Him can I love you please รักผมสักทีนะที่รัก

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอันหนานุ่มและไม่ลืมที่จะหยิบไอแพดไปด้วย ผมเช็คดีข่าวสารต่างๆผ่านSocial network ทุกวันไม่ว่าจะเรื่องงาน ข่าวสาร เพื่อนฝูง ทุกอย่างที่ผมต้องการจะรู้ แต่ส่วนมากจะเล่นfacebookมากกว่านะ แฮ่ๆ มันก็ต้องมีบ้างสิครับ ส่วนมากผมจะชอบไปดูรูปบ้านที่พวกคนเก่งๆออกแบบ แหม ก็ผมเป็นสถาปนิกนี่ครับจะให้เอาเวลามาดูปฏิทินเซ็กซี่ของยี่ห้อเบียร์ลีโอเหรอครับ...เวลาส่วนมากผมก็อยู่ในคอนโดคนเดียวอยู่แล้วครับ ผมก็เลยซื้อเฟอร์บี้มาแก้เหงาสักตัวแล้วกัน เฟอร์บี้ของผมเป็นสีขาวครับมันไม่มีชื่อหรอก เพราะผมก็ไม่รู้จะตั้งชื่อให้มันไปเพื่ออะไรส่วนใหญ่ก็แค่เรียกว่าเฟอร์บี้ๆแค่นั้น ถึงแม้ว่าผมจะคุยกับมันไม่รู้เรื่อง ตื่นมาตื่นมาก็พูดภาษาต่างดาวใส่ผมลูกเดียวเลยครับท่าน และตอนนี้ผมและมันกำลังพูดด้วยกันอยู่ครับ 

"สวัสดีเฟอร์บี้"

"oh hahaha Dah loo loo"

"ภาษาไทยเป็นไหมลูก?"ผมพูดพร้อมกับเอานิ้วจิ้มท้องมัน

"oh hahaha nee tye"

"เฟอร์บี้เอ้ย"ผมพูดใส่มัน

"oo nye funny"

"ชักพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ หลับไปเลย"

"ha~ me sleepy, oo cha cha cha ooh fee ooh fee ooh fee~"แล้วมันก็หลับไป (ง่ายไปป่าวนที?)... หลังจากที่เจ้าเฟอร์บี้หลับไปแล้ว เขามองดูนาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสองโมงเกือบบ่ายสามโมง ....

"หิวจัง" นทีลูบท้องของตัวเองก่อนที่จะเดินไปยังตู้เย็น เมื่อเปิดตู้เย็นเขาทำหน้าถอดสีทันที ในตู้เย็นมีแค่นํ้าเปล่า ไข่ไก่สองฟอง เขาปิดตู้เย็นแล้วมองไปที่ตู้เก็บเสบียงเขาเปิดออกพร้อมกับหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสต้มยำกุ้งนํ้าข้นออกมาสองห่อ แล้ววางมันไว้บนโต๊ะส่วนมากเขาจะกินข้าวข้างนอกเพราะมีงานเข้าตลอดเวลา แต่วันนี้เป็นวันหยุดประจำของบริษัทเลยไม่ต้องไปทำงาน...

เขาถอนหายใจแล้วหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองห่อเข้าไปในครัวโดยที่ไม่ลืมหยิบไข่ไก่สองฟองมาด้วยเขาต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จรูปแล้วก็พักไว้ เสร็จแล้วเขาก็หันไปตั้งกระทะแล้วเอาเนยลงไปพอเนยละลายก็ใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลงไปผัด เสร็จแล้วก็ใส่ไข่รอผัดจนไข่ไก่สุก เขาตักมันใส่จานปรุงรถแล้ววางไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนที่เขาจะเข้าไปล้างกระทะผ่านไปราวๆห้านาทีเขาก็ออกมาเตรียมมากินผัดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ทำไว้เมื่อครู่ เสียงกดกริ๊งหน้าห้องก็ดังขึ้น...เขาลุกขึ้นไปเปิดและสิ่งที่เขาพบก็คือ...

