รักร้าย เจ้าสาวจำเป็น
เขียนโดย 
วาริน
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.15 น.
แก้ไขเมื่อ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 17.23 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) ออกตามหาเจ้าสาวกำมะลอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ฮัลโหล สวัสดีครับ"จองเบตอบเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขณะเขานั่งทำงานในห้องของห้าหนุ่ม
(เอ่อ สวัสดีคะหัวหน้านี่ขนมจีนนะคะ)
"สวัสดีครับมีอะไรรึเปล่าครับ"
(อ๋อ พอดี…ฉันจะขอลางานซักสองเดือนคะ)
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ลาซะนานเชียว"
(พอดีแม่ไปธุระคะเลยต้องดูแลกิจการแทน)
"อ๋อ ผมเข้าใจครับ…งั้นว่างๆเดี๊ยวผมไปรับลมที่ฟาร์มคุณนะครับ"
(ค่ะมาได้ตลอดเวลา ขอบคุณมากๆนะค่ะ)
....
"คุยกับใครจองเบ"เขื่อนถามกระเซ้าเหย้าแหย่พี่ชาย
"คุยกับคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวกำมะลอของฉันมั้ง"จองเบพูดเล่นๆแต่กับนึกสนุกขึ้นมากระทันหัน
"โห เห็นทำแต่งานไฟแรงสูงเหมือนกันนะครับเนี่ยพี่จองเบ"เคนตะพูดขึ้นมาบ้าง
"ว้า งั้นก็เหลือแค่เราสี่คนดิ…ไหนๆแล้วพี่จองเบบริษัทพี่สาวๆสวยๆก็เยอะแบ่งบ้างอย่าเก็บไว้คนเดียว"โทโมะตาลุกวาวอ้อนวอนพี่ชายตัวดี
"เก็บเกิบ อะไรเล่าอยากได้มากก็เอายัยแช่มไปเลยแกยังโสด"จองเบบอกอ้างถึงภารโรงย่างหกสิบที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ
"โห ถ้าพี่พูดอย่างงี้ผมฟ้องแม่แน่ว่าพี่เคยช่วยไปส่งพ่อที่อาบ อบ นวด"โทโมะยักคิ้วกวนประสาทพี่ชาย
"อย่าเชียวไม่งั้นอาจได้เป็นศพกันทุกคน"
"ล้อเล่นน่าพี่จองเบเดี๊ยวผมก็โดนด้วยหรอก"โทโมะตอบแล้วเปลี่ยนท่าทางมานั่งเซ็ง
"เป็นไรเนี่ย"ป๊อปปี่ถามโทโมะที่เปลี่ยนอากัปกริยารวดเร็วเหมือนกิ่งก่า
"เฮ้อ คิดไม่ออกว่าจะหาสาวๆมาจากไหน"
"เฮ้ย…ล้อเล่นน่าพี่ไม่ทิ้งแกหรอกพี่นึกออกว่าขนมจีนเขามีน้องน่ารักๆตั้งสี่คนแกสนใจเปล่าล่ะ"จองเบบอกน้องที่นั่งฟังกันตาแป๋ว
"จริงดิ"เขื่อนถามรัวๆอย่างสนใจ
"เออ"
"เย้…ดีใจเว้ย"เคนตะตะโกนเสียงดังลั่น
"แล้วพี่ช่วยนัดเขาให้หน่อยดิ"ป๊อปปี่ขอร้องพี่ชายเหมือนเด็กๆ
"บ้า…เดี๋ยวผู้หญิงเขาก็คิดว่าแกไม่เห็นหัวของอย่างงี้ต้องไปหาเองเว้ย"
"แล้วบ้านเขาอยู่ไหนครับจะได้รีบไป"โทโมะรีบร้อนที่จะออกไปพบเจ้าสาวกำมะลอของเขา
"อย่าพึ่ง…บ้านเขาเป็นฟาร์มมีรีสอร์ทด้วยถ้าแกไปแกต้องไปอยู่นานๆ"จองเบอธิบายพลางหันโน๊ตบุ๊คที่มีภาพฟาร์มของห้าสาวให้ดู
"แล้วแม่จะยอมเหรอ"เขื่อนถามก่อนที่จะโดนเคนตะเขกหัว
"ไอ้เขื่อนเรื่องแค่นี้สบายมาก…มีแผนแล้วเว้ย"เคนตะบอกแล้วทุกคนก็สบตากันอย่างเข้าใจ
..........
"แม่ครับ"เสียงจองเบเรียกก่อนพาน้องๆเดินเข้ามากลางวงไพ่ของคุณหญิงกัศมล
"จะมาเปลี่ยนใจหาสาวๆไม่ได้ใช่มั๊ยละ"คุณหญิงยิ้มกรุ่มกริ่ม
"เปล่าครับ…คือพวกเราจะบอกว่าเราต้องไปติดต่อลูกค้าและประเมินสินค้าที่อังกฤษเดือนกว่าๆครับ"เคนตะพูดมองหน้าแม่เหมือนขออนุญาต
"อะไรกันนี่จะเป็นลม"คุณหญิงวางไพ่ลงบนโต๊ะก่อนหันมาหาลูกชายตัวดีทั้งห้าคน
"เอ่อ…ถ้าทำงานนี้เสร็จได้ห้าแสนเลยนะครับ"โทโมะตู่ขึ้นมา
"หะ…ห้าแสน"คุณหญิงอุทานตาแทบถลนเมื่อลูกชายหยิบเรื่องเงินมาพูด
"ครับห้าแสนเลยนะ"ป๊อปปี่ย้ำหนักๆอีกครั้งนึง
"แล้วพวกแกจะหาว่าที่สะใภ้ฉันทันรึ หรือจะไปคว้ายัยแหม่มหัวทองมาฉันไม่รับนะ"
"ทันสิครับแม่เดี๋ยวจะจัดให้แบบสวยๆน่ารักๆเลย"เคนตะพูดจีบปากจีบคอ
"หึแต่ถ้าหาไม่ทันแกต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้นะ"
"ครับผม"ห้าหนุ่มประสานเสียงกัน
"แล้วจะไปเมื่อไหร่"
"ตอนนี้ฮะ"โทโมะบอกพลางทำเป็นดูนาฬิกา
"แล้วจะไปยังไงมีตั๋วเครื่องบินแล้วเหรอ"
"เรียบร้อยครับ"จองเบยิ้ม
"งั้นขอตัวก่อนครับ"ห้าหนุ่มสวัสดีคุณแม่
"เอ้อ…แล้วนี่ใครไปส่งที่สนามบิน"ห้าหนุ่มหน้าซีดเพราะไม่ทันคิด
"อ๋อพอดีเดี๋ยวขับรถไปที่ทำงานแล้วเดี๋ยวเพื่อนมันไปด้วยกันครับ"จองเบอ้างติดๆขัดๆ
"เออๆรีบไปขัดขวางการหาเงินของฉันจริงๆ"ห้าหนุ่มวิ่งจู๊ดไปขึ้นรถตู้ของเคนตะที่จอดไว้ข้างบ้าน
"บ้านเขาอยู่ไหนพี่จองเบ"เขื่อนถาม
"เชียงใหม่"จองเบตอบสตาร์ทรถแล้วเริ่มออกเดินทาง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
