ความทรงจำสีจาง

     หลังจากทุกคนมาถึงยังเซฟเฮ้าส์เรียบร้อยแล้วผู้กองเฟรนด์ได้สั่งให้ผู้ต้องหาทั้งสองคนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาว โดยมีดาบเคียงยืนประกบอยู่ด้านหลัง ส่วนตัวเขานั้นนั่งลงบนเก้าอี้ไม้แบบเดียวกันในฝั่งตรงข้าม และก่อนที่จะเริ่มการสอบสวนอย่างเป็นทางการเขาสั่งลูกน้องของเขาอีกครั้งหนึ่งให้สวมกุญแจมือผู้ต้องหาทั้งสองคนเอาไว้เช่นเดิม

     "เอาล่ะ.....ฉันจะถามคำถามเฉพาะที่สำคัญแล้วขอความร่วมมือจากพวกเธอทั้งสองคนด้วย" โทโมะเริ่มต้นการสอบสวนของเขากับผู้ต้องหา โดยการขอความร่วมมือด้วยวาจาและท่าทางที่สุภาพเหมือนเช่นทุกครั้ง 

     "ใครจ้างพวกเธอมา" เขายิงคำถามอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีอ้อมค้อมให้เสียเวลา แววตาคมจ้องมองทั้งคู่อย่างต้องการคำตอบแต่ไม่กดดันพวกเขามากจนเกินไปนัก

     "ผู้กองถามไม่ได้ยินหรือไงหา!" ดาบเคียงรำคาญเขาเล็กน้อยที่เอาแต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ตอบหรือแสดงอาการใดๆ ออกมา โดยเฉพาะหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นี้เอาแต่นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจบทสนทนาของคนอื่นแต่อย่างใด และบรรยากาศเงียบแบบที่เขาไม่ชอบให้เป็นทำให้เขาเผลอพูดเสียงดังออกมาอย่างห้ามตนเองไม่ได้

     "ถะ..ถ้าผมบอกแล้วพวกคุณจะไม่จับผมเข้าคุกใช่ไหมครับ" กล้าถามออกมากล้าๆ กลัวๆ ทั้งที่ในใจคิดไว้อยู่แล้วว่าตนเองต้องติดคุกหรือไม่ก็ตายอยู่ที่นี้ หรือไม่เขาอาจจะถูกเก็บโดยลูกน้องของนายใหญ่ที่เขาทำงานพลาด

     "ขอให้นายตอบอย่างสัตย์จริงก็พอ แล้วฉันจะพิจารณาเอง" โทโมะตอบคำถามแบบตรงไปตรงมาตามแบบฉบับของเขา แล้วใช้สายตาถามคำถามย้ำกับกล้าในสิ่งที่เขาถามไปแล้ว

     "เอ่อ..คนที่จ้างผมมันชื่อเฮี๊ยบครับ" กล้าสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงกับผู้กองเฟรนด์ไป ด้วยความที่เขาคิดว่าตำรวจนี่แหละที่ตนจะพึ่งได้ เขากับน้องสาวจะได้หลุดพ้นออกจากขุมนรกนี้เสียที

     "มันเป็นใคร" โทโมะถามคำถามต่อไปทันทีที่ได้คำตอบแรกมา เขาจดจ่อกับคำตอบต่อไปมากกว่าเดิมเป็นสิบเท่า

     "หัวหน้าแก๊งนักเลงอยู่แถวผับย่านทองหล่อครับ" กล้าตอบคำถามกลับทันทีอย่างมั่นใจจากข้อมูลที่เขาทราบมาไมได้เติมแต่งเรื่องแต่อย่างใด

     "แล้วเธอสองคนไปรู้จักกับมันได้ยังไง" โทโมะยังคงถามคำถามที่จะเป็นประโยชน์กับงานของเขาต่อ

     "คือพวกเรา..........#@%*^_*&)+!)%*)!*!()%(%*_$_)" กล้าเล่าเรื่องทุกอย่างให้นายตำรวจทั้งสองฟังอย่างละเอียด ตอบคำถามทุกคำถามเท่าที่เขาพอจะรู้โดยไม่คิดปิดบัง

     "ถ้าเรื่องที่นายพูดทั้งหมดเป็นความจริง..." โทโมะพูดยังไม่ทันจบประโยคดีเขาถูกกล้าพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

     "แน่นอนครับสิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด" กล้ายืนยันความบริสทุธิ์ใจของตนกับโทโมะอีกครั้ง

     "โอเค..สิ่งที่นายพูดกับฉันเป็นเรื่องจริง แต่ฉันไม่สามารถจะปักใจเชื่อนายได้โดยที่ไม่มีหลักฐานขอให้นายเข้าใจตรงนี้ด้วยนะ แต่ถ้านายยืนยันว่าสิ่งที่นายพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมดฉันจะให้โอกาสนายพิสูจน์" โทโมะพูดอธิบายเหตุผลกับกล้าพร้อมกับยื่นข้อเสนอของตนให้กับเขา