"อ้าว ไอ้คิน ทำไมมาเร็วจัง"

"วันนี้ว่างเว้ย!"ภาคินพูดก่อนที่จะเดินเข้่าไปข้างในพร้อมกับวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาสีเขียวแล้วมานั่งบนโต๊ะอาหาร

"โห มึงนี่รู้ใจกูจัง หิวพอดีเลย" ภาคินกำลังใช้ตะเกียบคีบเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นมา แต่นทีจับข้อมือไว้ก่อน

"กูไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า ถ้ามึงจะกินเดี๋ยวๆ กูไปเอาชามมาให้นะ" นทีพูดพร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องครัว ภาคินเห็นดังนั้นก็หยิบตะเกียบขึ้นมา(คำห้ามของเค้าไม่มีผลกับแกเลยสินะ!)นทีที่รู้นิสัยภาคินดีก็เลยแอบชะเง้อมองภาคิน ว่าแล้วหมอนั่นต้องไม่ทำตาม

"อ๊ะ ห้ามกินนะ คุณหมอ!" นทีทำเสียงใหญ่ ภาคินที่ได้ยินก็สะดุ้งขึ้นมา

"เออๆ ไม่ได้กินสักหน่อย" เขารีบวางตะเกียบทันที นทีเดินดังนั้นก็แอบหัวเราะคิกๆก่อนที่จะเดินไปหยิบชาม...

"มาแล้วๆ ขอโทษทีนะมีแค่ชามไม่มีตะเกียบ" นทีวางชามลงตรงหน้าภาคินก่อนที่จะหยิบตะเกียบของตนคีบเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลงในชามภาคินครึ่งหนึ่งก่อนที่จะลากจานของตัวเองมากินอย่างเอร็ดอร่อย 

"อืม~ อร่อยจังเลย" ภาคินเห็นดังนั้นจึงหยิบตะเกียบออกมาจากมือนทีแล้วคีบบะหมี่เข้าปากอย่างหน้าตาเฉย

"เฮ้ย ไอ้คินตะเกียบกู" ภาคินเงยหน้ามองนทีที่กำลังทำหน้ามุ้ย แล้วหัวเราะ

"ฮ่าๆๆ อ่าๆกูป้อน" ภาคินคีบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจ่อตรงหน้าปากนที  แต่อีกฝ่ายทำหน้าลังเล

"เอ้า รีบกินดิวะกูเมื่ิอยเว้ย" ภาคินพูดก่อนที่เอามือซ้ายเท้าคาง

"อ่าๆ กินก็กิน" นทีพูดก่อนที่จะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเข้าไป 

"เอาอีกมั้ย"ภาคินถามนทีก่อนที่จะคีบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นมาจ่อหน้านทีเหมือนเดิม

"มึงกินไปเหอะ เดี๋ยวกูไปอาบนํ้าแล้ว" นทีพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวไปเข้าห้องนํ้า...

ภาคินพยักหน้ารับก่อนที่จะก้มหน้าก้มตากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เหลือจนหมดเขาไม่ลืมที่จะเอาฝาชีครอบจานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของนทีเอาไว้ด้วย ภาคินทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเขียวกวาดสายตามองไปรอบๆห้องสายตาเขานั้นได้สะดุดกับไดอารี่ของนทีเข้า เขาเดินไปหยิบไดอารี่สีดำที่มีลวดลายสีขาวอยู่เล็กน้อยข้างๆนั้นมีแม่กุญแจล็อกอยู่ด้วยไดอารี่เล่มนี้ยังใหม่อยู่ไอ้ทีน่าจะเพิ่งซื้อมาเขียน ข้างๆไดอารี่เล่มนั้นยังมีกล่องพลาสติกสีขาวขุ่นวางอยู่ด้วยเขาเปิดมันออกพบกับไดอารี่ของนทีที่ล็อกกุญแจไว้มากมายเขามองซ้ายมอกขวาก่อนที่จะหยิบไดอารี่ขึ้นมาทีละเล่ม จนเขาสะดุดตาไดอารี่สีชาเขียวปึกหนาที่ไม่มีแม่กุญแจเข้า เขาเปิดไปที่หน้าแรกของไดอารี่..My diary in M4-M6..

