By Love ตามหารักที่หายไป ภาค 2

                               ห้อง D ปี 1
" ว้าวของใครกันล่ะเนี่ย น่ากินชะมัด " เขื่อนมองไปทางอาหารญี่ปุ่นที่วางอยู่บนโต๊ะของโทโมะอย่างตั้งใจ 
" หยี้ อะไรกันเนี่ย? แหวะ " ทันทีที่กินเข้าไป เขื่อนถึงกับอ้วกออกมา 
" ไงวะไอ้เขื่อน เฮ้ย เป็นอะไรหรือป่าววะ น่ายังกะกินนมบูดเข้าไป " เคนตะว่า เมื่อเห็นเขื่อนผะอืดผะอมเหมือนคนกำลังจะอ้วก (อีกครั้ง) 
" ปะป่าว เอ้า แกก็ลองมั้งดิ " ว่าแล้วเขื่อนก็หยิบชูชิชิ้นนั้นมาให้เคนตะ  จากนั้นเขาก็หยิบชูชิจากเขื่อนมา และนำมันเข้าไปโดยเร็ว แต่ไม่ทันไร เขาก็บ่นออกมาเสียก่อน
" อ่าาาา เอ๊ะ! ว่าแต่ แกจะเอามาให้ฉันทำไมฟะ " เคนตะชักไม่แน่ใจ เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนแก้แค้นของเขื่อน 
" เอาน่า กินๆไปเหอะ " เขื่อนเร่งเร้าเต็มที่ ทำเอาเคนตะใจอ่อน และแล้วอาหารก็ถูกส่งผ่านเข้าปากไปอย่างง่ายดาย 
" อะไรฟะเนี่ยยยยยย! " เสียงโวยวาย ทำเอาป๊อปปี้สะดุ้งตื่น 
" พวกนาย " ป๊อปปี้ว่าก่อนจะหลับต่อ 
" มีเรื่องอะไรหรือป่าวพวกนาย? " แก้วที่เดินมากับจองเบพี่ชายฝาแฝดเอ่ยถามทันที 
" ปะป่าว แฮะๆ " เคนตะฝืนยิ้ม ก่อนจะตอบทั้งสองไป 
" โห ของใครกันเนี่ย น่ากินจังเลย " เมื่อเห็นสีสันของอาหาร ทำเอาแววตาของแก้วลุกวาวขึ้นทันที
" ตะกละไปแล้งมั้ง " จองเบบ่นใส่อย่างหัวเสีย
" ตามสบายเลยนะยัยแก้ว " เขื่อนเชื้อเชิญให้แก้วสัมผัสกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ  
" จริงเหรอ งั้นไม่เกรงล่ะนะ " แก้วว่าก่อนจะนำอาหารเข้าปาก 
        ตุ๊บ ~ ตึ้ง ...  เสียงล้มของหญิงสาว ทำเอาป๊อปปี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
" อะไรอีกฟะเนี่ย! " ป๊อปปี้บ่นอย่างโมโห
" บอกแล้วไม่เชื่อ " จองเบว่าใส่อย่างไม่ใยดี
" เฮ้ย! พวกนาย มาทำอะไรกับอาหารของฉันวะเนี่ย อ้าว แล้วยัยนั่น ลงไปนอนทำซากอะไรล่ะนั่น " โทโมะที่เพิ่งเข้ามา เมื่อเห็นอาหารในจานโดนตักออกไป ทำเอาเขาโกรธเป็นอย่างมาก พลางหาต้นเหตุของเรื่อง 
" ตอนพวกเรามา ก็เห็นมาอยู่ในสภาพนี้แล้วนี่นา " เขื่อนรีบแก้ตัว
" แกใช่ไหมไอ้เขื่อน เวลามีเรื่องทีไร จะต้องมีแกนั่นแหละที่คอยก่อเรื่องตลอด " โทโมะบ่นอย่างรู้ทัน ทำเอาเขื่อนหง๋อยทันที
" เอะอะอะไรกันอีกล่ะ? " ป๊อปปี้ที่ตื่นขึ้นมาเป็นครั้งที่สามบอกกับคนทั้งสาม ก่อนจะมองหน้าพวกเขาอย่างเอาเรื่อง 
