the this love รักสุดใจนายผมกฟ้า

     “ขอโทษค่ะ ขอโทษๆ ค่ะ”เสียงหญิงสาวคนหนึ่งที่ขอทางเดินฝ่ากลุ่มฝูงชนคนมากมายที่สถานีรถไฟฟ้าแห่งนี้ ซึ่งบวกกับกระเป๋าเดินทางตัวเบ้งของเธอและส้นสูงอันงามสีแดงแปร๊ดนั้นทำให้การเดินของเธอนั้นดูเก้งๆก้างๆรำคาญตาเสียจริง

      สวัสดี! ฉันชื่อ มินจี จ้า อายุ20 ปี เป็นนักแต่งนิยายไส้แห้งคนนึงที่ตอนนี้กำลังเดินทางไปยังหอใหม่ของฉันและเพื่อนที่จะไปอยู่ด้วยกันนั้น เหตุเพราะเพื่อนแสนรักของฉัน ยัยดาร่า ที่เพิ่งได้งานในคาเฟ่มา นั่นทำให้บอสของยัยนี่ให้หออยู่โดยไม่คิดตังค์แม้แต่บาทเดียว(ดีใช่มั้ยล่ะ^^) ดังนั้นฉันกับดาร่าต้องมาขนข้าวขนของย้ายข้ามฟากมาอยู่อีกที่นึง ซึ่งยัยดาร่านั้นไปถึงหอนั้นตั้งนานแล้ว ทิ้งฉันให้ขนข้าวของที่เหลือไปเอง แถมยังลืมรองเท้าส้นสูงปรี๊ดไว้ให้ฉันใส่มาอีก=[]=

      และในที่สุดฉันก็ฝ่าฝูงชนกับรองเท้าส้นสูงตัวปัญหามายังตัวรถไฟฟ้าจนได้ ฉันขอทางคนที่ยืนอยู่ในรถไฟให้ทางแก่ฉันในการนำกระเป๋าลากของฉันขึ้นรถไฟด้วย รถไฟขบวนนี้เต็มไปด้วยคนมากมายจนรู้สึกอึดอัดแถมยังไม่มีที่นั่ง ทำให้ฉันต้องยืนจับห่วงกลมๆที่ตัวรถไฟไว้เพื่อยึดติดไว้ แต่นั้นมันไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยเพราะเมื่อรถไฟเริ่มขยับตัวออกจากสถานี ทำให้ฉันเซไปชนกับใครเข้าโดยไม่ได้ตั้งตัว=[]=;

     “ข..ขอโทษค่ะ”ฉันก้มหน้าก้มตาขอโทษคู่กรณี และแอบเงยหน้าขึ้นไปมองกับเจ้าตัว(ซึ่งตอนนี้เขามองออกไปทางอื่นแล้ว) จึงทำให้ฉันแทบตะลึงในความหล่อของเขา ผู้ชายคนนี้มีสไตล์การแต่งตัวที่แปลกๆแหวกแนวมาก โดยเฉพาะทรงผมสีฟ้าอันโดดเด่นบนหัวของเขาทำให้เขาดูมีสีสันมากกว่าใครจึงดูเหมือนทุกคนที่อยู่รอบๆนี้ดูจืดชืดไปเลย-_-

ทั้งจมูกโด่ง ริมฝีปากอันเรียวเล็กเหมือนลักษณะโครงหน้า คิ้วที่มีมุมได้องศาเสริมด้วยดวงตาอันคมคายสีดำสนิท ซึ่งดูรวมๆทั้งหน้าตาการแต่งตัวทรงผมของเขาแล้วมันทำให้ฉันอยากจะกรี๊ดและอิจฉาในความหล่อของเขาเสียจริงๆเลย (ไรเตอร์กรี๊ดเองก็ได้ค่า เอ้า! กรี๊ดดดดดดดดด>O<)

      ในขณะที่ฉันแอบมองเขาเป็นระยะๆได้ไม่นานนั้น ก็ถึงสถานีที่ฉันละลงแล้ว ฉันจึงลงมาจากตัวรถไฟโดยที่ไม่ลืมลากกระเป๋าตัวเกะกะมาด้วย ฉันเดินออกจากสถามนีรถไฟมาได้ไม่ไกลนักจู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของฉัน ฉันจึงหยุดเดินเพื่อที่จะรับมัน

     “ฮัลโหลค่าา...”ฉันกรอกเสียงสูงใส่สาย เมื่อรู้ว่าทางปลายสายคือ บ.ก. ของฉันนั้นเอง สงสัยจะมาถามถึงนิยายที่ฉันส่งไปได้ไม่นานนี้แหงๆ=o=

      “วันนี้ฉันจะมาพูดถึงนิยายของเธอหน่ะ...”นั้นไง! “....จากที่ฉันอ่านๆนะ ฉันว่ามันยังไม่ค่อยจะตรงกับโปรเจคเราสักเท่าไหร่”

      “อะไรนะค่ะ!”ฉันร้องเสียงหลง

       ให้ตายสิ! นักเขียนไส้แห้งรายได้น้อย แถมยังหาเงินยากอย่างฉันที่ส่งต้นฉบับไปทีไรก็แห้วทุกทีอยู่แล้ว ต้องมาเจอกับ บ.ก.เรื่องมากด้วยนะ-_-;;

      “ต...แต่ฉันก็ลองสร้างคาเรคเตอร์แนวแปลกๆตามที่คุณบอกแล้วนี่ค่ะ!”

