ความทรงจำสีจาง

    เป็นระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ผ่านมาแล้วที่กล้าและแก้วได้อาศัยอยู่ที่บ้านกลางน้ำหลังนี้ พวกเขาไม่ได้รับอนุญาให้ออกไปไหนมาไหนเลยตลอดทั้งอาทิตย์ เนื่องจากทางการต้องกันตัวพวกเขาไว้เป็นพยาน ทางตำรวจอ้างกับพวกเขาแบบนั้น ในเช้าวันนี้แก้วตื่นมาเป็นคนแรกเหมือนเช่นทุกวันที่ผ่านมา แต่คนที่เธอเห็นเป็นคนแรกนั้นไม่ใช่จ่าอุงหรือลูกน้องของเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่เป็นผู้กองหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหล่าจนสาวๆ หลายคนหลงใหลคลั่งไคล้
 

     "อรุณสวัสดิ์" โทโมะกล่าวทักทายหญิงสาวตามประสาเขาพร้อมกับฉีกยิ้มเล็กน้อยเพิ่มเสน่ห์ให้ตนเอง แต่สาวเจ้าเพียงแค่พยักหน้าตอบเขาและเดินหนีเข้าไปในครัวเสียอย่างนั้น
 
     แปลกคนจริงๆ เขาส่ายหัวให้กับอาการเฉยเมยของเธอเล็กน้อย เพราะตั้งแต่เขาเกิดมาเธอเป็นคนแรกที่ดูจะปฏิเสธคนอย่างเขา
 
     "จะทำอาหารเช้าเหรอ?" เขาเดินตามเธอเข้ามาในครัวและเอ่ยถามคำถามกับเธอด้วยความสงสัย แต่เขาไม่ได้รับคำตอบใดจากเธออีกเช่นเคย
 
     "ไม่ต้องทำให้เสียเวลาหรอกฉันซื้อมาให้แล้วล่ะ......นี่" เขาพูดเชิงห้ามเธอไว้ก่อนที่น้ำมันพืชในขวดจากมือเธอจะหยดลงไปบนกระทะแล้วหยิบถุงพลาสติกประมาณสี่ห้าถุงมาวางตรงหน้าเธอ
 
     "โจ๊ก ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ก็มีนะ แล้วก็..ปลากริมไข่เต่า บัวลอยไข่หวาน แล้วยังมีผลไม้อีกนะ อ่อ..แล้วก็ของสดฉันแช่ไว้ในตู้เย็นให้แล้ว เอ่อ...." โทโมะพูดชื่อรายการอาหารคาวหวานทั้งหลายที่เขาซื้อมาจนครบรายการเรียบร้อยแล้ว แต่แก้วนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลยสักนิดเอาแต่ง่วนอยู่กับการผัดอะไรสักอย่างในกระทะอย่างตั้งอกตั้งใจ เขารู้สึกหัวเสียไม่น้อยที่เธอไม่คิดจะรักษามารยาทกับเขาเลยสักนิด แล้วก่อนที่เขาจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้สองขาของเขาก้าวเดินออกจากห้องครัวไปด้วยความเร็วไวเหมือนแสงผ่าน
 
     
     "กลิ่นไรเนี่ยหอมจัง" กล้าเดินตามกลิ่นอาหารที่ลอยไปกระทบกับจมูกของเขาจนทำให้เขาตื่น 
 
     "โห...น่ากินจัง โอ๊ย! ตีพี่ทำไมเนี่ย" กล้าร้องเสียงหลงเมื่อเขาถูกน้องสาวตีเข้าที่มืออย่างจัง เนื่องจากข้าวผัดที่เธอทำนั้นทั้งหอมและน่ารับประทานเป็นอย่างมาก ส่วนเรื่องรสชาติไม่ต้องบอกเขารู้ดีว่ามันอร่อยที่สุดในโลกตั้งแต่เขาเกิดมา ไม่ผิดอะไรที่เขาจะจัดการมันเสียให้เกลี้ยงจานแต่เธอนี่สิทำหน่าดุใส่เขาเสียอย่างนั้น
 
     "อ้าวไม่ได้ทำให้เรากินหรอกเหรอเนี่ย ว๊าาาเสียดายจัง แล้วจานนี้ของใครล่ะ" กล้าถามน้องสาวด้วยความอยากรู้และลุ้นกับคำตอบของเธอจนไม่ทันสังเกตว่าใครอีกคนหนึ่งนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
 
     "อะแฮ่ม" โทโมะที่ดูพฤติกรรมและฟังกล้าพูดอยู่นานกระแอมส่งเสียงให้เขารู้ว่าตนอยู่ที่นี้ด้วย
 