" ก็พวกนี่ล่ะดิ เล่นกินอาหารบนโต๊ะโทโมะหมดเลย " จองเบเล่าให้ป๊อปปี้ฟัง "ดยไม่สนใจสีหน้าอาฆาตแค้นของเคนตะกับเขื่อน เพราะพวกเขากำลังจะตกอยู่ในสายตาอำมหิตของโทโมะ ที่บังอาจกินของของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต
" เฮ่ย อย่าไปเชื่อไอ้จองเบมันนะโว้ย ไอ้นี่มันขี้โกหกจะตายไป ใช่ไหมเพื่อนเขื่อน " เคนตะรีบปิดปากทันที ก่อนจะขมิบตาให้เขื่อน เพื่อส่งสัญญาณบางอย่าง 
" อะ เออๆ จริงด้วย ไอ้จองเบมันชอบพูดเล่นอ่ะนะ ฮ่าๆๆๆ " เขื่อนหัวเรากลบเกลื่อน 
" เชื่อพวกนายได้ที่ไหนกันล่ะ " ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของโทโมะ 
" เฮ่ย ไอ้ป๊อปปี้ นี่นายจะทำอะไรน่ะ " เขื่อนกล่าวขึ้นอย่างตกใจ 
" ก็คนมันหิวนี่นา " คำพูดของป๊อปปี้ ทำเอาพวกเขารู้ได้เลยว่า ป๊อปปี้คนนี้คิดจะทำอะไรต่อไป 
" แต่ว่า ... " เคนตะพยายามห้าม 
" แต่อะไร คนมันหิวนี่นา ขอกินแล้วกันนะ " ป๊อปปี้ไม่ฟังใครทั้งนั้น เขาบรรจงหยิบอาหารของโทโมะขึ้นมา ก่อนจะเอาเข้าปากสีชมพูดนั่นไป 
" ไอ้เคนตะ คิดเหมือนฉันไหมวะ " เขื่อนถามชายที่อยู่ข้างๆ 
" ฉันก็คิดเหมือนแกนั่นแหละ " เคนตะว่าตาม 
" ตายแน่ ไอ้ป๊อปปี้ / ตายแน่ ไอ้ป๊อปปี้ " ทั้งสองพูดพร้อมกัน 
" อ้ำ อืม อึก! " ทันทีที่อาหารคำแรกเข้าปาก ป๊อปปี้ก็หยุดชะงักลง แล้วก็ออกอาหารเหมือนกันเขื่อนในตอนแรก 
" ไอ้เคนตะ เตรียมม๊อบซะล่ะ วันนี้มีล้างห้องเรียนครั้งใหญ่ " เขื่อนกล่าวอย่างตื่นเต้น 
" เออๆ " เคนตะคล้อยตาม 
" อ่าาา ก็อร่อยดีนี่นา ไอ้โทโมะ วันหลังทำมาอีกเยอะๆน้า " แทนที่จะอ้วก เขากลับยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปกล่าวชมฝีมือพ่อครัวของโทโมะ 
" ไอ้คนโกหก / ไอ้คนโกหก " เคนตะกับเขื่อน บ่นขึ้นอย่างอดดูช๊อตเด็ด 
" นี่ยัยแก้ว ไม่เป็นไรนะ? " ทันทีที่เรื่องราวเสร็จสิ้น จองเบก็ผละตัวออกมาดูอาการของน้องสาวฝาแฝด ที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ตรงพื้น 
" อะ เอ่อ แหวะ " ทันทีที่แก้วตื่น เธอดันอ้วกออกมาซะงั้น และโถส้วมจำเป็น ก็คือพี่ชายของเธอนั่นเอง 
" อ่ะ ไม่อยากจะคิด " โทโมะมองไปที่หน้าของจองเบ ที่เหมือนกับอยู่ในสิ่งโสโครกที่สุด
" โทโมะ ฝากที " จองเบว่าก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ร่างที่ยังมึนงงอยู่ในอ้อมแขนของโทโมะ
" เฮ่ย! ได้ไงวะ " โทโมะไม่กล้าที่จะมอง เพราะเศษอาหาร ยังคงติดอยู่ที่ปากของแก้ว สิ่งๆนั้น ทำเอาเขาขยะ แขยงสุดๆ
