By Love ตามหารักที่หายไป ภาค 2

              โรงอาหาร 
จองเบ: ยัยแก้วกับโทโมะ ทำไมช้านักนะเนี่ย? จองเบเริ่มสีหน้าไม่ดี 
เขื่อน: สงสัยคงจะตกบันไดตายแล้วมั้ง 
เคนตะ: ไอ้เขื่อน แกนี่ล่ะน้า เคนตะหลับตาลง 
เขื่อน: เฮ่ย! ไอ้เคน ทำแบบนี้หมายความว่าไงวะ? เขื่อนชักสงสัย 
เฟย์: นี่พวกนาย จะไม่ทะเลาะกันซักวันเนี่ย มันจะลงแดงเลยหรอห่ะ? เฟย์เริ่มออกอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด 
ฟาง: นั่นไง มาแล้วล่ะ ฟางชี้ไปทางเข้าของโรงอาหาร
ป๊อปปี้: ไอ้โทโมะ หลับอิ่มหรือยังวะ? 
โทโมะ: ถ้าไม่มียัยนี้มาขัดหรอกนะ โทโมะชี้ไปที่หน้าของแก้ว 
แก้ว: อ้าว? ไอ้โทโมะ แบบนี้มันโทษกันชัดๆเลยนี่ แก้วมองหน้าโทโมะอย่างสงสัย 
ป๊อปปี้: เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว มานั่งกันก่อนเถอะ 
โทโมะ: ชิ! 
แก้ว: เชอะ! 
   ทันใดนั้นเองแก้วดันไปสะดุดกับเก้าอี้ จนอาหารที่เธอถือ กระเด็นไปใส่นักเรียนคนนึงเต็มๆ
นักเรียนA: ยัยทอมบ้า ทำอะไรของเธอห่ะ ชายคนนั้นมองหน้าของแก้วอย่างเอาเรื่อง
แก้ว: -__-  แก้วมองหน้าตอบ ทำเอานักเรียนคนนั้นชักจะโมโห
นักเรียนB: เฮ่ย! ทำหน้าแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะ รู้จักเคารพรุ่นพี่ซะบ้างนะ 
ฟาง: ขอโทษแทนยัยแก้วด้วยนะค่ะ คือว่า ยัยนี่เพิ่งตื่นน่ะค่ะ ก็เลยซุ่มซ่ามนิดหน่อย 
นักเรียนA: แล้วเสื้อนักเรียนของฉันล่ะ เธอจะว่าไง? 
ฟาง: เอ่อ... คือ... เรื่องนั้น 
นักเรียนB: เอาเป็นว่า ค่าเสื้อนี่ทั้งหมด 1,000 บาทก็แล้วกัน 
เฟย์: โห ตั้งพันนึงเลยเหรอ มันไม่มากไปหน่อยหรือไง? 
นักเรียนA: หรืออยากจะมีเรื่องห่ะ นักเรียนคนนั้นตรงเข้าไปกระซากเสื้อของแก้วทันที 
เขื่อน: นี่พวกนาย คิดจะทำอะไรยัยแก้วน่ะ? 
ป๊อปปี้: นั่นสิ ฉันว่า อย่าใช้ความรุนแรงจะดีกว่านะ
นักเรียนA: พวกนายอย่ามายุ่ง! 
เขื่อน: เฮ่ย! แบบนี่มันหาเรื่องกันนี่หว่า  เขื่อนมองหน้าอย่างเอาเรื่อง 
เคนตะ: ใจเย็นน่าไอ้เขื่อน 
โทโมะ: หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ยัยบ้า 
จองเบ: นี่รุ่นพี่ เพื่อนของผมก็ขอโทษแล้วนะครับ ทำไมถึงไม่ยอมยกโทษให้ล่ะ 
แก้ว: นี่พี่ ไม่เห็นจะต้องพูดดีกับพวกนั้นเลยนี่นา แก้วชี้ไปที่หน้าของนักเรียนคนนั้นด้วยท่าทีไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่ 
นักเรียนB: ไอ้แว่นนี่ ทำไมหน้าของแก มันเหมือนกับยัยทอมนี่จังวะ? นักเรียนคนนั้นมองหน้าของจองเบด้วยสีหน้าหงุนงง 
แก้ว: ก็เป็นฝาแฝดนี่นา 
นักเรียนA: ยังไงก็เถอะ ขอชกหน้าเจ้าหมอนี่ซักหมัดทีเถอะ นักเรียนคนดังกล่าวปล่อยหมัดออกไปทันที 
 หมับ! แทนที่หมัดนั่นจะโดนหน้าของจองเบ แต่กลับถูกมือๆนึงมาหยุดเอาไว้ได้ 
จองเบ: โทโมะ?
โทโมะ: ถ้าเกิดนายโดนต่อย ฉันก็เสียใจแย่อ่ะดี้ เป็นโทโมะนั่นเองที่หยุดหมัดนั่นไว้ 
นักเรียนA: อะ โอ๊ยยยย! นักเรียนคนนั้นส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด เพราะโทโมะเริ่มบีบมือนั่นแน่นขึ้น แน่นขึ้น ก่อนจะจับเขาทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง 
ป๊อปปี้: โทโมะน่ะ เรียนยูโดมาสองปีเชียวนะ 
นักเรียนB: ซวยแล้วไหมล่ะ รีบไปกันเถอะ นักเรียนอีกคนรีบพยุงเพื่อน ก่อนจะเผ่นแน่บไปอย่างไว
เคนตะ: อะไรกัน ได้แค่นี้เองเรอะวะ
ฟาง: เอาน่า ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว
 
