รักแท้อยู่เหนือกาลเวลา

Frame-
ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของคอนโดแห่งหนึ่งในสวิสเซอร์แลนด์ที่ฉันต้องอยู่ไปนานเท่านาน ฉันเก็บกระเป๋าและจัดข้าวของให้เข้าที่
เข้าทางและนั่งลงบนเตียงนอน ไม่รู้จะนั่งทำไมเพลียที่เดินทางทั้งวันหรือยังกังวลไม่หาย แต่เมื่อฉันเลือกเชื่อใจเขาฉันก็จะเชื่อ
~ต้องทำวันนี้ ต้องรีบไปคว้ามาเวลาไม่คอยใคร~ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์และอมยิ้มเมื่อรายชื่อคือ พี่ฮัท(ที่รัก)
"ฮัลโหล พี่ฮัทโทรมาซะตี2เลยนะ ดึกไปป่ะ"ฉันบ่นใส่
[พี่โทรหาเรา1ชั่วโมงแต่เราปิดเครื่อง]อุ๊ย จริงด้วยเพิ่งเปิดเมื่อกี้นี่นา
"อ้าว ลืมขอโทษค่ะ"ฉันได้แต่เอ่ยแหงๆ
[ขี้ลืมอย่างนี้จะอยู่คนเดียวได้ไหมเนี่ย] นี่ประชดหรือเป็นห่วง
"อยู่ได้สิค่ะ ที่สำคัญมีเสียงพี่ฮัทอย่างนี้ก็ดีใจไปชาติหน้าแล้ว"
[แหม เฟรม...]พีฮัทเปลี่ยนเป็นเสียงจริงจังอย่างรวดเร็ว
"ว่า..."
[เฟรมเชื่อในตัวพี่ไหม] แน่นอนสิค่ะ
"เชื่อ..เชื่อสิค่ะเราเป็นแฟนกันนะค่ะเฟรมต้องเชื่อใจพี่ฮัทอยู่แล้ว"แต่ไม่เชื่อใจเวลา ในใจฉันพูดอีกอย่าง
[พี่ก็เชื่อใจเฟรมเราเกิดมาคู่กันจริงๆ]
"ค่ะ แต่นี้ก่อนนะค่ะพรุ่งนี้โทรมาใหม่ ราตรีสวัส จุ๊บๆ"
[จุ๊บๆ]พี่ฮัทส่งเพลง รักแท้อยู่เหนือกาลเวลาให้ฉันฟัง 
ติ๊ด สายถูกวางห้องตกอยู่ในความเงียบ ฉันไม่ร้องไห้แล้วนะ แต่ฉันเพลียทั้งใจทั้งกายจริงๆ เสียงเพลงยังคงดังอยู่
ฉันกระโดดนอนลงบนเตียงสีขาวมุกโดยไม่อาบน้ำ หวานจะตาย มือจิกหมอนอย่างไม่รู้ตัว
จะเป็นแบบนี้อีกกี่ปีนะ