      “ฉันถึงบอกเธอไงว่ามันยังไม่ดีสักเท่าไหร่น่ะ! ฉันต้องการแบบที่พระเอกหรือนางเอกมีแฟชั่นสไตล์แปลกๆแหวกแนวที่เป็นเอกลักษณ์และไม่มีใครเคยเขียนมัน เพื่อที่จะสามารถต่อสู่กับคู่แข่งของเราได้ไงล่ะ เข้าใจมั้ยว่าฉันต้องการแบบนั้น!....” ฉันถือโทรศัพท์ห่างออกจากหูเพราะรู้ว่ามันต้องโดนบ่นยาวๆแหงๆ ใช่สิ! เมื่อฉันทำผิดพลาดหรือไม่ถูกใจทีไรแกจะบ่นพล่ามยาวไปถึงสำนักพิมพ์คู่แข่งเราตลอดเลย@o@

      เอ๊ะ! นั้นมันนายผมฟ้ามหาสมุทรคนนั้นนี่นา! ขณะที่ฉันกวาดสายตาอย่างเบื่อๆมองไปรอบๆสถานีนั้นก็ต้องไปสะดุดกับเขาคนนั้นที่นั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งเหมือนกำลังนั่งรอใครอยู่ ให้ตายสิ! หมอนี่มันแปลกแนวจริงๆเชียว ไม่ว่าใครเดินผ่านไปผ่านมาก็ต้องมองมาที่เขากันทั้งนั้น ซึ่งแม้แต่ฉันก็ต้องมองในการแต่งตัวของเขาทุกทีเช่นกัน

     อะไรนะ! แปลกแหวกแนวงั้นหรอ....

     “เฮ้! เธอฟังฉันอยู่รึปล่าวน่ะ”เสียงจากโทรศัพท์ของฉันดังออกมาจนสติฉันกลับมาอยู่กับโทรศัพท์เหมือนเดิมอีกครั้ง

     “บ.ก.ค่ะ! ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วค่ะ!”

      คิด? คิดอะไร?”บ.ก.ฉันถามเสียงสูง

     “คิดว่าจะสร้างคาเรคเตอร์ทำยังไงกับนิยายตามที่บ.ก.ต้องการไงค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ!”

      “เดี๋ยวสิ คิดออก...”

      ติ๊ดดดดดด~~~~~~

      ฉันตัดสายไป แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป่าไว้อย่างเดิมและกลับไปมองที่เขาคนนั้นอีกครั้ง เขานั่งอ่านได้สักพักก็ปิดหนังสือพลางลุกขึ้นเตรียมตัวเดินทางไปที่ไหนสักแห่งต่อ ฉันจึงแอบย่องๆเดินตามเขาไปด้วยโดยมีระยะห่างพอสมควรเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว

     ใช่แล้วล่ะ! ที่ฉันเดินตามเขาเพราะสนใจในแฟชั่นของเขานะสิ ฮึ! ทุกคนคงไม่เคยได้อ่านพระเอกผมสีฟ้าดั่งทะเลแบบนี้สินะ! นั้นแหละที่ฉันคิด ฉันอยากจะได้ลักษณะของเขาเป็นตัวอย่างในการสร้างคาเรคเตอร์ในนิยายของฉันไงล่ะ! ฮิฮิ ก.บ.ขาา รอฉันหน่อยน๊า><

      แต่ว่า.....ฉันมันผู้หญิงตัวเล็กๆที่ต้องเดินบนส้นสูงอันแหลมปรี๊ด พร้อมกับต้องลากกระเป๋าใบใหญ่ไปด้วยนั้น ทำให้มันเป็นอุปสรรคต่อการเดินตามผู้ชายที่มีเพียงหนังสือเล่มเดียวมาก อ้าว! เขาหายไปไหนแล้วล่ะ ตอนแรกยังอยุ่แถวๆนี้อยู่เลยนี่นา เดินเร็วจริงโว้ย-O-

      ฉันเร่งสปีดเท้าให้เดินเร็วขึ้น แต่รองเท้าของฉันมันกลับทรยศไม่ถูกเวลาและสถานที่เอาซะเลย มันสดุดกับอะไรสักเข้าอย่างทำให้ฉันเสียหลักขาพลิกไปอย่างรวดเร็ว จนแทบร้องโอ้ยออกมา แต่ฉันยังมีสติพอ ค่อยๆเดินกะเผลกๆมายังที่ลับตาคนและทิ้งตัวลงนั้งดูอาการเท้าเพื่อตั้งหลักก่อน 

     แงงง~~~~~ เจ็บจริงๆเลยT_T เท้าจะบวมมั้ยเนี่ยv.v

     เอ...แต่ว่าเขาหายไปไหนแล้วนะ! (ตัวเองยังไม่รอดยังจะถามหาคนอื่นอีก-.-;) ฉันชะเง้อชะแง้มองหาเขาทั้งๆที่ตอนนี้ตัวเองเจ็บแทบน้ำตาเล็ดแล้วก็เถอะนะ

     “มองหาฉันหรอ?”เสียงหล่อๆของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น จนฉันตกใจร้องเฮือกออกมาOoO

และก็ต้องตกใจยกำลังสอง ครั้งที่สองอีกครั้งเมื่อนายผมฟ้าคนนั้นมาพูดอยู่ข้างๆหูฉัน

      นายมาได้ยังไงล่ะเนี่ยยยยยยย>O<;;!!!!!!!!!!!