รักนี้เหมือเส้นประ

"แก้ว "
 โทโมะเรียกหญิงสาวด้วยเสียงที่แผ่วเบาด้วยความตกใจที่เห็น
หญิงสาวในสภาพที่ทรุดโทรมสุดๆเพราะด้วย
ความที่หญิงสาวตกใจกับเรื่องที่ฟางเล่าให้ฟัง
" นายมาทำมัย ใครเชิญ " แก้วที่ตกใจนิดหน่อยที่ไม่คิดว่า
คนอย่างโทโมะจะมาหาเธอถึงโรงพยาบาล
" แก้วเธอเป็นอะไรรึปล่าวฉันได้ข่าวเลยรีบมาหาเธอ "โทโมะ
ไม่ฟังคำถามของแก้วเอาแต่ถามแก้วอย่างเดียวด้วยความเป็น
ห่วง
" ฉันถามนาย " แก้วเริ่มจะโมโหที่โทโมะไม่ฟังคำถามของเธอ
" แก้วแกใจ เย็นๆดิ " เฟย์ที่เห็นท่าไม่ดีเลยตัดบท
" เฟย์แกเงียบไปเลย ฉันนายนี้ แต่แกนายเขื่อน ถ้าฉันออกไป
ได้ฉันจะไปลากคอมันมา " ยิ่งเฟย์ตัดบทเหมือนว่าจะเพิ่ม
กิเลสไฟให้กับแก้วมากยิ่งขึ้น
" นี้เฟย์ก็โดนไอ้เขื่อนมัน เออ " โทโมะยังพูดไม่จบฟางก็พูด
แทรก
" หยุ๊ด หยุด หยุด หยุด หยุดเลย ทั้งหมดนั่นแหละ ยัยแก้วแก
อย่า แก้วอย่า " ฟางตอนนี้เห็นแก้วท่องอะไรสักอย่างและมือ
ของแก้วตอนนี้เหมือนจะกำลูกแก้วขนาดใหญ่พอดีมือและลูก
ตาก็มองไปทางโทโมะ นั่นทำให้ฟางรู้ว่าแก้วกำลังเล่นงานโทโมะ
อยู่
" แก้วเธอเป็นอะไร บ้าง โอ้ยยยยย!!!!!! " เมื่อโทโมะเก้าขาก็
ทำให้เค้าเจ็บเหมือนมีอะไรที่อยู่ข้างในเหมือนเข็มนับพันที่ทิ่ม
แทงอยู่จากด้านใน
" นี้เป็นแค่บทเรียนนะ ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉันอีกนายโดนดี
แน่ " แก้วทำเสียงที่หนักแน่น แต่ดูเหมือนนัยตาของแก้วไม่ได้
เต็มไปด้วยความแข็งแกร่งแต่ดูเหมือนลูกแมวที่หน้าสงสารมีน้ำ
นองอยู่เล็กน้อย เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำมัยเธอถึงรู้สึกเจ็บปวด
ในขณะที่เธอหน้าจะดีใจทั้งๆที่โทโมะเจ็บปวดเธอควรที่จะดีใจ
เพราะเธอเป็นคนทำให้เขาเจ็บ
" แก้ว โอ้ยย " โทโมะยังไม่เลิกความพยายามที่จะไปหาหญิง
สาวที่นอนอยู่บนเตียง
" ถ้านายยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน คราวนี้ฉันไม่ไช่แค่สาปนายแต่จะ
ทำให้นายตายคาห้องด้วยน้ำมือของฉันเอง ฉันเป็นแบบนี้ก็
เพราะนาย ฉันโทรมก็เพราะนาย ฮือ~ ฉันดูเหมือนเป็นคนที่
ไร้ค่าก็เพราะนาย นายคนเดียวฮือ~ นายมันมารชีวิตของฉัน
ชัดๆ ตั้งแต่นายเข้ามาในชีวิตฉันชีวิตฉันเปลี่ยนแปลงไปหมด
ฮือ~ " ตอนนี้แก้วเริ่มควบคุมน้ำตาไม่อยู่เลย ปล่อยโฮออกมา