                    คืนวันนั้น ห้องจองเบ - แก้ว
    ในห้องสีเหลี่ยมขนาดไม่กว้างเท่าไหร่นัก พี่ชายฝาแฝดกำลังนั่งทำงานอยู่กับคอมพิวเตอร์ตัวโปรดของเขา ส่วนทางด้านน้องสาว ก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง แต่ทันใดนั้นเอง
 
ปังๆๆๆๆ ! เฮ้ย เปิดประตูหน่อยสิวะ
จองเบ: ใครนะ มาซะดึกดื่น?
แก้ว: คงจะเป็นไอ้เขื่อนล่ะมั้ง
จองเบ: เธอไปดูให้หน่อยดิ จองเบควักมือสั่งน้องสาว
แก้ว: ทำไมพี่ไม่ไปดูเองล่ะ?
จองเบ: ก็ฉันเหนื่อยนี่นา
แก้ว: พี่นี่ล่ะน้า แก้วเดินไปที่ประตูอย่างเซงๆ
แก้ว: น่ะ นาย? แก้วตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้เจอกับแขกคนดังกล่าว
โทโมะ: ไอ้จองเบ แล้วน้องนายล่ะ
แก้ว: เสียมารยาท ฉันแก้วย่ะ 
โทโมะ: ใครจะไปจำได้ ก็หน้าเหมือนกันซะขนาดนั้น
แก้ว: แล้ว... มีเรื่องอะไรล่ะ?
โทโมะ: มานี่เลย โทโมะลากตัวของแก้วไปจากที่นั่นทันที
แก้ว: นี่นาย จะพาฉันไปไหนน่ะ นี่ มันเจ็บนะ
 
                        ดาดฟ้าของหอนักเรียน
แก้ว: พาฉันมาที่นี่ทำไมย่ะ ไอ้หน้าบูด?
โทโมะ: คือว่า ฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ
แก้ว: แต่ฉันมีงานต้องทำอีกนะ! แก้วชักจะโมโห
โทโมะ: เอาน่า ถือซะว่า มานั่งดูดาวเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกัน
แก้ว: คนบ้า นี่นายไม่คิดถึงความรู้สึกของฉันเลยหรือไงเนี่ย!
โทโมะ: อะไรของเธออีกห่ะ จะหงุดหงิดอะไรกันนักหนา
 
                         ทางด้านจองเบ
จองเบ: ให้ไปดูแค่นี้ทำไมมันนานจังนะ นี่ยัยแก้วววว จองเบเดินไปที่ประตู
จองเบ: ยัย-แก้ว มั่วเถลไถลอะไรอยู่ห่ะ อ้าว? หายไปไหนซะล่ะเนี่ย นี่ พี่จะปิดประตูแล้วนะ
 
                         ทางด้านโทโมะ
แก้ว: นี่นาย มันดึกแล้วนะ แล้วก็ พี่ฉันยิ่งเป็นคนนอนเช้าด้วย แก้วเริ่มระส่ำระส่าย 
โทโมะ: เธอจะกลัวไปทำไมล่ะ? 
แก้ว: เชอะ! กลับล่ะ แก้วสะบัดหน้าหนี ก่อนที่เธอจะเดินลงไป 
โทโมะ: เดี๋ยวก่อนสิเธอ 
 
                         หน้าห้อง จองเบ -แก้ว 
   แก้วเดินกลับมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะเปิดประตูเพื่อเข้าห้องไป แต่ทันใดนั้นเอง 
แก้ว: เอ๊ะ!? ไม่จริงน่า 
โทโมะ: มีอะไรเหรอยัยทอมบ๊อง? 
แก้ว: ก็พี่น่ะสิ ดันล๊อคประตูซะแล้วอ่ะ แก้วยืนงงอยู่หน้าประตู
โทโมะ: งั้นเธอก็เรียกมันสิ 
แก้ว: ถ้าทำได้ ฉันทำไปแล้วล่ะ แก้วทำหน้าเหมือนหมดหวัง 
โทโมะ: นี่ไอ้จองเบ ไอ้จองเบ ตื่นโว้ย! 
แก้ว: ทำบ้าอะไรของนายห่ะ? 
โทโมะ: ก็เรียกพี่ชายขี้เซาของเธอไง
แก้ว: นายจะบ้าเรอะไง เดี๋ยวห้องข้างๆก็ได้เล่นงานนายซะพอดี 
โทโมะ: เออ จริงด้วยสิ ว่าแต่ เข้าไม่ได้แบบนี้ แล้วเธอจะไปนอนที่ไหนล่ะ 
แก้ว: ก็คง นอนตรงนี้ล่ะมั้ง
โทโมะ: จะบ้าเรอะ ไม่ได้ เอาแบบนี้ เธอไปนอนที่ห้องฉันก็แล้วกัน 
แก้ว: ไอ้บ้า แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก 
โทโมะ: อย่าทำเป็นฟอร์มจัดเลยน่า ถ้าขืนปล่อยเธอไว้ตรงนี้ พี่ชายเธอได้เอาฉันตายแน่ 
แก้ว: แบบนั้นก็ดีน่ะสิ นายจะได้ตายไวๆไง 
โทโมะ: เชอะ! ยัยบ้า โทโมะคว้าแขนของแก้วออกจากที่นั่นทันที 
แก้ว: นี่ปล่อยนะ ไอ้หน้าบูด โอ้ยย! 
 
          จบไปอีกตอนแล้วนะครับ ตอนหน้ามาดูกันว่า เหล่าเพื่อนๆจะพบเจออะไรบ้าง ติดตามได้ในตอนต่อไปจ้า