไปเดียวนี้สัญญาเหี้ยไรกูไม่รู้จัก?ปล่อยกูออกไปเดียวนี้!!”จงอินสัดหมัดใส่ออกคำสั่งยกแจกันลายผีเสื้อขึ้นเหนือหัวเตรียมขว้างใส่ทันที แต่ก็ได้รับรอยยิ้มยียวนกับมา ชานยอลเช็ดคราบเลือดออกจากมุมปาก หลังจากนี้คงไม่มีอีกแล้วกับท่าทางกวนๆและท่าทางปัญญาอ่อนที่แสร้งทำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายแน่ใจหรอว่าจะฆ่าฉันด้วยวิธีนี้อย่าดีกว่าเพราะที่นายทำมันอาจจะไม่โดนและนายอาจจะเจ็บตัวฟรี”ชานยอลก้าวเข้าใกล้อีกนิดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็นจนดูน่ากลัว จงอินถอยหลังไปติดกับผนัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กูปาแน่กูกลัวว่ามึงจะหลบไม่ทัน!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพ้ง!!!!”แจกันกระทบกับฝาผนังแตกกระจาย ร่างสองร่างต่างปล้ำกอดกันกลมโดยที่จงอินผลักร่างสูงออกขัดขืน ร่างสูงก็กอดแนบแน่นหวังเพื่อให้ร่างบางหยุดดิ้น ดูเหมือนว่าร่างกายที่เท่าๆกันของทั้งสองทำให้ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะแต่ที่รู้ๆตอนนี้ก็คือข้าวของเครื่องประดับที่อยู่ภายในห้องหล่นแตกกระจายระเนระนาดไปกับพื้นห้องที่ตกแต่งมาอย่างดีเล่ะอย่างไม่เป็นท่า ร่างของจงอินถูกผลักให้แนบลงไปกับโซฟาแต่ก็ถีบออกวิ่งไปที่หน้าประตูหวังจะเปิดประตูหนีออกไปชานยอลเข้ามากระชากเรียวแขนบางทำให้ร่างของจงอินปะทะกับแผ่นอกของคนร่างสูง ชานยอลรวบเข้าที่เอวบางของจงอินทำให้ส่วนร่างแนบชิดกันจนแทบเป็นเนื้อเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อย อ๊ากก ปล่อยกู มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ได้!!”ร่างบอบบางถูกลากมาที่เตียง ชานยอลขึ้นคร่อมร่างที่ร้องดิ้นอยู่ข้างล่างจับกางแขนบอบบางสองข้างกางยึดติดกับพื้นฟูกที่นอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าดิ้นได้มั๊ย!!นายเริ่มทำให้ความอดทนของฉันหมดลงถ้านานยังดิ้นอยู่แบบนี้!!”ชานยอลกดเสียงต่ำจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาที่มีแววของความตื่นตระหนกกดยิ้มที่มุมปากหยิบเข็มขัดของคนร่างบางที่ตกอยู่แถวนั้นขึ้นมามัดใส่กับรอบข้อมือบางจนแน่นเมื่อคิดว่าจงอินจะต่อสู้ตนไม่ได้อีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ!!เชี่ยกูเจ็บปล่อย ปล่อยกูปล่อยมัดกูเดี๋ยวนี๊!!”