" แก้ว แกปล่อยคุณโทโมะไปเหอะนะ ฉันไม่อยากเห็นเค้าใน
สภาพแบบนี้อ่า แก้วแก ปล่อยเค้าไปเถอะนะ " เฟย์ที่นั่งเงียบ
มานานเริ่มออกความคิดเห็นบ้าง
" นายอยากจะอยู่ดูแลฉันไช่มั้ย " แก้วเริ่มมีแบบเล่นงานโทโมะ
แน่ๆ
" ไช่แก้ว ฉันอยากอยู่กับเธอ " โทโมะตอนนี้อยู่ในท่ากำลังจะ
เก้าขา
" ก็ได้ฉันจะปล่อยให้นายเดินเป็นอิสระ แต่ แค่เดินไปนั่งตรง
โน้นนะ ห้ามเดินเข้ามาไกล้ฉันไม่งั้นนายได้เข้าโรงพยายา
ลแน่ๆ " และแล้วแก้วก็ปล่อยให้โทโมะเดิน เดินไปนั่งที่โซฟาที่
ห่างจากเตียงประมาณ 4 เมตรเท่านั้น
 " งั้นฉันนั้งสมาธิรอนะ " เฟย์พูดขึ้นมาก่อนที่ตัวเองจะนั้ง
สมาธิ
 ด้านป๊อปปี้ และ เขื่อน
" เห้ย เดี๋ยวนะ ไอ้โมะมันบอกว่ามีธุระแต่มันไปอีกทาง เห้ย ไอ้
โมะมันไปหาคุณแก้ว ห้า ห้า ห้า โมะมีความรัก " เขื่อนพูด
แล้วยิ้มๆ แล้วก็หัวเราะออกมา
" เห้ย ไอ้เขื่อน คิดเหมือนกูเลยว่ะ ไอ้โมะมีความรัก " แล้วทั้ง
สองก็ออก ไปที่โรงพยาบาล RS ที่แก้วพักรักษาตัวอยู่
" ขอโทษนะครับ คุณแก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุล พักอยู่ห้อง
ไหนครับ " เขื่อนเดินมาถามพนักงานที่เคาร์เตอร์
" ห้อง 999 ค่ะ " พนักงานตอบมา
" เออ ขอโทษนะครับ เมื่อไม่นานมานี้มีผู้ชายมาถามถึงห้อง
คุณแก้วบ้างมั้ยครับ " เขื่อนถามต่อ
" เออ คุณวิศวะค่ะ คุณวิศวะมาถามถึงห้องคุณแก้ว "
พนักงานคนเดิมตอบมา
" 555 พี่นายติดหญิงแล้วล่ะ เขื่อน " ป๊อปปี้ที่ยืนฟังมานาน
ก็พูดแซวเขื่อน
ณ.ห้องแก้ว
" ตายแล้วแก " อยู่ดีๆเฟย์ก็ร้องขึ้นมาทำเอาโทโมะ ฟาง แก้ว
ตกใจ
" แกเห็นอะไร " เฟย์และแก้ว พูดพร้อมกัน
" เออ นายเขื่อนกับคุณป๊อปปี้ กำลังขึ้นมา " พอเฟย์พูดจบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
" อะไรมันจะเร็วขนาดนี้ อย่าพึ่งเปิดนะ แก้วเธอปล่อยฉันได้มั้ย
นะ " โทโมะพูดด้วยความโมโหและขอร้องให้แก้วช่วย
" ยัยเฟย์เปิดประตูเลย " เฟย์เปิดประตูแบบกล้าๆกลัวๆ
" สะ...สะ...หวัดดีค่ะ "
________________________________________________
อัฟแล้วน่ะ ขอโทษนะที่หายไปนานก็แท็บเล็ดของไรเตอร์มันอัฟไม่ได้ก็เลยหายยาวเลยแล้วนี้ก็ไกล้สอบแล้วดูแลตัวเองดีๆนะจะได้ทันเพื่อน แล้วเดียวจะมาอัฟอีกทีตอนบ่าย เม้นส์ โหวด ติตาม กันเยอะๆนะคัฟ อัฟ บาย