     "พิสูจน์?" กล้าทวนคำเป็นเชิงถามโทโมะกลับว่าเขายังต้องการให้ตนทำอะไรอีกนอกจากการพูดความจริง

     "นายต้องทำให้ฉันเห็นว่านายไม่ได้คิดอยากจะทำงานสกปรกนั้นจริงๆ" โทโมะขยายความของคำที่เขาต้องการให้สองพี่น้องทำ

     "ยังไครับ?" กล้ายังคงไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่โทโมะพูดสักเท่าไรนัก

     "เป็นสายสืบให้กับหน่วยงานของฉัน ฉันคิดว่างานนี้คงไม่ง่ายและไม่อยากเกินไปสำหรับนาย นายแค่ทำตามที่ฉันบอกเท่านั้นงานแบบนี้นายทำได้ไหม" โทโมะบอกจุดประสงค์ที่เขาต้องการให้กล้าทำฟังคร่าวๆ

     "แล้วผมจะได้อะไรครับ" กล้าต้องการสิ่งแลกเปลี่ยนจากความเสี่ยงนี้เช่นกัน เพราะเขาเองไม่ต้องการที่จะกลับไปทำงานให้กับพวกคนจิตใจคอโหดเหี้ยมแบบนั้นจริงๆ

     "ทุกอย่าง..ทุกอย่างที่นายต้องการ แต่ต้องสมเหตุสมผลกับผลงานของนายนะ" โทโมะตอบแบบกว้างๆ แต่เขาไม่ลืมที่จะมีกำหนดขอบเขตไว้สักเล็กน้อยเผื่ออนาคตข้างหน้า

     "......ได้ครับ ผมตกลงทำงานนี้ แต่คุณอย่าลืมที่รับปากกับผมไว้นะครับ" กล้าคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบตกลงเขาและทวงคำสัญญาที่โทโมะพูดไว้กับตน

     "อื้ม ตอนนี้ฉันจะกันตัวพวกนายไว้เป็นพยาน ระหว่างนี้ก็อยู่ที่นี้ไปก่อนมีอะไรขาดเหลือหรืออยากได้อะไรเป็นพิเศษบอกฉันฉันจะหามาให้ เออจริงสิ คุยกันมาตั้งนานแล้วฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลย นายชื่ออะไร" โทโมะถามกล้าอย่างนึกขึ้นได้

     "กล้าครับ ส่วนน้องสาวผมชื่อแก้วครับ" กล้าแนะนำตนเองและไม่ลืมที่จะแนะนำน้องสาวตนเองกับเขาด้วย

     "แต่ฉันได้ยินนายเรียกเธอว่า..กลาสอะไรสักอย่างหนิ" โทโมะแปลกใจและสงสัยกับชื่อของหญิงสาว หรือว่าเขาจะหูฝาดไปเอง

     "กลาสเป็นชื่อที่พวกมันตั้งให้ครับ แต่ชื่อจริงๆ เธอชื่อแก้วครับ" กล้าอธิบายความเป็นมาให้โทโมะหายสงสัย

     และตลอดระยะเวลาเกือบสองชั่วโมงที่การสอบสวนเริ่มจนกระทั่งจบบทสนทนาแล้ว แก้ว หญิงสาวหนึ่งเดียวของงานยังคงนั่งนิ่งเงียบไม่พูดหรือแสดงความคิดเห็นใดออกมา เธอเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่าง แม้ว่าโทโมะจะเรียกเธอเสียงดังเพียงใดแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขาเลยสักนิด

     "น้องสาวนาย....เอ่อ..เธอพูดได้หรือเปล่า" โทโมะทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวจึงเอ่ยถามกับกล้าไปตรงๆ

     "ได้ครับ แต่เธอเป็นแบบนี้แหละครับ เงียบๆ ไม่ค่อยพูด เอ่อ..ถ้าคุณผู้กองมีอะไรจะถามเธอถามผมก็ได้นะครับผมจะตอบแทนเธอเอง" กล้าพูดเบี่ยงความสนใจไม่ให้เขาวุ่นวายกับน้องสาวตนมากเกินไป เพราะเขานั้นรู้ดีว่าเธอไม่ชอบให้ใครถามนู่นถามนี่กับเธอ

     "อืม ดาบเคียงครับ..คืนนี้ผมฝากสองคนนี้ด้วยนะครับ ถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมได้ตลอดนะครับ" โทโมะพยักหน้ารับคำบอกของกล้าแล้วหันไปฝากงานกับลูกน้องของเขาแทน

     "ได้ครับผู้กอง" ดาบเคียงรับทราบคำสั่งอย่างแข็งขัน

     "ผมไปนะครับ" โทโมะบอกลาและมองไปที่แก้วแวบหนึ่งก่อนจะไต่เชือกบันไดนั้นกลับไปอีกฝั่ง ปล่อยทิ้งให้สองพี่น้องกับลูกน้องอีกสองทีมอยู่ที่เซฟเฮ้าส์แห่งนี้ไปตลอดทั้งคืน