จงอินดิ้นพร่านเมื่อคนร่างสูงแหวกเรียวขาที่แนบชิดสนิทกันของตนเองออกอ้ากว้างจนเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด พยายามเสียดสีข้อมือหวังจะให้เข็มขัดหลุดออกแต่มันก็เท่ากับเป็นการทำร้ายข้อมือตัวเองให้เป็นแผล ผิวเนียนละเอียดที่ร่างสูงได้ฝากรอยรักสีช้ำๆเอาไว้ที่ลำคอหน้าท้องหัวไหล่ถูกมืสากหนาลูบไล้ไม่คิดว่าผู้ชายแบบนี้จะมีผิวที่ละเอียดตานุ่มนวลจนอยากกดปากหนาร้อนลงไปทำรอยอีกครั้ง จงอินดิ้นขลุกขลักส่ายไปมาหวังทำให้ร่างข้างบนหยุดแต่พอริมฝีปากอิ่มหนาของคนร่างสูงแตะสัมผัสลงมาช้าๆขนทั่วสรรพครางก็พากันลุกเกลียว ชานยอลกดจูบลงไปที่กลางหน้าอกก่อนจะลากมาที่กลางหน้าท้องแบนราบมีมัดกล้ามหดเกร็งแขม่วจากความรู้สึกวาบวามที่กำลังก่อตัวขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ!!”จงอินตะบปปากห้ามเสียงร้องแทบไม่ทันเมื่อแก้มก้นเนียนขาวถูกลุกลานจากมือสากที่ฟ้อนเฟ้นทั้งๆที่ใบหน้าคมกำลังยุ่งย่ามที่ท้องน้อยเล็มเลียอยู่ที่ขนเพชรจนมันรู้สึกลุกชัน จงอินไม่อยากบอกเลยว่ามันรู้สึกดีแต่ก็ยังต่อต้านปฏิเสษการกระทำอันหยาบโลนนี้ไม่เคยชอบเลยสักนิดกับรสนิยมเพศด้วยกัน แต่น้ำแข็งก้อนหรือจะสู้ไฟที่ลามลน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อึก มึงทำอะไรกูปล่อยกูเดี๋ยวนี้ อื่ม!!”น้ำเสียงไม่พอใจร้องถามแทบจะเป็นเสียงครางหวิว ชานยอลยกยิ้มได้ใจแล้วยัดตัวลุกขึ้นมองเรือนร่างบอบบางที่ส่ายเร้าบิดแอ่งเกร็งใบหน้าสวยงอง่ำเอ่ยถ้อยคำต่อต้านที่ชานยอลคิดว่ามันน่าจะดังออกมาจากลำคอทั้งหมด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะว่าจะให้ปล่อยไว้แบบนี้เด็กน้อย”ชานยอลถามแล้วลูบริมฝีปากอิ่มที่ยังไม่ได้ชิมบดนิ้วหัวแม่มือกับริมฝีปากล่างสดแดงให้มันเผยอออกเล็กน้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะๆนี่จะคิดปะทะษุร้ายกับนิ้วเลยหรอเนี่ยท่าทางจะแค้นแรงอย่างนี้ต้องสั่งสอนเด็กดื้นว่าอย่าคิดทำแบบนี้อีก”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื่อ..ไอ!!”เสียงใสถูกริบหายไปกับริมฝีปากหนาที่จูบลงมา จงอินเบิกตาโพลงมือที่ถูกมัดทุบผลักหน้าอกหนาออก ริมฝีปากบางถูกป้อนจูบอย่างนุ่มนวลเปลี่ยนสัมผัสมาเป็นบดขยี้จนรู้สึกริมฝีปากสวยช้ำ จงอินเบี่ยงใบหน้าหนีแต่ก็เป็นการทำให้การจูบดูง่ายขึ้นและลึกล่ำหวานละมุน เรียวลิ้นที่สอดแสรดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดรึงจนร่างบางต้องเกี่ยวลิ้นตอบ หยาดน้ำเหนี่ยวข้นไหลออกมาจากมุมปาก ดวงตาปรือปรอยมองใบหน้าคมที่กำลังตั้งใจตักตวงจากริมฝีปากนี้ด้วยเพลิงอารมณ์ที่ร้อนแรง จงอินก็เช่นกันตัวเขากำลังหลอมละลายมือไม้สั่นเทาปะป่ายหาที่ยึดเกาะเป็นแผ่นหลังกว้างหน้าของคนเบื้องหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