" สงสารไอ้โทโมะมันตริงๆวะ " เขื่อนบอกเคนตะ 
" เออ ว่าแต่ แกมากอดคอฉันทำไมวะ ไอ้ตัวซวย " เคนตะโวยใส่อย่างหัวเสีย เขายังไม่ลืมที่เขื่อนหลอกให้เขากินอาหารสุดจะไม่อ้วกแตกของโทโมะ 
" เมื่อกี้แกว่าไงนะ " เขื่อนมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
" ก็มาสิวะ ฮึ้ย " เคนตะก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
                     ทางด้านฟาง
" พี่ฟางกินไรอ่ะ? " เฟย์ถามอย่างฉงน เมื่อเห็นอาหารแปลกๆของพี่สาว
" ตั๊กแตนทอดกรอบ เธอก็ลองบ้างดิ อร่อยน้า " ฟางพูดก่อนจะยื่นตั้กแตกทอดให้เฟย์ แต่น้องสาวของเธอกลับเบี่ยงตัวหนี
" หยี๋ ไม่เอาหรอก น่าเกลียด " เฟย์ทำหน้าขยะแขยงสุดๆ
" อ้าวจองเบ เสื้อนายไปโดนอะไรมาน่ะ " ฟางถามจองเบที่เดินผ่านมาพอดี เมื่อเห็นเสื้อที่เปื้อนเศษอาหาร ทำเอาเธอสงสัยอยู่ไม่น้อย
" อย่าถามเลย ไปล่ะ " จองเบตอบกลับมา พร้อมกับเสื้อผ่านไปเฉย สร้างความสงสัยต่อทั้งสองสาวยิ่งนัก
" เป็นอะไรของเขานะ " เฟย์พูด
" นั่นสิ สงสัยจะเจอเรื่องแย่ๆมาล่ะมั้ง " ฟางบ่น
 
                     ทางด้านแก้ว
" นี่นาย มาทำอะไรเนี่ย แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกันล่ะห่ะ " แก้วที่เพิ่งตื่น ก็เอ่ยถามหนุ่มมาดขรึมที่นั่งอยู่ข้างๆ
" ก็ห้องพยาบาลน่ะสิ ถามได้ " โทโมะตอบแบบกวนโมโห
" ไอ้บ้า แล้วพาฉันมาทำไมฟะ " แก้วชักจะหงุดหงิด เพราะตอนนี้ มันก็ใกล้จะบ่ายแล้ว
" ก็เธอดันสลบหงายตึ๋งอยู่ในห้อง แถมยังอ้วกใส่พี่ชายของเธออีก ยัยโง่เฮ้ย " โทโมะเล่าทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้แก้วได้ฟัง
" หาาาา! ว่าไงนะ ดันทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแล้วฉัน " แก้วบ่นขึ้นอย่างตกใจ
" ว่าแต่ ไอ้อาหารบนโต๊ะนายเนี่ย ตกลงใครซื้อมากันห่ะ "
" ของฉันเองแหละ เป็นไง รสชาติอันแสนหอมหวานที่ฉันทำน่ะ อร่อยสุดๆไปเลยใช่ไหม " โทโมะยิ้มเยาะอย่างมั่นใจ
" ห่วยสุดๆล่ะสิไม่ว่า " แก้วบ่นใส่
" เสียมารยาท " โทโมะมองหาของแก้วอย่างไม่พอใจ
" เอาเถอะ ยังไงก็ นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน พอดี อยู่คนเดียวแล้วมันเหงาๆยังไงก็ไม่ " แก้วนอนลง ก่อนจะบอกกับโทโมะ
" อืม " โทโมะตอบสั้นๆ
 
 
                        ความสนุกยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ติดตามได้ในตอนต่อไปนะจ๊ะ