Him can I love you please รักผมสักทีนะที่รัก

"ฮัด เช้ยยยย!!"เบสเอามือปิดจมูก พร้อมกับเอาผ้าเย็นมาเช็ด

"ใครนินทาเนี่ย" เบสพูดตามคนทั่วๆไปเค้าพูดกัน 

"คุณเบสครับ เอ่อ ทางไหนเหรอครับทางไปบังกาโลญาติคุณเบส"คนขับคนถามอย่างเกรงใจ

"อ้อ พี่เลี้ยวขวาแล้วตรงไปยูเทิร์นตรงนั้น เสร็จทีนี้ก็เลี้ยวซ้ายนะครับพี่"

"อ้อ นี่คือทางไปบังกาโลใช่มั้ยครับ"

"เปล่า ทางไปบางสะพานน้อยครับ"เบสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อ้าว นี่ก็บางสะพานแล้ว มันยังมีบางสะพานน้อยอีกเหรอครับ"คนขับรถพูดด้วยสีหน้าถอดสี

เบสที่เห็นสีหน้าของคนขับคนจากกระจกหน้าถึงกับหัวเราะแล้วพูดว่า

"พี่ฮะ มันมีแค่บางสะพานน้อยกับบางสะพานใหญ่เองนะ ฮ่าๆๆ"

"อ่า ครับ คุณเบสครับ เลี้ยวซ้ายเสร็จแล้วยังไงต่อครับ"

"อ้อ พี่ตรงไปเรื่อยเลยนะแล้วพี่ก็จะเห็นป่ามะพร้าวตรงไปเลยครับพอเห็นทางแยกซ้ายขวาให้เลี้ยวขวานะ แล้วก็จะเห็นป้าย นิภาบีช บังกาโล เลี้ยวเข้าไปเลยครับ"

"ได้ครับ"

เมื่อคนขับรถมาถึงนิภาบีช บังกาโลแล้วเบสรีบวิ่งไปที่ออฟฟิศทันที

"เฮ้ แชล พี่กลับมาแล้ววววววว ยาฮู้~"เบสทักทายหญิงสาวอายุราวๆยี่สิบต้นๆ ที่กำลังนั่งจดบัญชีงกๆอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"อ้าว พี่เบสมาเที่ยวเหรอ พี่แบมอยู่ตึกใหญ่น่ะค่ะ" จบประโยคเธอก็นั่งจดงานต่อไป

เบสพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปยังตึกใหญ่ที่มีญาติของเขาอาศัยอยู่ เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็ต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกที เขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองอย่างรวดเร็วโดยมีพี่คนขับรถเดินตามมาด้วย 

เขาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูตาข่าย สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะเลื่อนมันให้เปิดออก แอ๊ด~ เสียงพลาสติกเสียดสีกับกระเบื้องชวนเสียวฟัน เขาเกลียดเสียงนี้มากพี่แบมชอบบอกว่าจะหยอดนํ้ามันหล่อลื่นหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยทำ ช่างเหอะ เขาก็มาที่นี่ไม่บ่อยอยู่แล้วนี่จะวอร์รี่ทำไมกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็เดินเข้าไปในตัวบ้านทันที แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะไปกราบพระกราบญาติที่เสียไปแล้วของตระกูลเขา เมื่อกราบพระเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเดินไปที่หน้าห้องของแบมทันที เขาเคาะมันอย่างเบามือ...ก็อก..ก็อก..ก็อก..