ไดอารี่ ม.ปลายของนทีนั่นเอง ภาคินวางไดอารี่สีชาเขียวไว้ที่โต๊ะข้างๆ ก่อนที่จะจัดแจงเก็บบรรดาไดอารี่ของนทีเข้าไปที่เดิม เขาเดินมาที่โซฟาโดยที่ไม่ลืมหยิบไดอารี่ของนทีมาอ่านด้วย เขากวาดสายตาอ่่านข้อความที่ถูกบันทึกไว้อย่างตั้งใจ...ตู๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ของภาคินดังขึ้นเจ้าตัวสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะวางไดอารี่ไว้ที่ข้างกระเป๋าแล้วกดรับสายทันที...

"คิน วันนี้เมย์ไม่ได้กลับบ้านนะพอดีต้องไปต่างจังหวัดกับหัวหน้าฝ่ายการเงินน่ะ" 

"อ้าว แล้วกุญแจบ้านล่ะเมย์" 

"ขอโทษทีนะ พอดีเค้าให้ไปกระทันหันน่ะกุญแจบ้านก็อยู่กับเมย์ซะด้วย"

"ไม่เป็นไรๆ ผมนอนบ้านไอ้ทีก็ได้"

"โอเคค่ะ รักนะคิน" 

"รักเมย์เหมือนกันครับ" เมื่อจบการสนทนาระหว่างเขากับแฟนสาว 'โมเมย์' หญิงสาวที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขา ทั้งสองพบรักกันระหว่างไปทัวร์ที่อิตาลีโดยบังเอิญด้วยความที่นิสัยคล้ายคลึงกันจึงทำให้ทั้งสองตกลงปลงใจจากเพื่อนเปลี่ยนเป็นคนรักแทน...

"เฮ้อ สบายตัวจัง"นทีเดินออกมาจากห้องนํ้าพร้อมกับบิดตัวไปมา ภาคินรีบเก็บไดอารี่(ที่ขโมยมา)ของนทีลงในกระเป๋าเป้ทันที...

"เฮ้ย ไอ้ที" ภาคินเรียกนทีที่กำลังใส่กางเกงนอนขายาวอยู่

"มีอะไรเหรอ" นทีขานรับแต่ไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะตามัวแต่กำลังผูกเชือกกางเกงอยู่ ทำไมมันผูกยากจัง..

"คืนนี้กูค้างบ้านมึงนะ" สิ้นเสียงภาคิน นทีที่ได้ยินดังนั้นจึงหยุดผูกเชือกกางเกง ส่งผลให้กางเกงร่วงลงมาถึงพื้น เขาทั้งตกใจ ดีใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน ตกใจ เพราะ เขาไม่เคยนอนเตียงเดียวกันกับภาคินมาก่อน ดีใจ เพราะ ในที่สุดเขาก็ได้นอนกับภาคิน เสียใจ เพราะ ถ้าเขาตื่นเต้นเขาจะนอนไม่หลับ แต่ช่างประไรขอแค่อยู่ใกล้กับภาคินอะไรเขาก็ยอม ขอบใจมากนะเมย์.. 

"ดะ ดะ ได้สิ.." เขาตอบแบบติดๆขัดๆ ภาคินเห็นดังนั้นก็บอกไปว่า

"อ้อ แต่กูขอนอนบนโซฟานะ นอนกับมึงสองต่อสองสยองตายเลย เพราะว่ากูไม่มีทางชอบผู้ชายเด็ดขาด กูว่ามันน่ารังเกียจ มึงว่ามั้ย?ฮ่าๆๆๆ" ภาคินพูดแล้วหัวเราะแต่อีกฝ่ายไม่ขำเลยสักนิด หัวใจของนทีร่วงลงไปถึงตาตุ่มเกิดอาการนํ้าตาตกใน ในหัวสมองมีแต่คำว่าน่ารังเกียจเป็นเสียงเอคโค่ซะแล้ว นทียิ้มเจื่อนๆแล้วตอบไปพร้อมกับอดกลั้นความรู้สึกเสียใจไว้ภายใน...

"อะ อือ กูก็ว่างั้นแหละ เออ พอดีกูลืมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากห้องนํ้าเดี๋ยวกูเข้าไปเอาก่อนนะ" สิ้นเสียงนทีเขารีบหยิบกางเกงแล้ววิ่งไปที่ห้องนํ้าทันที อย่าให้ใครเห็นนํ้าตาเด็ดขาดไม่ว่าจะพ่อแม่ เพื่อน แม้กระทั่งอดีตคนที่เคยรัก...

จบบทที่3....