the this love รักสุดใจนายผมกฟ้า
เขียนโดย 
bigbang
วันที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
แก้ไขเมื่อ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 10.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) บ้าน...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“น..นาย!”ฉันชี้หน้าเขาทำหน้าตกใจจนตาโตเท่าไข่ห่าน
“ใช่ฉันเอง เธอตามฉัน”
รู้ทัน-o-;
“บ้าไป แล้วใครจะไปตามนายกัน”ฉันลอยหน้าลอยตาปฏิเสธ
“อ๊ะ! แล้วใครกันที่แอบๆมองฉันตลอกเวลาในรถฟ้า ใครหนอที่ยืนมองฉันตอนอ่านหนังสือ ใครหนอเดินตาม..”
“หยุดๆ! พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังเพลงใครหนอหรอกนะ”ฉันยกมือหยุดเขา”เออ..ยอมรับก็ได้ฉันตามนายเองแหละ พอใจหรือยังล่ะ”
“ฮึ!”เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะทิ้งตัวลงมานั่งยองข้างหน้าฉัน(ตอนนี้ขาพลิกฉันกำลังนั่งอยู่น่ะ)”แล้ว...ขาเธอเป็นอะไรน่ะ”นายผมฟ้าเหล่มองขาของฉัน
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ขาของฉันสบายดี นายไม่ต้องห่วงแล้วก็ไปได้แล้ว”ฉันไล่เขา
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรเธอก็ตามฉันอีกอ่ะสิ....”
ฉันก็คงทำตามนายที่พูดอ่ะนะ ถ้าตอนนี้ขาฉันมันยังเดินได้-[]-
“...ไหน! ของดูหน่อย”นายผมฟ้าขยับเขามาใกล้ๆฉัน พลางยืนมือมาเหมือนขอตังค์
“ดู! ดูอะไร!”
“จะให้ฉันดูอะไรล่ะ ก็ดูขาเธอไง หรือจะให้ฉันดูอย่างอื่นกันล่ะ”
แว้กกกก!!! ถามแบบนี้ได้ยังไงกัน เค้าเป็นสาวเป็นนางนะยะ เป็นคำถามที่สุดเรศที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลย
“อ่ะๆๆ อย่าบิดขาฉันหักล่ะ”ในที่สุดฉันก็ยอม ฉันปล่อยมือจากขาตัวเอง และเอนตัวไปด้านหลัง ให้เขาสามารถเองตัวมาดูขาฉันได้
ขานะ ไม่ใช่เมียงู-.-;
“อืม...ท่าทางจะอาการหนักนะ”เขาว่าพลางลูบๆคลำขาของฉันอยู่อย่างงั้น
“นายเป็นหมอรึไงกันห้ะ!”
ถ้ามีหมอที่สุผมแปลกแบบนี้ฉันว่าโรงพยาบาลมันก็คงแปลกที่สุดในโลกเลยล่ะ หมอผมสีฟ้างั้นหรอ คิดแล้วฮา ฮ่าๆๆๆๆ
“ถ้าฉันบอกว่าเป็นล่ะ”
“OoO!!”
“ฉันล้อเล่น ไม้ต้องทำหน้าเหมือนคนหัวใจวาย”
หนอยยยย ไอ้....!!!
“ไม่ต้องดูอาการล่ะ ฉันกลับบ้านดีกว่าดาร่ารอฉันอยู่”ฉันปัดมือเขาออก แล้วพยายามลุกขึ้นด้วยตนเองทั้งๆที่จริงแล้วน้ำตาแอบเล็ด
“ไหวมั้ยนั้น”นายหัวฟ้าว่า
“ไหวสิ ไปแล้ว see you again ชาติหน้า!”ฉันโบกมือบ๊ายบ่ายเขา แล้วก็เดินถือกรเป๋ษกะเผกๆไป
ชิ! แค่นี้ก็ถือว่าฉันได้คาร์เรคเตอร์แบบนายทั้งเรื่องแล้วยะ ฮิฮิ
บ้าน...
“เห้ออออ...เหนื่อยยย!”ฉันร้องงอกมาพลางทิ้งตัวนอนบนที่นอนเล็กๆ
หอที่เราจะมาอยู่กันนั้นก็ผ้ถือว่าห้องใหญ่ใช้ได้มีห้องน้ำในตัว และมีห้องเชื่อมอีกห้องซึ่งเป็นห้องประกอบอาหารเล็กๆ มีตู้เย็น มีเตาแก๊ส ซึ่งแค่นี้ก็ถือว่าอยู่ได้สบายๆ ส่วนห้องนี้เป็นห้องนอนมีทีวีส่วนเตียงของเราสองคนก็วางอยู่ชิดกัน มีโต๊ะเล็กๆพอที่จะให้ฉันวางโน๊ตบุ๊คแต่งนิยายส่งไปยังสำนักพิมพ์ได้
“สภาพแกนี่มันขนาดนี้แลยหรอ”ยัยดาร่าเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่นอนข้างๆฉัน
“ยิ่งกว่าทีแกเห็นอีกย่ะ โอ้ยยย เหนื่อยทั้งวันเลยวันนี้”ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอน
“แล้ววาแต่งานแกตอนนี้เป็นยังไงบ้างอ่ะ”ดาร่าถามฉัน
“ก็ดีอ่ะน่ะ เอ้อ! ใช่สิเธอพูดถึงงานมันทำให้ฉันคิดถึงคนนี้เลย”ฉันยกตัวขึ้นมานั่งพลางเอาตีกตามากอดไว้
“ใครกัน??”ยัยดาร่าหรี่ตาถามอยากรู้
“ฮ่าๆ อันไม่รู้จักกับเขาหรอกนะ แต่หมอนี่มันบ้าจริงๆเลย คนอะไรไม่รู้ผมสีฟ้าอย่างกะทะเล”
“ฉันคิดว่าเขาต้องเท่ห์แน่ๆเลย ใช่มั้ย”ยัยดาร่าทำตาหวานแหวว
“ก็...ใช่ได้นะ”
ที่ไหนล่ะ หมอนี่ไม่ใช่แค่ใช้ได้น่ะ มันโครตจะดูดีเอามากๆเลยตะหาก>O<
“ฉันอยากเจอเขาจังเลย><”ยัยดาร่าเพ้อ
“เหอะๆ ชาติหน้าเถอะ ฉันบอกเขาแล้วว่าอย่าได้เจอกันอีก”
“อะไรนะ! นั้นหมายความว่าแกคุยกะเค้าแล้วอ่ะสิ!!”ยัยนี่ทำหน้าตื่นเต้น
“ประมาณนั้นแหละย่ะ เฮ้ออ..เลิกคุยเรื่องหมอนั้นเถอะ ฉันง่วงแล้ว นอนดีกว่า”ฉันว่าพลางทิ้งตัวลงอีกครั้งและเอาผ้าห่มมาคุมตัว
“ด...เดี๋ยวสิ!! แกต้องเล่าเรื่องทั้งหมดที่แกเจอเค้าให้ฉันฟังก่อนสิ อย่หลับนะ แกยังไม่อาบน้ำเลยนี่นาลุกขึ้นนน!@#$%^&*”ยัยดาร่าตะกุยตะกายฉัน
แต่ฉันไม่สนใจหรอก วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลยขอนอนก่อนดีกว่า^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