นี่เขากำลังสมยอมกำลังให้อะไรกับร่างสูงข้างบนไปอย่างไม่มีอิดออด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ชานยอลผละริมฝีปากออกมาเมื่อคนตรงหน้าประถ้วงว่าขาดอากาศหายใจ มองร่างบางตรงหน้าที่หอบแฮ่กกอบโกยอากาศเข้าปอด ใบหน้าแดงซ่านอกกระเพื่อมขึ้นลงจนดูเย้ายวน ชานยอลคิดว่าร่างที่เคยปากดีทำนิศัยห่ามๆแบบนี้เวลาอยู่ในห้วงแห่งอารมณ์ใคร่ก็ดูไม่ต่างจากผู้หญิงที่อยากให้ผู้ชายสัมผัส
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นของฉันเถอะนะจงอิน!!”เพียงแค่เสียงกระซิบขอในเวลาที่อารมณ์ถูกปลุกจนกระเจิดกระเจิง จงอินพยักหน้ารอรับสัมผัส ใบหน้าหวานที่ชื่นเหงื่อเอียงข้างสบลงกับปลอกหมอน ชานยอลยิ้มกริ่มถอดชุดเสื้อคุมออกก่อนจะก้มลงทำรอยที่หน้าท้องแยนราบอีกครั้งมาหยุดที่แกนกายสีสวยที่กำลังตั้งชันด้วยความต้องการ จงอินนิ้วหน้าด้วยความสุขสมร้องครางจนชานยอลไม่คิดว่าร่างบอบบางตรงหน้านี้จะร้องครางได้ใสยิ่งกว่าเสียงผู้หญิงที่เขาเคยพรานพบมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้า~~”แล้วหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ทลายออกมาจงอินครางลั่นฟุดร่างกายลงกับฟูกเตียงอีกครั้งหมดแรงหอบหายใจจนตัวโยน ชานยอลไม่รอเวลาเสือกไสร่างกายของตัวเองเข้าไป ความคับแน่นทำให้เข้าไปแค่ครึ่งเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ!! เจ็บ!! เจ็บ!!เอาออกไป..อึก..อ่ะ”เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ชานยอลผ่อนแรงดึงกลับออกมาใหม่แล้วใส่เข้าปีกครั้งในคราวเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ากกกกก!!!”ร่างสูงห่อปากไม่คิดว่าภายในจะร้อนและตอดรัดถึงเพียงนี้ ผิดกับจงอินที่ครางเจ็บหยาดน้ำตาไหลอออกมาตามใบหน้าสวยบิดส่ายริมฝีปากกัดแน่นมือที่ถูกมัดไว้จิกเกร็งจนเป็นแผล ชานยอลค่อยๆออกแรงขยับจนร่างบางรู้สึกชินจากเสียงครางเจ็บก็กรายเป็นเสียงครางร้องขอ แขนขาที่ตกอยู่เบื้องล่างตอบสนองโดยการเอาขึ้นมาเกี่ยวเอวหนากระเด้งสะโพกรับสะโพกสอบของคนข้างบนที่ขยับใส่เข้ามาเป็นจังหวะเดียวกันเสียงหน้าขากระทบกันจนดังสะท้อนในห้องกว้าง ในหัวสมองของร่างบางขาวโพลนไม่คิดว่าจะรู้สึกดีความเสียวกะรสันที่รามจากไขกระดูกมาจนถึงสมองเหมือนตัวเบาสบายยามที่ปรายท่อนเนื้อกดโดนจุดกระสันก็เหมือนมีไฟฟ้าช็อตจนต้องเปร่งเสียงครางลั่นจะเป็นจะตาย จนมาถึงวินาทีสุดท้ายชานยอลเร่งจังหวะจนร่างบางครางรับไม่ทันหัวสั่นครอนเสียงหายใจกระเส่าปนหอบของทั้งคู่สิ้นสุดลงหลังจากที่ทั้งคู่ปล่อยหยาดขุ่นข้นออกมาพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้า/อะ..