"พี่แบม อยู่หรือเปล่า ผมเบสนะ" เงียบ...ไม่มีเสียงตอบจากอีกฟากประตูหนึ่ง

"พี่แบม อยู่มั้ย"เขาเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นอีก..แต่ก็ยังไม่มีคนตอบกลับ

"พี่แบม งั้นผมเข้าไปเลยแล้วกันนะ"สิ้นเสียงเบสเขาก็เปิดประตูเข้าไป...ข้างในห้องไม่มีใคร ห้องถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย เขาคนลุกซู่ขึ้นมาทันทีถ้าไม่มีใครอยู่แอร์จะเปิดอยู่ได้ไง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนมีคนมาลูบหลังเขาอย่างเบามือแล้วพูดว่า 

"แก....ต้อง....ตาย"

"กรี๊ดดดดดดดดดดด...! "(เสียงคนขับรถ)

"ว้ากกกกกกกกกกก...!"(เสียงเบส)

"ฮ่าๆๆๆๆ" เบสที่เอามือปิดตาอยู่นั้น รู้ทันทีว่าโดนพี่สาวหลอกอย่างเต็มเปา

"โหย พี่หลอกกันมาได้ อ้าว ไหนแชลบอกว่าพี่อยู่ตึกใหญ่ไง"

"ก็พี่อยู่ตึกใหญ่ ข้างล่างในห้องครัวเว้ย กำลังทำกับข้าวกับฝ้ายอยู่ แล้วพี่ก็แอบเห็นแกเดินขึ้นมาพอดี ก็เลยตามขึ้นมาแล้วก็...ฮ่าๆๆๆ" แบมพูดพร้อมกับเอามือกุมท้อง

"พอเลยพี่ อย่าเล่าต่อนะ" เบสพูดพร้อมกับเอามือกอดอก 

"มาๆ มากินข้าวกันมีเยอะแยะเลยนะ ทั้ง..." แบมยังไม่ทันจะพูด ฝ้ายก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน

"มีทั้ง แป๊ะซะปลาช่อนตัวใหญ่ ต้มยำนํ้าใส และก็ วุ้นเส้น กุ้งอบหม้อดิน ที่ถิ่นปักใต้ ส่วนกุ้งเผา ก็มีแต่ตัวโตๆ น่ากิ๊นน่ากิน ส่วนนี่ ที่เราคุ้นเคย นํ้าพริกกะปิ และปลาทูทอด อีกทั้ง ยังมีผักสด ให้ครบเครื่องเคียง ช่วงนี้อากาศ มันร้อนอบอ้าว เจ๊ก็เลยมี แตงโมหวานฉ่า กินไปเลย ให้จนพุงกาง เพราะถ้ามันเหลือ คิดห้าร้อยบาท!" ฝ้ายพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวทันที ทั้งสามมองหน้ากันอย่างงุนงง เมื่อครู่นี้มันคืออะไร กลอนกาพย์ผสมแร็ปโย่เหรอ? กริ๊งงง~ เสียงโทรศัพท์ของเบสดังขึ้น เบสหยิบมันขึ้นมาดูเขายิ้มที่มุมปากทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา..

"ขอตัวไปรับโทรนะครับ" เบสบอกกับทุกคน พวกเขาพยักหน้ารับเบสเห็นดังนั้นเลยเดินไปที่ม้าหินอ่อนหน้าห้อง106ทันที เพราะตรงนั้นเงียบและสงบเป็นส่วนตัวดี เขามองซ้ายมองขวาเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่จึงกดรับสายทันที...

"ว่าไง นทีมีอะไรเหรอ"

"เบส วันนี้นายไม่ลืมใช่ไหมว่าเป็นวันอะไร"

"จะลืมได้ไงล่ะ HBD นะ"

"ขอบใจนะ แล้ว...นายอยู่ไหนเหรอ?"

"อยู่บางสะพานจะกลับอาทิตย์หน้า เดี๋ยวซื้อของไปฝากนะ"

"โอเค วันนี้ชั้นก็แก่ขึ้นหนึ่งวันแล้วเนอะ"

"แต่สำหรับชั้นน่ะ นายยังน่ารักทุกปีเลยนะ"

"ว่าไงนะ ได้ยินไม่ค่อยชัดเลย"

"ไม่มีอะไรๆ งั้นก็แค่นี้นะ"

"โอเค"

จบบทที่ 2.....