     "ผู้กอง! หวะ..หวัดดีครับ" กล้ารีบยกมือไหว้ตามมารยาททันทีและนั่งลงตรงข้ามกับเขาโดยไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นจัดการกับโจ๊กตรงหน้าเขาที่น้องสาวจัดมาให้อย่างเงียบๆ แต่แล้วเขาก็พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าโทโมะนั้นเอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจข้าวผัดแสนอร่อยในความคิดของเขา ที่ซึ่งน้องสาวของเขาเป็นคนทำให้
 
     "ผู้กองไม่ทานหน่อยเหรอครับ" กล้ารวบรวมสติแล้วตัดสินใจถามเขาออกไป
 
     "ฉันยังไม่หิว" โทโมะตอบทั้งที่เขายังก้มหน้าก้มตาไล่อ่านตัวหนังสือบนกระดาษสีเทาแผ่นใหญ่ในมือของเขา ไม่ใช่เพราะเขาไม่หิวอย่างที่ปากว่าแต่เป็นเพราะเขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับแก้วก็เท่านั้น เรื่องในครัวที่เธอทำให้เขาหัวเสียนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หา และเป็นเพราะคำตอบของเขานั้นเองที่ทำให้เขาได้ยินเสียงของแก้วเป็นครั้งแรก 
 
     "ขอโทษ" แก้วตั้งใจพูดคำนี้กับโทโมะด้วยความรู้สึกที่แท้จริง เธอไม่ตั้งใจจะแสดงมารยาทไม่ดีกับเขา แต่เป็นเพราะเธอไม่รู้จะพูดกับเขาแบบไหนจึงทำเฉยๆ เพื่อจะไม่ต้องมีบทสนทนากับเขามากมาย 
 
     เธอตั้งใจทำข้าวผัดเพื่อแทนคำขอบคุณที่เขามีน้ำใจซื้ออาหารและข้าวของมาให้ตนกับพี่ชายมากมาย และยังขอบคุณที่เขาไม่จับเธอกับพี่ชายเข้าคุกไปเพื่อรอวันตาย ถึงแม้เธอจะวุ่นวายกับการทำอาหารจานพิเศษให้กับเขาแต่หูของเธอทั้งสองข้างของเธอนั้นได้ยินสิ่งที่เขาพูดทุกคำ และยังรับรู้ความรู้สึกของเขาตอนเขาเดินออกจากครัวมา
 
     "นายพูดอะไรนะ!?" โทโมะได้ยินแว่วๆ เขาจึงคิดว่ากล้าเป็นคนพูด สายตาของเขาละจากตัวหนังสือแล้วพับหนังสือพิมพ์นั้นเก็บทันที
 
     "ผมเปล่าครับ" กล้าปฏิเสธทันควันด้วยสัตย์จริง แต่เหมือนโทโมะจะไม่เชื่อเขาจึงส่งสายตาไปทางน้องสาวของตนเองแล้วถือชามข้าวนั้นลุกออกไปจากโต๊ะอาหารนี้ทันที
 
     "เดี๋ยวสิ.........เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" โทโมะเรียกรั้งแก้วไว้ก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาไปและถามในสิ่งที่ค้างคาใจเขาทันที แต่เขายังคงไม่ได้รับคำตอบอีกเช่นเคย นอกจากเธอจะไม่พูดกับเขาแล้วเธอยังเดินหนีเขาไปดื้อๆ อีก ครั้งแล้วครั้เล่าที่เธอทำท่ารังเกลียดเขาทำให้เขามีน้ำโหขึ้นมาเสียทุกที
 
'ขอบคุณที่ไม่จับฉันกับพี่ชายเข้าคุก
ขอบคุณสำหรับบ้านหลังใหม่
และชีวิตใหม่ของเราสองพี่น้อง
ปล. ต้องขอโทษที่ฉันเสียมารยาทกับคุณ
ฉันไม่มีเจตนาแบบนั้น...โปรดเข้าใจฉันด้วย'
     
    
เรื่องนี้นางเอกได้ค่าตัวน้อยเลยไม่ค่อยมีบท แต่อารมณ์มีตลอดดด 5555+ 
 
***ฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมติ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด
รีดเดอร์ทั้งหลายสามารถอ่านและจิ้นตามกันไปกับเนื้อเรื่องได้ แต่อย่าคิดจริงจังนะเจ้าค่ะ
ชอบฟิคชั่นเรื่องนี้ กดโหวต ไลค์ แชร์กันได้ตามใจเลยจร้า
แต่อย่าอ่านแล้วกดออกไปโดยไม่เม้นให้กันนะเจ้าค่ะ
ไรเตอร์จะตามไปหลอนถึงบ้านเลยเจ้าค่าาา***
ปล.แนะนำ ติ ชมกันได้เต็มที่เลยจร้า ติ! น่ะจ่ะ ไม่ใช่ด่า คริคริ