ชีวิตที่ไร้ค่า

รุ่งเช้า
"ตื่นได้แล้ว"โทโมะปลุกแก้ว
 
"อือ ไม่เอาจะนอน"
 
"จะตื่นดีไหม ห่ะ"
 
"ตื่นก้อได้ ชิ"
 
"รีบๆลุกซิ"จากนั้นแก้วก้อลุกไปอาบน้ำแต่งตัวและลงไปหาโทโมะข้างล่าง
 
"ฉันมีงานไห้เธอทำ เธอจะต้อง ถางหญ้าในสวนไห้หมด และมาทำอาหารไห้ฉันกิน"
 
"แต่ฉันไม่.........."จะเถียงแต่โดนโทโมะขัด
 
"ห้ามเถียงฉันด้วย ถ้าเถียงอีกคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอนะ"
 
"ชิ"จากนั้นโทโมะก้อเดินไป แก้วก้อยืนบ่นอยู่คนเดียว
 
"คิดว่าฉันกลัวหรอ ไอ้โรคจิตตตตตตตตตตตตต  แบร่"
 
16.00น.
 
"เฮ่อเสร็ดสักที ต่อไปก้อไปทำอาหาร"
 
"เสร็จฉันแน่่ 5555555"แก้วแอบใส่พริกไทไปครึ่งขวดและนำ้ตาลไป 1ซอง(ม๊าร้ายจัง)
 
 
"อาหารมาแล้วคะ'ยืนมองคอยไห้โทโมะกิน
 
"เธอกินไห้ฉันดูก่อนสิ"โทโมะพูดขึ้น
 
"ห๊า**"
 
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นหรือว่าเธอใส่อะไรลงไป"
 
"ป่าวนิ"แก้วจึงต้องจำใจกิน
 
"แหวะ*"
 
"555 สมน้ำหน้่า "
 
".........."แก้วพูดแต่ไม่มีเสียงวออกมา
 
"555 ยัยใบ้ แกล้งชั้นแต่ตัวเองโดนแถน"
 
"....(ไอ้บ้า จำไว้)"
 
"มาเอาคืนด้วยแล้วกัน ยัยใบ้55555"แล้วก้อเดินออกไป
 

 

 
 
ไม่ค่อยมีคนอ่านเลยอ่ะ