หะ”จงอินกระตุกค้างปลดปล่อยจนเปื้อนหน้าท้องของชานยอลที่ล้มลงหมดแรงอยู่ข้างๆไม่คิดว่าจะรู้สึกดีขนาดนี้เป็นครั้งแรกที่มีอะไรกับใครแล้วให้รู้สึกถึงจุดสุดยอดจริงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้เราก็เป็นผัวเมียกันสมบูรณ์แล้วถ้าเราแต่งงานกันฉันอยากมีลูกสักโหล”ชานยอลเอ่ยกระซิบที่ใบหูของร่างบางที่เริ่มหายใจสม่ำเสมอกลั่วหัวเราะเมื่อร่างบางนอนเปลี่ยนท่าเป็นตระแครงข้างให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีทางแล้วไอนั่นก็เอาออกไปได้แล้วกูจะนอน!!!”จงอินเอ่ยเสียงแข็งแต่จะให้แสดงออกมาว่าเจ็บเจียนตายก็ไม่ได้เสียเชิงหมดหรือมันเสียตั้งแต่เมื่อสิบห้านาทีที่แล้วว่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ไงแค่นี้ไม่พอหรอกเด็กดื้นต้องโดนลงโทษจนกว่าจะลบล้างความผิด”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอ้าาาาากูเหนื่อยแล้ววววว”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
มาถึงขนาดนี้ผมคงต้องยอมมันใช่มั๊ยครับ?แต่ผมมีแผนที่เหนือกว่านั้นผมจะเอาชนะมันโดยที่ผมจะทำให้มันหลงผม หลงจนโงหัวไม่ขึ้นจากที่เป็นเจ้าพ่อมาเฟียผมจะทำให้มันเป็นเจ้าพ่อลูกไก่ที่อยู่ในกำมือผมแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
หึ!!ตอนนี้กูยอมมึงไปก่อนแต่วันข้างหน้ามึงต้องยอมแทบเท้าคนอย่างกูไอปาร์คชานยอล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
PS>ในที่สุดก็จบๆแบบกากๆไรท์ขอตัดให้จบเลยนะคะเพราะเรื่องนี้หวังอยากแต่งเอ็นซีทดสอบตัวเองว่าจะรอดแต่งได้มั๊ยมันเป็นลางหึๆจะลางอะไรนั้นเดาเอาเองนะคะ ตอนแรกพี่ชานพี่ไคมาแบบเอ็สเอ็มแต่พอมาตอนจะจบไหงเป็นแบบนี้ได้แต่ก็คงจะสนุกเอ่ะหรือไม่สนุกก็แล้วแต่รีดจะติชมนะคะแค่นี้คงฟินกันบ้างแหละเน่อสุดท้ายก็ขอบคุณโค้งงามๆนะคะสำหรับคอมเม้นต์ที่มาถึงร้อยแล้วก็ได้แรงสนับสนุนจากรีดทุกคนถ้าไม่มีรีดก็ไม่มี่เรื่องนี้หรอกคะ ทำไมไรท์ดูจริงจังนักก็แค่ร้อยหรือตอนที่โดนแบนเพราะนี้คือเรื่องแรกไรท์เลยเซ็นเซอทีฟไปหน่อยเพราะไรท์ตั้งใจให้มันดีที่สุดก่อนหน้านี้ไรท์ก็แต่ไคลู่คริสใครที่เคยอ่านวิธีคำพูดแบบนี้พอจะคุ้นๆบ้างแหละเน่อส่วนใครที่สงสัยไรท์มีหลายยูเซ่อคะของเด็กดีมีประมาณสามสี่อันได้ส่วนอันนี้อันที่สี่หรือที่สามมั๊งไม่แน่ใจแต่ทุกอันไรท์จะแต่งนิยามทั้งหมดดองไว้เต็มเลย สุดท้ายอีกนั่นแหละอย่าลืมเม้นต์ด้วยนะคะถือว่าช่วยๆกันเน่อรีดได้อ่านฟิคแบบต่อเนื่องไรท์ก็จะมีกำลังใจแต่งต่อเนื่องเหมือนกันและสุดท้ายปล่อยเกิ๊นไปแหละสุดท้ายจริงๆนะคะ
 
 
 
 
 
 
เม้นต์ตัวงามๆสวัสดีคะสำหรับ ช็อคฟิคนี้