รักร้าย เจ้าสาวจำเป็น

"ฮัลโหล สวัสดีครับ"จองเบตอบเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นขณะเขานั่งทำงานในห้องของห้าหนุ่ม

(เอ่อ สวัสดีคะหัวหน้านี่ขนมจีนนะคะ)

"สวัสดีครับมีอะไรรึเปล่าครับ"

(อ๋อ พอดี…ฉันจะขอลางานซักสองเดือนคะ)

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ลาซะนานเชียว"

(พอดีแม่ไปธุระคะเลยต้องดูแลกิจการแทน)

"อ๋อ ผมเข้าใจครับ…งั้นว่างๆเดี๊ยวผมไปรับลมที่ฟาร์มคุณนะครับ"

(ค่ะมาได้ตลอดเวลา ขอบคุณมากๆนะค่ะ)

....

"คุยกับใครจองเบ"เขื่อนถามกระเซ้าเหย้าแหย่พี่ชาย

"คุยกับคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวกำมะลอของฉันมั้ง"จองเบพูดเล่นๆแต่กับนึกสนุกขึ้นมากระทันหัน

"โห เห็นทำแต่งานไฟแรงสูงเหมือนกันนะครับเนี่ยพี่จองเบ"เคนตะพูดขึ้นมาบ้าง

"ว้า งั้นก็เหลือแค่เราสี่คนดิ…ไหนๆแล้วพี่จองเบบริษัทพี่สาวๆสวยๆก็เยอะแบ่งบ้างอย่าเก็บไว้คนเดียว"โทโมะตาลุกวาวอ้อนวอนพี่ชายตัวดี

"เก็บเกิบ อะไรเล่าอยากได้มากก็เอายัยแช่มไปเลยแกยังโสด"จองเบบอกอ้างถึงภารโรงย่างหกสิบที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ

"โห ถ้าพี่พูดอย่างงี้ผมฟ้องแม่แน่ว่าพี่เคยช่วยไปส่งพ่อที่อาบ อบ นวด"โทโมะยักคิ้วกวนประสาทพี่ชาย

"อย่าเชียวไม่งั้นอาจได้เป็นศพกันทุกคน"

"ล้อเล่นน่าพี่จองเบเดี๊ยวผมก็โดนด้วยหรอก"โทโมะตอบแล้วเปลี่ยนท่าทางมานั่งเซ็ง

"เป็นไรเนี่ย"ป๊อปปี่ถามโทโมะที่เปลี่ยนอากัปกริยารวดเร็วเหมือนกิ่งก่า

"เฮ้อ คิดไม่ออกว่าจะหาสาวๆมาจากไหน"

"เฮ้ย…ล้อเล่นน่าพี่ไม่ทิ้งแกหรอกพี่นึกออกว่าขนมจีนเขามีน้องน่ารักๆตั้งสี่คนแกสนใจเปล่าล่ะ"จองเบบอกน้องที่นั่งฟังกันตาแป๋ว

"จริงดิ"เขื่อนถามรัวๆอย่างสนใจ

"เออ"

"เย้…ดีใจเว้ย"เคนตะตะโกนเสียงดังลั่น

"แล้วพี่ช่วยนัดเขาให้หน่อยดิ"ป๊อปปี่ขอร้องพี่ชายเหมือนเด็กๆ

"บ้า…เดี๋ยวผู้หญิงเขาก็คิดว่าแกไม่เห็นหัวของอย่างงี้ต้องไปหาเองเว้ย"

"แล้วบ้านเขาอยู่ไหนครับจะได้รีบไป"โทโมะรีบร้อนที่จะออกไปพบเจ้าสาวกำมะลอของเขา

"อย่าพึ่ง…บ้านเขาเป็นฟาร์มมีรีสอร์ทด้วยถ้าแกไปแกต้องไปอยู่นานๆ"จองเบอธิบายพลางหันโน๊ตบุ๊คที่มีภาพฟาร์มของห้าสาวให้ดู

"แล้วแม่จะยอมเหรอ"เขื่อนถามก่อนที่จะโดนเคนตะเขกหัว

"ไอ้เขื่อนเรื่องแค่นี้สบายมาก…มีแผนแล้วเว้ย"เคนตะบอกแล้วทุกคนก็สบตากันอย่างเข้าใจ

..........

"แม่ครับ"เสียงจองเบเรียกก่อนพาน้องๆเดินเข้ามากลางวงไพ่ของคุณหญิงกัศมล

"จะมาเปลี่ยนใจหาสาวๆไม่ได้ใช่มั๊ยละ"คุณหญิงยิ้มกรุ่มกริ่ม

"เปล่าครับ…คือพวกเราจะบอกว่าเราต้องไปติดต่อลูกค้าและประเมินสินค้าที่อังกฤษเดือนกว่าๆครับ"เคนตะพูดมองหน้าแม่เหมือนขออนุญาต

"อะไรกันนี่จะเป็นลม"คุณหญิงวางไพ่ลงบนโต๊ะก่อนหันมาหาลูกชายตัวดีทั้งห้าคน

"เอ่อ…ถ้าทำงานนี้เสร็จได้ห้าแสนเลยนะครับ"โทโมะตู่ขึ้นมา

"หะ…ห้าแสน"คุณหญิงอุทานตาแทบถลนเมื่อลูกชายหยิบเรื่องเงินมาพูด

"ครับห้าแสนเลยนะ"ป๊อปปี่ย้ำหนักๆอีกครั้งนึง

"แล้วพวกแกจะหาว่าที่สะใภ้ฉันทันรึ หรือจะไปคว้ายัยแหม่มหัวทองมาฉันไม่รับนะ"

"ทันสิครับแม่เดี๋ยวจะจัดให้แบบสวยๆน่ารักๆเลย"เคนตะพูดจีบปากจีบคอ

"หึแต่ถ้าหาไม่ทันแกต้องแต่งงานกับคนที่แม่หาให้นะ"

"ครับผม"ห้าหนุ่มประสานเสียงกัน

"แล้วจะไปเมื่อไหร่"

"ตอนนี้ฮะ"โทโมะบอกพลางทำเป็นดูนาฬิกา

"แล้วจะไปยังไงมีตั๋วเครื่องบินแล้วเหรอ"

"เรียบร้อยครับ"จองเบยิ้ม

"งั้นขอตัวก่อนครับ"ห้าหนุ่มสวัสดีคุณแม่

"เอ้อ…แล้วนี่ใครไปส่งที่สนามบิน"ห้าหนุ่มหน้าซีดเพราะไม่ทันคิด

"อ๋อพอดีเดี๋ยวขับรถไปที่ทำงานแล้วเดี๋ยวเพื่อนมันไปด้วยกันครับ"จองเบอ้างติดๆขัดๆ

"เออๆรีบไปขัดขวางการหาเงินของฉันจริงๆ"ห้าหนุ่มวิ่งจู๊ดไปขึ้นรถตู้ของเคนตะที่จอดไว้ข้างบ้าน

"บ้านเขาอยู่ไหนพี่จองเบ"เขื่อนถาม

"เชียงใหม่"จองเบตอบสตาร์ทรถแล้วเริ่มออกเดินทาง